SingStars 8 May 2011 3:36 AM (13 years ago)

Little Tea Pots 31 Mar 2011 12:59 PM (14 years ago)

နင့္ေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္ 4 Feb 2011 3:02 AM (14 years ago)

ဇာတ္လမ္း(၁) - နင့္ေၾကာင့္

ၾသစေၾတးလ်ကို ေျပာင္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ အင္မတန္ကို စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေျပာင္းလာကာစမို႔ အဆင္မေျပရတဲ့ အထဲ အျပင္မွာ ကေလး တစ္ေယာက္ ဗိုက္ထဲမွာ ကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အင္မတန္ စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားပါတယ္။ ၾသစေၾတးလ်လို ႏိုင္ငံျခားသားကို အလုပ္ခန္႔ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ ေနရာမွာ အဂၤလိပ္စကား လည္လည္၀ယ္၀ယ္ မေျပာတတ္နဲ႔ အလုပ္ကို ၃-၄လေလာက္ ရွာ၊ ရွာလို႔ ရေတာ့လည္း အလုပ္မွာ အခ်ိန္ေပးရနဲ႔ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ေနေျမအသစ္ အလုပ္အသစ္ ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္မွာ အေတာ္ေလးကို ရုန္းကန္ရပါတယ္။

အပင္ပန္းဆံုး အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ကို နင့္ေၾကာင့္ ဒီလို အဆင္မေျပျဖစ္ရတာ၊ စကၤာပူမွာ ေနေနတာ အဆင္ေျပလ်က္နဲ႔ နင္ဒီကို ေျပာင္းခ်င္လို႔ လိုက္လာရတာ လို႔ေျပာတာေတြပါပဲ။ ဘာတစ္ခု အဆင္မေျပ မျဖစ္လိုက္နဲ႔ နင့္ေၾကာင့္ နင္ ဒီကို ေျပာင္းလာလို႔ ဒီလို ျဖစ္ရတာလို႔ပဲ ေျပာေတာ့တယ္။ အစေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ Guilty ျဖစ္ေနပါတယ္။ အင္း..စကၤာပူ မွာ ေနရင္ အေကာင္းသား ပိုမ်ား အဆင္ေျပမလား ဒီကို ေျပာင္းလာပါတယ္။ အဆင္မေျပ စရာေတြခ်ည္းပဲ ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ငါမွားတာ။ သူဒီလို ေျပာေတာ့လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ကိုယ့္ အမွား ပဲကိုးလို႔ ေျပာသမွ် ေခါင္းငံု႕ခံၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ သူ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးပါတယ္။

ေရာက္စက သူမ်ား စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အလည္ သြားမလားဆိုၿပီး အျပင္ ေခၚေတာ့လည္း ရထားနဲ႔ သြားရတာ စကၤာပူ မွာလို အဆင္မေျပ။ အျပင္မွာ ရင္ခြင္ပိုက္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ဗိုက္ထဲမွာ ေန႕ေစ့လေစ့ေတာ့မည့္ ကိုယ္၀န္နဲ႔ သူပဲ ပင္ပန္းၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ နင့္ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာ ဆိုတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူေပ်ာ္ပါေစဆိုၿပီး တျခားအရာေတြ စီစဥ္ေပးလည္း စကၤာပူမွာလို ထပ္တူထပ္မွ် မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ကဲ ဘယ္ႏွယ့္ရွိစ ေၾသာ္ဇီ ဆရာႀကီး ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာေနရပါေသးတယ္။

ဒီမွာေနရတာ ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွိ အေဖာ္အေပါင္း ရွားရွားပါးပါးနဲ႔ မို႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို အိမ္မွာ သူနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့ သူလည္း အထီးက်န္တာေရာ နယ္ေျမသစ္ အိမ္အသစ္မွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ေရာ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ျဖစ္သမွ်ေတြက အလုပ္က ျပန္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ အလုပ္မွာ ပင္ပန္းခဲ့တာေတြကို အျမန္ေမ့ထား မိန္းမ စိတ္မၿငိဳျငင္ေအာင္ အရင္ လုပ္ရပါတယ္။

အစမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္အမွားဆိုၿပီး ေခါင္းငံု႔ခံ ေျဖရွင္းပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာက္်ားပဲ။ ေယာက္်ားမာနေတြက ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ႔ ထလာပါတယ္။ ငါက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ဒီကို ေျပာင္းလာတာ မင္းက ၀ိုင္းမကူတဲ့ အျပင္ အားအားရွိ ငါ့ကိုပဲ အျပစ္တင္ေနတယ္။ ေရေျပာင္း ေျမေျပာင္း မွာ ဒီေလာက္ေတာ့ အခက္အခဲ ဆိုတာ ရွိမွာေပါ့ နည္းနည္းေတာ့ သည္းခံ ၀ုိုင္းလုပ္မွေပါ့ ဆိုၿပီး ျမင္လာ ေျပာလာပါတယ္။

အလုပ္ကလည္း အသစ္ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းေတာ့ မိန္းမက စိတ္မေပ်ာ္လို႔ မႈိင္ေနရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို႔ သုန္မႈန္တယ္ ထင္လာပါတယ္။ ကေလးနဲ႔ အိမ္ကိစၥနဲ႔ ပင္ပန္းလို႔ မိန္းမ အိပ္ရာ ေစာေစာ၀င္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္တယ္ ထင္ၿပီး ေနခ်င္သလိုေန ငါလည္း ေနခ်င္သလို ေနမယ္ ဆိုၿပီး အရက္ကေလး တစ္ခြက္ ၀ိုင္ေလး တစ္ခြက္နဲ႔ ေနေနပါေတာ့တယ္။ နင့္ေၾကာင့္လို အေျပာမခံရေအာင္ သူ႔ကိုလည္း ဘယ္မွ မေခၚသြားေတာ့ဘူး။ ေန႔စဥ္ လုပ္ေနက်ေတြကလြဲရင္ အမွား မပါေအာင္ အပို မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ၀တ္ေက်တန္းေက်ပဲ လုပ္ေပးေတာ့တယ္။ ပိုလုပ္လည္း အျပစ္ပဲ အေျပာခံရမွာ ဆိုေတာ့ မလုပ္တာပဲ ေကာင္းေတာ့တယ္ ေတြးၿပီး ေနေနေတာ့တယ္။

ကိုယ္က ဒီလိုပဲ ခပ္တန္းတန္း ေနေပမယ့္ ဗိုက္ထဲက ကေလးကေတာ့ အခ်ိန္တန္ အျပင္ကို ထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ အလုပ္ေတြပို ျပႆနာေတြပို ရန္ျဖစ္စရာေတြပဲ ပိုလာပါေတာ့တယ္။ ကေလး ၂ ေယာက္ေမြးၿပီး အလုပ္နဲ႔ ေ၀းေန ကိုယ္ပိုင္ ၀င္ေငြမရွိေတာ့ သူက စိတ္ဓါတ္က်လာရာကေန စိတ္ေတြပ်က္လာၿပီး စိတ္ေတြတိုလာပါေတာ့တယ္။ စကၤာပူမွာဆို ကေလး ၂ ေယာက္နဲ႔လည္း ကိစၥမရွိ ျမန္မာျပည္က အမ်ိဳးေတြ ေခၚလို႔ရတယ္။ အခု နင့္ေၾကာင့္ ငါတစ္ေယာက္တည္း သိမ္းက်ံဳးလုပ္ေနရၿပီ။ အလုပ္ ထြက္လုပ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ကိုယ့္ကေလး ၂ ေယာက္ကိုေတာင္ ဘယ္လို ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းရမလဲဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ပဲ လက္ညႈိးထိုးခံရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ အလုပ္နဲ႔ ေ၀းေနတာ စာဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရတာေတြ မျမင္ေတာ့ဘူး နင့္ဘာနင္ အလုပ္မရတာ နင္အသံုးမက်လို႔ နင္ေၾကာင့္ဆိုၿပီး ျပန္ၿပီး လက္ညိႈး ၂ ေခ်ာင္းနဲ႔ ျပန္ထိုးတတ္လာပါတယ္။ နင္ဘာနင္ အသံုးက်ရင္ အလုပ္ရွာပါလား ဆိုၿပီး မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ ပစ္ထားလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ဘာသူ ဆိုတာ့ ဘယ္မွာ အလုပ္က ရပါလိမ့္မယ္။ သူကလည္း ငါ့ဘာငါ စကၤာပူမွာဆိုရင္ အလုပ္က ရေနတာ ၾကာၿပီ နင့္ေၾကာင့္ နင္ဒီကို ေခၚလာလို႔ အလုပ္မရတာ ဆိုၿပီးေတာ့ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္ခံေတာ့မလဲ နင္အလုပ္မရတာ နင့္ေၾကာင့္ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ဒီလို မိန္းမ ဘာမွ အလုပ္ ၀ိုင္းရွာေပးမေနေတာ့ဘူးဆိုၿပီး မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ ရွိေအာင္ ပစ္ထားလိုက္တာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ အလုပ္ရသြားတယ္။

အလုပ္ရသြားေတာ့ ျပႆနာက မေအးသြားတဲ့ အျပင္ ပိုတက္တယ္။ အလုပ္မွာ သူပင္ပန္းလာသမွ်ဟာ “နင့္ေၾကာင့္”ေတြပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မခံေတာ့ဘူး။ နင့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတတ္လာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အလုပ္မွာ ပင္ပန္းသမွ်ကို လင္မယား ရန္ျဖစ္ၿပီး အိမ္မွာ ေပါက္ကြဲၾကတယ္။ ရန္ပြဲေတြရဲ႕ အစကလည္း နင့္ေၾကာင့္ကေန စတာခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သလို သည္းခံစရာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကေလးေတြ ဘယ္လို ေနမယ္လဲ ေတြးေနဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ဘာသူတို႔ ေခ်ာင္တေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ ကုပ္ၿပီး မိဘေတြကို ၾကည့္ေနၾကရင္လည္း ၾကည့္ေနမည္။ အခန္းထဲ အသာေလး ၀င္သြားရင္လည္း ၀င္သြားၾကမည္။

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး နင့္ေၾကာင့္လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္လိုမွ အတူတူ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူလည္း သူေပ်ာ္ရာ စကၤာပူမွာ ျပန္သြားၿပီး အလုပ္သြားလုပ္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၾသစေၾတးလ်မွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြကိုေတာ့ အဘုိးအဘြားေတြ ရွိရာ ျမန္မာျပည္ကို ပို႔ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလို ျဖစ္ရတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္စလံုးက နင့္ေၾကာင့္လို႔ အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲၾကရံုကလြဲလို႔ ေျဖရွင္းစရာ နည္းလမ္းလည္း မေတြ႕ေတာ့ပါဘူး။

ဇာတ္လမ္း(၂) - ငါ့ေၾကာင့္

စကၤာပူကေန ၾသစေၾတးလ်ကို ေျပာင္းလာႏိုင္တာနဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ စကၤာပူလို အနီးအပါး ႏိုင္ငံစံုက လူအေပါင္းလာေနတဲ့ ႏိုင္ငံကေန ၾသစေၾတးလ်လို လာဖို႔ ခက္ခဲတဲ ႏိုင္ငံကို ေျပာင္းလာရလို႔ပါ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမေရွ႕မွာ ဆို မၾကာခဏ ၀င့္ႂကြားေလ့ရွိပါတယ္။ ငါ့ေၾကာင့္ မင္း ေၾသာ္ဇီမွာ ေနရတာ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ မိန္းမကလည္း “ဟုတ္ပါၿပီေတာ္” ဆိုၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေနေလ့ရွိပါတယ္။

ေရာက္စက ျမင္ျမင္သမွ်က ဘုိအသံုးေဆာင္ေတြ ဘုိအစားအစာေတြ ဆိုတာ့ ဘယ္သြားသြား ဘာစားစား ငါ့ေၾကာင့္ မင္းဒီလို ျဖစ္ရတာ ဆိုၿပီး မိန္႔မိန္႔ႀကီး ၾကည့္တဲ့ အခါၾကည့္။ မေနႏိုင္လို႔ ပါးစပ္က ထြက္သြားၿပီး ငါ့ေၾကာင့္ မင္းဒီလို အဆင့္အတန္းနဲ႔ ေနရတာ ဆိုၿပီး ေျပာလည္း မိန္းမက “ေက်းဇူးပါတဲ့..ရွင္” ေျပာတဲ့ အခါလည္း ေျပာေပါ့။ သူ ဒီမွာ ပစၥည္းေလး တစ္ခု ၀ယ္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနရင္ျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငါ့ေၾကာင့္သူ ဒီလို ေပ်ာ္ရႊင္ရတာ ဆိုၿပီး ႀကံဖန္ ၾကည္ႏူးတတ္ပါေသးတယ္။ ဆစ္ဒနီလို လူတိုင္းသိတဲ့ လူတိုင္းအလည္ လာခ်င္တဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ကမၻာေပၚမွာ Icon တစ္ခုအေနနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ Opera House နဲ႔ Darling Harbour ကို အလည္သြားႏိုင္တာလည္း မင္း ငါနဲ႔သာမို႔ ေပါ့လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။

“မင္း စကၤာပူမွာဆို ကားစီးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ငါဒီကို ေျပာင္းလာလို႔ အိမ္နဲ႔ ကားနဲ႔ ေနရတာ” ေျပာရင္လည္း မိန္းမက “ဟုတ္တယ္ေနာ္ စကၤာပူမွာဆို ခ်မ္းသာမွ ကားစီႏိုင္တာ..” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေအာင္ ျပန္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ကားနဲ႔ တင့္ေတာင္း တင့္တယ္ ထားႏိုင္တာ ငါလို ေယာက္်ားနဲ႔မို႔ လို႔လည္း ေတြးတတ္ပါတယ္။ ထုတ္ေျပာမိတာလည္း ဘယ္ႏွစ္ခါမွန္းကို မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ေနတာမ်ား မေတြ႔လိုက္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ “See .. မင္း ကုိယ့္ေၾကာင့္ ဒီလိုေနရာမွာ ဒီလိုေနရတာ။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လို ေနေနရတယ္ေတြ႔လား” ဆိုလိုက္ရင္.. တခါတေလလည္း “သူတို႔က ႏိုင္ငံျခား မထြက္ခ်င္လို႔ပါ” ျပန္ေျပာရင္ေျပာ .. တခါတေလလည္း “ဟုတ္..ေက်းဇူး” ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာရင္ေျပာတတ္ပါတယ္။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ယူလိုက္လို႔ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳး ေရာက္ေနရတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ မၾကာခဏ စိတ္ႀကီး ၀င္တတ္တာပါပဲ။ မင္း ငါနဲ႔သာ မယူဘဲ ဟိုအေကာင္နဲ႔ ယူလိုက္ရင္ မင္းဘ၀က ဘယ္လို ျဖစ္ေနမွာ ။ မင္းအခုဆို ဘယ္လို ရုန္းကန္ေနရမွာ။ မင္းငါနဲ႔ ယူလိုက္လို႔ မင္းဒီလို တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ေနရတာ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို “ငါ့ေၾကာင့္”လို႔ အေျခာက္တိုက္ ဘ၀င္ျမင့္သမွ်ကို သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ကာျပန္မေျပာပါဘူး။ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္တာမ်ိဴး၊ ၿပံဳးၿပတာမ်ိဳး၊ ႏႈတ္ကေန ျပန္ေျပာတာမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ကို ျပန္တုန္႔ျပန္ပါတယ္။ သူ႔အေတြးထဲမွာ ဘယ္လိုရွိမလဲ၊ သူတကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္ ဘ၀က ေျပာင္းလဲသြားတာလား၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႔ဘဲ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔လို႔ ဘ၀က တကယ္တမ္း ဒီထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေကာင္းေနမလား ကၽြန္ေတာ္ မေတြးမိပါဘူး။ ဒါမွဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးရင္ၿပီးေရာ ကၽြန္ေတာ့္ ၀သီ “ငါ့ေၾကာင့္” ေျပာတတ္တာေလးေတာ့ သည္းၿငီးခံ ေနလိုက္မည္ စိတ္ကူးထားလားလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းက မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ေၾကာင့္ လို႔ေတာ့ နာမည္ယူလိုက္ရမွ အာသာေျပေနပါေတာ့တယ္။

ဇာတ္လမ္း (၃) - နင့္ေၾကာင့္ ငါေၾကာင့္

အိမ္ေထာင္ က်ၿပီးေနာက္ လင္ရယ္ မယားရယ္ ျဖစ္လာရင္ ဘ၀ေတြဟာ ပိုၿပီး ပီျပင္လာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အနာဂတ္ အတြက္ ပိုၿပီး ေတြးလာရပါတယ္။ တကိုယ္တည္း သမား ဘ၀မွာ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးမွန္သမွ် ကိုယ္လုပ္သမွ် ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ခံစားရတဲ့ အတြက္ ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ မသိသာလွပါဘူး။ တျခားသူ တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္လာၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ အေကာင္း အဆိုးေတြကို ကိုယ္နဲ႔ အတူ ခံစားရလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အေကာင္း အဆိုးေတြဟာ သိသာလာပါတယ္။ ႐ုန္းကန္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ႀကံဳေတြ႕ရမည့္ အခက္အခဲေတြ၊ ေအာင္ျမင္လာခ်ိန္မွာ စံစားရမည့္ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို ေ၀မွ် ခံစားတတ္ၿပီး တစ္ဦးကို တစ္ဦး နားလည္ အကူအညီ ေပးမွသာ ဘ၀ကို အေဖာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖတ္သန္းရသလို ျဖစ္မွာပါ။

ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံကေန တစ္ႏိုင္ငံ ေျပာင္းတဲ့အခါ ႀကံဳေတြ႕ရမည့္ Stress ေတြ Culrural Shock ေတြ ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ ပိုမို ခက္ခဲႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾသစေၾတးလ်ကို ေျပာင္းလာတဲ့ အခါ အလ်င္စလို မလုပ္ဘဲ စကၤာပူမွာ ေပ်ာ္သေလာက္ ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္တန္ေတာ့မွ သူေရာ ကိုယ္ပါ ေျပာင္းခ်င္ေတာ့မွ ေျပာင္းလာၾကပါတယ္။ ဒီလို ႏိုင္ငံေျပာင္းဖို႔ နံပါတ္တစ္ Tip ကေတာ့ လက္ရွိေနရာမွာ ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါ၊ ေနာက္ဆံုး တကယ္ေျပာင္းခ်င္တယ္ ဆိုမွ ေျပာင္းလာပါ။ ဒီေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ဟိုမွာ ဘယ္ဟာ မလုပ္ခဲ့ရလို႔ ဒီဟာ မလုပ္ခဲ့ရလို႔ ဆိုတဲ့ ေနာင္တေတြ နည္းမွာပါ။ ဒါေတာင္ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ရွိႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္တို စကၤာပူမွာ ေနၿပီး အနီးအနားက ႏိုင္ငံေတြ ဥပမာ ထိုင္းနဲ႔ ေဟာင္ေကာင္ကို မလည္လိုက္ျဖစ္တာေတြ ေတြးမိၿပီး စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ Priortiy က ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို စကၤာပူ အေရာက္ေခၚေရး ဆိုေတာ့ ဒီဟာေတြ ေနာက္ဆုတ္ထားၿပီး အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စကၤာပူလိုႏိုင္ငံမွာ အမ်ိဳးအစံုအလင္နဲ႔ သားဦး သမီးဦးေလး ေမြးလာျဖစ္လာတာကိုေတာ့ ေက်နပ္မိပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေျပာင္းလာတာ အလုပ္ပါ တစ္ခါတည္း ပါလာတာပါပဲ။ အရြယ္ေကာင္း တစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ရတာေလာက္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား တာ မရွိုႏိုင္ပါဘူး။ မိသားစု ထဲမွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ပံုမွန္ ၀င္ေငြ ရေနေရးဟာ ပထမ ဦးစားေပး တာ၀န္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ အလုပ္ကို တပါတည္း မယူႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္ ရႏိုင္ေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြေတာ့ ပါလာရပါမည္။ ဘယ္လို အရည္အခ်င္းေတြ လိုအပ္တယ္၊ ဘယ္အလုပ္ေတြဟာ ပိုေကာင္းတယ္၊ အလုပ္ ဘယ္မွာ ဘယ္လို ရွာရမည္။ အလုပ္ရွာ ဖို႔အတြက္ ဘာေတြ လိုသလဲ၊ အလုပ္ရွာလို႔ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ ဘယ္အခ်ိန္ေတြလည္း (ဥပမာ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္ကူးကာလ ဆိုရင္ မေကာင္း) ဆိုတာကေတာ့ မေရာက္ခင္ကတည္းက သိေနရပါမယ္။ တကိုယ္တည္း သမား စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ အလုပ္လာရွာတာ ဆိုရင္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလို႔ ရေပမယ့္ ကိုယ့္မွာ မိသားစု ရွိလာရင္ေတာ့ အလြန္ဆံုး ေတာင့္ခံႏိုင္ ဘယ္ႏွစ္လ ဘယ္ႏွစ္ရက္လည္း ဆိုတာလည္း တြက္ထားရပါမယ္။ ဥပမာ ကိုယ့္မွာ ရွိတာ ေဒၚလာ ၃ေသာင္း ဆို ဘယ္ႏွစ္လ အလုပ္မေလာက္ဘဲ ဒီအတိုင္း စားႏိုင္မလဲ ဆိုတာမ်ိဳးပါ။

ေၾသာ္ဇီမွာ အိမ္ငွားတဲ့ အခါ စကၤာပူလို မလြယ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ကိုယ္တည္း သမား၊ လင္မယား ၂ ေယာက္တည္းဆိုရင္ေတာ့ အခန္း တစ္ခန္းတည္း ငွားေနလို႔ ရပါတယ္။ စကၤာပူမွာလိုေတာ့ ျမန္မာအိမ္ အခ်င္ခ်င္း ငွားေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္အိမ္လံုး ငွားမည္ ဆိုရင္လည္း အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂေတြ မပါပါဘူး။ ပါတဲ့ အိမ္ေတြကလည္း အေတာ္ ေစ်းႀကီးပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လိုအပ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂေတြ အကုန္ ျပန္၀ယ္ရပါမည္။ ေစာင္ ေခါင္းအံုး၊ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ကေန တီဗီြ ေရခဲေသတၱာ၊ စားပြဲ ကုလားထိုင္ အကုန္ အကုန္ ၀ယ္ရပါမည္။ အဲဒီအတြက္ရယ္ အိမ္စေပၚေတြ ဘာေတြအတြက္ရယ္ ေဒၚလာ ၁ေသာင္းေလာက္က အသာေလး ေရွာကနဲ႔ ထြက္သြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာလည္း သိထားရင္ ကုန္သြားေတာ့မွ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး မျဖစ္ရေတာ့ပါဘူး။

ေၾသာ္ဇီလို ျမန္မာ သိပ္မမ်ားေသးတဲ့ ေနရာကိုလာရင္ အထီးက်န္ ဆန္တတ္တာကို အထူးသျဖင့္ အိမ္မွာေနေနခဲ့ရမယ့္ ဇနီး၊ မယားက ႀကိဳတင္ သိထားၿပီး အဲဒီ ဒဏ္ေတြကို ခံႏိုင္တယ္ ဆိုမွ လာသင့္ပါတယ္။ ေၾသာ္ဇီမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေမရိကားလို က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အိမ္ေထာင္ရွင္မေတြက အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ရင္ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတာ သူတို႔ပဲ သိႏိုင္ပါတယ္။ သတင္းေခတ္ႀကီးမွာေတာ့ သူတို႔ အတြက္ တျခားသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္စရာ နည္းလမ္းေတြ ရွိေနေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ား သက္သာေစပါတယ္။ ဘေလာ္ဂ့္ေတြ Web Site ေတြ ဖတ္တာမ်ိဳးကေန Skype လိုမ်ိဴး သူငယ္ခ်င္း အမ်ိဳးေတြနဲ႔ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးေတြ႔ၿပီး စကားေျပာတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးထားျခင္းျဖင့္ အထီးက်န္ဆန္မႈေတြကို သက္သာေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါအျပင္ ေယာက္်ား ျဖစ္သူက ႐ံုးမွ အနည္းဆံုး ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ ဖုန္းေခၚေပးျခင္းမ်ိဳးေတြလည္း လုပ္မွ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး စိတ္ထဲမွာေရာ အျပင္မွာေရာ အျပတ္အေတာက္ မရွိေတာ့မွာပါ။ ဒီလို ဖုန္းေခၚေပးတာ Chat တာဟာ မိန္းမ အလုပ္ထဲ ေရာက္သြားရင္ေတာင္ လုပ္လို႔ရတာမ်ိဳးပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္စက သမီးက ၆လသားေလး ဆိုေတာ့ သူမလည္း ကေလးတစ္ဘက္ အိမ္အလုပ္ တစ္ဘက္နဲ႔ အေတာ္ေလး အလုပ္မ်ားၿပီး Occupied ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွာ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သူမအတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလး အထီးက်န္ ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ပြန္းသည္က အလုပ္ထဲမွာ အေျခက်ၿပီး ၁လ-၂လ ေလာက္ေနမွ ဇနီးျဖစ္သူကို အတူေနဖို႔ ေခၚတာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူအတြက္ ႏွစ္ဘက္ ဗ်ာမမ်ားရသလို ဇနီးသည္ကိုလည္း ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လာတုန္းက အရင္ တစ္ေယာက္တည္း လာၿပီး အေျခက်မွ သူမကို ေခၚလိုက္ပါတယ္။ အလုပ္ကေတာ့ စကၤာပူမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ပဲမို႔ အလုပ္ထဲမွာ အေျခက်ဖို႔ အခ်ိန္ သိပ္မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္ ေၾသာ္ဇီ ေျပာင္းခါစ လူေတြအေနနဲ႔ လစာ မ်ားမ်ား မမက္ဘဲ ကိုယ္ႏိုင္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို ပထမ ၆လ ၁ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ရင္ Stress ကို နည္းနည္း ေလွ်ာ့ႏိုင္တယ္ အႀကံေပးလိုပါတယ္။ ၆လ ၁ႏွစ္တန္မွ Local Experience လည္းရၿပီးမွ လစာလည္း မ်ားမ်ား တာ၀န္လည္း ပိုယူရမည့္ အလုပ္ကို ေျပာင္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုန္းက စကၤာပူမွ တဆက္တည္း ရလာတဲ့ အလုပ္ကေန ၆လ အၾကာမွ ထြက္လိုက္ၿပီး လစာ ပိုမ်ားတဲ့ အလုပ္ကို ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ သူမေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အလုပ္ေျပာင္းမည္ဆို ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ ၁ ေသာင္းေလာက္ ပိုရတဲ့ အလုပ္ကို ရႏိုင္ေပမယ့္ လက္ရွိ အလုပ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနၾကပါတယ္။ ကေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္ခံႏိုင္မည့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးကိုပဲ ကိုယ္ထမ္းပါတယ္။ ဘ၀ကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေနအထားနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းခ်င္ပါတယ္။ အလုပ္ပင္ပန္းတာကေန အိမ္ေထာင္ေရး ထိခိုက္တာမ်ိဳးဆိုရင္ မတန္ပါဘူး။

ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမေတြထက္ ပိုၿပီး စြန္႔စားတတ္တာဟာ ေမြးရာပါပဲ။ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ေျပာင္းမည္ ဆိုရင္ ေယာက္်ားမ်ား အတြက္က ေဖာင္ဖ်က္ၿပီး သြားမွသာ ပိုၿပီး အလုပ္ ျဖစ္ေပမယ့္ မိန္းမေတြ အတြက္ကေတာ့ ပိုၿပီး အစိုးရိမ္ ႀကီးစရာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို စိတ္လံုၿခံဳမႈ ေပးဖို႔အတြက္ ေနရာသစ္မွာ အဆင္မေျပရင္ ေနရာေဟာင္းကို ျပန္သြားႏိုင္ေသးေၾကာင္း အေထာက္အထား တစ္ခုခု ျပထားဖို႔ လုိပါတယ္။ ေၾသာ္ဇီကို ေျပာင္းလာခါနီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကၤာပူ PR ကို မရရေအာင္ ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီး အဲဒီ အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းထားလိုက္ေတာ့ သူမအေနနဲ႔ အစိုးရိမ္ႀကီး မျဖစ္ရေတာ့တာဟာ ေနာင္ေရး လံုၿခံဳမႈသာမက ေန႔စဥ္ ဘ၀ေတြမွာ ပါ မသိသာလိုက္ဘဲ အဆင္ေျပေစပါတယ္။

ေယာက္်ားေတြ အတြက္ မိဘေမာင္ဘြားေတြကို သိပ္အတြယ္အတာ မမ်ားေပမယ့္ မိန္းမျဖစ္သူေတြကေတာ့ အိမ္ေထာင္က် ကေလးရေနေသးလည္း မိဘေမာင္ဘြားေတြကို ခင္တြယ္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အနည္းဆံုး မိန္းမျဖစ္သူရဲ႕ မိဘေတြကို အလည္ေခၚေပးႏိုင္ဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားရပါမည္။ ၾသစေၾတးလ်ကို အလည္ေခၚရတာဟာ စကၤာပူေလာက္ေတာ့ ဗီဇာမလြယ္ႏိုင္သလို အကုန္အက်လည္း ပိုမ်ားႏိုင္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကေလး ေမြးခ်ိန္လိုမ်ိဳးမွာ မိဘေတြကို လုိအပ္တတ္ေတာ့ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ သတင္းယူထားတာ အေကာင္းဆံုးပါ။

အေရးႀကီးတဲ့ ေနာက္အခ်က္ကလည္း ဇနီးျဖစ္သူ လုပ္ငန္းခြင္ ျပန္၀င္ႏိုင္ေရးပါ။ ဒီလို အလုပ္လုပ္တဲ့ အတြက္ အပို၀င္ေငြလည္း ပိုရသလို ဇနီးျဖစ္သူကလည္း အျပင္ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ထိေတြ႔ရတဲ့ အတြက္ သူ႔အတြက္ ပိုေကာင္းေစပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဇနီးသည္ရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနဟာ ကိုယ္သြားမယ့္ ႏိုင္ငံနဲ႔ အဆင္ေျပ မေျပ ၾကည့္ရပါမယ္။ လိုအပ္မည္ ထင္ရင္ လုပ္လည္း လုပ္ႏိုင္မည္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံ မေျပာင္းခင္ကတည္းက ႀကိဳတင္ သင္တန္းတက္ထားႏိုင္ပါတယ္။ ေနရာသစ္ေရာက္ေနရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ လိုအပ္တာေတြအတြက္ မြမ္းမံသင္တန္းလိုမ်ိဳး ထပ္တက္သင့္ တက္ရပါမည္။ ဇနီးသည္ အလုပ္ရေရး အတြက္ ခင္ပြန္းသည္က ကူညီတာ ႏွစ္ဦးစလံုး ေကာင္းဖို႔ပဲ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းက အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ “ကေလးအေမ လုပ္ငန္းခြင္ ျပန္၀င္ေသာအခါ” ပို႔စ္မွာ ေရးၿပီး ျဖစ္လို႔ အဲဒီမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္တဲ့ အခါ ကသီလင္တ ႏိုင္တာေလးေတြ ရွိႏိုင္ေပမယ့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ကူညီမည္ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္အလုပ္ ႐ံုးအလုပ္မွ်သြားမွာပါ။ ၾသစေၾတးလ်ဟာ စကၤာပူလို အကူ အိမ္ေဖာ္ မေခၚႏိုင္တဲ့ ေနရာဆိုတာလည္း သိထာၿပီး လင္မယား ၂ ေယာက္တည္းနဲ႔ အိမ္အလုပ္ေတြကို ႏိုင္ႏိုင္သလားလည္း မလာခင္ စဥ္းစားထားရပါမည္။ အသိထဲမွာ စကၤာပူမွာ အိမ္ေဖာ္နဲ႔ အဆင္ေျပ ေနတဲ့သူကလည္း ဒီကို မလာခ်င္ဘူးလို႔ ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာျပပါတယ္။ (စကၤာပူမွာ အဆင္ေျပေနတာလည္း တျခား အဓိက အေၾကာင္းတစ္ခုပါ)။

ဒါေတြဟာ လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ကို ေၾသာ္ဇီမွာ ဘယ္လို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ အက်ဥ္းခ်ံဳးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ႀကံဳေတြ႔ရမည့္ အခက္အခဲေတြက မတူႏိုင္ေပမည့္ လက္နက္ ျပည့္စံုမွ စစ္ထြက္သလို အစစ အရာရာ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ထြက္ရင္ေတာ့ အခက္အခဲေတြမွာ ေတာ္ရံု အထိမနာ အက်မနာေတာ့ပါဘူး။

အခ်ဳပ္

အေပၚက ဇာတ္လမ္း ၁ လို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ခဲသလားဆိုရင္ေတာ့ ၉၅% မျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ Cultural Shock ျဖစ္ၿပီး ၂ ေယာက္စလံုး အနည္းငယ္ ခံစားခဲ့ရတာကိုေတာ့လည္း မျငင္းသာပါဘူး။ ဒါေတာင္ ၂ ေယာက္စလံုးက ေၾသာ္ဇီမလာခင္ တျခား အေနာက္ႏိုင္ငံမွ ၂ႏွစ္ ၃ႏွစ္ ေနထားဖူးေသးတယ္။ အဓိကကေတာ့ စကၤာပူလို အစစ အရာရာ အလြယ္တကူ မရႏိုင္ခဲ့တာ (ဥပမာ Public Transport နဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြ ဘယ္မွာ ၀ယ္ရမွန္းမသိတာ တခ်ိဳ႕ ၀ယ္လို႔မရတာ)၊ ေဆြမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္း နည္းပါးတာ၊ ကေလး ငယ္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေနာက္ကေလး တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရတာ။ ဒီလို အခက္အခဲေလးေတြပဲ ရွိရံု ရွိခဲ့ေတာ့ အမိႈက္ကစ ျပႆဒ္ မီးေလာင္တာမ်ိဳးေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒီလို ကံေကာင္းရတာလည္း မိဘေမာင္ဘြားကို ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့လို႔ လို႔ယံုၾကည္ပါတယ္။ အေပၚကလို ေရးထားတာကေတာ့ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံက တစ္ႏိုင္ငံ အေျပာင္းမွာ အခက္အခဲေတြ ရွိတတ္ၿပီး တစ္ဦးကို တစ္ဦး မကူညီဘဲ ျပစ္တင္ေနမယ္ ဆိုရင္ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳႏိုင္တယ္ဆိုတာ တစ္ဘက္လွည့္ စဥ္းစားေစခ်င္လို႔ပဲ။

အဲဒီလို အဆင္ေျပ လြန္းလို႔ ဇာတ္လမ္း ၂ ထဲကလို ကၽြန္ေတာ္က လက္မေထာင္ေနၿပီ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေရအိုင္ထဲက ဖားသူငယ္ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ ၾသစေၾတးလ်ဟာ နိဗၸာန္လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾသစေၾတးလ်မွာ ေနေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနအထားဟာ ရန္ကုန္မွာ ပညာနဲ႔ လုပ္စားတဲ့ သူေတြ စိတ္မွန္းထားတဲ့ ပံုမွန္ ဘ၀ေလာက္ပါပဲ။ ပံုမွန္ လစာ ရွိတယ္၊ အိမ္(ခန္း)ရွိတယ္၊ ကား ရွိတယ္။ သားသမီးေတြကို ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္တယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

မိန္းမကို တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ထားႏိုင္တာ ငါေၾကာင့္လို႔ လက္မေထာင္တဲ့ ေယာက္်ားေတြ ရွိသလို ဒီလို ထားႏိုင္လို႔ ေယာက္်ားကို ဘုရားလို ကိုးကြယ္ေနတဲ့ သူေတြ ရွိတာလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ ဒါ ႏွစ္ေယာက္ ကံဆံုလို႔ ကံေကာင္းလို႔ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ မွတ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အစြမ္းအစ ရွိရွိ စိတ္ထား မေကာင္းတဲ့ မိန္းမ၊ အထိန္းအသိမ္း မေကာင္းတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ေတြ႔ရင္ အလကား ေယာက္်ားပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ မိန္းမကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စီပြားပ်က္တာ က်န္းမာေရး မေကာင္းျဖစ္သြားတာေတြလည္း ေတြ႔ေနရတာပဲ။

ေယာက္်ားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္မက်ရင္လည္း အခ်ိန္တန္ သူ႔ဟာသူ ကံပါရာနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားမည္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူသြားခ်င္တဲ့ လမ္းကို သူ႔ဘာသူ ဦးေဆာင္သြားမွာပဲ။ တခ်ိဳ႕ ေကာင္ေလးေတြ အိမ္ေထာင္ မက်ခင္ေတာ့ အရည္အခ်င္း မရွိသလိုပဲ။ အိမ္ေထာင္က်မွ ႀကီးပြားသြားတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကံဆံုလို႔ေပါ့။

သူမ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်လို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ သူမနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်လို႔ ဒီလို ကံေကာင္းရတယ္ ကံဆိုးရတယ္ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိဘူး။ ဒီရထား စီးရင္ ဒီဘူတာေရာက္မယ္ ဆိုတာ ၂ ေယာက္စလံုး သိလို ဒီရထား စီးခဲ့တာ ဒီဘူတာကို ေရာက္လို႔လည္း ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာႀကီး အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ရပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ဘူတာကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္လာလို႔ ၀မ္းသာၾကတာကေတာ့ ဓမၼတာပါပဲ။

ေယာက္်ားကလည္း ဒီလို အိမ္ေထာင္ ျဖစ္ေနတာ ငါေၾကာင့္လို႔ လက္မ မေထာင္သင့္သလို႔ မိန္းမကလည္း ကၽြန္မ အထိန္းအသိမ္းေကာင္းလို႔ အခုလို စုေဆာင္းမိတာ အခုေလာက္ ျဖစ္တာ ကၽြန္မေၾကာင့္လို႔ အလြန္အမင္း မေျပာရပါဘူ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေတာ့ လိုသေလာက္ေတာ့ Appreciate ေလး ႏႈတ္နဲ႔ ပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားနည္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ့ လုပ္ေပးရင္ ရပါၿပီ။

လင္မယားေတြလည္း ဘ၀ရဲ႕ အခက္အခဲဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ အတူတကြ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ဖုိ႔ ဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယား ၂ ေယာက္တည္းသာ ေတာင္းတဲ့ ဆု မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ။

တျခားဖတ္ရန္

ပုစြန္ ပဲၾကာဆံေပါင္း 25 Jan 2011 3:35 AM (14 years ago)

ပုစြန္ ၾကာဆံေပါင္း ကို ပထမဆံုး ၾကားဖူးတာ ယိုးဒယားက ျပန္လာတဲ့ အစ္ကို တစ္ေယာက္ဆီက။ စကၤာပူမွာ ပုစြန္တုပ္ႀကီးေတြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရတုန္း သူက ပုစြန္ ၾကာဆံေပါင္းကို ယုိးဒယားမွာ စားလာတာ ေကာင္းလို႔ လုပ္စားမည္ ဆိုၿပီး ပဲၾကာဆံ အေထြးလိုက္ ေပၚမွာ ပုစြန္တုပ္ႀကီးေတြ တင္ၿပီး ေပါင္း၊ ၿပီးေတာ့ ပဲငံျပာရည္ နည္းနည္းျဖန္းၿပီး စားတာ။ အရသာက မလံုးဘဲ သိပ္စားလို႔ မေကာင္းလိုက္ဘူး။

ေနာက္ အေတာ္ၾကာမွ ဆစ္ဒနီမွာ Burwood ဆိုတဲ့ အရပ္ (Suburb) ကို သြားေတာ့မွ ျပန္စားျဖစ္တယ္။ Burwood ဆိုတာလည္း ရန္ကုန္က တ႐ုတ္တန္းလိုပဲ တ႐ုတ္စာေတြ အေတာ္စံု အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာပါ။ အဲဒီက ေဟာင္ေကာင္ ေခါက္ဆြဲ ဆိုင္တစ္ခုမွာ စားျဖစ္တာ။ သူတို႔ကေတာ့ မီး အပူ တိုက္ထားတဲ့ စဥ္႔အိုး (Hotpot) နဲ႔ ျပင္ထားတာပါ။ မွာၿပီးေတာ့ လင္မယား ၂ ေယာက္ ပုစြန္ေတြကို လက္နဲ႔ ခြာလိုက္ စားလိုက္ လုပ္ၾကတာ လက္ေတြကို ေပက်ံေနတာပဲ။ ဂဏန္းတို႔ ပုစြန္တို႔မ်ား အျပင္မွာ စားရတာ အဲဒီလိုပဲ နည္းနည္းေတာ့ "ႀကိဳက္မရွက္" ျဖစ္မွ။

အဲဒီမွာတုန္းက စားလို႔ ေကာင္းတာနဲ႔ လင္မယား ၂ ေယာက္ ဘယ္လို ခ်က္ထားသလည္းဆိုတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုစြန္ဖြဲေလးေတြ ပါၿပီး အဲဒီ အနံ႔ (Aroma)နဲ႔ ပုစြန္ဆီက ထြက္တဲ့ အနံ႔ ၂ ခုေပါင္းက စားလို႔ ေကာင္းေစတာ ဆိုၿပီး ေတြ႔လိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ပုစြန္ဖြဲေလးေတြကို ဆားေရ စိမ္ထားတာကို ကိုရီးယား ကုန္စံုဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကေန သူမ ၀ယ္လာတယ္။ အဲဒီ ပုစြန္ဖြဲ အေျခာက္ေလးေတြကို င႐ုတ္သီးနဲ႔ေတာ့ ေၾကာ္စားဖူးတာလည္း ေကာင္းတယ္။ ဆစ္ဒနီက ျမန္မာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အလႉ တစ္ခုမွာေတာ့ အဲဒီ ပုစြန္ေလးေတြကို ငပိခ်က္ ခ်က္ထားတား စားခဲဖူးတာလည္း အေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္။ အသိ တစ္ေယာက္အိမ္ သြားတုန္က အဲဒီလို ပုလင္းေလး ၀ယ္လာၿပီး ခ်က္မည္ဆို ဖြင့္လိုက္တာ အထဲက Gas စုေနတာေတြ ကန္ထြက္ၿပီး တပုလင္းလံုး မ်က္ႏွာက်က္ ေပၚမွာ ေပကုန္တာ ႀကံဳဖူးထားလို႔ ဖြင့္တဲ့ အခါ အေတာ္ သတိ ထားလိုက္ရတယ္။ သူက ငါးပိ ငါးေျခာက္လိုေတာ့ အနံ႔ မျပင္းဘူး။ ခရမ္းသီးေတြ ဘာေတြႏွပ္တဲ့ အခါလည္း ပုစြန္ေျခာက္ အစား ထည့္ရင္ ပိုစားေကာင္းတယ္။

ပုစြန္ ပဲၾကာဆံေပါင္းက ခ်က္ရတာ လြယ္ပါတယ္။ ပုစြန္ထုပ္ေတြကို ေရေဆးထား။ ေျခေတြ လက္ေတြ ဦးမွ်င္တံေတြ ျဖတ္ထား။ အခံြနဲ႔ မခ်က္ခ်င္ရင္ေတာ့ အခြံခြာထား။ အခြံနဲ႔ ခ်က္ရင္ေတာ့ ပိုႏူးညံ့ပါတယ္။ ဂ်င္းပါးပါး တစ္ျပား၊ ၾကက္သြန္နီ ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ဥနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၅တက္ ၆ တက္ေလာက္ကို ခပ္စိပ္စိပ္ လွီးထားၿပီး အေရာင္တင္မႈန္႔ (Paprika) နည္းနည္း၊ နႏြင္းမႈန္႔ နည္းနည္းပါသည္ဆိုရံုနဲ႔ ဆီသတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၂ ေယာက္စာ အတြက္ ပုစြန္ဖြဲ ၂ ဇြန္း ေမာက္ေမာက္ထည့္ပါတယ္။ နည္းနည္း ငန္တတ္လို႔ မထည့္ခင္ သံစကာ စိပ္စိပ္ထဲထည့္ ေရဘံုပိုင္ေအာက္ ထားၿပီး ေရေဆးထားပါ။ အနံ႔ေကာင္းလာေအာင္ ေမႊၿပီး ပဲၾကာဆံ ၂ထံုး ၃ထံုးထည့္ပါတယ္။ ပဲငံျပာရည္ စားပြဲတင္ဇြန္း ၁ဇြန္း၊ တရုတ္ ဟင္းခ်က္၀ိုင္ ၂ဇြန္း ၃ဇြန္း ထည့္ပါတယ္။ စားရတာ စြဲေအာင္ သၾကား ၁ ဇြန္း၊ အနံ႔ေမႊးေအာင္ ႏွမ္းဆီ ၁ ဇြန္း ထည့္ပါတယ္။ ေရကို ၾကာဆံ ျမဳပ္ေအာင္ ထည့္ထည့္ေပးရပါတယ္။ ၾကာဆံေတြ ေရ၀ၿပီး အေရာင္ႏွံ႔သြားၿပီးဆိုရင္ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြ အေပၚက ထည့္ၿပီး မီးပိတ္ အဖံုး အုပ္ထားပါတယ္။ ၾကာဆံထဲမွာေတာ့ ေရေပါေလာ မရွိေနေပမယ့္ ေရအ၀ေတာ့ ရွိေနရပါတယ္။ ပုစြန္တုပ္ေတြကို ေရေငြ႕နဲ႔ က်က္ေအာင္ ေပါင္းပါတယ္။ အိမ္မွာ ခ်က္တာဆိုေတာ့ ဆိုင္မွာလို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ လုပ္စရာ မလိုလို႔ ေမႊေပးလို႔လည္း ရပါတယ္။ ေရလိုရင္ ေရေႏြး ထပ္ထည့္ပါ။ အရည္ေလး ခပ္စပ္စပ္နဲ႔ စားခ်င္ရင္လည္း ေရနည္းနည္း ပိုထည့္လို႔ ရပါတယ္။ က်က္ရင္ေတာ့ ပူတုန္း စားလို႔ ေကာင္းပါတယ္။

ျမန္မာ အရသာ ကိုမွ တမ္းတမ္းတတ စားခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပုစြန္ခြက္ေၾကာ္သုတ္ ကို သြားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေလာကအလွ ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး 18 Jan 2011 4:38 AM (14 years ago)

မဟနစံရဲ႕ စီစဥ္ေပးမႈနဲ႔ ေလာကအလွ Online Magazine နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေလး တစ္ခု လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြကေတာ့

ကိုအန္ဒီ ဘေလာ့ဂ္နာမည္We, She,Me ဆိုတာေလးကို ဘာေၾကာင့္ အဲဒီ နာမည္ေပးတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါလား။
ဘယ္အခ်ိန္က စေရးတာပါလဲ။
ခုဘာေတြ လုပ္ေနပါသလဲ။
ဝါသနာအရ ဘေလာ့ဂ္ေရး၊ စာေရးတဲ့ခါ အျခား ျပင္ပက အလုပ္နဲ႔ မိသားစုကိစၥမ်ားန႔ဲဆိုေတာ့ အခ်ိန္ ကသီလင္တ ႏိုင္တာမ်ိဳး ရွိပါသလား။
ကိုအန္ဒီ့စာေတြကို လာဖတ္သူေတြ ႏွစ္သက္ၾကတာမ်ားတယ္ ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
စာဖတ္တဲ့သူေတြအႀကိဳက္ဆံုး ပို႔စ္ေတြရွိပါသလား။ ကိုအန္ဒီ ကိုယ္ေရးတာကို ကိုယ္ အႏွစ္သက္ဆံုးပို႔စ္ေရာ။
စိတ္ဖိစီးမႈေတြရွိလာရင္ ဘယ္လို ေအာင္ျမင္ပါသလဲ။
အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမွာ ဘာလုပ္ပါသလဲ။
ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ားအေပၚ အျမင္ေလး သိပါရေစ။
စာဖတ္သူမ်ားကို ဘာမ်ား အမွာစကားေျပာခ်င္ပါသလဲ။

အင္တာဗ်ဴး က႑ကို ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေယာက္ ၁၀၀ နီးပါးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးၿပီးတာ ေတြ႔မိပါတယ္။ သိထားတဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြေရာ မသိေသးတဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြ ပါေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေလာကအလွက အေတာ္ေလးလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔ထဲမွာကို ၃-၄ ေယာက္နဲ႔ ဗ်ဴးလိုက္လို႔ လိုက္ဖတ္တဲ့သူေတြကေတာင္ အေတာ္ေလး လိုက္ဖတ္ရမွာပါ။

အေထြအထူး မဟုတ္ေပမယ့္ ေလာကအလွကို မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ သူမ်ားရွိရင္လည္း သိရေအာင္ Link ကို Share ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေဟာဒီမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

မီးပူ တိုက္တဲ့ စက္ 17 Jan 2011 5:10 AM (14 years ago)

ကိုေပါရဲ႕2011 Wish List ထဲမွာ အလိုအေလ်ာက္ မီးပူ တိုက္တဲ့ စက္လည္း ပါေရာ အိမ္ရွင္မ စာဖတ္သူေတြ ေခါင္းေတြ ေထာင္လာၿပီး သူတို႔ပါ လိုခ်င္တယ္ လုိခ်င္တယ္ ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ တကယ္လည္း စက္ေတြက ေန႕စဥ္ ဘ၀ေတြမွာ အေတာ္ေလးကို အကူအညီ ေပးပါတယ္။ ခလုတ္ ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္း မီးေတာက္တဲ့ မီးဖို ေတြ မရွိတုန္းက ခက္ခဲပါတယ္။ ဓါးေတာင္ထဲက သံေခ်ာင္းတို႔၊ Cast Away ထဲက Tom Hanks တို႔ မီးဘယ္လို ေမႊးတယ္ အသာထား။ မွတ္မိေသးတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို အေမေဈးက ျပန္လာခါနီးဆို မီးေမႊး ေပးထားရတယ္။ ဒါေတာင္ မီးေသြးနဲ႔ ထင္ရႈး အေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ေမႊးရတာ။ အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၀ေလာက္ အခ်ိန္ေပးရတယ္။ ဒါမွ အေမျပန္လာရင္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္။ အခုမ်ားေတာ့ ခလုတ္တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ မီးကို ရႏိုင္ၿပီ။

မီးဖို ဆိုတာ အခုေခတ္မွာ ပါမႊား ပဲ။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ ၊ ပန္းကန္ေဆးစက္ ၊ ဖုန္စုပ္စက္ ၊ ေရခဲေသတၱာ ၊ Oven ၊ Microwave Oven ၊ တို႔မ်ား မရွိရင္ ေန႔စဥ္ Life Style က မေတြး၀ံ့စရာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဒီမွာ ကူေဖာ္ေလာက္ဖက္ မရွိ ကေလး ၂ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို မလြယ္ေၾကာပဲ။ အခုေတာ့ ဒီလို စက္ေတြေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ အလုပ္ (Household chores) ေတြဆိုတာ အေမတို႔ ေခတ္တုန္းကလို ဒီေလာက္ႀကီး ပင္ပန္းေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။

တျခားဘက္က ျပန္ၾကည့္ေတာ့ မီးပူ တိုက္တဲ့ စက္အစား မီးပူ တိုက္စရာ မလိုတဲ့ အကႌ် ဆိုရင္ေရာ မျဖစ္ဘူးလား။ မီးပူ တိုက္တဲ့ စက္ကို ေဈးေပါေပါ ရေအာင္ မထြင္ႏိုင္ မေရာင္းႏိုင္ေသးခင္မွာ မီးပူ တိုက္စရာ မလိုတဲ့ Wrinkle Free အကႌ်ေတြ ေဘာင္းဘီေတြဆိုတာ ၂၀-၃၀ ပိုေပးရင္ ၀ယ္လို ရေနပါၿပီ။ တီရွပ္ေတြ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ဆိုတာလည္း မီးပူ တိုက္စရာ မလိုတဲ႔ အတြက္ လူငယ္ေတြ အႀကိဳက္ပဲ။ အခုေနာက္ပိုင္းဆို အကႌ်ေတြက မီးပူတိုက္စရာ မလိုတဲ့ Wrinkle Free ေတြ အျပင္ ေခၽြးမစုပ္တဲ့ အသားတို႔ ပိန္းၾကာရြက္လိုမ်ိဳး မိုးေရ အလြယ္တကူ မစိုတဲ့ အကႌ်ေတြအျပင္ Nano Techonlogy နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဘက္တီးရီးယား ရွင္းလင္းေပးတဲ့ ပိတ္စနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစား ေတြေတာင္ ၀ယ္လို႔ ရေနၿပီ ဆိုေတာ့ မီးပူတိုက္တဲ့ စက္ဆိုတာ ဒီေလာက္ႀကီး ေတာင့္တ ရတာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

မီးပူ တိုက္ေပးတဲ့ စက္အစား မီးပူတိုက္စရာ မလိုတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ေပၚလာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနစဥ္ ဘ၀ေတြက အေတာ္အတန္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ တီထြင္ ထုတ္လုပ္တဲ့ သူမ်ားကလည္း မီးပူတိုက္စက္ကို သည္းႀကီးမည္းႀကီး ထြင္မေနဘဲ မီးပူ တိုက္စရာ မလိုတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ တီထြင္ ေရာင္းခ်တဲ့ အတြက္ အျမတ္အစြန္းေတြ ရႏိုင္ၾကပါတယ္။ အႏွစ္ သေဘာကေတာ့ တစ္ခုတည္း တစ္ေယာက္တည္းက ဒိုင္ခံ လုပ္ေပးမည့္အစား တစ္ဘက္က အရာေတြက ကိုယ့္ဘာကိုယ္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လို႔လည္း ရေသးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ကြန္ျပဴတာ ေလာကမွာေတာ့ ဒီလို တစ္ေယာက္တည္း တစ္ခုတည္းက ဒိုင္ခံလုပ္ေပးတာကို Centralized System လို႔ေခၚတယ္။ ဟိုးအရင္ေခတ္က Main Frame လို စက္ႀကီးေတြမွာ ကီးဘုတ္နဲ႔ ေမာ္နီတာပဲ ပါတဲ့ Dumb Terminal လိုစက္ေတြက ခ်ိတ္ထားၿပီး အခ်က္အလက္ေတြ ရိုက္ထည့္၊ အဲဒီ Server ႀကီးက တြက္ခ်က္ေပးၿပီး Terminal ေတြမွာ ျပန္ျပ လုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း PC (Personal Computer) ေတြက တြက္ခ်က္မႈအားေတြ သိုေလွာင္ႏုိင္စြမ္းေတြ မ်ားလာေတာ့ PC ေတြ ေခတ္စားလာၿပီး ကိုယ့္စက္မွာ ကိုယ္ သံုးလို႔ရလာတယ္။ ကိုယ္စက္မွာကိုယ္ သံုးႏိုင္တဲ့ Microsoft Office လိုမ်ိဳး Software ေတြကေန Distribute Computing ေတြပါ လုပ္လာႏိုင္တယ္။

SETI လို႔ေခၚတဲ့ ET ေတြကို ေထာက္လွမ္းတဲ့ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ရွိတယ္။ အရွည္ဆိုရင္ Search for Extra-Terrestrial Intelligence ပါ။ သူတို႔က စေလာင္းေတြနဲ႔ ဟိုး ကမၻာအျပင္ဖက္က Electormeganitc Wave ေတြကို ဖမ္းၿပီး Analyze လုပ္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီလို ဖမ္းနားေထာင္းတယ္ဆိုတာ အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး တစ္မိနစ္ တစ္မိနစ္မွာ တြက္ခ်က္စရာ အခ်က္အလက္ေတြ ဆိုတာလည္း အသိန္း အသန္းနဲ႔။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔က စနစ္တခု ထြင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ အခ်က္အလက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ေတြမွာ အကူ တြက္ေပးႏိုင္တဲ့ စနစ္မ်ိဳး။ ကိုယ့္စက္ အားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔က အခ်က္အလက္ေတြ အလိုအေလွ်ာက္ ပို႔ေပး ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ေတြက တြက္ခ်က္ၿပီး ျပန္ပို႔ေပးတာ။ အဲဒီလို Volunteer လုပ္ေပးတဲ့ စက္ေတြက သိန္းနဲ႔ ခ်ီ ရွိတာ ဆိုေတာ့ သူတို႔ အတြက္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ ကြန္ျပဴတာ အႀကီးႀကီးတစ္ခုတည္း ထြင္မယ့္အစား စက္အေသးေလးေတြမွာ ခြဲၿပီး တြက္ခ်က္တာမ်ိဳးေပါ့။

အိမ္ေထာင္ တစ္ခုမွာလည္း အရင္တုန္းကဆို အေဖ တစ္ေယာက္တည္း ေငြရွာရင္ လံုေလာက္တယ္။ Breadwinners တစ္ေယာက္တည္း၊ ေငြရွာစက္ႀကီး တစ္ခုတည္းေပါ့။ အခုေခတ္မွာေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူ။ သားသမီးေတြကပါ အရြယ္ နည္းနည္း ေရာက္လာရင္ ကိုယ့္မုန္႔ဖိုး ကိုယ္ရွာ။ ကိုယ့္ေက်ာင္းစားရိတ္ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ စုေဆာင္းရတယ္။ သားသမီးက မလုပ္ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး အေဖေရာ အေမေရာ အလုပ္လုပ္မွ အိမ္စားရိတ္ကို ကာမိမည္။ တစ္ေယာက္တည္းက ရွာတာထက္ အားလံုးက နည္းနည္း နည္းနည္း မွ်ေ၀ ရွာေဖြမွ အလုပ္ ျဖစ္ေတာ့တယ္။

ႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်ီၿပီး ၾကည့္မည္ဆိုရင္ ဗမာေတြမွာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မီးပူတိုက္တဲ့ စက္လို သေဘာထားတဲ့ သူေတြ ရွိေနတယ္။ ျပည္သူ ျပည္သားေတြကို ဒီမိုကေရစီ ေခါက္ရိုး က်ိဳးေအာင္ အခ်ိန္တန္ အေမပဲ မီးပူတိုက္ေပးမည္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပံုပဲ။ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ Wrinkle Free ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး ျပန္႔ျပန္႔ ရွင္းရွင္း ေနၾကမည္ စိတ္ကူးရမည္။ ေဒၚစု ကိုယ္တိုင္ လူေတြကို ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးဖို႔ ေျပာထားတဲ့ စကားကို ျပန္လည္ နားေထာင္ၾကည့္ရေအာင္။

ဒီစကားမွာ သူမက လူတိုင္း “Wrinkle Free” ျဖစ္ဖို႔ ဆံုးမထားတာကို ေတြ႔ရမည္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ဆိုတာ ဒီလိုပဲ။ ကိုယ့္လူေတြကို လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ နည္းေပး လမ္းျပ လုပ္ေပး၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာေတြ ေပးၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ တန္ခုိး အာဏာကို ပိုမို ႀကီးထြားေစတာပဲ။ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားေအာင္ လုပ္ဖို႔ သူမ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္မည့္ အစား လူတိုင္း လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ဆံုးမ သြန္သင္ျခင္းကသာ သူမရဲ႕ ႀကိဳးပမ္း လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ပိုမို ေအာင္ျမင္ေစမည္ ဆိုတာ အေသအခ်ာ သိထားလို႔ပဲ။

အဲဒီေတာ့ မီးပူတုိက္စက္ဆိုတာ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလား ဆိုရင္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒိုဘီဆုိင္ (Laundary Service) ေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြမွာ လိုအပ္ေသးတယ္။ Commercial ေတြအတြက္ကေတာ့ လိုအပ္ေသးတာပဲ။ သူတကယ္ လိုအပ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ လိုအပ္ေနတာပဲ။ ဗမာေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဒီမိုကေရစီကို ေလ့လာၾက၊ ထြန္းကားေအာင္ က်င့္ႀကံၾက။ ေဒၚစုလို ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ဆံုဖို႔လိုကေန Vision ေတြ ခ်မွတ္ဖို႔ Policy ေတြ ခ်မွတ္ဖို႔ စသည္ စသည္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးရွိရွိ သံုးရဦးမည္။

အေသးအမႊားေပမယ့္ အခုလတ္တေလာ ဘေလာ့ေတြမွာ ေတြ႔ေန ၾကားေနရတာ တစ္ခုက ေဖာင့္ (Font) မသြင္းဘဲ စာဖတ္သူက ဖတ္လို႔ ရေအာင္ ဘေလာ့ရွင္ေတြကို ပူဆာလို႔ ဘေလာ့ရွင္ေတြက သူတို႔ စာေတြကို ျမင္ရေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႀကိဳးစားေသာ္ျငား ဟို Browser မွာေတာ့ ရတယ္ ဒီမွာေတာ့ မရဘူး အကန္႔အသတ္ေတြ။ ဟိုေဖာင့္ေတာ့ ရတယ္ ဒီေဖာင့္ေတာ့ မရဘူး အခက္အခဲေတြကေတာ့ ရွိေနဆဲပါပဲ။ ကိုဇက္တီတို႔ သူ႔ဘေလာ့ကို ေဖာင့္ေျပာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔စာ ဖတ္ခ်င္ေတာ့ သူ႔သံုးတဲ့ ေဖာင့္ကို လိုက္သြင္းရတယ္။ သူစာေတြ အလိုအေလွ်ာက္ ျမင္ရေအာင္ ကိုဇက္တီႀကီးကို မီးပူတိုက္စက္လို သေဘာထားရင္ သူ႔စာ မဖတ္ရရံုပဲ ရွိမွာေပါ့။ နည္းပညာလည္း မကၽြမ္းက်င္ သားကလည္း ေဖာင့္မသြင္းေပးလို႔ ေဒၚရင္ရင္တို႔လို မဖတ္ရေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ (ေနာက္တာ ကိုTZA)။ ရံုးမွာ ကန္႔သတ္ထားလို႔ ေဖာင့္သြင္းလို႔ မရဘူး၊ Changhi ေလဆိပ္မွာ အမ်ားသံုး ကြန္ျပဴတာကေန ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း ခၽြင္းခ်က္ ထားပါေတာ့။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ စာဖတ္သူေတြက ကိုယ့္ဘာကိုယ္ “Wrinkle Free” ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္စက္ကိုယ္ ေဖာင့္သြင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ရွင္ေတြ အေနနဲ႔လည္း အနည္းဆံုး ကိုယ္ဘယ္ေဖာင့္သံုးတယ္။ ဘယ္မွာ Download လုပ္လို႔ရတယ္ ေျပာရပါတည္။

ေဖာင့္ သြင္းတာကေန မိသားစု အေရး အလယ္၊ ႏိုင္ငံ့ အေရး အဆံုးမွာ ထားၿပီး စာဖတ္သူကို ေမးခ်င္တာ တစ္ခုကေတာ့ - “Are you a dumb terminal?”

တျခားဖတ္ရန္ - The Weakest Link

Iron Man ထူး 15 Jan 2011 3:38 AM (14 years ago)

အခု စာေရးေနခ်ိန္မွာ သားက ၃ ႏွစ္ျပည့္ဖို႔ ၄လ လိုေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားက ၾကည့္စရာ အစ္မ တစ္ေယာက္ ေရွ႕မွာ ရွိတာေရာ၊ ကေလးထိန္းေက်ာင္းကို ငယ္ကတည္းက ပို႔တာေရာေၾကာင့္ အေတာ္ေလးကို လူလားေျမာက္ေနၿပီ။ ၃ ႏွစ္ မျပည့္ေသးဘူး Comic ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ႀကိဳက္ေနၿပီ။ Super Hero ေတြကို ႀကိဳက္ေနၿပီ။ Spidermanတို႔ Batmanတို႔ Ironmanတို႔ကိုဆို အကုန္ၾကည့္တယ္။ ကာတြန္းကားလည္း ၾကည့္တယ္။ ဗီဒီယို ဇာတ္လမ္းလည္း ၾကည့္တတ္တယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု ဒီအရြယ္ ကေလးေတြက ဗီဒီယိုကို ကာတြန္းေလာက္ မၾကည့္တတ္ေသးပါဘူး။ သားကေတာ့ ၾကည့္တယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ Thomas ကိုႀကိဳက္တယ္။ Thomas ဆိုတာ ရထားေလး ဇာတ္လမ္း။ ၂ ႏွစ္မျပည့္ခင္ေလာက္ထိေတာ့ ဇာတ္လမ္းကို TVမွာ ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ရထားတြဲေလးေတြကေတာ့ ကစားစရာ ဆိုင္တစ္ခုမွာ စားပြဲလိုက္ လမ္းေတြ ရထားေတြနဲ႔ ဆင္ေပးထားတာ ၀င္၀င္ေဆာ့တာနဲ႔ ဟိုးတေလာကပဲ One set ၀ယ္ေပးလိုက္ရတယ္။ သားက ရထားလမ္းေတြေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မဆင္တတ္ေသးလို႔ သူ႔အစ္မက ဆင္ေပးတယ္။ သူက ေမာင္းတယ္။ သမီးက အိမ္ေဆာက္တုံး ဆက္တာေတြ၊ ရထားလမ္းေဖာက္တာေတြဆို ေကာင္းေကာင္းရတယ္။

သား စၿပီး ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ကားက Toy Story 2။ အဲဒီမွာ Buzz Light ကိုႀကိဳက္တယ္။ Buzz Light ဆုိတာ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ထဲက Space Ranger။ ၿပီးေတာ့ Woody လို႔ေခၚတဲ့ Cow Boy ကို ႀကိဳက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ အဲဒီ အရုပ္ကေလးေတြကို ပိုင္တဲ့ ေကာင္ေလးက Andy ဆိုေတာ့ သူ႔အေဖ နာမည္နဲ႔ တူလို႔ ပထမေတာ့ Woody ကို Andy ဆိုၿပီး မွားေနေသးတယ္။ Woody ကလည္း သူ႔အတြက္ အသံထြက္ရတာ နည္းနည္း ခက္တယ္ေလ။ Buzz Light အရုပ္ေတြ ဆိုင္ေပၚတင္ေတာ့ ေဈးကလည္း ႀကီးတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရလိုက္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ေဈးက်သြားေတာ့မွာ အလတ္တစ္ခု အေသးတစ္ခု ရလိုက္တယ္။ အေတာ္ေလး ေဆာ့ၿပီးေတာ့ ၿငီးေငြ႔သြားၿပီး Batman ကို ေတြ႔သြားတယ္။

Batman ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲႀကိဳက္ေနခ်ိန္မွာပဲ McDonald’s က Happy Meal မွာ Batman အရုပ္ကေလး ေပးေတာ့ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ႏိုင္ရံု ပလတ္စတစ္ အရုပ္ကေလးပါ။ ႀကိဳက္ေတာ့ အၿမဲတမ္း အဲဒီ အရုပ္ကေလးနဲ႔ ေဆာ့တယ္။ အိပ္လည္း ယူသြားတယ္။ ဟိုသြား ဒီသြား ကားေပၚမွာ ဆိုလည္း အဲဒီ အရုပ္နဲ႔ပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ရက္က်ေတာ့ အဲဒီ အရုပ္ကေလးက ေပ်ာက္သြားေရာ။ Happy Meal ကလည္း အရုပ္ေတြကို တစ္လ တစ္ခါ ေျပာင္းတာဆိုေတာ့ ျပန္မရေတာ့ဘူး။ စတိုးဆိုင္ေတြ အရုပ္ဆိုင္မွာလည္း Batman ကရွာလို႔ မလြယ္ဘူး။ Batman ကိုပိုင္တဲ့ ေရးဆြဲတဲ့ DC Comics အုပ္စုက အရုပ္လုပ္ဖို႔ လိုင္စင္ပဲ မခ်ေပးလို႔လား လိုင္စင္က ေဈးပဲ ႀကီးလို႔လားေတာ့ မသိဘူး Batman အရုပ္က အျပင္မွာ ရွာလို႔ကို မရဘူး။ Spiderman တို႔ Transformers တို႔ Star Wars တို႔ကေတာ့ ေပါမွေပါပဲ။ လူႀကီးေတြမွာ အျပင္ သြားရင္ Mall အသစ္တစ္ခုခု ေရာက္တိုင္း Batman ရွာရတယ္။ ကစားစရာဆိုင္ ေတြ႔ရင္ ေသးေသး ႀကီးႀကီး Batman ရွိလား ၀င္၀င္ေမးရတယ္။ ဘယ္လိုမွ ရွာလို႔ မရဘူး။ eBay မွာေတာ့ ရွိတယ္။ မ၀ယ္ျဖစ္လိုက္ပါဘူး။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ Iron Man ကို စိတ္ေျပာင္းသြားတယ္။ Batman ကိုေတာ့ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ေမးတယ္။ အိပ္မက္ ေယာင္တယ္။ အိပ္ရာထ ထခ်င္း ေမးေသးတယ္။ Iron Man 2 ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ Red Iron Man၊ Black Iron Man ျဖစ္သြားေရာ။ Iron Man လက္က Repulsor နဲ႔ တြန္းလိုက္တာကို သိပ္သေဘာက်တာ။ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ Iron Man က Doughnut စားတဲ့ အခန္းက သူတို႔ ၂ ေယက္စလံုး အႀကိဳက္ပဲ။ "Iron Man eat Doughnut" ဆိုၿပီး ဘယ္လို စားတာ ဘာညာနဲ႔ ၿပီးေတာ့ Doughnut ေတာင္းစားၾကေရာ။ Iron Man အလွည့္ေရာက္ေတာ့ အရုပ္ေတြကေတာ့ ဆိုင္မွာ မ်ားပါတယ္။ သားလိုခ်င္တာ Dress-Up ။ ေရာင္းတဲ့ လူေတြကလည္း ေရာင္းတယ္ေလ။ ေခါင္းစြပ္က တစ္ခု၊ လက္က Repulsor က တစ္ခု၊ အနီေရာင္ ၀တ္စံုက တစ္ခု၊ ရင္ဘတ္က ပါ၀ါထုတ္တဲ့ Chest Arc Reactor က တစ္ခု၊ တစ္ကိုယ္လံုး ျပည့္ေအာင္ ဆိုရင္ မနည္း ဆင္ရမွာ။ ပိုက္ဆံ 100$ ေက်ာ္ဖိုး ၀ယ္ရင္ေတာင္ အျပည့္အစံု မရခ်င္ေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကိုထူးတို႔က သူ႔ဘာသူ ႀကံၿပီး Iron Man မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ပထမဆံုး ေတြ႔သြားတာက အိမ္မွာ ဖုန္ေတြ ဘာေတြ ရွင္းတဲ့ အခါ သံုးဖို႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေဆးသုတ္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ သံုးဖို႔ ျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ကို ေတြ႔သြားၿပီး Iron Man Head ဆိုၿပီး စြပ္ထားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ကစားစရာထဲကပဲ လက္ဖ်ံမွာ စြြပ္လို႔ ရတဲ့ ပိုက္တစ္ခုကို လက္မွာ Repulsor ဆိုၿပီး စြပ္စြပ္ထားၿပီး လက္၀ါး ျဖန္႔ထုတ္ၿပီး “Boom ... Boom” ဆိုၿပီး Iron Man လို လုပ္ပါေရာ။ Christmas ကာလမွာ စတိုးဆိုင္တစ္ခုမွာ Angel Winges ပံုစံ စကၠဴျပားနဲ႔ လုပ္ထားတာေတြ ေ၀ေတာ့ သူ႔အတြက္ Wing တစ္ခု ရလိုက္တယ္။ အဲဒါေတြ အာလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ သူ႔အတြက္ Iron Man Dress-up တစ္ခု ျဖစ္သြားပါေရာ။ ၀တ္စံုျပည့္ ၀တ္ၿပီး သူ႔အစ္မကို တဘြန္းဘြန္းနဲ႔ လက္၀ါးျဖန္႔ၿပီး Iron Man ရဲ႕ Repulsor လိုမ်ိဳး လိုက္လုပ္ရင္ ျမတ္ႏိုးခမ်ာ ေၾကာက္လို႔ ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးရင္ သူက သေဘာက်တယ္။ အေဖကပါ Iron Man လို ပ်ံလိုရေအာင္ လက္ေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီး အျမင့္ကို ခ်ီေပးရင္း အႀကိဳက္ပဲ။

သားက အဲဒီလိုပဲ ထြင္ၿပီး သိပ္ေဆာ့တတ္တယ္။ သားက သမီးထက္ ကစားစရာေတြ ပို ႀကိဳက္တတ္တယ္။ သမီးက အေထြ အထူး ေတာင္းတာ သိပ္မရွိဘူး။ စာဖတ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔အေမက ဖတ္ျပရတာေပါ့။ ေဆးျခယ္တယ္။ စာေရးတယ္။ သားကေတာ့ အၿမဲတမ္း သူ႔ Favourtie Character တစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီ Character အတြက္ အရုပ္ေတြကလည္း ရေတာ့ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ပဲ။ ကံေကာင္းတယ္။ သူ႔တို႔ အလွည့္က်ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေရႊဘံုသာလမ္းက ၂ဆိုင္လား ၃ ဆိုင္လား ရွိတဲ့ ကစားစရာ ဆိုင္မွာ ေငးေမာရတယ္။ သားကလည္း အေဖနဲ႔ တူတာ ျဖစ္မည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလံုးတို႔ ကိုပူစီတို႔ ဖတ္ၿပီး ေဆာ့သလို သူတို႔ အလွည့္က်ေတာ့ Batman တုိ႔ Iron Man တို႔ Spider Manတို႔ ျဖစ္သြားၿပီ။

ဒီၾကားထဲမွာ သားက Spider Man လည္း ၾကည့္ေသး ႀကိဳက္ေသးတယ္။ Spider Man လို လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေကြးၿပီး “ဖ်စ္ ဖ်စ္ .. ဖ်ီး.. ဖ်ီး” နဲ႔ ပင့္ကူမွ်င္ေတြ ထုတ္တတ္ေသးတယ္။ Spider Man လက္ေခ်ာင္းေတြကို ဘယ္လို ေကြးတယ္ ဆိုတာကို ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္က ျငင္းရေသးတယ္။ ကိုထူးကေတာ့ လက္ညွိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္နဲ႔ပဲ လုပ္တတ္တာကို ျမတ္ႏိုးက Spiderman ပံုေတြ အရုပ္ေတြ ၾကည့္ၿပီး မတူတူ ေအာင္လိုက္လုပ္ၿပီး ဒီလို လုပ္ရတယ္ ေျပာ။ ကိုထူးကလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူလုပ္တဲ့ ပံုကမွ မွန္တာတဲ့။ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္ကေတာ့။ Spider Man အရုပ္ေလး Happy Meal က ရလိုက္တာ အေတာ္ ေဆာ့လိုက္ရတယ္။ Daycare ကိုပါ ယူယူ သြားတာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ပါ လိုခ်င္ၿပီး သူတို႔ မိဘေတြကို ပူဆာလားမသိဘူး ေနာက္ပိုင္း ၃-၄ေယာက္က ေက်ာင္းကို အရုပ္ေတြ ယူယူလာၿပီး အတူေဆာ့ၾကတယ္။ သူက ဆရာႀကီးေလ။ ဒါေတာင္ Spider Man ေက်ာပိုးအိတ္၊ Spider Man ဖိနပ္တို႔ ၀ယ္ေပးထားေသးတယ္။ Spiderman ေက်ာပိုးအိတ္တုန္းက မနည္း ရွာၿပီး ၀ယ္ေပးလိုက္ရတာ။ အနားမွာ ရွိတဲ့ ဆိုင္က အိတ္ေတြက ေသးတာနဲ႔ ပံုမေကာင္းတာနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးပစၥည္းေတြကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ ကေလးေတြ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ လိုခ်င္ေအာင္ လုပ္ထားတာ။

ဒီမွာကလည္း ကေလးေတြကို ၀ိုင္းထိန္းေပးမည့္ ေဆြမ်ိဳးေတြ ဘာေတြ ဗမာျပည္မွာလို မရွိဆိုေတာ့ ကေလးေတြကို တီဗီြကေတာ့ တစ္ေန႔ကို ၁-၂ နာရီ တိုင္သည္ေတာ့ ေပးၾကည့္ ျဖစ္တယ္။ အနည္းဆံုး မိဘေတြ ထမင္းခ်က္ ဟင္းခ်က္ေနခ်ိန္ Daycare က ျပန္လာ ခ်ိန္မွာ တီဗီြ ဖြင့္ေပးထားမွ ထမင္း ေကာင္းေကာင္း ခ်က္လို႔ ရတာ။ Daycare မွာလည္း တေနကုန္ တေနခမ္း ေဆာ့ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ေလာက္ေတာ့ ေပးၾကည့္မွ။ သူတို႔ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ကူးေပးထားရတယ္။ ဒီမွာလာတဲ့ Play School ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ကိုေတာ့ ကေလး ၂ ေယာက္စလံုး ႀကိဳက္တယ္။ အေခြေတြ ၀ယ္ေပးထားရတယ္။ Toy Story 3 တို႔ Despicable Me တုိ႔ ဆိုတာ အခု ေနာက္ဆံုး ၀ယ္ေပးထားတာေတြ။ အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္မို႔ အေဖာ္ရလို႔ တျခား ကစားနည္းေတြလည္း ကစားပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္မွာ သူတို႔ ဘယ္လို ကစားတယ္ ဆိုတာ ေရးဦးမယ္။ ။

Yes or No မေျပာခ်င္တဲ့ အခါ 12 Jan 2011 12:42 AM (14 years ago)

အဂၤလိပ္စာ အဂၤလိပ္စကားေျပာဟာ ေလ့လာ ေလ့က်င့္မႈ ေကာင္းေကာင္းမရွိလ်င္ ၾကားလို႔ေကာင္းေအာင္ အေျပာမတတ္ရံု သာမက မွန္ေအာင္ပင္ မေျပာႏိုင္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ Yes or No လိုမ်ိဳးကိုေတာင္ မွန္ေအာင္ မေျပာတတ္တဲ့ အျဖစ္ေတြ ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ

“You don’t like spicy food, do you?” လို႔ ေမးတာကို ကိုယ္ကလည္း မႀကိဳက္လို႔ ရွိလွ်င္
“Yes, I don’t.” ဆိုၿပီး ေျဖတတ္ပါတယ္။
“No, I don’t.” လို႔ေျဖမွ မွန္ပါတယ္။

ဒီပို႔စ္မွာ ေန႔စဥ္ ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို Yes or No မပါဘဲ တိုတုိက်ဥ္းက်ဥ္း ေျဖပံု ေျဖနည္းေလးေတြကို မွတ္မိသေလာက္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခုခု ေမးလာလို႔ ကိုယ့္က ဟုတ္တယ္ ဆိုၿပီး အတိုင္းအတာနဲ႔ ျပန္ေျဖတာမ်ိဳးကေတာ့
Are you happy?
Very!

Do you like spicy food?
Verryy...

အရမ္းႀကီး မဟုတ္လည္း “Rather” ကို တခါတေလ သံုးလည္း ရပါတယ္။
You are glad to be home, aren't you?
Rather!

Are you finished?
Almost..

Are you sure? လို႔ ေမးလာရင္
100% လို႔ ေျဖသလို
I'm positive ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ Positive ဆိုတာ "Sure" လိုပါပဲ။

စတိုးဆိုင္လိုမ်ိဳးမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတုန္း ဆိုင္၀န္ထမ္းေတြက အကူအညီ လိုသလား ေမးလာလ်င္ မလိုပါဘူး ျပန္ေျဖတဲ့အခါ ဒီလိုလည္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
Do you need any help?
I’m fine. Thanks. ဒါမွမဟုတ္ I’m all right, thanks.
တစ္ဘက္လူက ကမ္းလွမ္းေမးလာတာကို No. လို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျဖတာမ်ိဳးထက္ ဒီလို ျပန္ေျဖ တစ္ဘက္လူမွာ နားေထာင္ရ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။

ကုန္စံုဆိုင္ Check-out counter ေတြမွာ ထည့္ဖို႔ ပလက္စတစ္အိတ္လိုသလားေမးတာကို လိုပါတယ္ ဒီလို ေျဖလည္း ရပါတယ္။
Do you want a bag?
Please.
“Yes, please.” ကို “Please” လို႔ အတိုေျပာလို႔ ရပါတယ္။ တစ္ခုခု ေမးလာတာ လိုခ်င္ရင္ ဒီလို ျပန္ေျဖပါတယ္။

ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ သၾကားထည့္မလား ေမးရင္ ၂ထုပ္ ၂ ဇြန္း ထည့္မည္လို႔ ကိုယ္လိုခ်င္သေလာက္ကို အတိအက် ဒီလို ေျဖပါတယ္။
Do you want sugar?
2 Please.

အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ “Yes, I don’t.” လိုမ်ိဳး မွားတတ္တာကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးပါ။ ဥပမာ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ကိုယ့္စားပြဲက အလြတ္ခံု တစ္လံုးကို လာေတာင္းတဲ့ အခါ
Would you mind if I take it? လို႔ေမးတာကို
Yeah..yeah... ယူႏိုင္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖတတ္တာပါ။ အဓိပၸါယ္ ျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ စိတ္ဆိုးမလား ေမးတာကို စိတ္ဆိုးတယ္ ျပန္ေျဖသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီလို ေမးလာရင္
“Not at all.” "လံုး၀ စိတ္မရွိပါ"လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
“Of course not” "စိတ္ဆိုးစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး" လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။

တစ္ခုခု ေမးလာလို႔ “သိပ္ဟုတ္တာတာေပါ့။ ဒါေပါ့” လို႔ ေျဖတာကေတာ့ ေအာက္က နမူနာလိုမ်ိဳးပါ။
Do you love your children?
Of course. လို႔ ေျဖရင္ ခ်စ္တာေပါ့လို႔ ျမန္မာလို ေျဖသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ (ခ်စ္ပါတယ္) Yes ထက္ ပိုတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။

Life in Australia is quite relaxing, isn’t it?
Indeed. လို႔ ဆိုတာ (အဟုတ္ပဲ/ ဟုတ္ပ) လို႔ ျပန္ေျဖသလိုမ်ိဳးပါပဲ၊

Yes ပဲ ေျဖတာထက္ ကိုယ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေဖာ္ျပႏိုင္ပါတယ္။
Could you help me to ... ?
I’m glad to.

Can I visit your home this weekend?
That would be great.

“ေကာင္းေနၿပီ” “ရၿပီ” ကို ဒီလို ေျဖလည္း ရပါတယ္။
Is the taste OK ?
Good enough (for me).

ကိုယ္အေသအခ်ာ မသိတဲ့ အေၾကာင္း အေျခအေန တစ္ခုခု ဟုတ္သလား မဟုတ္သလား ေမးလာတာကို
Is that correct?
I believe so. ဆိုၿပီး ကိုယ္ကေတာ့ မွန္တယ္ယူဆတယ္ ျပန္ေျဖပါတယ္။

Will she call us?
Perhaps. ဆိုၿပီး မေသခ်ာရင္ ေျဖပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ကလည္း ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္
Hopefully... လိုမ်ိဳး ေျဖလို႔ ရတဲ့အခါ ေျဖပါတယ္။

ကုိယ့္ကို ေမးလာတာကို အေမးလိုမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေျဖတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္။
Do you love shopping?
Who doesn’t!

အထက္မွ ေရးထားတာေတြကေတာ့ Yes or No ေမးခြန္းေတြကို Yes ေရာ No ေရာ မပါေပမယ့္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ နား၀င္ခ်ိဳေအာင္ ေျပာနည္းေတြကို မွတ္မိသေလာက္ စုစည္းထားတာပါ။ အလြယ္ေလးေတြ ျဖစ္လို႔ သိၿပီးသား ျဖစ္ႏိုင္သလို မေျပာမိရင္လည္း ႏႈတ္တိုက္ ေလ့က်င့္ၿပီး စမ္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ေခါင္းထဲ ေပၚလာတာေလးေတြကိုလည္း ထပ္ျဖည့္သြားပါမည္။ စာဖတ္သူေတြထဲက ဒီလို ျပန္ေျဖတာမ်ိဳးေတြကိုလည္း Contribute လုပ္သြားရင္ ပိုမိုျပည့္စံုသြားပါမည္။

ယူနီကုတ္ေျပာင္းၾကစို႔ 4 Jan 2011 6:18 AM (14 years ago)

ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့က ျမန္မာစာေတြကို ျပတဲ့အခါ ယူနီကုတ္စံ (Unicode Encoding Standard)မီတဲ့ ေဖာင့္ (Font) တစ္ခုခု ေျပာင္းဖို႔ခ်ိန္ေနတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကတည္းကပါ။ ကြန္ျပဴတာသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ယူနီကုတ္ရဲ႕တန္ဖိုးကို သိေပမယ့္ ဒီလို ေျပာင္းတာဟာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ၿပီးတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္လို႔ မေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဗမာျပည္သား ကြန္ျပဴတာသမားဆိုေပမယ့္ ဒီလို ေဖာင့္ေတြ ျမန္မာစာ အကၡရာေတြကို ေလ့လာသူလည္း မဟုတ္၊ တီထြင္သူလည္း မဟုတ္ စိတ္၀င္စားသူလည္း မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ဘာေဖာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အစြဲမထားဘဲ သာမန္အသံုးျပဳသူ တစ္ဦး (End User) တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ပဲ သံုးပါတယ္။ ေဆးခန္းသြားတဲ့ အခါ ဆရာ၀န္ေျပာသမွ် နားေထာင္သလိုပါပဲ။

ဘေလာ့ တစ္ခုလံုးရဲ႕ ေဖာင့္ေျပာင္းရတာ ေန႔စဥ္ အလည္လာသူ (စာဖတ္သူ) ၃၀၀မွ ၁၀၀၀ေက်ာ္ထိ ရွိတဲ့ ဘေလာ့ တစ္ခု၊ တျခား ေဇာ္ဂ်ီျဖင့္ ေရးထားေသာ ဘေလာ့ အခု ၃၀ ခန္႔ကို ေန႔စဥ္ Preview လုပ္ထားတဲ့ ဘေလာ့ တစ္ခု အေနနဲ႔ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ငါ့ဘေလာ့ဂ္ ငါ ေဖာင့္ (Font) ေျပာင္းတာ ငါ့စာဖတ္ခ်င္ရင္ ငါေရးတဲ့ ေဖာင့္နဲ႔ လိုက္ဖတ္လို႔ တင္းမခံႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုလုပ္ထားတာလို႔ သူ႔ေဖာင့္သြင္းၿပီး ဖတ္တာေတာင္ စာအကုန္လံုး ပီပီျပင္ျပင္ မေပၚလို႔ မနည္းသည္းခံ ဖတ္ရတဲ့ ဘေလာ့ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ပို႔စ္ေလးငါးခု ဖတ္ၿပီးေတာ့မွ မ်က္လံုးက အထာနပ္သြားလို႔ ဖတ္ႏိုင္သြားတာပါ။ အစက ဘာေရးထားမွန္းကို မသိတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္။

စာရိုက္တဲ့ အခါလည္း တျခား လက္ကြက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ကေတာ့ က်င့္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလမွ ေရးတဲ့သူေတြ အဖို႔ေတာ့ Comment ေရးခ်င္ရင္ေတာ့ မလြယ္တာ အမွန္ပါ။ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ ေခတ္စားၿပီးခါစကေတာင္ စာဖတ္သူေတြထဲမွာ ေဇာ္ဂ်ီ မရိုက္တတ္တဲ့ သူေတြ ရွိေနသလိုပါပဲ။ ဘေလာ့ေရးတဲ့ သူေတြကေတာ့ စာေရးေနက်ဆိုေတာ့ ခဏေန အဆင္ေျပသြားတာပါပဲ။ Comment ေရးသူေတြ အတြက္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ကို ေျပာင္းတဲ့ အခါ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာကိုပဲ ေဖာင့္အသစ္ (Keyboad Layout အသစ္) ေျပာင္းလို႔ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားသူေတြေရးတဲ့ Comment ေတြကိုပါ ေျပာင္းရပါဦးမည္။ Comment ေတြကိုပါ ေဖာင့္ေျပာင္းၿပီးမွ ေရးတဲ့သူက အရင္ (ေဇာ္ဂ်ီ) လက္ကြက္နဲ႔ပဲ ေရးဦးမည္ဆို အဲဒီစာေတြကို Convert မလုပ္မခ်င္း ဖတ္လို႔ ရဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္းညည္းခံၿပီး စိတ္မွန္းနဲ႔ ဖတ္ရင္ေတာ့ ဖတ္လို႔ရတာေပါ့။

အဓိက မေျပာင္းျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ကို အားကိုးတႀကီး ေစာင့္ေနခဲ့လို႔ပါပဲ။ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ ယူနီကုတ္ အေနနဲ႔ ထြက္လာရင္ေတာင္ ေရးထားတဲ့ စာေတြကို Convert လုပ္ရမည္ ဆိုတာ သိထားေပမယ့္ ဘေလာ့ရဲ႕ အသြင္အျပင္ စာလံုးအရြယ္ စာလံုးအေရာင္ စာစီစာက်ေတြကို ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး လုပ္ထားလို႔ တျခားေဖာင့္ကို မေျပာင္းခ်င္ေသးပါဘူး။ ေဇာ္ဂ်ီက ထြက္လာေပမည့္ ယူနီကုတ္စံ မမီဘူးဆိုေတာ့ လူလည္း အေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာလည္း သူ႔စံ ကိုယ့္စံေတြေၾကာင့္ အေတာ္ မ်က္စိလည္သြားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကေတာ့ "ယူနီကုတ္သမားေတြ" ပါပဲ။ ယူနီကုတ္သမားေတြဆိုတာ ယူနီကုတ္ စံမီေဖာင့္ ထုတ္လုပ္သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ယူနီကုတ္ေျပာင္းဖို႔ အကူအညီ ေပးသူေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူ။ ယူနီကုတ္ မသံုးတာကိုပဲ ဟိုးမ်ိဴးခ်စ္စိတ္ ႏိုင္ငံေရးကေန ပုဂြိဳလ္ေရးရာအထိ ေလွ်ာက္ေျပာတဲ့ သူေတြပါ။ ယူနီကုတ္မေျပာင္းတာ ျမန္မာစာကိုပဲ တန္ဖိုးမထားသလို Linguistic ေတြလို ျမန္မာ အကၡရာေတြကိုပဲ မသိသလို ျဖစ္ရပါတယ္။

Amoxicillin ေသာက္ဖို႔ကို သူ႔ထဲမွာ ပါတဲ့ ဓါတ္ေတြကဘာေတြ ေသာက္ၿပီးရင္ ကိုယ္တြင္းမွာ ဇီ၀ေျပာင္းလဲမႈ ဘာေတြ ျဖစ္မွာကို မသိဘဲ ေသာက္လို႔ အျပစ္ေျပာတဲ့ ဆရာ၀န္လိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆရာ၀န္က ဒီေဆးကို ဘယ္လုိေသာက္ ဘာနဲ႔ မေသာက္နဲ႔ ေသာက္ၿပီးရင္ မူးေ၀တတ္တယ္။ ဒီေလာက္ေျပာရင္ လူနာကလည္း အဆင္ေျပ ဆရာ၀န္လည္း အလုပ္မရႈပ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒီ ယူနီကုတ္သမားေတြ ခမ်ာ ဟိုး ကြန္ျပဴတာ စံေတြ စနစ္ေတြကေန ျမန္မာ အကၡရာေတြအထိ လိုက္ရွင္းျပေနရတာ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေနပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးကေန လူမႈေရးအထိ ပါလာတာကေတာ့ အေတာ္ေလး ပညာရွင္မပီသပါဘူး။

သူတို႔ ဒီလိုဆိုတာ နားထဲ၀င္ရ ခက္ေပမယ့္ လူေတြေခါင္းထဲေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေရာက္သြားပါတယ္။ Awareness အေတာ္ေလးရလိုက္ပါတယ္။ ဟိုနားကလည္း ဆူဆူ၊ ဒီနားကလည္း ဆူဆူဆိုေတာ့ ဗမာ အင္တာနက္ရြာႀကီးမွာ အေတာ္လည္း သတင္းလႈပ္သြားပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္သြားတာ ယူနီကုတ္ ေျပာင္းခ်င္သူမ်ားအတြက္ အေတာ္ပါပဲ။ Domino Effect ယူဖို႔ အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲ။

ယူနီကုတ္ေျပာင္းလို႔ ဘာေတြျဖစ္မည္ဆိုတာ ဆရာသမားမ်ားက ေပရွည္ရွည္ (တုတ္နဲ႔ရြယ္ၿပီး) ရွင္းျပထားလို႔ အေတာ္ေလး သိၿပီး ျဖစ္မွာမို႔ ဘာေၾကာင့္ ေျပာင္းသင့္တယ္ ဆိုတာ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လို "ကၽြန္ေတာ္" ကိုေတာင္ "ကၽေနာ္" မေရးဘဲ "ကၽြန္ေတာ္" ေရးတဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စံေတြကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပိုၿပီး လုိက္နာခ်င္ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြလည္း ေျပာင္းရမွာမို႔လို႔ အခ်ိန္ေကာင္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။

ယူနီကုတ္ ေျပာင္းတဲ့အခါ Blogspot ဆိုရင္ ပို႔စ္တစ္ခုခ်င္းစီ ေျပာင္းစရာ မလိုပါဘူး။ ပို႔စ္ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အမ်ားဆံုး ၂ နာရီကေန ၃နာရီ အတြင္းေျပာင္းလို႔ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စမ္းၾကည့္ၿပီးပါၿပီ။ Blogspot မွာ ဘေလာ့တစ္ခုလံုးကို File တစ္ခုထဲမွာ Export (Save) လုပ္လို႔ရတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ File ကို Myanmar NLP ကပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခား Converter နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္ၿပီး ဘေလာ့ထဲကို ျပန္ထည့္ Import လုပ္လိုက္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္စာေတြတင္မဟုတ္ တျခား Comment ေတြ ဘေလာ့ Template ထဲက စာေတြကိုပါ ေျပာင္းသြားမွာပါ။ အစမ္းသပ္ခံ ဘေလာ့တစ္ခုမွာ Rehearsal လုပ္ၾကည့္ၿပီးမွ လုပ္မည္ဆိုရင္ ပိုစိတ္ခ်ရပါတယ္။ အစမ္းသပ္ခံ အတြက္ ဘေလာ့အသစ္တစ္ခု Create လုပ္ လက္ရွိဘေလာ့က Export လုပ္ထားတာကို အဲဒီဘေလာ့ထဲ Import လုပ္လိုက္ရင္ ဘေလာ့တစ္ခု ထပ္ပြားလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလိုပြားၿပီး အစမ္း လုပ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေဖာင့္(Character Encoding/Keyboard Layout) ေျပာင္းတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ အာလံုးက လိုက္ေျပာင္းမွာ ပိုတင့္တယ္တာမ်ိဳးပါ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ကန္႔လန္႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အမ်ား စပါကလင္ ေသာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္လည္း ေဆာ္ဒါခါး မေသာက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ယူနီကုတ္ေျပာင္းဖုိ႔ တျခားသူေတြကိုလည္း ဖိတ္ေခၚၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ကို ေျပာင္းခ်င္္ပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ကို ယူနီကုတ္ ေျပာင္းဖို႔ ဘယ္လို စဥ္းစားသလဲဆိုေတာ့ တျခား ယူနီကုတ္ေျပာင္းမယ့္ ဘေလာ့ေတြက ပို႔စ္ ၇၅၀၀ ရတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ေျပာင္းပါမည္။ ဘယ္လိုတြက္သလဲ ဆိုေတာ့ (ဥပမာ) ပို႔စ္ ၁၅၀ စီရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ၅၀ ရရင္ ပို႔စ္ ၇၅၀၀ ရပါၿပီ။ အဲဒီအခါက်ရင္ အားလံုး ေျပာင္းၾကပါမည္။ ပို႔စ္ ၇၅၀၀ ဆိုတဲ့ စာနဲ႔ ဒီစာေတြကို ဖတ္တဲ့သူေတြက မနည္းတဲ့ အတြက္ (စာမေရးေတာင္) စာပဲဖတ္တဲ့သူေတြကလည္း လိုက္ေျပာင္းျဖစ္သြားမွာပါ။ ကိုယ္ Unicode ေျပာင္းလိုက္လို႔ စာဖတ္တဲ့သူေတြ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ျဖစ္မွာလည္း အမ်ားႀကီး မပူရေတာ့ပါဘူး။

အထူးအစီအစဥ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီဘေလာ့ရဲ႕ Feed Roll မွာ ၂၀၁၁ တစ္ႏွစ္တာလံုး အဲဒီလိုေျပာင္းမယ့္ ဘေလာ့ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ပို႔စ္ေတြကို ေအာ္တို တက္လာေအာင္ ေဖာ္ျပေပးပါမည္။ အခုလက္ရွိ ေအာ္တိုတက္ေနတဲ ဘေလာ့ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ စေရးတုန္းကတည္းက ခင္မင္ႏွစ္သက္ခဲ့ရတာေတြပါ။ ဒီဘေလာ့ရဲ႕ Feed Roll ကိုဖတ္သူ ေန႔စဥ္ အနည္းဆံုး ၃၀၀ ခန္႔ ရွိၿပီး Link တစ္ခုကို စိတ္၀င္စားရင္ ၀င္စားသလို အနည္းဆံုး Hit ၁၀၀ ေလာက္ တစ္ရက္အတြင္း ပို႔ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒီဘေလာ့မွာ ေဖာင့္ေျပာင္းၿပီးသြားရင္ေတာ့့ အရင္ေဖာင့္ အေဟာင္းသံုးေနေသးတဲ့ စာေတြက Feed Roll မွာ (အခု Unicode နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာေတြလို) ၾကည့္လို႔ ေကာင္းေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္ ယူနီကုတ္ အတူတူေျပာင္းဖို႔ Comment ေနရာမွာ မိမိဘေလာ့က လက္ရွိ ပို႔စ္အေရအတြက္ကို ေရးၿပီး Sign Up လုပ္သြားဖို႔ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ ပို႔စ္အားလံုးေပါင္း ၇၅၀၀ ျပည့္သြားရင္ ဘယ္လို ေျပာင္းတယ္ဆိုတာ ပို႔စ္တစ္ခုေရးၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့လည္း ယူနီကုတ္ေတြနဲ႔ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ တျခား ဘေလာ့ေတြနဲ႔ အတူး လိုက္ေျပာင္းရလို႔ စာဖတ္သူေတြကို ေဖာင့္အသစ္ထည့္ေစဖို႔ အားမနာရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ အတူ လိုက္ေျပာင္းမည့္သူေတြကို ႀကိဳတင္ ေက်းဇူးဥပကာရ ဆိုပါရေစ။

ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ [ယူနီကုတ္သမားမ်ား အပါအ၀င္ :) ]

အေျပာင္းအလဲတြင္ စီးေမ်ာပါ 20 Dec 2010 6:21 PM (14 years ago)

၂၀၁၀ ကေန ၂၀၁၁ ကို ေျပာင္းသြားမွာဟာ အားလံုးအတြက္ ဆိုင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ အခြင့္အလမ္းလို ပုဂြလိက မဆန္ဘဲ အမ်ားဆိုင္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ကို ေျပာင္းလဲသြားမွာဟာ တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ အခြင့္အလမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားနဲ႔ ဆိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ၂၀၁၁ အေျပာင္းအလဲမွာ စီးေမ်ာႏိုင္သလား မႏိုင္သလားဆိုတာကေတာ့ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႔ အရည္အခ်င္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၀ မွာလည္း ဒီလိုပဲ ၂၀၁၁မွာလည္း ဒီလိုပဲ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ အေျပာင္းအလဲမွာ စီေမ်ာျခင္း မရွိဘူးလို႔ ဆိုရမွာပဲ။

အေျပာင္းအလဲေတြဟာ အမ်ားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အတြက္ သိပ္ကို ျမင္သာသလို သိပ္ကို ေရာခ်လြယ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ အေျပာင္းအလဲေတြဟာလည္း အမ်ားဆိုင္ အေျပာင္းအလဲေတြရဲ႕ ဂယက္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတယ္ ျမင္ပါတယ္။ ၂၀၁၀ ကေန ၂၀၁၁ ေျပာင္းသြားမွာ အမ်ားနဲ႔အတူ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ အမွန္တကယ္ ပါ၀င္သလို ထင္ရပါတယ္။ ပါ၀င္တယ္ မ၀င္ဘူး တကယ္တန္း အဆံုးအျဖတ္ ေပးမွာကေတာ့ ၂၀၁၁ အတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ထားသလားပါပဲ။ အေျပာင္းအလဲ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ကိုယ္စတင္လို႔ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီအေျပာင္းအလဲေတြမွာ ပါ၀င္ဖို႔ကေတာ့ အေျခအေနေပးတတ္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုမွာ စီးေမ်ာရတယ္ ဆိုတာ အရံသင့္ ခူးခပ္ၿပီး ထမင္းကို ထစားလိုက္ရံုလိုပါပဲ။ ႀကိဳက္တတ္ဖို႔နဲ႔ ၀င္စားလိုက္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ။

အေျပာင္းအလဲဟာ ေတာ္လွန္ေရး မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ ျပရရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္လာတာ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားေရးအတြက္ ေတာ္လွန္ေရး မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လူအေပါင္းက စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာရယ္ သူမဟာ ဒီလို ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားဖို႔ ေတာ္လွန္ေရး တစ္ခုကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္သူေတြထဲမွာ ပါ၀င္တယ္ဆိုတာရယ္ ကလည္း ယံုမွားဖြယ္ မရွိပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အေျပာင္းအလဲထဲမွာ စီးေမ်ာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူမရဲ႕ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားေရး ႀကိဳးပန္းမႈေတြထဲမွာ တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္မွသာ စီးေမ်ာႏိုင္မွာပါ။ ေန႔စဥ္ သတင္းေတြ မလြတ္တမ္း ဖတ္ရံုနဲ႔ ဒီလြတ္ေျမာက္မႈမွာ စီးေမ်ာေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အေျပာင္းအလဲဟာ ေတာ္လွန္ေရးေလာက္ မခက္ခဲပါဘူး။ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ ကိုယ့္မ်က္စိေရွမွာတင္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာမ်ိဳးပါ။ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စတင္ ပါ၀င္မွသာ ျဖစ္ႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ “ႏိုင္ငံေရး” ဆန္ေနလ်င္ “စီပြားေရး” ဆန္ဆန္ စြန္႔ဦးတီထြင္ျခင္းလို႔လည္း ေတြးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အရပ္ဆန္ဆန္ အလြယ္ပဲ ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြ စကၤာပူလို ႏိုင္ငံေတြကို အလုပ္သြားလုပ္ၾကတာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ စီးေမ်ာဖို႔ဟာ ဟိုးအရင္ကတည္း စကၤာပူ နာမည္မႀကီးခင္ကတည္းက ထြက္သြားတဲ့ သူေတြေလာက္ေတာ့ အရဲ စြန္႔စရာ မလိုပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္လူေတြ သိပ္မသြားေသးတဲ့ ႏိုင္ငံကို သြားတာေလာက္ ပူစရာ မလိုပါဘူး။ စကၤာပူမွာ ရပ္တည္ႏုိင္သလား မရပ္တည္ႏိုင္ဘူးလား ဆိုတာကေတာ့ ဒီ ေခတ္ေရစီေၾကာင္းထဲမွာ စီးေမ်ာႏိုင္သလား ဆိုတာပါပဲ။

အခုေခတ္ႀကီးမွာ လူငယ္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ထြက္ေပါက္ စကၤာပူကို ရွိၿပီးသား နာမည္နဲ႔ ၀ိတ္နဲ႔ သံုးၿပီး ပ္ိတ္ခ်င္တာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ (လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြက အေပါစား ဗီြဒီယုိေတြမွာ) ႏိုင္ငံတကာ ဘံုသံုး ဘာသာစကား တစ္ခုအေနနဲ႔ ေျပာဆိုေနတဲ့ အဂၤလိပ္စကားကို သေဘၤာသား ငေပါေယာင္ သရုပ္ေဆာင္ၿပီး ဒြတ္ဒပ္ ဘြတ္ရွပ္ ဘိုလမ္းနီးတယ္ ေျပာခ်င္တဲ့ လူပ်က္သရုပ္ေဆာင္ေတြလို ရံြရွာမိပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲကို ဖံုးကြယ္လို႔ မရပါဘူး။ မဖံုးကြယ္ေကာင္းပါဘူး။ ဘာနဲ႔ တူသြားမလဲ ဆိုရင္ေတာ့ အပ်ိဳေဘာ္ ၀င္စျပဳလာတဲ့ သမီးကို နည္းလမ္းမွန္မွန္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ရံြရွာ စက္ဆုပ္စရာ လူေတာ မတိုး၀ံ့စရာ တစ္ခုအေနနဲ႔ ေျပာဆိုေနသလို ျဖစ္ၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးသင့္တာေတြ မဖြံ႔ၿဖိဳး ျဖစ္သြားပါမည္။

အေျပာင္းအလဲကို ရႈျမင္သံုးသပ္တတ္မွသာ စီးေမ်ာႏိုင္ပါတယ္။ ကိုးကြယ္ရာ ဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူကို စက်င္ေက်ာက္တံုး တစ္တံုး၊ သစ္တံုး တစ္တံုးလို႔သာ ျမင္ေနေသးတာဟာ အတြင္းသေဘာကို သိျမင္တယ္ ဆိုတာထက္ အေျပာင္းအလဲကို မျမင္ႏိုင္ လက္မခံႏိုင္တာပါ။ ဆင္းတုေတာ္ကို ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးလို သစ္တံုးတစ္တံုးလို ျပဳမူတာ ဘာသာေရး က်မ္းတစ္ခုကို စာရြက္ တစ္ရြက္လို႔ပဲ သေဘာထားတာ ကိုးကြယ္သူေတြအျမင္ မသင့္ေတာ္တာပဲ ျဖစ္သြားပါမည္။ ဆန္ကေန ထမင္းျဖစ္သြားတယ္။ ထမင္းကို စားလိုက္လို႔ မစင္ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတယ္ အေျပာင္းအလဲကို သိျမင္ၿပီး ဆန္နဲ႔ မစင္ကို မေရာေထြးသကဲ့သို႔ အရာတစ္ခု လူတစ္ေယာက္ ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲကိုလည္း ယခင္ အေျခအေနေတြနဲ႔ မလိုအပ္ဘဲ မေရးေထြးသင့္ပါဘူး။ သူ႔အေျပာင္းအလဲမွာ သူ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ စီးေမ်ာရပါမည္။

အေျပာင္းအလဲကို ဥပကၡာ ျပဳစရာမလိုပါဘူး။ ျပဳလို႔မရပါဘူး။ ၂၀၁၀ကေန ၂၀၁၁ ေျပာင္းလဲ သြားမွာကို မီပန္းေဖါက္ ႀကိဳဆိုစရာ မလိုပါဘူး ဆိုခ်င္ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ရက္စြဲတပ္တဲ့ အခါျဖစ္ျဖစ္ လက္ပတ္နာရီ ကိုျဖစ္ျဖစ္ သူ႔နည္းတူ ေျပာင္းလဲေနေအာင္ လုပ္ေပးရဦးမွာပါပဲ။ အေျပာင္းအလဲကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သကဲ့သို႔ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားတာေတာင္ မသိလိုက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ မ်က္စိစံုလံုး ကြယ္ေနသလို ကိုယ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲေနသလဲ မသိ တေရးႏိုးထၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ ေနာက္က်ေနၿပီ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားသား ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ ျမင္လိုက္လ်က္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါ မစီးေမ်ာတာကလည္း ေျခလက္မပါတဲ့သူ သာသာ ျဖစ္ေတာ့မည္။

၂၀၁၀ကေန ၂၀၁၁ ကိုေျပာင္းသြားေတာ့မည္။ အသက္ေတြလည္း ႀကီးသထက္ႀကီးလာတယ္။ ဒါကိုမွ မႀကီးသေယာင္ ႀကီးသေယာင္နဲ႔ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပဲ ျဖစ္သြားပါမည္။ အသက္ေျပာင္းလဲမႈမွာ စီလွ်င္ေအာင္ မစီးေမ်ာႏိုင္မ်ိဳးတာေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒီေျပာင္းလဲမႈဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ျဖစ္ေနတာမို႔ သင့္ေတာ္ေအာင္ လိုက္ပါ စီးေမ်ာဖို႔ ေန႔တိုင္း ႀကိဳးစာရမယ့္ အရာတစ္ခု ျဖစ္ေတာ့တယ္။

မွန္ကန္ ေသခ်ာတဲ့ အေျပာင္းအလဲအတြက္ လမ္းဆံု လမ္းခြ မရွိပါဘူး။ လမ္းဆံုး လမ္းခြမွာ ဘယ္လမ္း လိုက္ရမယ္မွန္း ဘယ္ကမ္း ကပ္ရမယ္မွန္း မသိတာဟာ အေျပာင္းအလဲ မပီျပင္တာပါ။ ဒီလို မပီျပင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြမွာ တံလွ်ပ္ေရထင္ ေရႊသမင္ အလိုက္မွားတာေတြဟာ ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ မျဖစ္ေပၚေသးတဲ့ အေျပာင္းအလဲကိုလည္း ရႈျမင္ သံုးသပ္ တတ္ရပါမည္။ ဒါေပမယ့္ အရာတိုင္းမွာေတာ ၂၀၁၀ကေန ၂၀၁၁ကို ေျပာင္းသြားမွာလို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ မျမင္သာပါဘူး။ စြန္႔စားလိုက္ရတာေတြ အေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားေအာင္ တြန္းထုိးလိုက္ရတာေတြဟာ ျမင္သာတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြမွာ စီးေမ်ာျခင္းထက္ သာလြန္ ခက္ခဲပါတယ္။

လြယ္လြယ္ကူကူ မ်က္စိေရွ႕မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေသခ်ာေပါက္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုမွာ စီးေမ်ာခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီ အေျပာင္းအလဲထဲ ေျခစံုပစ္၀င္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္မွသာ ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြကို သတင္းဖတ္သလို ဖတ္ေနရံုနဲ႔ေတာ့ အေျပာင္းအလဲထဲမွာ စီးေမ်ာမွာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္သာလ်င္ ေနာက္က်က်န္ခဲ့မွာပဲ။ အေျပာင္းအလဲကို ျမင္လ်က္နဲ႔ ကိုယ္စြမ္း ကိုယ္စ မရွိလို႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္တြန္႔လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စံု၀င္ မစီးေမ်ာရင္လည္း ဒီအေျပာင္းအလဲဟာ ကိုယ္နဲ႔ မဆုိုင္ အသံုးမ၀င္ ျဖစ္ေတာ့မည္။

အေျပာင္းအလဲေတြထဲမွာ ေမ်ာပါရင္ ၿပီးေရာ ကိုယ္တိုင္ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘဲ စုံခုန္၀င္ရင္လည္း ေရမကူးတတ္ဘဲ ျမစ္ထဲကို ခုန္ခ်သလိုမ်ိဳးပဲ ျဖစ္သြားပါမည္။ အေျပာင္းအလဲေတြထဲမွာ ေရစုန္ေမ်ာၿပီး ေနာက္ဆံုး ေခြးေသေကာင္ပုတ္လို ႀကံဳရာ ကမ္းတစ္ခုမွ တင္ၿပီး ကီ်းစား ငွက္စားနဲ႔ ဘ၀ဆံုးရံုသာ ရွိေတာ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေပၚေနတာကို သိျမင္ၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အနအထားတစ္ခု ေရာက္ေစမည့္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ၿပီ အဆင္သင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲဖို႔သာ လိုေတာ့တယ္။

၂၀၁၁ ႏွစ္ကူး အေျပာင္းအလဲ မွာ အမွန္တကယ္ စီးေမ်ာႏိုင္ဖို႔ ဒီစာကို ႏွစ္ကူး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေရးလိုက္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြကို သံုးသပ္ၿပီး ဘယ္လို စီးေမ်ာမည္ ဆံုးျဖတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ႏွစ္ကူး သံဓိဌာန္ ခ်ႏိုင္ဖို႔ ႏွစ္မကူးမီ ႀကိဳတင္ၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။

စာဖတ္သူအေပါင္း ၂၀၁၁ မွာ စီးေမ်ာႏိုင္ပါေစ။ ။

တျခားဖတ္ရန္

* အေျပာင္းအလဲ (ကိုေပါ)
* ၂၀၁၀ အတြက္ ဒိန္ခ်ဥ္ ေနာက္တစ္အိုး

အေမစုႏွင့္ Exclusive Interview 19 Dec 2010 1:43 AM (14 years ago)

“အက်ယ္ခ်ဳပ္ ထိန္းသိမ္းခံရစဥ္အတြင္း ရဟန္းေတာ္မ်ား အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ႔အခါ ၿခံ၀အထိ ထြက္ျပီး ဖူးေျမာ္ခဲ႔ပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္က ျခံ၀ကုိ ထြက္ၿပီး သံဃာေတာ္ေတြကုိ ဖူးေျမာ္ခဲ့ပါတယ္.. မ်က္ရည္က် ငုိတယ္ဆုိတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..တကယ္ေတာ့ ျမင္လုိက္ရတဲ႔အတြက္ အရမ္းကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရျပီး ျပဳံးခဲ႔တာပါ…တခ်ဳိ႕လူေတြနဲ႔ သံဃာေတာ္ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ က်မကုိ ျမင္တဲ႔အတြက္ မ်က္ရည္က်ၾကပါတယ္…က်မကေတာ့ သူတုိ႔ဒီလုိ လမ္းေပၚ ထြက္လာခြင့္ရတဲ႔အတြက္ ျမင္ရတာနဲ႔ကုိ အရမ္း၀မ္းသာမိတာပါပဲ”

ျပည္သူေတြအမ်ားစုက ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ျမင္လုိက္တုိင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား “အေမစု”ဟု ေခၚေ၀ၚတဲ့အေပၚ သူမရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ေျဖၾကားတဲ့ အခါ

"ပထမဆံုးအေနနဲ႔ေတာ့ က်မ ေဖေဖ့ရဲ႕ အေမ အဘြားကို သတိရေစပါတယ္။ အဘြားရဲ႕ ဇာတိေျမ နတ္ေမာက္တစ္ၿမိဳ႕လံုးက က်မတို႔ အဘြားကို အေမစုလို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္ေလ။ အိမ္နီးခ်င္းေတြ အမ်ိဳးေတြတင္ မဟုတ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ မသိ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက အေမစုလို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ တျခားတစ္ခုကေတာ့ အေမရယ္လို႔ အေခၚခံရတာ ရည္ညႊန္းခံရတာ တာ၀န္ေတြ ပိုႀကီးလာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခန္းက႑က အင္မတန္ အေရးပါၿပီး တာ၀န္၀တၱရား ပိုႀကီးမားလို႔ပါ….”

“က်မအထင္ လူေတြက သူတုိ႔လုပ္ခ်င္ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ေနရာေတြကုိ သြားႏုိင္ဖုိ႔ က်မကုိ ကူညီေစခ်င္ခဲ႔တာပါ..က်မ သူတုိ႔ကုိ ႀကိဳးစားသင္ေပးေနတာကေတာ့ သူတို႔ကုိယ္တုိင္က ကူညီႏုိင္တယ္ဆုိတဲ႔ အခ်က္ပါပဲ... က်မတုိ႔ တူတူ လုပ္ၾကမယ္.. သူတို႔ က်မတစ္ေယာက္တည္းကုိ အားကုိးလုိ႔ မရဘူးေလ..တျခား ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုကုိလည္း သူတုိ႔ လုိခ်င္တာကုိေရာက္ဖုိ႔ အားကုိးလုိ႔မရပါဘူး...”

“လူေတြကုိယ္တုိင္..အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေလးေတြဟာ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ အေရးႀကီးတဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ေတြပါပဲ…"

မလႊင့္ထုတ္လိုက္ရတဲ့ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ကို အင္တာဗ်ဴးခဲ့သူ သတင္းေထာက္တစ္ဦးမွတဆင့္ ေပးပို႔လာတာကို ေရးသားခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေျဖၾကားတဲ့ အေပၚ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ အတြက္ စကားလံုး အတိအက်မဟုတ္ပါဘူး။

အထက္ပါစာအာလံုး (ဓါတ္ပံုမပါ)ကို မူရင္းအတိုင္း မေျပာင္းလဲဘဲ http://wesheme.blogspot.com/2010/12/exclusive-interview-with-mother-su.html အား Credit ေပး၍ ျပန္လည္ ျဖန္႔ေ၀ႏိုင္ပါသည္။

ဓါတ္ပံုကို မည္သူ ရိုက္မွန္းမသိ၍ Credit မေပးႏိုင္တာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေပးပို႕လာသူကိုလည္း (ေတာင္းဆိုခ်က္အရ အမည္မေဖာ္ႏိုင္ေသာ္လည္း) ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္။

Iron Cross - Sydney 2010 17 Jul 2010 6:05 PM (14 years ago)

(ေႀကာ္ျငာ Post ျဖစ္ပါတယ္)

စံျပ မိဘမဲ့ေဂဟာအတြက္ ရန္ပံုေငြ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ Iron Cross အဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ စင္တင္ေတးဂီတ ပြဲႀကီးကို ၾသဂုတ္လအတြင္းမွာ Sydney ၿမိဳ႕မွာ က်င္းပမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေလးျဖဴ၊ အငဲ၊ မ်ိဳးႀကီး၊ ၀ိုင္၀ိုင္း၊ ခင္ဘုဏ္းနဲ႔ ႀကိဳးၾကာတို႔ ပါ၀င္ သီဆိုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပရိတ္သတ္ ၁၀၀၀ေက်ာ္ အတြက္ ႏွစ္ေထာင္း အားရေစမဲ့ ပြဲတစ္ပြဲ ျဖစ္ေအာင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ စီစဥ္ထားပါတယ္။ Concert Hall ႏွင့္ Audio System ကိုလည္း Iron Cross အဖြဲ႔ရဲ႕ စိတ္ႀကိဳက္အတိုင္း စိစဥ္ေပးထားပါတယ္။ "မ်ိဴးႀကီး"ရဲ႕ ေတးေရးဆရာ "ကိုဖိုးေဇာ္" ကိုယ္တိုင္ စီစဥ္ႀကီးၾကပ္ၿပီး ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ပြဲတစ္ပြဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါအျပင္ IC ရဲ႕ အဆိုေတာ္ေဟာင္း ထြဏ္းထြဏ္းလဲ လာေရာက္ အားေပး ကူညီမယ္လို႔ သတင္းရရွိထားပါတယ္။ ပြဲမစခင္ အဆိုေတာ္မ်ားရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အားလပ္ခ်ိန္ေလးမွာ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ ဓါတ္ပံုရိုက္ႏိုင္ေအာင္၊ အမွတ္တရ လက္မွတ္ ေရးထုိးႏိုင္ေအာင္မ်ားလည္း စီစဥ္ထားပါတယ္။ အစီစဥ္ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ပိုစတာကို အႀကီးခ်ဲဲ႕ၿပီး ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

အီတာလ်ံရြာသို႔ တစ္ေခါက္ 9 Jul 2010 9:39 AM (14 years ago)

ကမၻာေပၚက အထင္ကရ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဌာေနေတြ (Native) ေတြ ေနတာက တ၀က္ေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ က်န္တာေတြက ျပည္ပကသူေတြ (Foreign Born) ေတြ ေနၾကတယ္။ အဲဒီလို ၿမိဳ႔ႀကီးေတြထဲမွ (၂၀၀၅ စစ္တမ္းအရဆိုရင္) အေမရိကားက မိုင္ယာမီက အဆိုးဆံုး။ တ၀က္ေက်ာ္က က်ဴးဘားေတြ။ ခိုး၀င္လာတာေရာ ေျဗာင္၀င္လာတာေရာ။ အိႏၵိယက ကုလားေတြကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ ကမၻာအႏွံ႔က ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ သူတို႔ပဲ။ ကေနဒါက တိုရန္တို၊ ဆြစ္စလန္က ဂ်ီနီဗာ လိုၿမိဳ႕မ်ိဳးေတြကေန UAE က ဒူဘိုင္းလိုမွာထိ သူတို႔ေတြက ရာခိုင္ႏႈန္း အေတာ္မ်ားမ်ား ယူထားၾကတယ္။ ကေနဒါက ဗန္ကူးဗားကေတာ့ တရုတ္ေတြ အႀကိဳက္။ ဆစ္ဒနီမွာလည္း ၿဗိတိန္ဖြား ၂ သိန္းနီးပါးၿပီးရင္ တရုတ္ေတြက တစ္သိန္းေက်ာ္နဲ႔ ဒုတိယ လိုက္တယ္။

စကၤာပူနဲ႔ ဆစ္ဒနီကေတာ့ လူဦးေရ စုစုေပါင္းကလည္း ၄သန္းခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း။ Foreign Born ေတြကလည္း ၃ ေယာက္မွာ ၁ ေယာက္ႏႈန္းေလာက္နဲ႔ သိပ္မကြာပါဘူး။ ဒါဟာ လန္ဒန္နဲ႕ ပါရီထက္ Foreign Born ရာခိုင္ႏႈန္း နည္းနည္းပိုမ်ားပါေသးတယ္။ စကၤာပူက လူေတြ (သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြ)က စကၤာပူကို ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္သလဲလို႔ ေမးလို႔ရွိရင္ စည္းကမ္းရွိရွိ တိုးတက္တာ အျပင္ ယဥ္ေက်းမႈစံုလို႔ Multi-Culture မို႔လို႔ ႀကိဳက္တယ္ ျပန္ေျဖရင္ သိပ္ႀကိဳက္တာ။ စကၤာပူ အစိုးရကလည္း တရုတ္၊ မေလး၊ ကုလား သံုးမ်ိဳး တည့္ၿပီး ေနႏိုင္ေအာင္ စကၤာပူကို Multi-Culture ျဖစ္တယ္လို႔ ၀ါဒျဖန္႔ထားတာေလ။

တကယ္တမ္း တရုတ္ ကုလား မရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာလည္း ခပ္ရွားရွား။ တကယ္တမ္း စကၤာပူမွာ အထူးအဆန္းျဖစ္တာ စိတ္၀င္စားေစတာ မေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အစားအစာပါ။ Peranakan မေလး-တရုတ္ေတြ၊ ပီနန္ဖက္က အစားအစာေတြေတာ့ ပိုႀကိဳက္တယ္။ စကၤာပူမွာ China Town အျပင္ Little India ဆိုၿပီး သူ႔လူမ်ိဳးနဲ႔သူ ဆိုင္ေတြ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ကုန္စံုဆိုင္ေတြ ဖြင့္ထားတယ္ဆုိတာေတာ့ အားလံုး သိၿပီးေလာက္ပဲ။ NYC (New York City) မွာ လူဦးေရ ၈ သန္းေက်ာ္ ရွိရာမွာ ၈% ေက်ာ္က အီတာလ်ံေတြ အီတာလ်ံ-အေမရိကန္ေတြတဲ့။ နယူးေရာ့ခ္မွာလည္း Little Italy ဆိုၿပီး ရွိတယ္။ အီတလီစာ ေကာင္းေကာင္း စားခ်င္ရင္ အဲဒီဖက္ကို သြားစားၾကတယ္။

ဆစ္ဒနီေရာက္ေတာ့ တရုတ္၊ ကုလား ယဥ္ေက်းမႈ (အဓိကကေတာ့ ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာ) အစားအစာ အျပင္ ဗီယက္နမ္ေတြ၊ ကိုရီးယားေတြ၊ လက္ဘႏြန္ေတြ၊ ပါရွန္းေတြ (အီရန္ေတြ)၊ အီတာလ်ံေတြရဲ႕ အစားအစာေတြကိုပါ လက္လွမ္းမီမီ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရလာတယ္။ သူတို႔ေတြက တစ္မ်ိဳးကို လူဦးေရ ၅ေသာင္းေက်ာ္ ရွိၾကတာဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမ်ားသလို သူတို႔ အစားအစာေတြလည္း ကုန္စံုဆိုင္ေတြမွာ ပံုမွန္ကို ေရာင္းခ်ေပးေနတယ္။

ဗီယက္နမ္ အမဲၿပဳတ္ ဟင္းရည္ (Pho) “ဖာ” ေကာင္းေကာင္း ေသာက္ခ်င္ရင္ ဗီယက္နမ္ဆိုင္မွာ စားလို႔ရတယ္။ ပိုေကာင္းတာ ေသာက္ခ်င္ရင္ သူတို႔ေတြ မ်ားမ်ားစားစား စုေနတဲ့ ေနရာကို သြားစားလို႔ရတယ္။ အဲဒီက ဟင္းရည္က ဆိုင္ဂံု(ဟိုခ်ီမင္း)မွာ တစ္ခါ ေသာက္ခဲ့ဖူးတာထက္ေတာင္ ပိုေကာင္းေနေသးတယ္။ ကိုရီးယားေတြလည္း မ်ားမ်ားစားစား ေနေတာ့ ကိုရီးယား ဘာဘီက်ဴး၊ ေဟာ့ေပ့ါလည္း ေကာင္းေကာင္း စားခ်င္ရင္ စားလို႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဘနီစ္ နံျပားလို႔ ေခၚတဲ့ Lebanese Bread ကလည္း ဆိုင္တိုင္းမွာ ေရာင္းတယ္။ အာရပ္စာ ခပတ္ဘ္ (Kebab)ဆိုင္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားရွိတယ္။ ေျပာရမည္ဆို ဆစ္ဒနီက လူမ်ိဳးအေတာ္စံုၿပီး အစားအေသာက္လည္း စံုေတာ့ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ျမည္းစမ္းလို႔ မကုန္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

အဲဒီလိုနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က အီတာလ်ံစာ စားခ်င္တာရယ္ ဆစ္ဒနီထဲက ဟိုနား ဒီနား မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာ သြားခ်င္တာနဲ႔ အီတာလီေတြ စုေနတဲ့ Leichardt လို႔ေခၚတဲ့ ေနရာကို သြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ အီတာလ်ံ စားေသာက္ဆိုင္ေတြအျပင္ Italian Forum လို႔ေခၚတဲ့ အီတလီကၿမိဳ႔ေတြလို ရင္ျပင္နဲ႔ ေအာက္ထပ္က စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ အိမ္ေတြလိုမ်ိဳး လုပ္ထားတဲ့ ေနရာကို ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ သြားၾကတယ္။ စကၤာပူက Bugis Junction မွာ အခုေနာက္ပိုင္း Renovate လုပ္ထားတဲ့ လမ္းက်ဥ္ထဲမွာ ေအာက္က စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အေပၚက အထည္ဆိုင္ေတြလိုမ်ိဳးပါ။

Italian Forum သြားခ်င္ရင္ သူနဲ႔ ကပ္လ်က္က Norton Plaza မွာ ကား ၂ နာရီ အခမဲ့ ရပ္လို႔ရတယ္။ Italian Forum ေရာက္ေတာ့ အထဲမွာ အီတာလ်ံ စားေသာက္ဆိုင္က မ်ားမ်ား စားစား မရွိပါဘူး။ ၄-၅ ဆိုင္ထဲ ရွိရာမွာ ဘယ္ဆိုင္ စားရမယ္မွန္း မသိျဖစ္ေနေရာ။ တစ္ဆိုင္ကေတာ့ ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းတယ္ ေစ်းႀကီးမည့္ ပံုေပါက္ေနတာနဲ႔ မ၀င္လိုက္ဘူး။ အျပင္က မန္ႏူးကဒ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဟင္းတစ္မယ္ကို ၃၀-၄၀ အထက္မွာ။ အဲဒါနဲ႔ ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ေနတုန္း တစ္ဆိုင္မွာေတာ့ ဧည့္ႀကိဳကလည္း အျပင္မွာ ၿပံဳးရႊင္ေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္ျပတယ္။ သူ႔မန္ႏူးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း တစ္ပြဲကို ၂၀ေက်ာ္ေလာက္ပဲ။ ဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလးေရာ စားပြဲထိုးကေရာ အီတာလ်ံရုပ္ပဲ။ ဆိုင္ထဲမွာလည္း သမီးႀကိဳက္တဲ့ အီတလီ ေရခဲမုန္႔ Gelato ေကာင္တာလည္း ရွိေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကို ေရြးလိုက္ပါတယ္။

ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ ပီဇာရယ္ အီတာလ်ံစာ တစ္ခုရယ္ မွာၿပီးေတာ့ သမီးအတြက္ ေရခဲမုန္႔သြား၀ယ္ေပးေတာ့ ဆိုင္ထိုင္တာ တရုတ္ပါ။ ေဟာင္ေကာင္ တရုတ္ရုပ္ပဲ။ ဆစ္ဒနီမွာ ေဟာင္ေကာင္က တရုတ္ေတြလည္း အေတာ္ရွိတယ္။ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျ႔ပန္႔နဲ႔။ ေရခဲမုန္႔ ၀ယ္ၿပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္လာထိုင္ေတာ့ ကိုယ္ေရႊတရုတ္ကလည္း ထလာၿပီး စားပြဲထိုးေတြကို ဟိုခုိင္း ဒီခုိင္း လုပ္တယ္။ ေၾသာ္ သူက ဆိုင္ရွင္လား ေတြးမိတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ မီးဖိုထဲက ထြက္လာတဲ့ တရုတ္မ စားပြဲထိုးေလး ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း တျခား၀ိုင္းေတြမွာ ဟင္းေတြ ခ်ေပးေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ ဆိုင္ထဲမွာလည္း လူတစ္ရပ္ေလာက္ ရွိတဲ့ ဂ်ဴးလိယက္ဆီစာလိုလို ရိုမန္ စစ္သားရုပ္အျပင္ ေကာင္တာေပၚမွာ လာဘ္ေခၚ အန္းကံုးႀကီး အရုပ္ေသးေသးေလးပါ ထပ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္ကြန္းလိုလို အနီေရာက္ စင္ေလးပါ ေတြ႔လိုက္ေတာ့မွ ဒီဆိုင္ တရုတ္ပိုင္တာ ပါလား သတိထားမိတယ္။

မီးဖိုထဲက ဟင္းအဆင္သင့္ျဖစ္လို႔ ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး စားပြဲထိုးကို ေခၚသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာဖိုးမႈးကလည္း လားလား တရုတ္ပါပဲလား။ အီတာလ်ံစာ စားခ်င္လို႔ ဒီအထိ အိမ္ကေနဆိုရင္ မိုင္ ၂၀ေက်ာ္ ခရီးကို ခ်ီတက္လာၿပီးေတာ့မွ တရုတ္ပိုင္တဲ့ ဆိုင္မွာ တရုတ္စားဖိုမႈးရဲ႕ အီတာလ်ံစာကို စားရေပဦးေတာ့မည္။ မ်က္ႏွာဖံုးလွလို ၀ယ္လာၿပီးမွ ဖတ္မေကာင္းတဲ့ စာအုပ္လို ဧည့္ႀကိဳ အီတာလ်ံေလးရဲ႕ အၿပံဳးေၾကာင့္ ၀င္ထိုင္မိၿပီးမွ တရုတ္စားဖိုမႈးရဲ႕ လက္ရာကို မ်ိဳခ်ရေတာ့မည္။ ျပင္သစ္စာ အခ်က္ေကာင္းတဲ့ ဂ်ပန္ေတြလည္း ရွိသလို အီတာလ်ံစာ အခ်က္ေကာင္းတဲ့ တရုတ္လည္း ရွိမွာပဲဆိုၿပီး စားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပီဇာကလည္း ကိုယ့္အိမ္မွာ Pizza Base ၀ယ္ၿပီး လုပ္စားတဲ့ ပီဇာကိုေတာင္ ေျခဖ်ားမမီပါလား။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ သိပ္မဆိုးလွ။ Veal ကို ခ်က္ထားတာ ခရမ္းသီး ထည့္ထားတဲ့ နည္းေလးေတာ့ ရလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကုန္ေအာင္ မစားႏိုင္တဲ့ ပီဇာကို ထုပ္ခုိင္းၿပီးေတာ့ ေငြရွင္းလိုက္ကာ အီတာလ်ံရြာေလးကေန ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ ဆိုရာ၀ယ္ 29 Jun 2010 8:23 AM (14 years ago)

ဒီေန႕သတင္းတစ္ခုမွာ ကိုယ့္ပါတီ၀င္ေတြကိုယ္တိုင္ ၀ိုင္းၿပီး ျဖဳတ္ခ်တာ ခံလိုက္ရတဲ့ ၾသစေၾတးလ်က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း Kevin Rudd ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ အေၾကာင္း သူလိုပဲ ျဖဳတ္ခ်ခံရဖူးတဲ့ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းက ဒီလို ေျပာပါတယ္။

Sympathy နဲ႔ Empathy က ခပ္ဆင္ဆင္ေပမည့္ အတြင္း သေဘာထားက အေတာ္ေလး ကြာသြားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ Sympathy ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ျမန္မာ အဘိဓာန္မွာေတာ့ “က႐ုဏာ။ သနားျခင္း။ ၾကင္နာျခင္း။ ညွာတာျခင္း။ ေထာက္ထားမႈ။ စာနာျခင္း။ ထပ္တူ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္း။ အျမင္တူျခင္း။ သေဘာထားတူျခင္း” လို႔ တူမေယာင္ ကြဲလြဲေလးေတြ ဆိုထားပါတယ္။ Empathy ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ “မွ်ေ၀ခံစားျခင္း။ စာနာၾကည့္ျခင္းလို႔” ပဲဆိုထားပါတယ္။ Empathy ကို ခံစားခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ “တျခားေသာသူတစ္ဦး၏ စိတ္ခံစားမႈ(Emotion) ႏွင့္ အာ႐ံုခံစားမႈ(Feeling) ကို မွ်ေ၀ခံစားျခင္း”လို႔ ေျပာပါတယ္။

Empathy ကို အဓိပၸါယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ထားၾကပါတယ္။

တပါးသူကို အေလးေပးထားေသာ စိတ္ဓါတ္လႈံေဆာ္မႈ
တျခားေသာသူ၏ ေတြ႕ႀကံဳခံစားခ်က္မ်ားကို မိမိ၏ အေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ ႏွီးႏြယ္၍ ခံစားသိရွိႏိုင္ျခင္း
မိမိကိုယ္ကို တျခားသူ၏ ေနရာတြင္ ၀င္ေရာက္၍ ထုိသူ၏ အာ႐ံုခံစားမႈမ်ားကို နားလည္ေပးႏိုင္ျခင္း
တျခားသူ၏ အေျခအေနကို ကိုယ္ပိုင္ အေနအထားထက္ ပိုမို သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ အာ႐ံုတုန္ျပန္႔မႈ

စသည္ စသည္ ဆိုထားတဲ့ အထဲက တိုတုိန႔ဲ နားလည္လြယ္တာေတြကို ထုတ္ႏႈတ္ယူလိုက္ပါတယ္။

တျခားသူကို Empathise လုပ္ဖို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာဖို႔ ဆိုတာ ထိုလူရဲ႕ စိတ္အေနအထားကို နားလည္ႏိုင္မွသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္အေနအထားဟာလည္း ထင္ျမင္ယံုၾကည္ခ်က္(Belief) ႏွင့္ လိုအင္ဆႏၵေတြ(Desire) အေပၚမွာ အေျခခံသြားတဲ့ အတြက္ ဒီအေျခခံေတြကို နားမလည္ သေဘာမေပါက္ႏိုင္လ်င္ ထုိသူကို ကိုယ္ခ်င္းစာဖို႔ မလြယ္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ တျခားသူတစ္ဦးရဲ႔ ေနရာမွာ ၀င္ၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ ႐ႈပ္ေထြးနက္နဲတဲ့ စိတ္ကူးႏိုင္စြမ္း တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခားသူရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို သိရွိ နားလည္ႏိုင္စြမ္းကေတာ့ ေမြးရာပါ စြမ္းေဆာင္ရည္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ သူတပါးရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ပိုမို ေလးေလးနက္နက္ တိတိက်က် သိႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ေလ့က်င့္ယူႏိုင္ပါတယ္။ သူနဲ႔ကိုယ္ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ Empathy မရွိႏိုင္ပါဘူး။ တျခားသူကို Sympathetic ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ အတိဒုကၡေရာက္ေနသူ လိုေနသူ တစ္ဦးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီး ထိုသူကို ပိုမိုေကာင္းမြန္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လိုအင္ဆႏၵျပည့္၀ ေစလိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။

Empathy ရွိတယ္ဆိုတိုင္း Sympathetic ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားသူတစ္ဦးရဲ႕ အေတြးစိတ္ကူး၊ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ရပ္တည္ခ်က္ သေဘာထားေတြကို နားလည္းေပးႏိုင္လို႔ အဲဒီလူနဲ႔ ပိုမို နီးနီးကပ္ကပ္ ဆက္ဆံေျပာဆိုႏိုင္တာ Empathy ပါ။ Empathy ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာနဲ႔ တျခားသူ ခံစားေနတာရတာကေန တူညီခ်က္ေလးေတြကို မိမိကိုယ္တိုင္နဲ႔ ထုိသူကို ေရာေထြးမိျခင္း မရွိဘဲ နာလည္းခံယူ ခံစားေပးႏိုင္ျခင္းပါ။ Sympathy ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို သနားေနတာပဲ ရွိၿပီး ထိုသူရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကို နားလည္ျခင္း မရွိပါဘူး။ ဥပမာ တစ္ေယာက္က “ေဟ့.. ငါေတာ့ ဒီေန႔ အလုပ္ ျဖဳတ္ခံလိုက္ရတယ္” လို႔ ဆိုလာရင္

လို႔ ျပန္ေျပာရင္ (က)နဲ႔ (ခ)မွာ ဘယ္ဟာက Sympathy ဘယ္ဟာက Empathy ျဖစ္မလဲ။

Sympathy က မိမိကိုယ္တိုင္ တျခားသူလို လိုက္ၿပီး ခံစား(၀မ္းနည္း)တာပါ။ ဥပမာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး လိုက္ငိုတာ Sympathy ပါ။ သူ႔အတြက္ ကိုယ္က လိုက္ခံစားတာပါ။ Empathy ကေတာ့ သူ႔ခံစားခ်က္ သူ႕အေနအထားကို နားလည္ေပးၿပီး သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္မႈ တစ္ခု ရယူလိုက္ေပမယ့္ သူနဲ႔ကိုယ္ၾကားမွာ စည္းျခားထားပါတယ္။ Fine Line တစ္ခု ရွိပါတယ္။

Empathy က စိတ္ခံစားခ်က္ ဆိုေပမယ့္ Intellectual ျဖစ္ပါတယ္။ Emotional Intelligence ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္ ဒုကၡေရာက္ေနသူတစ္ဦးကို ထိေရာက္တဲ့ အကူအညီ ေပးႏိုင္ဖို႔ Sympathy ထက္ Empathy ပိုရွိေအာင္ ႀကိဳးစား နားလည္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူတစ္ဦအတြက္ “ေအး ငါလည္း ဒီလိုျဖစ္ဖူးတယ္။ ဒီလို ႀကံဳဖူးတယ္” လို႔ ေျပာေပးတာ သူ႔အတြက္ အားတက္စရာပါ။ “ငါလည္း ဒီလိုေတာ့ ေတြးမိသား” လို႔ အေတြးအေခၚျခင္း ထပ္တာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေဆြးေႏြးဖို႔ အစေကာင္းပါ။ ဒါဟာ Empathy ကို ျပတာပါ။

မိမိ ဆိုလိုေနတာကို နာလည္း သေဘာေပါက္ေအာင္ မိမိရပ္ေနတဲ့ ေနရာကို တျခားသူကို ၀င္ရပ္ၿပီး အျမင္ခ်င္း တူေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တာ Empathetic Communication တည္ေဆာက္ႏိုင္တာဟာ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ စာေရးသူေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြ အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုပါ။ Empathy ကို Communication Tool တစ္ခုအေနနဲ႔ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ႏိုင္ပါတယ္။ စာဖတ္သူဟာလည္း စာေရးသူကို Empathy မထားမိရင္ စာေရးသူရဲ႕ စာကို မိမိ လိုသလို ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ပါတယ္။ Empathetic ျဖစ္တဲ့ သူေတြဟာ စာဖတ္တဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေက်ာင္းစာ ေလ့လာတဲ့အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္ခြင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပိုမို ေအာင္ျမင္ပါတယ္။

တျခားသူကို Empathise ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ သူ႕ေနရာမွာဆို ကိုယ္ဘယ္လုိ ခံစားရမည္။ ကိုယ္ဘယ္လို ျပဳမူမည္လို႔ နားလည္ေပးတဲ့ အတြက္ Self-concept တစ္ခုပါပဲ။ အရာ ခပ္မ်ားမ်ားကို သတိမူမိဖို႔ Awareness ရွိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ သူနဲ႔ကိုယ္ရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ ခံစားခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္ စတာေတြရဲ႕ တူညီတာေတြ ကြဲျပားတာေတြကို သတိမူ နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။

႐ုပ္ရည္ ႐ူပကာလို ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးလို မ်ိဳး႐ိုးလိုက္တာမ်ိဳးနဲ႔ မတူတာကေတာ့ Empathy ရွိေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးလို႔ ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြကိုပါ။ ကေလးက သူ႔အေမ စိတ္မေကာင္းတဲ့ စိတ္တိုတဲ့အခါ လာေခ်ာ့တာ ကေလးရဲ႕ Empathy ကို ျပတာပါ။ ေခြးလို တိ႐စၧာန္ေတြလည္း သခင္ကို ေခါင္းနဲ႔ တိုးေ၀ွ႔တာ လွ်ာနဲ႔ လ်က္တာ သခင္ရဲ႕ စိတ္ကို နားလည္လို႔ပါ။ Empathy မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးရင္ တျခားကေလးငိုရင္ အဲဒီကေလးက လိုက္ငိုခ်င္တယ္။ တျခားကေလး ဗိုက္နာရင္ေတာင္ သူဗိုက္နာတယ္ ထင္တတ္ပါတယ္။ Empathy ရွိလာရင္ေတာ့ တျခားကေလး ငိုရင္ သူ႔ကစားစရာ သူ႔မုန္႔ေလး ေပးၿပီး ေခ်ာ့မည္။ တျခားကေလး ဗိုက္နာ၊ ေခါင္းနာျဖစ္ရင္ သူ႕ကို သြားပြတ္ေပးပါမည္။ ေဖးမေပးတဲ့ သေဘာပါ။

ကေလးေတြကို Empathy ရွိေအာင္ ဘယ္လို သင္ေပးရသလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ကို တျခားသူရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေအာင္ ေျပာျပရပါတယ္။ ဥပမာ ကေလးက တျခားကေလးကို ရိုက္ႏွက္ရင္ ဆူေငါက္တာထက္ ဒီလို ရိုက္လာရင္ တျခားသူမွာ ဘယ္လိုနာေၾကာင္း ေျပာျပတာ။ (စိတ္ဓါတ္က်ေနလို႔) ၀မ္းနည္းေနတဲ့ မိဘေတြ၊ (Stress မ်ားလို႔) ေဒါသထြက္ေနတဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ေနရတဲ့ ကေလးမ်ားကေတာ့ Sympathy နဲ႔ ေရာေထြးၿပီး Empathy မဖြံ႔ၿဖိဳးေတာ့ပါဘူး။

Empathy ရွိတဲ့သူ သူတပါးကို နားလည္တတ္တဲ့သူဟာ အေပါင္းအသင္းဆံ့ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္ကိုသာ အဟုတ္ထင္သူ (Narcissism) ေတြဟာ Empathy နည္းပါးပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔ အမွ် လူဟာ Empathy ပိုရွိလာၿပီး ထို႔ထက္မ်ားေအာင္ ေလ့လာ ေလ့က်င့္လို႔ ရပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ Empathy ထားဖို႔ တပါးသူရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကို ထဲထဲ၀င္၀င္ သိရွိေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာဖို႔ လိုၿပီး သူရဲ႕ ေနရာမွာ ရပ္ၾကည့္ဖို႔ အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ အတၱနဲ႔ မာနကိုေလွ်ာ့ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကို ကင္းႏိုင္သမွ် ထားတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ။

အကိုးအကား

http://en.wikipedia.org/wiki/Empathy
http://xnet.kp.org/permanentejournal/fall03/cpc.html
http://bexhuff.com/2008/05/empathy-vs-sympathy
http://www.wisegeek.com/what-is-the-difference-between-sympathy-and-empathy.htm
http://www.drkutner.com/parenting/articles/develop_empathy.html
http://samvak.tripod.com/empathy.html
http://www.parentingtheatriskchild.com/Empathy.html

Sausage Rolls 27 Jun 2010 4:40 AM (14 years ago)

အခုတေလာ လင္မယား ၂ ေယာက္စလံုး TV မွာ ေန႔တိုင္း ၾကည့္ျဖစ္ေနတာ MasterChef Series ပါ။ UK က လူေတြကေတာ့ MasterChef ကို ရင္းႏွီးၿပီး ျဖစ္မည္။ တျခား TV Show ေတြလိုပဲ အၿပိဳင္အဆိုင္ေပါ့။ သူကေတာ့ အခ်က္အျပဳတ္ၿပိဳင္ရတာ။ MasterChef က (Suvivor လို) တျခား TV Show ေတြလိုမ်ိဳး Contestant ေတြကို အႏိုင္က်င့္တယ္လို႔ မခံစားရဘဲ Contestant ေတြကို လူလူသူသူ ဆက္ဆံတာ Judge ေတြက ေစာ္ကားေမာ္ကား ေျပာတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေျပာတာေတြေၾကာင့္ ၾကည့္ျဖစ္သြားပါတယ္။။ American Idol က Simon Cowell တို႔က်ေတာ့လည္း တည့္တိုးေျပာတာ အေျပာခံရတဲ့သူေတာင္ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ ျဖစ္ရေပမည့္ ကမၻာေက်ာ္ၿပီး သူေဌးျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ Gordon Ramsay ေလာက္ အေျပာအဆို မဆိုးလ်င္ပဲ အပန္းေျဖတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၾကည့္ရ ေတာ္ပါၿပီ။ အခု MasterChef မွာေတာ့ Judge ေတြက အေျပာအဆိုလည္း မဆိုးဘူး ပိုေကာင္းတာက တစ္ပတ္တစ္ခါ Master Class ဆိုၿပီး Contestant ေတြကို ခ်က္ျပတယ္ သင္ေပးတယ္။ အဲဒါေတြၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္ေလာက္မည့္ အစာ ခ်က္ႏိုင္ေလာက္တာေတြ လုပ္စားျဖစ္တယ္။ တစ္ခု လုပ္စားျဖစ္တာ အလြယ္ဆံုး Sausage Roll။

ဒီမွာ Sausage Rolls စားၾကတာ ျမန္မာျပည္မွာ ဘိန္းမုန္႔စားသလိုမ်ိဳးပဲ။ မနက္စာ စားၾကတယ္။ ဆိုင္ေတြမွာလည္း စကၤာပူက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ ေပါက္စီ ေရာင္းသလိုကို ေရာင္းၾကတာ။ ေရာက္စတုန္းကေတာ့ ၀ယ္စားေသးတယ္။ နည္းနည္းငန္ၿပီး အသားထဲက အဆီမ်ားတာနဲ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ Sausage Roll ဆိုလို႔ Sausage ၀က္အူေခ်ာင္းလိုမ်ိဳးကို ျမင္မိမည္။ တကယ္ေတာ့ အတြင္းမွာ အသားအေၾကကို ဌာပနာ လုပ္ထားတာ။ အျပင္က ဆိတ္သားပတ္ဖ္လို Pastry နဲ႔ ပတ္ထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၀ယ္မစားျဖစ္ေတာ့ေပမည့္ MasterChef မွာ လုပ္ျပေတာ့မွ ျမင္ၿပီး အလြယ္လုပ္စားလို႔လည္းရ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ခ်က္စားေတာ့ အဆီ၊ အငန္ကိုလည္း ခ်ိန္လို႔ ရေတာ့ လုပ္စားၾကည့္ၾကတယ္။

Sausage Roll အတြက္ အသားကေတာ့ ၀က္သားအေၾကနဲ႔ ႏြားကေလးသား (Veal) အေၾက ၂၅၀ ဂရမ္စီကို ေရာလိုက္ပါတယ္။ Veal က အမဲသားေလာက္လည္း မညွီဘူး။ ပိုလည္း ႏူညံ့ေတာ့ ေၾသာ္ဇီေရာက္ၿပီးေတာ့မွ စားျဖစ္တယ္။ ႏို႔စား ႏြားမေတြ ႏို႔လိုက္ဖို႔ ႏွစ္တိုင္း တစ္သား ေပါက္ဖို႔လိုတယ္။ တစ္ႏွစ္ တစ္သားေမြးလာတဲ့ ႏြားေပါက္ေလးေတြထဲက အမေတြကိုပဲ ႏို႔စားႏြားလုပ္ဖို႔ လိုေတာ့ အထီးေတြကို သိပ္ႀကီးေအာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ Butcher ဆီပို႔လိုက္ေရာ။ ႏြားကေလးဆိုေတာ့ ႂကြက္သားေတြက အသားစားႏြားေတြလို မမာေတာ့ စားရတာ ႏူးညံ့တယ္။ ႏို႔တိုက္ၿပီး ေမြးထားတဲ့ Veal ဆိုရင္ စားရတာ ပိုေတာင္ ႏူးညံ့တယ္ ဆိုပါတယ္။ Veal အသား Texture နဲ႔ အေရာင္နဲ႔က ၀က္သားနဲ႔ အမဲသားၾကားမွာ ရွိေတာ့ ဘယ္လိုရွိမည္ ဆိုတာ စိတ္မွန္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီ Show မွာ ျပသြားတာက ကေလးေတြအတြက္ လုပ္တာ ဆိုေတာ့ ကေလးေတြက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဆို ေခ်းမ်ားတတ္ေတာ့ သူတို႔ မသိေအာင္ ဘယ္လို ခ်က္ရမည္ ဆိုတာ ျပသြားပါတယ္။ မုန္လာဥနီ ၂ဥကို အမွ်င္ေတြရေအာင္ ျခစ္နဲ႔ျခစ္ၿပီး ေထာပတ္ တစ္ဇြန္းေလာက္နဲ႔ ေၾကာ္လိုက္တယ္။ မုန္လာဥေတြက ေပ်ာ္သြားၿပီး အႏွစ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္။ ၾကက္သြန္ဥနီ ၂ဥ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၃-၄တက္ကို ေလးစိတ္း ေသးေသးလွီးၿပီး ဆီနည္းနည္းနဲ႔ အပူေပးၿပီး ေမႊတယ္ ဆိုရံု ေၾကာ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ Thyme လိုမ်ိဳး အေမႊးအႀကိဳင္ နည္းနည္း ထည့္ေၾကာ္လည္း ရပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အသား ၂ မ်ိဳးရယ္ မုန္လာဥနီနဲ႔ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ထားတာေတြရယ္ Breadcrumb ၂ ခြက္ရယ္ ေရာေမႊလိုက္ပါတယ္။ Breadcrumb က ၀က္သား အမဲသားလိုမ်ိဳး အသားအေၾကေတြမွာ အဆီထြက္တတ္ေတာ့ သူက အဆီေတြ စုပ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ အရသာကို လံုးေစတယ္။ ဘာဂါအတြက္ အသားျပားေတြ ဘာေတြလုပ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ အသားလံုး ေၾကာ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ထည့္တယ္။ (စကားမစပ္ IT သမားမ်ားအတြက္ - Web Page ေတြမွာ အေပၚဘက္နားမွာ ရွိတတ္တဲ့ Navigation Link ေလးေတြကို "Breadcrumbs" လိုေခၚပါတယ္) အားလံုးကို ဇလံုထဲ ထည့္ၿပီး ဆားနည္းနည္းထည့္ၿပီး သမသြားေအာင္ ဖိၿပီး ေရာေမႊလိုက္ပါတယ္။

ဆိတ္သားပတ္ဖ္လို အျပင္အခြံမွာ အလႊာလႊာ အထပ္ထပ္ျဖစ္တာမ်ိဳးကေတာ့ Ready-made Puff Pastry ၀ယ္လိုက္ရံုပါပဲ။ Pastry အျပားႀကီး တစ္ဖက္ကို ေပတံ ၂ ျပားစာေလာက္ Roll တစ္ခု လိပ္လို႔ ရရံုေလာက္ ျဖတ္လိုက္ၿပီး အသားအေၾကေတြကို အတန္းလိုက္ တင္ၿပီး လိပ္လိုက္ပါတယ္။ လိပ္ၿပီးမွ Pastry ျပားကို ျဖတ္ရင္လည္း အတိုင္းအတာ အတိအက်ရပါတယ္။

အသား ၅၀၀ ဂရမ္နဲ႔ဆို ၄လိပ္ေလာက္ ရပါတယ္။ အလိပ္ေတြကို တခါတည္း Baking Tray ထဲထည့္ၿပီး အေပၚက ၾကက္ဥအႏွစ္ သုတ္ပါတယ္။ ၾကက္ဥအႏွစ္သုတ္ၿပီး ဖုတ္လိုက္ရင္ အေရာင္လွပါတယ္။ ၾကက္ဥအႏွစ္သုတ္ၿပီး အေပၚက ႏွမ္းျဖဳးပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ Basil Seed ဆိုတာ ျဖဴးပါတယ္။ အိမ္မွာလည္း မရွိ တစ္ခါတစ္ေလမွ လုပ္စားတာ ဆိုေတာ့လည္း ၀ယ္ၿပီး မထည့္ေတာ့ပါဘူး။ ပင္စိမ္းရြက္ အေစ့ကို အေျခာက္မစားဘူး ၾကေပမည့္ ပင္ပြားေတာ့ စာဖတ္သူေတြ ေသာက္ဖူးၾကမည္ ထင္ပါတယ္။ ပင္ပြားကလည္း ပင္စိမ္းရြက္ အေစ့ပါပဲ။ ၿမိတ္ဖက္က အလႉေတြမွာ တိုက္တတ္တယ္။ Basil Seed လိုမ်ိဳး ဘိန္းေစ့ျဖဴးလည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ ဘိန္းေစ့ကလည္း ေစ်းႀကီးေတာ့ ႏွမ္းပဲ ျဖဴးလိုက္ပါတယ္။

ၾကက္ဥအႏွစ္သုတ္ေတာ့ သမီးက ၀ုိင္းကူေပးတယ္။ သားနဲ႔ သမီးက အေဖနဲ႔ အေမ ဟင္းခ်က္ၿပီဆို ၀ုိင္းလုပ္ေပးခ်င္လို႔ (ေဆာ့ခ်င္လို႔) ေခ်ာင္းေနၾကတာ။ ေပးလုပ္လိုက္ေတာ့ ေပ်ာ္သည္ေပါ့။

ၿပီးေတာ့ Oven ထဲကို ထည့္ၿပီး ၁၈၀ ဒီကရီနဲ႔ ဖုတ္လိုက္ပါတယ္။ ၁၅မိနစ္ မိနစ္၂၀ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ Pastry ေတြက မြၿပီးတက္လာတယ္။ ၾကက္ဥအႏွစ္ေတြက အေရာက္ေတာက္ၿပီး ႏွမ္းေတြက အဆီထြက္ၿပီး အထဲက အသားေတြကလည္း က်က္သြားပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေစြေစြေလးေတြ လွီးၿပီးေတာ့ စားလို႔ ရပါၿပီ။ Sausage Roll လိုမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၀က္အူေခ်ာင္းလိုမ်ိဳးပျဲဖစ္ျဖစ္ ပဲသီးေတာင့္လိုမ်ိဳးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို လွီးထားရင္ တံုးတိလွီးထားတာထက္ ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။

အခုဆို တစ္ခုခု ခ်က္စားမည္ဆိုရင္ ကေလးေရာ လူႀကီးေရာ စားလို႔ ရတာမ်ိဳးကို ေရြးၿပီး လုပ္ျဖစ္တာ မ်ားလာတယ္။။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြက အစားေခ်းမ်ားတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ သမီးနဲ႔သားမွာ သမီးက အသားမစားဘူး။ အသားဖတ္ေတြကို မ၀ါးႏိုင္လို႔။ ေကၽြးလည္း အသားေတြကို ကြမ္း၀ါးသလို ၀ါးၿပီး ေထြးထုတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခု Sausage Roll လိုမ်ိဳး အသားေတြကိုႀကိတ္ မုန္လာဥနီေတြကို ႀကိတ္ၿပီး တခါတည္း စားလို႔ ရတာမ်ိဳး လုပ္ေပးေတာ့ ႀကိဳက္ၿပီး စားၾကတယ္။ Dumpling လိုမ်ိဳး Dim Sum လိုမ်ိဳး လုပ္ေကၽြးလည္း စားၾကတယ္။ အသားလံုးေၾကာ္ေကၽြးလည္း စားတယ္။ ကေလးေတြ အသားမစားရင္ ဒီလို လုပ္ေကၽြးျခင္းျဖင့္ အသားမ်ားမ်ား ေကၽြးႏိုင္ပါတယ္။

MasterChef (AU) web site မွာ Recipe ေတြကို ဗီဒီယုိနဲ႔ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အခုမွ အစအဆံုး ၾကည့္ရင္ေတာ့ Series ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာေလာက္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ေပမည့္ အေနာက္တိုင္း အစားအစာ ခ်က္နည္းေတြကို တီးေခါက္ခ်င္ရင္ေတာ့ သြားၾကည့္သင့္ပါတယ္။ အခု Sausage Rolls လုပ္နည္းကို ရုပ္နဲ႔ အသံနဲ႔ ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါ 8 Jun 2010 10:43 PM (14 years ago)

ညီလင္းဆက္၊ ရီတာ၊ ကိုေပါတို႔ ေရးထားတာေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ဆန္ ေရးရမွာ ခပ္လန္႔လန္႔ရယ္။ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းေပး တာ၀န္ ရွိလာေတာ့ (ဘယ္သူမွလည္း ေပးထားတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔) ေရးလိုက္ပါဦးမည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ေရးတယ္ ဆိုတာထက္ တျခား Perspective တစ္ခုကေန ေရးတာပါ။ သူတို႔ေရးထာတာေတြကို အေပၚယံ ရွပ္ယူလိုက္မည္ ဆိုရင္ေတာ့

လို႔ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သူတို႔က ဒါကို ဆိုလိုခ်င္တယ္ ဆိုတာထက္ စာဖတ္သူက ဒီလို ရႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့

လို႔ ခပ္ရွင္းရွင္းသာ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဒီလို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ ကြာသြားရသလဲဆိုေတာ့ Target Audience မတူလို႔ပါ။ သံုးေနတဲ့ ဥပမာေတြ ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာ၀န္၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ၊ ဘေလာ္ဂါေတြ၊ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနသူေတြကို "ထုတ္လုပ္သူ" ေတြလို႔ အုပ္စုဖြဲ႕လိုက္မည္။ ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူနာေတြ၊ စာဖတ္သူေတြ၊ သာမန္ ျပည္သူေတြကို "စားသံုးသူ" ေတြလို႔ အုပ္စုခြဲလိုက္ရင္ သူတို႔ ေျပာခ်င္ပံုက ထုတ္လုပ္သူ လူတန္းစားေတြ၊ ထုတ္လုပ္သူျဖစ္မည့္ လူတန္းစားေတြကိုပါ။ ကိုယ္ထုတ္လုပ္စရာ ရွိတာ ထုတ္လုပ္ စားသံုးသူဆီက ေက်းဇူးကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး မထုတ္လုပ္နဲ႔၊ စားသံုးသူကိုလည္း ေက်းဇူးေတြနဲ႔ မခ်ည္ေႏွာင္နဲ႔ ဆိုခ်င္ပံုပါ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စားသံုးသူ လူတန္းစားေတြကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါလို႔။ ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတာ "Say Thank you" လုပ္လိုက္ပါ လိုမ်ိဳးက အမ်ားစုပါ။ "Owe Gratitude" ကေတာ့ အတိုင္းအဆနဲ႔ပါ။ မိဘလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ Owe Gratitude ဆိုေပမယ့္ ဆရာ၀န္လိုမ်ိဴးဆိုရင္ေတာ့ Say Thank you ပါ။ ဆရာ၀န္ေတာင္မွ ကိုယ္က ေဆးခန္းသြားၿပီး ျပတဲ့ ဆရာ၀န္လား ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ကိုယ့္အသက္ကို ကယ္တဲ့ ဆရာ၀န္လား ကြာသြားၿပီး Say Thank you လုပ္ဖို႔နဲ႔ Owe Gratitude လုပ္ဖို႔က ကြာသြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ Say Thank You လုပ္ဖို႔ဆိုတာ "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ေျပာတယ္ဆိုတာ အျပင္ တျခား တျခား Gesture ေတြနဲ႔လည္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ၿပံဳးျပတာကေန လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြ ေပးတာအထိေပါ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေဆးကုေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ကို ေဆးျပန္ကုေပးၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ဖို႔လိုမ်ိဳးကေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံု မႀကံဳႏိုင္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာကတာ့ ကိုယ္က ေက်းဇူးတင္ဖို႔အတြက္ သူလုပ္ေပးထားသေလာက္ ျပန္မလုပ္ေပးရပါဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ရတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ ေပါ့ပါးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ညီလင္းဆက္တို႔ ကိုေပါတို႔က မလိုအပ္ဘဲ Owe Gratitude မလုပ္မိဖို႔ ေျပာတာပါ။ သူတို႔ေတြက Say Thank you လုပ္ဖို႔ တားတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Say Thank you လုပ္ဖို႔ ပါ မလိုဘူးလို႔ သူတို႔ စာဖတ္သူေတြ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ထဲကို ၀င္သြားႏိုင္ေတာ့ အခုလို ေရးလိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ စြတ္ေျပာေနရသလို ဆိုေတာ့ ေခတ္ႀကီးက အခ်င္းခ်င္း မထိန္းရင္ ပ်က္သြားႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနလို႔ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကေန လူေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားအထိ အခ်င္းခ်င္းမွ မထိန္းသိမ္းရင္ မေကာင္းတဲ့ ဘက္ကိုပဲ ဦးတည္ေနခ်င္ပါတယ္။ လူေတြက (အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြက) အရင္တုန္းက လူေတြနဲ႔ မတူေတာ့ ပါဘူး။ အေတြးအေခၚေတြက ဆန္းသစ္တယ္။ Dynamic ျဖစ္တယ္။ အရွိန္ပါတဲ့ အတြက္ လမ္းမေၾကာင္းေပးရင္ မွားယြင္းဖို႔ အင္မတန္ လြယ္ပါတယ္။ မွားယြင္းသြားရင္လည္း ဆိုးက်ိဳးက ပိုျပင္းထန္ပါတယ္။

အခုေခတ္ လူငယ္ေတြက အရာရာကို ေပ့ါေပ့ါတန္တန္ သေဘာထားၾကပါတယ္။ အဲဒါကိုမွ လူႀကီးမ်ားက ေဖ့ါေပးလိုက္ရင္ ပိုၿပီး လြတ္သြားၿပီး စည္းမဲ့ ေဘာင္မဲ့ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ မခံရတဲ့သူေတြက Creativity ပိုေကာင္းတယ္ ဆိုတာကို ေနာင္မ်ားမွ ေျပာခ်င္ပါတယ္)။ ထုတ္လုပ္သူလူတန္းစားကို ေဟ့လုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ ေက်းဇူးကို ေမွ်ာ္ကိုးမေနနဲ႔ လို႔ဆိုတာကို စားသံုးသူမ်ားက ဒီလူေတြ လုပ္စရာ ရွိတာကို လုပ္ၾကတာ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူးလို ထင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနသူေတြကိုလည္း လူေတြက ဒီလို ထင္ေနၾကတာ ခပ္မ်ားမ်ားပဲ။ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ သူ႔ခံယူခ်က္နဲ႔ လုပ္ေနတာ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုပါဘူး ဆိုၿပီး သာမန္ျပည္သူေတြက ထင္ေနၾကတယ္။ ေက်းဇူးမတင္ေတာ့ မေထာက္ပ့ံ။ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ သူေတြ မပါေတာ့ ေရွ႕တန္းက လူေတြက တဘုန္းဘုန္းက်နဲ႕ တိုးမေပါက္ဘူး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကိုေပါဆိုခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ေၾကာင္ဖားေတြကိုဆိုတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာမန္ျပည္သူေတြက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေက်းဇူးတင္စရာမလိုဘူးလို႔ အေတြး၀င္သြားမွာ စိုးလို႔ ထပ္ျဖည့္ေပးတဲ့ သေဘာပါ။ ၀ါဒျဖန္႔တယ္ ဆိုတဲ့ စကားက အလကား မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခုခုကို ေျပာပါမ်ားရင္ လူေတြက အဲဒီဘက္ကို ပါသြားခ်င္ပါတယ္။

ျမန္မာမ်ားက ေက်းဇူးတင္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္အလုပ္ရွင္ေတာင္ ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တာ။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္ရွင္က ကိုယ့္ကို လုပ္ခေပး ကိုယ္က အလုပ္ျပန္လုပ္ေပး ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူးလို႔ ေတြးတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကေတာ့ Say Thank you လုပ္လိုက္ပါ။ ဆိုတာက စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေပးလိုက္ပါ။ မိဘနဲ႔ သားသမီးလို ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါလည္းဆိုေတာ့ အဲဒီလို ေက်းဇူးတင္တဲ့ စိတ္မရွိရင္ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ္က မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ပဲ ပူေလာင္လာလိမ့္မည္။ အလုပ္ထဲမွာ မေပ်ာ္ဘူး ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ (အႏိုင္က်င့္တဲ့ အလုပ္ရွင္ ရွိတာ အလုပ္ေျပာင္းခ်င္တာကေတာ့ တျခား အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုပါ။) အလုပ္ရွင္ကလည္း ကိုယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔ အလုပ္ရွင္ ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ေရတိုမွာ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးေပမည့္ Team Leader လိုမ်ိဳး Manager လိုမ်ိဳးျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္ Team ထဲက လက္ေအာက္ငယ္သားေတြက အလုပ္တစ္ခု ၿပီးသြားတိုင္း ႏႈတ္ကေန ျဖစ္ေစ Email နဲ႔ျဖစ္ေစ Lunch ေကၽြးၿပီး ျဖစ္ေစ ေက်းဇူးေတြ တင္ေနရတာ ႀကံဳလာရမွာပါ။ အဲဒီလို မလုပ္ဘဲ သူလည္း လခစားမို႔လို႔ လုပ္ေနတာ ေက်းဇူးတင္စရာ မလုိပါဘူး ဆိုရင္ေတာ့ Productivity မွာ အမ်ားႀကီး ထိခုိက္ႏိုင္ပါတယ္။

ဟိုတယ္ တံခါးေစာင့္ကိုေတာင္ လာလည္သူေတြက ေက်းဇူးတင္ ၾကေသးတာပဲ။ (Thanks မေျပာေတာင္ ၿပံဳးျပလိုက္ရင္ ရပါၿပီ။)သူ့ဘာသူ လစာယူထားလို႔ လာသမွ်လူကို တံခါးဖြင့္ေပးရတယ္ဆိုတဲ့ စကၤာပူက တရုတ္ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚကို ျမန္မာေတြဆီကို မကူးဆက္ေစခ်င္ပါဘူး။ ႏႈတ္ဖ်ားက ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အေပၚယံေတြပါလို႔ ေရးမည့္အစား ေက်းဇူးတင္တာ That's the way it works ပါ။ လူယဥ္ေက်းမႈပါလို႔ပဲ ေရးခ်င္ပါတယ္။ Old School ျဖစ္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ေဖာက္ထြက္မေတြးဘူးပဲ ေျပာေျပာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေလာက္ကေတာ့ လူေတြသိပါတယ္ ေျပာစရာ မလိုဘူးဆုိေပမည့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတာင္ ေက်းဇူးမတင္တတ္သူေတြနဲ႔ အခါမ်ားစြာမွာ ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ ဒီေနရာမွာ Say Thank You ကို ေစာင္းေပးေျပာတဲ့ အတြက္ ေပါ့ေပါ့ပဲ ေက်းဇူးတင္လိုက္၊ ၿပီး ၿပီးေရာ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ လူေတြကို လမ္ေၾကာင္းေပးတဲ့ အခါ အလြယ္လမ္းကေန စမွ အမ်ားစုက လိုက္လာတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုတာ ပါးစပ္ဖ်ားကေန ေပါ့ေပါ့ေလး ေျပာလိုက္ရံုနဲ႔ မၿပီးဘူး။ သူတထူးကို ေက်းဇူးအထူး သိတတ္ဖို႔ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ေက်းဇူးဆပ္တတ္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ အမ်ားႀကီး ေျပာလိုက္ရင္ ေလးလံသြားၿပီး နဂိုကမွ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတာင္ ေက်းဇူးမတင္တတ္သူေတြက ခက္ပါတယ္ကြာ ျဖစ္သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ Owe Gratitude ကေတာ့ အေျခအေန အတိုင္းအဆနဲ႔ပါ။ လူတိုင္း အလြယ္ ျပဳမူသင့္တာကေတာ့ Say Thank you ပါ။

ႀကံဳလို႔ တစ္ခု ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳတုန္းက ႏိုင္အာဂရာ ေရတံခြန္ကို ကေလးအေဖတစ္ေယာက္နဲ႔ သြားဖူးပါတယ္။ ဒီလူက မိသားစုအတြက္ ပိုက္ဆံစုေနေတာ့ မသြားခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္အာဂရာလည္း ဘာထူးလည္း ေရေတြ က်ေနတာပဲ ဆိုၿပီး ခံယူထားတဲ့လူ။ ကၽြန္ေတာ္က အတင္းေခၚေတာ့ လိုက္လာၿပီး ဟိုက်ေတာ့ မေပ်ာ္ဘဲ ဟာ..ေရေတြ ေရေတြ ေဟ့ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကို ေနာက္ပါတယ္။ တကယ္လည္း သူ စိတ္မပါပါဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ အတြင္းက်က် ျမင္ေတာ့ ေရေတြကို ေရေတြလို႔ပဲ ျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရေတြ ဒီေလာက္ ထုႀကီး ထည္ႀကီးနဲ႔ က်ေနတာ အဲဒီေအာက္ကို ၀င္ရတာ ဘ၀မွာ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုလို႔ပဲ ခံစားရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ္က ငယ္ေသးတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ အခုေန သြားမလား ေမးရင္ ေရေတြပဲ ဘာလုပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ အကုန္ခံၿပီး သြားၾကည့္မွာလည္း ဆိုၿပီး ဒီလူ႔လိုပဲ ေတြးၿပီး သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ လူေတြက တစ္ခုခုကို အတြင္းက်က် ျမင္သြားတဲ့ အခါ အေပၚယံေတြကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး ဆိုတာပါ။ အသက္အရြယ္ အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္သူမ်ားကေတာ့ အတြင္းက်က် ျမင္ႏိုင္ေပမည့္ သာမန္လူမ်ားကေတာ့ မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒါကို ျမင္တဲ့သူေတြက ေျပာခ်လိုက္ရင္ မျမင္တဲ့သူေတြက အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုတာ အခါမ်ားစြာမွာ အေပၚယံတစ္ခုလို႔ပဲ သေဘာထားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္က ထုတ္လုပ္သူ ျဖစ္ေနရင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္တစ္ခု လုပ္ၿပီး ထုတ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူေတြက ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတာ အေပၚယံေၾကာတစ္ခု ဆိုတာ မွတ္ယူသြားၿပီး အဲဒီကေန မလုိအပ္တဲ့ အရာ တစ္ခု လို႔ မွတ္ယူသြားႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္က အေျခခံပညာသင္ေပးတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားကိုေတာ့ အခုထက္ထိ မွတ္မွတ္ရရနဲ႕ ေတြ႔ရင္ ထိုင္ကန္ေတာ့ေပမည့္ တကၠသိုလ္တန္းသင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုေတာ့ အဲဒီေလာက္ ေက်းဇူးမတင္တတ္ၾကပါဘူး။ တကယ္တန္း ေျပာရမည္ဆို တကၠသိုလ္တန္းတင္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားက ပညာရပ္ဆိုင္ရာမွာ အမ်ားႀကီး အဆင့္အတန္း ျမင့္ေသးတယ္။ သူတို႔ သင္ေပးတာနဲ႔မွ ထမင္းစားရတာ။ ဒါေပမယ့္ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ားကိုေတာ့ ပြဲၿပီး ဖုတ္ဖတ္ခါ ထသြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားက ခပ္မ်ားမ်ား။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ။ အေျခခံပညာသင္ ဆရာမ်ားက အနစ္နာခံတယ္လို႔ ဆိုမလား။ ဒါဆို အတြင္းက်က် ျမင္တတ္သူမ်ားကေတာ့ ဒီဆရာမ်ားဟာ တကၠသိုလ္ဆရာေတြေလာက္ ပညာမတတ္လို႔ ဒီေလာက္လခပဲ ရေနတာ သနားစရာလား စသည္ စသည္ အဲဒီဘက္ကို အေတြးစ ထုတ္ေပးလိုက္ရင္ လူေတြက အဲဒီဘက္ကို ယိုင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေတြးအေခၚေတြက ျဖဴစင္ေသးေတာ့ (၀ါ) မရင့္က်က္ေသးေတာ့ အေျခခံပညာသင္ ဆရာေတြကို ေက်းဇူးေတြ တင္ၿပီး အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အေတြးအေခၚေတြက ရႈပ္ေထြးၿပီး (၀ါ) ရင့္က်က္ၿပီး တကၠသိုလ္တန္းသင္ဆရာေတြလည္း PhD တက္ဖို႔ ရာထူးတက္ဖို႔ ကိုယ့္ကို စာသင္ေနတာ ဒီေလာက္ႀကီး ေက်းဇူးတင္ေနစရာ မလိုပါဘူး ထင္ၾကတာလား ေတြးၾကည့္ပါတယ္။ ဒါဆုိ အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္သြားရင္(၀ါ) ရႈပ္ေထြးသြားရင္ ဒါမွမဟုတ္ အတြင္းက်က် ၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ကို စာသင္ေပးတဲ့ သူခ်င္း တူတူကိုေတာင္ အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သလား။

ထုတ္လုပ္သူနဲ႔ စားသံုးသူ လူတန္းစားက (ေျပာရမည္ဆို) 20-80 ရွိပါတယ္။ ေလာကမွာ စားသံုးသူက ပိုမ်ားပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြထဲမွာလည္း စားသံုးသူ အခ်ိဳးက ပိုမ်ားတယ္ ဆိုရင္ မမွားေလာက္ပါဘူး။ စာေတြက ထုတ္လုပ္သူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ တကယ္ဖတ္ေနၾကတာက စားသံုးသူလူတန္းစားေတြက အမ်ားစုပါ။ အဲဒီေတာ့ စာသံုးသူလူတန္းစားက ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ ေကာက္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ တာ၀န္မယူႏိုင္ပါဘူး။ ဥပမာ ၀ိနည္းမညီတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ အေၾကာင္းေရးတယ္။ ေရးလိုက္တာက ဘေလာ့မွာ။ ဘေလာ့ကို ဖတ္တာက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔ တျခား ဘာသာ၀င္ေတြ။ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားေရးက ဘယ္ႏွေယာက္ပါမလဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက ငါတို႔မွာေတာ့ လႉလိုက္ရတာ ကန္ေတာ့လိုက္ရတာ ဒင္းတို႔ကေတာ့ ေနခ်င္သလိုေနတယ္ဆိုၿပီး လႉခ်င္ တန္းခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းသြားမည္။ တျခား ဘာသာ၀င္ေတြကေရာ ဘာေျပာမလဲ။။ ေရးလိုေတာ့ ရပါတယ္။ သတင္းေတြမွာလည္း ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတြမွာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ အေၾကာင္းေတြ ေတြ႔ေနရတာပဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီလို ေဖာက္ျပန္တဲ့ သူေတြကို ဒီလုိရႈပ္ခ်တယ္ ဆိုတာရယ္ လူေတြကို သတိထားဖို႔ အေၾကာင္းၾကားခ်င္တာရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုတ္ရာတျခား ရွရာတျခား မျဖစ္ေအာင္ အထူးသတိထားဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕စာေတြက ထုတ္လုပ္သူေတြကို အျပင္ စာဖတ္သူေတြထဲက စားသံုးသူေတြကိုလည္း မွန္ကန္တဲ့ ထုတ္လုပ္သူေတြ ျဖစ္လာဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေပးခ်င္ပံုပါ။ သူတို႔အေနနဲ႔ ထုတ္လုပ္သူေတြကို စိတ္ထားတတ္ဖို႔ သတိေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ေရးသလို ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔လည္း စားသံုးသူေတြကို ေက်းဇူးတင္တာနဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး အယူမလြဲဖို႔ ထပ္ျဖည့္ေပးတယ္ဆိုတာကို နားလည္ၿပီး ျဖစ္တာေတာင္ ထပ္ေလာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။

သားထူးျမတ္လင္း ၂ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ 24 May 2010 1:19 AM (14 years ago)

သားေလး ထူးျမတ္လင္းဟာ ဒီေန႔ဆို ၂ ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။ ၂ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာေတာင္ ဒုတိယႏွစ္မွာ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းစြာ ျဖတ္သန္းလာရတယ္ ဆိုရပါမယ္။ ဒီလို မိသားစုမွာ ႀကီးျပင္းလာရေတာ့ ဒီလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ႐ုန္းကန္ရတာ (Stress ခံစားရတာ) သားေလးအတြက္ ေတြးမိၿပီး စိတ္မေကာင္းရပါဘူး။ သားေလးဟာ တစ္ႏွစ္သား ေက်ာ္တာနဲ႔ ကေလးထိန္းေက်ာင္းကို မသြားခ်င္ဘဲ သြားရတာေတြ၊ မနက္ဆို အိပ္ေရး၀၀ မအိပ္ရတာေတြကို ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ အင္မတန္ သနားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ မိဘေတြနဲ႔ အတူ ရုန္းကန္ေနရတာပါလား ဆိုၿပီး သားေလးကို ေက်းဇူးလည္း တင္မိပါတယ္။ တဖက္မွာလည္း သားေလးရဲ႕ တိုးတက္မႈေတြကို ၾကည့္ရတာ အားရေစပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ Daycare သြားလို႔ ပိုၿပီး တတ္သိ နားလည္လာတာေတြပါ။ သားရဲ႕ တိုးတက္မႈေတြကို ဒီမွာပဲ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဒီ ဒုတိယႏွစ္ဟာ ဘာသာစကား နားလည္ေျပာဆိုတတ္တဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။

ဒီအရြယ္ကေလးေတြဟာ မ်က္နာရိပ္ မ်က္နာကဲကို အေတာ္ေလး အကဲခတ္တတ္ေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ လူႀကီးေတြ စိတ္ဆိုးေနတဲ့ မ်က္နာကို သိေနတာပါပဲ။ လူႀကီးေတြ စိတ္ဆိုးေနရင္ သားက လိုက္ေခ်ာ့တတ္ပါတယ္။ သူ႕ကို ဆူၿပီး ခဏေလာက္ေနရင္ စကားသာ ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ေသးတာ စကားေရာ ေဖာေရာေတာ့ လုပ္တတ္ပါတယ္။ အေဖ TV မွာ သတင္းၾကည့္ေနရင္ "ေဖေဖ News .. News" ဆိုၿပီး လိုက္ေျပာတာမ်ိဳးေတြပါ။ သားနဲ႔ သမီးနဲ႔ မတူတာက သမီးက အေဖဆူရင္ အေမဆီေျပးတယ္။ အေမဆူရင္ အေဖ့သမီး လာလုပ္တယ္။ သားကေတာ့ သူ႕ကို ေသးေသးမႊားမႊား ဆူလိုက္ရင္ေတာ့ သူကပဲ ဆူတဲ့သူကို ေခ်ာ့တယ္။ အရမ္း ဆူလိုက္ၿပီး ငိုတာ ယိုတာေတြ ျဖစ္ရင္ေတာ့ အဲဒီလို ဆူလိုက္တဲ့သူက ျပန္လာေခ်ာ့တဲ့ အထိေစာင့္တယ္။ ေနာက္ဆံုး သူကို ျပန္ေခ်ာ့ ျပန္ခ်ီမွ ဇာတ္လမ္းက ဆံုးေတာ့တယ္။ အေဖ အေမ တစ္ခုခု အနာတရ ရရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ဗိုက္နာတာမ်ိဳး ေခါင္းကိုက္တာမ်ိဳးဆိုရင္လည္း "ေမေမ.. Ouchy?" ဆိုၿပီး လူကို လက္ကေလးနဲ႔ ကိုင္ၿပီး လာေမးတတ္ပါတယ္။ သမ္းတာမ်ိဳးေတြရင္လည္း "ေဖေဖ Sleepy?" ဆိုၿပီး ေမးတတ္ေသးတယ္။

လူႀကီးကို ဂရုတစိုက္ ရွိတတ္သလို လူႀကီးကိုလည္း ဆရာ ျပန္လုပ္လာပါၿပီ။ တစ္ခုခုမ်ားဆိုရင္ "Stop it" ဆိုၿပီး မ်က္နာကပါ မာန္ေတြ ဟန္ေတြနဲ႔ ဟန္႔တားတတ္ေသးတယ္။ သူတို႔ ေရွ႕မွာမ်ား လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လက္ကေလး ေျခကေလးေတာင္ ကိုင္လို႔ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွာမ်ား ေယာကၡမႀကီးေရွ႕မွာေတာင္ သူ႔သမီးကို လက္ကေလးဘာေလး ကိုင္လို႔ ရေပမယ့္ သားသမီးေတြနဲ႔က်မွ ထိလို႔ေတာင္မရဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာဆိုေနရင္လည္း "No Funny.." ဆိုၿပီး ေျပာေသးတယ္။ သူအေၾကာင္း အေဖနဲ႔ အေမက ေျပာေနရင္ သူက နားလည္ၿပီး သူ႔ကို အတင္းတုပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး စိတ္ေကာက္တတ္ေသးတယ္ဗ်ာ။ သား စိတ္ေကာက္ရင္ မ်က္လံုးက ေထာင့္တစ္ဘက္ကို ကပ္ၿပီး ၾကည့္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကလည္း စူေနေသးတယ္။

သားက စကားေျပာ အေတာ္ေလးရေတာ့ "No" လို႔ပဲ ေျပာရံုတင္မဟုတ္ဘဲ "Dont do it" လိုမ်ိဳး အထိ ေျပာတတ္ေနပါတယ္။ သူ႔အစ္မ တစ္ေယာက္လံုး ရွိေနေတာ့ ဒီေလာက္အထိ ေျပာတတ္တာပါ။ "ေဖေဖ.. dont do it.." လိုမ်ိဳး "ေမေမ .. dont do it" ဆိုၿပီး အျပည့္အစံုကို ေျပာတတ္ေနပါတယ္။ သားက သူဘာသူ တစ္ခုခု လုပ္ႏိုင္သြားရင္ ဥပမာ ဖိနပ္ ခၽြတ္တတ္သြားတာမ်ိဳး အကႌ်ခၽြတ္တတ္သြားတာမ်ိဳး ဆိုရင္လည္း "Yeah.. I can do it" ဆိုၿပီးလည္း ေျပာတတ္ေသးတယ္။ "Hooray..." ဆိုၿပီး သူတို႔ေက်ာင္းမွာလိုလည္း ေႂကြးေၾကာ္တတ္ေသးတယ္။ လူႀကီးေတြက တစ္ခုခုကို ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ေပးၿပီးရင္လည္း "Yay.. you can do it" ဆိုၿပီး အားေပးတတ္ေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကား ေျပာတတ္တာထက္ လူႀကီးကို Appreciate လုပ္တတ္တာကို မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္ပါတယ္။

သားက ေက်ာင္းမွာ အေနမ်ားလို႔ အဂၤလိပ္လို မ်ားမ်ား ေျပာတတ္ေပမယ့္ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာတတ္တာေတြ ရွိသလို ႏွစ္ဘာသာစလံုးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးလည္း ေျပာတတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေဘာင္းဘီကိုေတာ့ ျမန္မာလိုပဲ "ေဘာင္းဘီ" ေျပာၿပီး ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီအတိုင္းေျပာပံု ရပါတယ္။ "Here" တို႔ "There" တို႔ကို မွန္ေအာင္ ေျပာတတ္သလို "ဟုိမွာ" "ဒီမွာ" ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ထပ္ေဆာင္း ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ သူႏွစ္ဘာသာလံုး တတ္ရင္ ႏွစ္ဘာသာစလံုးနဲ႔ တစ္ခါတည္း ေျပာပါတယ္။ "ၿပီးၿပီ"တို႔ "ေတာ္ၿပီ" တို႔ကို ပီပီသသႀကီး ေျပာတတ္သလို "Finish" ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေျပာပါတယ္။ သူဘာသူဆို "ၿပီးၿပီ" ၊ တျခားသူကို ဥပမာ အေဖက ကလိထိုးတာမ်ိဳးဆို "ေတာ္ၿပီ..ေတာ္ၿပီ" ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။

စကားလံုး တိုတို ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔အစ္မ ေျပာၿပီး ခဏေနရင္ သူက အဓိပၸါယ္ေရာ အသံုးအႏႈန္းပါ သိလာၿပီး လိုက္ေျပာလာႏိုင္ပါတယ္။ သူအစ္မက "Mine" တို႔ "Yours"တို႔ ေျပာတတ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ သားက ေျပာတတ္လာတာေတြ႔ရပါတယ္။ သူကေတာင္ "My.. Ko Thoo" တို႔ "ေဖေဖ.. Yours" တို႔ ထည့္ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။

သားက စကားကိုေတာ့ အေၾကာင္းလိုက္ မေျပာတတ္ေသးသလို သဒၵါလည္း မမွန္ေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူေျပာတဲ့ အသံထြက္ကို သူနဲ႔ အတူေနတဲ့သူေတြ မိဘတို႔ အစ္မတို႔ ကေလးထိန္းတို႔သာ ၾကားတာနဲ႔ သိေပမယ့္ တျခားသူ ၾကားရင္ေတာ့ နားမလည္တတ္လို႔ ရွင္းျပေပးေနရပါေသးတယ္။ မိဘထဲမွာေတာင္ အေမက အရင္ႀကံဳေတြ႕ၾကားဖူထားရင္ အသံထြက္နဲ႔ အဓိပၸါယ္သိေနၿပီး သားက အေဖကို လာေျပာရင္ အေမ ျပန္ရွင္းျပမွ အေဖနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။

သားက အဂၤလိပ္စကားကို ပီေအာင္ ေျပာတယ္။ Milk ဆိုရင္လည္း ေနာက္ဆံုးမွာ "ခ" အသံကို ပီပီသသထြက္ၿပီး ထည့္ေျပာတယ္။ လူႀကီးေတြကေတာင္ သူနဲ႔ ေျပာရင္ မနည္းမွန္ေအာင္ ေျပာရတယ္။ သူက Learn လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကိုယ္က ေပါ့ေပါ့ ေျပာရင္ သူကလည္း အဲဒီအတိုင္း လိုက္ထြက္တတ္လို႔။

ႏွစ္ေယာက္ရွိေတာ့ အေဖာ္ရသလို ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ရန္ျဖစ္ေဖာ္လည္း ရပါတယ္။ သူ႔အစ္မကို ျပန္ၿပီး ရန္ေထာင္တယ္၊ သူအစ္မကို ေျခာက္တတ္တယ္။ သူ႔အစ္မက အႏိုင္က်င့္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ လူႀကီးေတြ ၾကားေအာင္ ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ လူႀကီးက ၀င္ၿပီး ဖ်န္ေျဖေပးရင္လည္း အလိုက္တသိ ၿငိမ္ခံတယ္။ ဒါဟာ ၂ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ Social Development တစ္ခုပါ။

One two three four လည္း အေတာ္ေလး ရြတ္တတ္ေနပါတယ္။ Triangle နဲ႔ Circle ကိုလည္း Shape ေတြ သိေနပါတယ္။ Colour ေတြလည္း ၃-၄ မ်ိဳး သိေနပါၿပီ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ပစၥည္း တစ္ခုတည္းကို ရန္ျဖစ္ၿပီး လုတတ္လို႔ မိဘေတြက သူတို႔ ပစၥည္းေတြကို Colour coded လုပ္ေပးထားရတယ္။ သမီးက မိန္းကေလး ဆိုေတာ့ Pink ႀကိဳက္တယ္။ သားက ငယ္ငယ္တုန္းက မသိေတာ့ သူ႔အစ္မ ႀကိဳက္သမွ် လိုက္ႀကိဳက္တယ္။ အိပ္တာလည္း သူ႔အစ္မလို Princess ေခါင္းဦးနဲ႔။ အခုေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္နဲ႔ သူျဖစ္သြားၿပီ။ ေယာက္်ားေလးဆိုေတာ့ အနီ အျပာ ႀကိဳက္မယ္လို႔ လူႀကီးေတြက ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္အေရာင္က Orange တဲ႔။ ေခါင္းဦးေတြ အိပ္ရာခင္းေတြကလည္း Thomas ဆိုတဲ့ ရထားေလးကို ႀကိဳက္တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက Thomas ကို အသည္းစြဲပဲ။
ေဆာ့တာကလည္း အစ္မနဲ႔ဆိုေတာ့ မိန္းကေလး ေဆာ့စရာေတြလည္း ေဆာ့တယ္။ နည္းနည္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဇာတိကေတာ့ ျပလာတယ္။ ေယာက္်ားကေလးဆိုေတာ့ တုတ္ေတြ၊ ဓါးေတြကလည္း ႀကိဳက္တယ္။ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း (စားတဲ့ တူ) လက္ထဲမွာ အၿမဲကိုင္ထားၿပီး Harry Potter လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ သူ မေက်နပ္ရင္ တုတ္ကို ေသနတ္ပစ္သလို ရြယ္ၿပီး ပြစ္ရွ္ေကး.. ဘြစ္ရွ္ေကးနဲ႔ ဘာမွန္းမသိ ေျပာၿပီး ပစ္တတ္ေသးတယ္။ ေသာ့လည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေသာ့တြဲတစ္တြဲ ေပးထားရင္ ဟိုဟာလိုက္ဖြင့္ ဒီဟာလိုက္ဖြင့္နဲ႔။ အခုတေလာမွ တခါးမင္းတုန္းေတြ ဖြင့္တတ္တယ္။ သမီးကေတာ့ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ကတည္းက တံခါးလက္ကိုင္ကို ဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္တာမ်ိဳးေတြ တတ္ေနၿပီ။ အေဖတူသားက အခ်က္အျပဳတ္လည္း ၀ါသနာပါလိုက္ေသးတယ္။ ဟိုဟာခ်က္လိုက္ ဒီဟာခ်က္လိုက္နဲ႔။ အိမ္မွာေရာ ေက်ာင္းက ကေလးထိန္းေတြကလည္း သတိထားမိလို႔ ေျပာျပတယ္။

သားက ေခ်ာင္လည္း ႀကိဳက္တယ္။ သူ႔မွာ Favourite Corner ေလးေတြရွိတယ္။ ညည အိပ္ရင္ အေမႏို႔ဆို႔လို႔ ၀ရင္ တစ္ခါတစ္ေလ ကုတင္ေအာက္က သူ႔ေခ်ာင္ေလးမွာ သြားသြား အိပ္တတ္တယ္။ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားမွ လူႀကီးက သူ႔ကုတင္ေပၚ တင္ေပးရတယ္။ Wardrobe တစ္ခုကိုလည္း ေအာက္ဖက္မွာ ရွင္းေပးထားရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ၀င္ေဆာ့ေနတယ္။ တံခါးကိုလည္း ပိတ္ထားေသးတယ္။ ေၾကက္လည္း မေၾကာက္တတ္ဘူး။ အထဲမွာေတာ့ အလင္းနည္းနည္း ရွိေတာ့ အဲဒီ အတိုင္းေနၿပီးေဆာ့ေနတယ္။ အရမ္းေဆာ့တတ္တယ္။

သားက ေနရာေတြနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို တြဲၿပီး မွတ္မိတယ္။ ေနရာတစ္ခုမွာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုခုကို အႀကိမ္နည္းနည္း မ်ားမ်ား လုပ္ၿပီးသြားရင္ အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ထင္တတ္တယ္။ သူ႕အေမ သင္တန္း တတ္တုန္းက ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔တတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုကို အခုေနေရာက္ရင္ ေမေမ.. Go Go ..ဆိုၿပီး သြားခိုင္းတယ္။ Mall ကို သြားတာေတာင္ ၀င္ေနက် အေပါက္ကေန မ၀င္ဘဲ ေက်ာ္သြားရင္ Mall မသြားရေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး ငိုတတ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရွင္းျပထားတာ ဘယ္စတိုးဆုိင္သြားရင္ ဒီဘက္ ဟိုဆိုင္သြားရင္ ဒီဘက္ဆိုေတာ့မွ မျငင္းေတာ့တာ။

သားက သမီးလို Music ေတာ့ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ကေလးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ထားရင္ေတာ့ လိုက္ကတတ္တယ္။ လူႀကီး သီခ်င္းေတြေတာ့ လံုး၀ မႀကိဳက္ဘူး။ ပန္းခ်ီမဆြဲတတ္ေသးဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဇာတ္လမ္း လုပ္တတ္တယ္။ ညည အိပ္ခါနီး သူဘာသူ ကြက္စိတ္ဆရာလုပ္တယ္။ စကား တေျပာေျပာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ လုပ္ေနတယ္။ တျခား သူေနရာကေနလည္း ၀င္ေျပာတယ္။ ဥပမာ သူေစ်းသြားတယ္ဆိုတာကို ဆုိုင္ေတြ နာမည္ေတြ တပ္ေျပာတယ္။ "Coles.. Woolworth" ၿပီးေတာ့ ဘာေတြ ညာေတြ ၀ယ္တယ္ေပ့ါ "Meat Egg.. Milk" ၿပီးေတာ့ "Chop chop.. " တဲ့ ခ်က္ေနတယ္. ၿပီးေတာ့ ထည့္ေပးတယ္။ "ေမေမ.. " အဲဒီမွာ အေမေနရာကေန၀င္ၿပီး .."More please" တဲ့.. ၿပီးေတာ့ သူ႔ေနရာ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး "More? " ဆိုၿပီး ထည့္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမေနရာ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး "Thank you" ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနရင္ အသံမတူဘူး။ အဲဒါကေတာ့ လူႀကီးေတြ အံၾသရဆံုး သူ႔ရဲ႕ တိုးတက္မႈပါပဲ။ တျခား ဇာတ္လမ္းေတြလည္း လုပ္တတ္တယ္။ သူေျပာတတ္တဲ့ စကားလံုးေလးေတြနဲ႔ သူဘာသူ စဥ္းစားလိုက္ ေျပာလိုက္နဲ႔ လူႀကီးေတြက အသာေလး နားေထာင္ၿပီး သူ ဘာဇာတ္လမ္း ေျပာေနတာလည္း ဆိုတာ စပ္ဆက္ အေျဖရွာရတယ္။

သားက Relationship ဆိုတာကို မသိနားမလည္ေသးေပမယ့္ ခံစားတတ္ေနပါၿပီ။ သူ႔မွာ ဒီအေဖ အေမနဲ႔ ဒီအစ္မရွိတဲ့ ဘ၀ေလးကို သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာပါ။ အေမႏို႔ဆို႔ေတာ့ အေမကိုလည္း သူ႔အစ္မထက္ ပိုခ်စ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ အေဖကိုလည္း ခ်စ္ေၾကာက္တယ္။ အေဖကို ေခၚရင္ "ေဖေဖ" ဆိုၿပီး ေအာက္က်ိဳ႕တဲ့ ေသြးစမ္းတဲ့ ေလသံမ်ိဳးေလးနဲ႔ အရင္စေခၚတယ္။ အေဖက အေရးတယူ မရွိရင္ ထပ္ေခၚတယ္။ အေဖက ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ႀကိဳႀကိဳဆိုဆို ျပန္ေျပာမွ သူ႔မွာ ေသာကကင္းသြားတဲ့ မ်က္နာမ်ိဳးေလးနဲ႔။ အေဖက အလုပ္ရႈပ္ေနလုိ႔ျဖစ္ျဖစ္ "ဘာလဲကြာ.." ဆိုၿပီးမ်ား ျပန္ေျပာလိုက္လို႔ကေတာ့ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ သူ႔အေမဆီ ျပန္ေျပးတယ္။ သူ႔အစ္မကိုလည္း ဆရာတင္တတ္တယ္။ ဟုိကလည္း အစ္မႀကီး ပီပီပဲ။ သူ႔အစ္မကလည္း တစ္ခုခု လုပ္ျပလိုက္ရင္ သူက ရယ္လိုက္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဟုတ္ေနတယ္။ ရန္မျဖစ္မခ်င္း။

သားေလးက အေမႏို႔ပဲ စို႔တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၫွပ္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ကလည္း အင္မတန္ ေခ်းမ်ားပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ၁၁ ကီလိုပဲ ရွိပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေတြဆို အရိုးေပၚ အေရတင္ပဲ။ သမီးဆို ကိုက္စားခ်င္စရာေတာင္ ေကာင္းတယ္။ အရပ္ကေတာ့ မပုပါဘူး။ အခုေတာ့ ႏြားႏို႔နည္းနည္း စေသာက္ေနပါၿပီ။ အေမႏို႔ျဖတ္ဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားထားတယ္။ ၂ ႏွစ္လည္း ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့။ နည္းနည္း ႀကီးလာရင္ေတာ့ အစားအေသာက္ကို ပိုစားတတ္ေအာင္ လုပ္ေပးရဦးမယ္။ အသား စားတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စားတတ္တယ္။ ထမင္းကို လံုး၀ မစားတတ္ဘူး။ ထမင္းလံုးေလးေတြကို သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ မထိန္းတတ္လို႔။ ေခါက္ဆြဲလိုမ်ိဳးေတာ့ စားတတ္တယ္။

သားေလး အတြက္ ေမြးေန႔ပြဲကို ဒီေန႔ သူ႔ daycare မွာ စီစဥ္ထားေပးေပမယ့္ လူႀကီးေတြကေတာ့ သမီးတုန္းကလို မသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကပဲ သူတို႔ ကေလး ၂ ေယာက္စလံုး တစ္ေယာက္တစ္လွည္စီ ဖ်ားလို႔ အေဖနဲ႔ အေမခြင့္ေတြ အေတာ္ယူလိုက္ရေတာ့ ဒီေန႔ပါ ခြင့္ထပ္ယူရရင္ မေကာင္းေတာ့တာနဲ႔ ေက်ာင္းကိုပဲ အပ္လိုက္ပါတယ္။ သားေလးအတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လႉတန္းထားတာေတြကိုလည္း အမ်ားကို အမွ်ေ၀ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း သားေလးက Complement အေနနဲ႔ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာတယ္ ခံစားရပါတယ္။ အျဖည့္ခံ အရန္ ဆိုတာထက္ ျဖည့္စြက္ေပးသူေပါ့။ ဒီမိသားစုကေလးကို ျပည့္စံုတဲ့ မိသားစုေလး တစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္စြက္ေပးတယ္။ သူ႔အစ္မအတြက္ အေဖာ္အျဖစ္ တစ္ေယာက္ရေစတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအတြက္ လိုအပ္ေနတာေလး တစ္ခု ျဖည့္စြက္ေပးလိုက္သလိုျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္စလံံုးမွာ ၀မ္းသာရပါတယ္။ သားေလးပါရၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ "သားနဲ႔သမီး" လိုမ်ိဳး၊ "သားတို႔ သမီးတို႔" လိုမ်ိဳး စကားလံုးေတြက ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိလာသလို ခံစားရပါတယ္။ သားေလး ထူးျမတ္လင္းအတြက္လည္း "The whole" ျဖစ္ပါေစ ဆိုတာမ်ိဳးထက္ ေလာကႀကီးမွာ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေလးေတြအတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ျဖည့္စြက္ေပးစရာေလးေတြ ျဖစ္ပါေစလို႔ ဒီႏွစ္အတြက္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ။

ေအာက္မွာေတာ့ သားေလးရဲ႕ ၂ႏွစ္အတြင္း ႀကီးျပင္းလာပံုေတြပါ။ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ ဓါတ္ပံုေပါင္း ၇၀၀ ေက်ာ္ ရိုက္ထားတဲ့ အထဲက တခ်ိဳ႕ပါ။ ပံု အကုန္လံုးကေတာ့ ဒီမွာပါ ။

Bad Habbit 13 May 2010 10:10 PM (14 years ago)

Reader's Digest ကို ပို႔ထားတဲ့ ကိုယ္တိုင္ေရး Joke တစ္ခုပါ။ သူတို႔ဆီက ဘာမွ ျပန္မၾကားတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘေလာ့ေပၚပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးၿပီး သူမနာမည္နဲ႔ ပို႔ထားတာပါ။

တျခားဟာသမ်ား - Jokes

ကိုယ္တစ္လံုးနဲ႔ ကုိယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး 5 May 2010 6:39 AM (14 years ago)

သူမက ခင္မင္ၿပီး သူ႕ထက္ အသက္သို႔မဟုတ္ ၀ါႀကီးတဲ့ သူေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အခါ သူ႔ကိုသူ "ကၽြန္ေတာ္" ဆိုတဲ့ နာမ္စားကို သံုးတတ္လို႔ မႏၲေလးသူလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႕ ဘာလို႔မ်ား ဒီလို ေျပာရသလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးတဲ့အခါ "က်မ (ကၽြန္မ)" လို႔ မသံုးခ်င္လို႔လို ေျပာျပပါတယ္။ သူမေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ "က်မ" ဆိုတဲ့ နာမ္စားက အရပ္ဆန္သလို စကားေျပာတဲ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာလည္း နည္းနည္း ျပတ္သလိုလို ရိုင္းသလိုလို ခံစားရႏိုင္ပါတယ္။ "ကိုယ္" ဆိုတဲ့ နာမ္စားနဲ႔ စာရင္ေတာ့ "က်မ"က အထက္တန္း မဆန္ဘူးလို႔ ေျပာမယ္ဆို ျငင္းခ်င္လည္း ျငင္းႏိုင္ပါတယ္။ "ကိုယ္" ဆိုတာက အထက္စီး ဆန္တယ္လည္း ခံစားရႏိုင္လို႔ သူမက မသံုးခ်င္ဘူးလို႔လည္း ေျပာျပပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေမနဲ႔ ခင္တဲ့ ဆရာ၀န္မ တစ္ေယာက္က သူ႔ကုိယ္သူ "ကိုယ္" နဲ႔ေျပာတာ အၿမဲလိုလို ၾကားခဲ့ရေတာ့ "ကိုယ္"လို႔ ေျပာရင္ လူက အလိုလိုကို အထင္ႀကီးေနေတာ့တယ္။ "ကိုယ္ကေလ... " "ကုိယ္တို႔ေတြ..." လို႔ ေျပာတာ ပညာတတ္မွ ေျပာတာလို႔ အစြဲႀကီး စြဲၿပီး အဲဒီလို ေျပာတဲ့သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ပညာတတ္ပဲ ျဖစ္မွာဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားေတာ့တယ္။ ၁၀တန္း ေရာက္ေတာ့လည္း က်ဴရွင္မွာ ဆရာမတစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္တစ္ခုက ေဒါက္တာဘြဲ႕ရ တစ္ေယာက္နဲ႔ သင္ရေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေက်ာင္းသားေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ "ကိုယ္ကေလ" ဆိုၿပီး ေျပာတာကို အရမ္း သေဘာက်ခဲ့တယ္။

အရမ္းကို ခင္ရတဲ့ အေပါင္းအသင္းထဲမွာေတာ့ ဒီလို ေျပာတာမ်ိဳး မရွိဘဲ "နင္" နဲ႔ "ငါ" နဲ႔ပဲ ေျပာၾကေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း "ကိုယ္" လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လား ႏွစ္ေယာက္လားနဲ႔ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ျမန္မာ အသိုင္းအ၀ုိင္းၾကားမွာ အျပည့္အ၀ မေနရတာကလည္း "ကိုယ္"လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ႀကံဳဖို႔အေရး နည္းပါးသြားတာပါ။

အမ်ိဳးသမီး ဘေလာါဂါေတြမ်ားတဲ့ ျမန္မာ ဘေလာ့ေတြေပၚမွက်ေတာ့မွ "ကိုယ္" ေတြကို ျပင္ပေလာကမွာထက္ ေတြ႔ေနရပါေတာ့တယ္။ အမ်ိဳးသား ဘေလာ္ဂါေတြကေတာ့ ရွင္းတယ္။ "က်ေနာ္" နဲ႔ "ကၽြန္ေတာ္" ကသာ အားလံုးနီးပါး ရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ "က်မ/ကၽြန္မ"နဲ႔ "ကိုယ္" အခ်ိဳးအစားက မတင္မက် ရွိလာပါတယ္။ "က်မ/ကၽြန္မ" လို႔သံုးေပမယ့္ အင္မတန္ သိမ့္ေမြ႔တဲ့ စာေတြ၊ အင္မတန္မွ ဖတ္ရတာ ႏူးညံ့တဲ့ စာေတြလည္း ရွိေနေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕ "ကၽြန္မ" လြန္းထားထားရဲ႕ "ကၽြန္မ" တို႔ထက္ အင္မတန္ မိန္းမ၊ အိမ္ေထာင္ရွင္မ၊ မိခင္ဆန္တဲ့ "က်မ/ကၽြန္မ"ေတြ ႏုႏုရည္(အင္း၀)ရဲ႕ "ကၽြန္မ" ဇာတ္ေကာင္ေတြထက္ ဘ၀မွာ အမ်ားႀကီး ကံေကာင္းတဲ့ "က်မ/ကၽြန္မ"ေတြ ေတြ႔လာရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ "က်မ/ကၽြန္မ" နာမ္စားက အမ်ားႀကီး ႏူးညံ့လာပါတယ္။ အရပ္ဆန္ဆန္ကိုပဲ ပိုၿပီး ထဲထဲ၀င္၀င္ ရွိလာေတာ့မွ နားလည္မႈေတြ ပိုေပးလာႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ "က်မ/ကၽြႏ္မ" လိုဆိုတဲ့ ပညာမတတ္တာေတြ၊ စိတ္ႀကီး၀င္တာေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေခါင္းပါးတာေတြ၊ အရုိးဆန္တာေတြ ေတြ႕လာရေတာ့ အဲဒီ နာမ္စားအေပၚမွာ (Sir နဲ႔ Mr လို႔) သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ခြဲခြဲျခားျခား မရွိေတာ့ဘဲ အေထြအထူး မခံစားရေတာ့ပါဘူး။

"ကိုယ္" ဆိုတဲ့ နာမ္စား အေပၚမွာေတာ့ နည္းနည္း Particular ဆန္ေနပါေသးတယ္။ အစမွာေတာ့ "ကိုယ္" လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံုးတတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စာေတြ၊ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ သူေတြထဲမွာ အႏူးညံ့ဆံုး "ကိုယ္" ပါပဲ။ သူရဲ႕စာေတြက အင္မတန္မွ သိမ္ေမြ႔တယ္ မဆိုခ်င္ေပမယ့္ အင္မတန္မွ သႏၲရသ ေပးႏိုင္စြမ္းတယ္။ ေရခဲမုန္႔ ေခ်ာကလက္ အေကာင္းစား စားလိုက္ရသလို လူကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစၿပီး ဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတာက္ေလွ်ာက္ ၾကည္ႏူးေစပါတယ္။ ဒီလိုေၾကာင့္လည္း စာဖတ္သူအေပါင္းရဲ႕ အားေပးမႈကို ခံရၿပီး သူ႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကပဲ ဘေလာ္ဂါေတြကို "ကိုယ္" ဆိုတဲ႔ စကားလံုး သံုးဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာသလား အမ်ိဳးသမီးေတြကပဲ "ကိုယ္" ဆိုတာ သံုးတတ္လုိ႔လားေတာ့ မသိ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ "ကိုယ္" ေတြ အေတာ္ ထြက္လာပါတယ္။

စကၤာပူမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဘေလာ့တစ္ခုက သူ႔စာေတြကို Email ေတြနဲ႔ ပို႔ၾကတာ စာအုပ္ေတြမွာ စာေရးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ Post က သြားရင္းလာရင္း ေတြးေတာမိတဲ့ အေၾကာင္းကို ေရးထားတာ ျဖစ္ၿပီး အဲဒီ Post ထဲမွာ "ကိုယ္" ဆိုတဲ့ နာမ္စား သံုးထားပါတယ္။ ဘေလာ့ေတြ သိပ္မဖတ္တတ္တဲ့ အဲဒီလူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ အဲဒီစာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရင္း သူက အဲဒီ စာေရးဆရာမ (သူကေတာ့ ဘေလာ္ဂါလို႔ မသံုးတတ္ေတာ့ အဲဒီလိုပဲ ေျပာပါတယ္) ဆိုးေတာ့ မဆိုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေတြးအေခၚက ဘယ္နားမွာ ဘယ္လို ဘယ္နားမွာ ဘယ္လိုဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွင္းျပပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီဘေလာ့က ေယာက်္ားက အမည္ခံေရးေပမယ့္ ဘေလာ့ တစ္ခုလံုးမွာ "ကၽြန္ေတာ္"ေတြ "ကိုယ္" ေတြႏိုင္ေအာင္ မထိန္းႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပို႔စ္တစ္ခုထဲ ဖတ္မိတဲ့ စာေရးဆရာကေတာ့ ဒီဟာကို ေရးထားတာ အမ်ိဳးသမီးပဲလို႔ တထစ္ခ် မွတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေဆြးေႏြးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စာအေၾကာင္းပဲ ေဆြးေႏြးၿပီး ဒီထက္ပိုၿပီး မေျပာခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အဲဒီ စကားပြဲေလးက အိုးနင္းခြက္နင္းပါပဲ။ အဲဒီ ပို႔စ္မွာလည္း "ကိုယ္"အျပင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အျမင္ေတြပါေနတာလည္း ျဖစ္လို႔ ဒီစာဖတ္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ အတိမ္အနက္ေကာက္ပံုကို အဲဒီဘေလာ့ရဲ႕ သတိလစ္မႈေတြကို ေလ့လာမိပါတယ္။

"က်မ/ကၽြန္မ" နဲ႔ အမ်ားႀကီးဆင္လွတဲ့ "ကိုယ္" ေတြကေတာ့ အမ်ားစုပါပဲ။ အဲဒီ နာမ္စားေၾကာင့္ စာဖတ္ရတာ မေထာက္ေစတာ၊ စာတစ္ပုဒ္လံုးရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းကို တျခားဖက္ မဆြဲသြားတာ၊ အေထြအထူး ခံစားခ်က္ မေပးတာ ေတြပါ။ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို နာမ္စားတစ္ခုက စာတစ္ပုဒ္လံုးကို ျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္သူကိုျဖစ္ျဖစ္ ၾသဇာသက္ေရာက္ေစတာ (မလိုအပ္ရင္) မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ထင္ပါတယ္။ "ကိုယ္" ကိုလိုအပ္လို႔ သံုးတာလား၊ သံုးေနက်မို႔ သံုးတာလား၊ စတိုင္နဲ႔ သံုးတာလား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆြဲတင္ဖို႔ သံုးတာလား စာဖတ္တဲ့ သူေတြက သိလ်က္နဲ႔ ျဖစ္ေစ မသိတသိျဖစ္ေစ ခံစားရေစပါတယ္။ စာကို သီအိုရီဆန္ဆန္ ေရးတတ္တဲ့ ခုနင္ကလုိ စာေရးဆရာမ်ားကေတာ့ "ကိုယ္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ သက္ေရာက္မႈကို ပိုသိမယ္ ထင္ပါတယ္။

ကိုယ္သိ ကိုယ္တတ္ "ကိုယ္" ကိုလည္း ႀကံဳရပါတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ သိေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ ဖတ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ ကိုယ့္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းေတြက ဘယ္လို၊ ကိုယ္က ဘယ္လို ႀကံဳခဲ့တာ ကိုယ္က ဘယ္လို လုပ္ခဲ့လိုက္တာေတြမ်ိဳး စသည္ စသည္။ အစကတည္းက "ကိုယ္" နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမာင္းတင္လာၿပီး "ကိုယ္"ရည္မႊန္းတဲ့ စာေတြကိုလည္း တျခား ပရိတ္သတ္ကေတာ့ မသိ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီစာေတြကို ဖတ္ေပမယ့္ အဲဒီဘေလာ္ဂါ အေပၚမွာေတာ့ အထင္ႀကီးျခင္း အေကာင္းျမင္ျခင္း ႀကိဳးစား ထားၾကည့္ေသာ္ျငား ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္ပါ။ ဘေလာ့ေတြေပၚမွာ ကိုယ္ရည္ေသြးၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မပါဘူးလို႔ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ စာဖတ္သူ လက္ခံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နာမ္စား တစ္ခုရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို မခံရသင့္ပါဘူး။ "က်မ/ကၽြန္မ" လို႔ သံုးထားရင္ ဘေလာ့ေရးသူ နာမ္ သုိ႔မဟုတ္ စာရဲ႕ အေၾကာင္းအရာကိုသာ အေလးေပးသင့္သလို "ကိုယ္" ဆိုတဲ့ နာမ္စားက စာေရးသူ နာမ္ကို လႊမ္းမိုးသြားလို႔ ကၽြန္ေတာ္လို႔ စာဖတ္သူရဲ႕ စိတ္/ေကာက္ခ်က္ကို မဆိုင္တဲ့ တျခားဖက္ကို ဆြဲခ်သြားေစတာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။ "ကိုယ္" နာမ္စား သံံုးသံုး "ကၽြန္မ" နာမ္စား သံုးသံုး စာေရးသူ နာမ္ရဲ႕ ေပးခ်င္တဲ့ Message ကုိသာ ယူဖို႔ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႀကိဳးစားရဦးမွာ ျဖစ္သလို နာမ္စား တစ္ခုေၾကာင့္ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ လမ္းေၾကာင္း မေျပာင္းသြားေအာင္လည္း ဘေလာ့ေရးေနသူ တစ္ဦးအဖို႔ ဆင္ျခင္ရပါဦးမည္။ ။

တျခားဖတ္ရန္
Context
တိမ္လာတဲဲ့ အနက္

ပုစြန္္ Recipe မ်ား 15 Apr 2010 3:58 AM (15 years ago)

ဟင္းခ်က္နည္းေတြ မတင္တာ ၾကာလို႔ ပုစြန္ Receipe အသစ္၃ခု နဲ႔ အေဟာင္း၃ခုကို တခါတည္း စုတင္လိုက္ပါတယ္။ ပထမ တစ္ခုကေတာ့ ပုစြန္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုစြန္နဲ႔ Seafood ေရာရာပါ။ ပုစြန္ပါတယ္၊ ျပည္ႀကီးငါးပါတယ္၊ ဂဏန္းနည္းနည္း၊ ငါးအသား၊ ဂံုးနဲ႔ ေယာက္သြား (Mussle) ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ယ္တဲ့ အထုပ္က Marina Mix ဆိုၿပီး နာမည္ေပးထားေပမယ့္ ဘယ္လို Seafood ေရာရာနဲ႔ မဆို ခ်က္လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ Frozen လုပ္ထားတာတဲ့ အထုပ္ပါ။ Frozen ေတြ ထားတဲ့ ေနရာမွာ အေအးခံၿပီး ရွာၾကည့္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမွာလည္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ၀ယ္လို႔ရတာေတြ ရွိပါတယ္။

Frozen လုပ္ထားတာဆို အခ်ိန္ရရင္ အျပင္မွာ အရည္ေဖ်ာ္ထားပါ။ မရရင္ေတာ့ Microwave နဲ႔သတိထားၿပီး ေရခဲ ေဖ်ာ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေလးေယာက္စာ Seafood ေရာရာ ၅၀၀ဂရမ္စာ ခ်က္ပါတယ္။ ၀ယ္လို႔မရရင္ေတာ့ ပုစြန္၊ ပင္လယ္ငါး၊ ျပည္ႀကီးငါး ၂၀၀ ဂရမ္စီ ေရာခ်က္လည္း ရႏုိင္မည္ ထင္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ ခပ္မ်ားမ်ား အႀကီး ၁၀ တက္ေလာက္၊ င႐ုတ္သီးစိမ္း ၁၀ ေတာင့္ ၁၅ေတာင့္ ခပ္မ်ားမ်ား ၾကက္သြန္နီ ဥေသးေသးတစ္လံုး ႀကီးရင္ တစ္၀က္ကို စက္ထဲမွာ ႀကိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေသးေသး ၂ လံုး ႀကီးရင္ တစ္လံုးကို ေသးေသးလွီးစိတ္ထားပါတယ္။ ပင္စိမ္းရြက္ (Basil) ကို ေရေဆးၿပီး တစ္ရြက္စီ ထြင္ထားပါတယ္။ ေသးေသးလွီးထားလည္း ပိုေကာင္းပါတယ္။

ခ်က္တဲ့ အခါ တစ္မူ ထူးတာကေတာ့ ႀကိတ္ထားတဲ့ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ငရုတ္သီးေတြကို ဆီ အရင္မသတ္ဘဲ ဆီပူထဲကို Seafood ေတြ အရင္ထည့္လိုက္ပါတယ္။ Frozen လုပ္ထားတာမို႔ ခဏၾကာရင္ ေရေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာပါလိမ့္မည္။ အရည္သြက္သြက္ေလး ခ်က္မွာမို႔ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး လွီးထားတာေတြ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ အရည္နဲ႔မို႔ ဆားနည္းနည္း မ်ားမ်ားထည့္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ငရုတ္သီးႀကိတ္ထားတာေတြ ထည့္တယ္။ ဆီမသတ္ဘဲ ေနာက္မွ ထည့္တဲ့ အတြက္ ၾကက္သြန္ျဖဴနံ႔ ခပ္ျပင္းျပင္း ငရုတ္သီး ခပ္စပ္စပ္ စားရပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ အစိမ္းနံ႔ေတာ့ မထြက္လို႔ အျပင္မွာ စားလည္းရပါတယ္။ က်က္ခါနီးက်ရင္ ပင္စိမ္းရြက္ အုပ္ပါတယ္။ အရည္ေသာက္လို႔လည္း ရေအာင္ က်ဲေတာက္ေတာက္လည္း မျဖစ္ေအာင္ အေနအထား ခ်ိန္ၿပီး ခ်က္ပါတယ္။

Frozen ကိုခ်က္တဲ့ အတြက္ ႐ံုးက ျပန္လာမွ ခ်က္တာေတာင္ အစအဆံုး နာရီ၀က္ မၾကာတဲ့ အတြက္ အလုပ္မ်ားသူေတြ အတြက္ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ အရသာကေတာ့ ျမန္မာလွ်ာနဲ႔ တည့္ပါတယ္။ ထမင္းနဲ႔ မစားဘဲ အီတာလွ်ံေခါက္ဆြဲ ႀကိဳက္ရာ စပါဂတ္တီပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တျခားေခါက္ဆြဲေတြ အထူအပါး အလံုးအျပား ႀကိဳက္တာနဲ႔ စားလည္း ရပါတယ္။

သူမကို ခ်က္ေကၽြးေတာ့ ႀကိဳက္ပါ့မလားလို႔ ထင္ေနတာ သူမက ငယ္ငယ္က စားေလ့ရွိတဲ့ အင္းသားဟင္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ငါးဖယ္ဟင္းနဲ႔ တူလို႔ အင္မတန္ႀကိဳက္တယ္ ဆိုပါတယ္။ ငါးဖယ္ကို ျခစ္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ အေကာင္လိုက္ကို အပိုင္းပိုင္းၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ဆီက်န္ ေရက်န္ခ်က္တာပါ။ အရသာ အေတာ္ေလး ဆင္တယ္ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီဟင္းကေတာ့ ငရုတ္သီးေတြ အမ်ားႀကီး ပိုပါၿပီး "စပ္စီးစိမ္းလႊင့္တယ္" လိုေတာင္ ေျပာပါတယ္။ စိပ္စီးစိမ္းဆိုတာ င႐ုတ္သီးစိမ္းကို သူတို႔ အရပ္မွာ ေခၚတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္။ ဒီဟင္းက အိမ္ေထာင္သက္ ၅ ႏွစ္အတြင္းမွာ ခ်က္ေကၽြးသမွ်ထဲမွာ အစပ္ဆံုးပါတဲ့။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တာပဲ ကၽြန္ေတာ္က အစပ္မစားေတာ့ အဲဒီေလာက္ စပ္တာ တစ္ခါမွ မခ်က္ဖူးပါဘူး။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ပုစြန္သုပ္ပါ။ ပုစြန္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကို အစိမ္းသုပ္စားလည္း ရပါတယ္။ ျပဳတ္ၿပီးသား Cooked ပုစြန္ကို သုပ္လည္းရပါတယ္။ ပုစြန္ကို ဆီပူထဲမွာ ခဏေလး လွိမ့္ထားတာကေတာ့ အေမႊးဆံုးပါပဲ။ ပုစြန္ အစိမ္း သုပ္တာကိုေတာ့ ဓႏုျဖဴသြားတုန္းက စားသေလာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေကာင္းပါဘူး။ ပုစြန္ အစိမ္းကိုေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းထားတာရယ္ ဆားရယ္ နယ္ၿပီး သံပုရာသီး တစ္လံုးလံုး ႁငွစ္ၿပီး တစ္နာရီေလာက္ ႏွပ္ထားရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုစြန္ေတြကို အတံုးေလးေတြ လက္တစ္ဆစ္ရဲ႕ တ၀က္ေလာက္ လွီးပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ နည္းနည္းကို ေသးေသးလွီးစိတ္ထားပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီ တစ္ဥကို ခပ္ပါးပါးလွီးထားၿပီး ပဲၾကာဆံ တစ္ထံုးကို ေရေႏြးေဖ်ာထားပါတယ္။ ငရုတ္သီးစိမ္း ၄-၅ ေတာင့့္ကို လွီးထားပါတယ္။ ၿပီးရင္ အားလံုးေရာနယ္ ဆားနည္းနည္းထည့္ၿပီး သုပ္ပါတယ္။ ယိုးဒယားစတိုင္ လိုခ်င္ရင္ သၾကားေလး နည္းနည္း ထည့္ရပါတယ္။ နံနံပင္ျဖစ္ျဖစ္ ပင္စိမ္းျဖစ္ျဖစ္ ေရွာက္ရြက္ျဖစ္ျဖစ္ အုပ္ၿပီး စားလို႔ ရပါတယ္။ ပုစြန္ခ်ဥ္နဲ႔ မတူလွေပမယ့္ အလြမ္းေျပေတာ့ စားလို႔ရပါတယ္။ အဆီနည္းလို႔ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း ေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သူမရဲ႕ လက္ရာ ပုစြန္ဖြဲေျခာက္ေၾကာ္ပါ။ ပုစြန္ဆိတ္ေသးေသးေလးေတြကို အေျခာက္ခံထားတဲ့ အထုပ္ေတြ ၀ယ္လို႔ ရပါတယ္။ အမိႈက္ေတြ မပါဘဲ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း အေျခာက္ခံထားလား ၾကည့္၀ယ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ ခ်က္နည္းကလည္း လြယ္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီ ဆီခ်က္ခ်က္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီေတြ လိုခ်င္တဲ့ အေရာင္ ရၿပီဆို ဆယ္လိုက္ပါတယ္။ မီေလွ်ာ့ထားၿပီး ဆီပူေတြ ခ်န္ထားပါတယ္။ ဆီပူထဲကို င႐ုတ္သီး အၾကမ္းမႈန္႔ေတြ ထည့္ပါတယ္။ ေၫွာ္ပါမည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပုစြန္ဖြဲအေျခာက္ေလးေတြထည့္ပါတယ္။ ငံျပာရည္ နည္းနည္းေလာင္းထည့္လိုက္ပါတယ္။ နည္းနည္းႏွံ႔ေအာင္ ငံျပာရည္က်က္ေအာင္ မီးနည္းနည္းနဲ႔ ေၾကာ္ပါတယ္။ အရသာပါေအာင္ အခ်ိဳမႈန္႔ နည္းနည္း ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္သားမႈန္႔နည္းနည္းေတာ့ ထည့္ရပါတယ္။ တေအာင့္ေနရင္ ဆယ္ထားတဲ့ ၾကက္သြန္နီေၾကာ္ေတြ ထည့္ေမႊပါတယ္။ ႏွံေအာင္ေမႊၿပီးရင္ ပုစြန္ဖြဲေျခာက္ အစပ္ေၾကာ္ရပါၿပီ။ ငါးပိေၾကာ္ေတြ ငံျပာရည္ခ်က္ေတြလို ခပ္ျပင္းျပင္း အေၾကာ္ေတြကို ၿငီးေငြ႔လာရင္ ခပ္ရြရြ ပုစြန္ဖြဲေျခာက္ေၾကာ္ေလးကို ေျပာင္းၿပီး ေၾကာ္စားၾကည့္ပါ။ ဆီေလး ပဲငံျပာရည္ေလးနဲ႔ပဲ ေမႊထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ စားလို႔ လိုက္ဖက္ပါတယ္။

အျခားပုစြန္ဟင္းမ်ား

ပုစြန္ဆိတ္ဟင္း

Vivo City က Cereal Prawn

ပုစြန္ခြက္ေႀကာ္သုတ္

သမီးျမတ္ႏိုး ၃ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ 30 Mar 2010 3:56 AM (15 years ago)

သူမ်ားကေလးမ်ားဆို ၁ ႏွစ္ ၁ႏွစ္ျပည့္သြားတာ သိပ္ျမန္တာပဲလို႔ စာဖတ္သူေတြ ေခါင္းစဥ္ဖတ္မိတာနဲ႔ ေတြးမိမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း အဲဒီလိုပဲ ေတြးေပမယ့္ ကိုယ့္ကေလး ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ႀကီးျပင္းေအာင္ အေတာ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေမြးယူရတယ္ဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ေတြ႔မွပဲ ႀကံဳရေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ မိဘေဆြြမ်ိဳး အကူအညီကို မ်ားမ်ားစားစား မရဘဲ အလုပ္တစ္ဘက္နဲ႔ဆိုေတာ့ တစ္ရက္ တစ္ရက္က အားရတယ္ကို မရွိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သမီးေလးျမတ္ႏိုးလည္း ၃ ႏွစ္ျပည့္လာတယ္။

ဒီတစ္ေခါက္ သမီးေမြးေန႔ အတြက္ေတာ့ သူတို႔ ေက်ာင္းမွာပဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းမွာဆိုေတာ့ ကေလး ကေလးခ်င္းလည္းျဖစ္တယ္။ အိမ္မွာလုပ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္က မလုပ္တတ္ရင္ ကေလးပြဲ မျဖစ္ဘဲ လူႀကီးပြဲပဲ ျဖစ္သြားမယ္။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ကေလးတိုင္း စားႏိုင္တဲ့ ကိတ္မုန္႔ေလး ၃-၄ လံုး ၀ယ္သြားၿပီး သူတို႔လက္အပ္လိုက္ရံုပါပဲ။ အေထြအထူး မကုန္က်ေပမယ့္ သူတို႔က ေပ်ာ္ရတယ္။

သမီးက ကံေကာင္းတယ္။ သူ႔ေမြးေန႔ဆိုရင္ အိမ္မွာ ပြဲမလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ အလႉလုပ္ျဖစ္တယ္။ စကၤာပူမွာတုန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားၿပီး ဆြမ္းေတြ ဘာေတြ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ကပ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္တုန္းကလည္း ၂ ႏွစ္ျပည့္အတြက္ ဆစ္ဒနီက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေတြ ဘာေတြမဟုတ္ေပမယ့္ သြားလႉၿပီး ဘုန္းႀကီးက ပရိတ္ေတြ ဘာေတြ ရြတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လည္း မလုပ္ႏိုင္တာရယ္ေၾကာင့္ ျမန္မာျပန္က မိဘေတြကိုပဲ အလႉလုပ္ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ဘိုးဘြားေတြကလည္း လူႀကီးေတြဆိုေတာ့ အလႉမ်ားလုပ္ရရင္ ဘုန္းႀကီးကို ဆြမ္းေတြ ဘာေတြ ကပ္ရရင္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာရွိၾက တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိၾကတာဆိုေတာ့ ကိုယ္လုိခ်င္တာမ်ိဳးထက္ေတာင္ ပိုၿပီး လႉတတ္ တမ္းတတ္ေသးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြက အိမ္နားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းခ်က္ၿပီး ေန႔ဆြမ္း လႉေပးတယ္။ ေရႊတိဂံု ဘုရားမွာလည္း သြားလႉေပးဦးမည္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကေလးေတြကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မိဘနဲ႔ ေနရတာ ဆိုေတာ့ မိဘမဲ့ကေလးေတြ အတြက္လည္း လႉဖို႔ ေျပာထားတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ရွာၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ လႉရတာေလာက္ တန္တာ မရွိဘူး။ တစ္သိန္း ဆိုရင္ေတာင္ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြအတြက္ အေသးအဖြဲေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး လႉလို႔ေကာင္းေသးတယ္။

သမီးကေတာ့ ၃ ႏွစ္ျပည့္တယ္သာ ေျပာတယ္ အခုကတည္းက အ၀တ္အစား ဖက္ရွင္ေတြ စိတ္၀င္စားေနၿပီ။ အခုေမြးေန႔အတြက္ ၀တ္စံုကလည္း သူ႔ဘာသူ ေရြး၀ယ္တာ။ Mall မွာ သူမ်ား ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ လက္က မခ်ေတာ့ဘူး။ မႀကိဳက္ရင္လည္း ဘယ္လိုမွ ၀တ္ေပးလို႔ကို မရဘူး။ မနက္မနက္ ကေလးထိန္းေက်ာင္း သြားခါနီးဆို ႐ႉတင္သြားဖို႔ က်ေနတာပဲ။ Daycare ေရာက္ရင္ သူ႔႔ကို ဆရာမေတြက ဟယ္... ျမတ္ႏိုးက လွလိုက္တာ.. ျမတ္ႏိုး အကႌ်ေလး ဖိနပ္ေလးက လွလိုက္တာ ေျပာေျပာၾကတာကို အင္မတန္ ၾကည္ႏူးေနတာေလ။

သမီးက ၃ ႏွစ္မွာ ၁၄.၂ ကီလုိ (၃၁ ေပါင္ေက်ာ္) ရွိေနၿပီ။ အဲဒါ ေပါင္တစ္ရာ မရွိတဲ့ သူ႔အေမရဲ႕ ၃ ပံု ၁ ပံု နီးပါးပါပဲ။ အရပ္ကေတာ့ ၉၁ စင္တီမီတာ ရွိပါတယ္။ ၃ ေပနီးပါးဆိုေတာ့ သူ႔အေမ ခ်ီထားရင္ ကေလးနဲ႔ အေမနဲ႔ မမွ်ေတာ့ဘူး။ အေမမေျပာနဲ႔ အေဖေတာင္ ၾကာၾကာမခ်ီႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း သူတို႔ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။ လူေပၚကကို မဆင္းဘူး။ သမီးနဲ႔ သားက ေျပာင္းျပန္။ သမီးက အိမ္စာ ႀကိဳက္တယ္။ ဗမာစာ ႀကိဳက္တယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္နဲ႔ ထမင္းနဲ႔မ်ိဳး ဆိုရင္လည္း ႀကိဳက္တယ္။ အစပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သမီးက ထမင္း မစားရရင္ မေနႏိုင္ဘူး။ သားကေတာ့ ထမင္းဆိုရင္ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘူး။ သားက ေက်ာင္းမွ ေကၽြးတာေတြကို ပုိႀကိဳက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ အေမႏို႕ပဲ စို႔ေတာ့တယ္။ သမီးကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ ထမင္းလည္း စား ႏြားႏို႔လည္း ေသာက္ဆိုေတာ့ အစားအေသာက္တြက္ စိတ္ခ်ရတယ္။

သမီးက စကားကေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေရာ ျမန္မာလိုေရာ ေျပာတယ္။ ဘိုလိုေျပာရင္ ပိုသေဘာက်ၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္လိုကေတာ့ I ေတြ You ေတြပါ မွန္ေအာင္ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ Social ကေတာ့ သိပ္မေကာင္းေသးဘူး။ လူစိမ္း ပတ္၀န္က်င္စိမ္းဆိုရင္လည္း ေၾကာက္တတ္တယ္။ ေတြ႔ေနက်သူေတြေတာင္ မေတြ႔တာ ၾကာရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းဆိုရင္ ျဖစ္ျဖစ္ အေနစိမ္းေသးတယ္။ ေက်ာင္းမွာဆိုရင္လည္း သူဘာသူ ေနရတာ သေဘာက်တယ္။ ဒါမ်ိဳးက အနည္းငယ္ေတာ့ စိုးရိမ္ရေပမယ့္ သိပ္ရဲလြန္းတဲ့ ကေလးလိုမ်ိဳး ေျပာမႏိုင္ ဆိုမႏိုင္ ျဖစ္မွာေတာ့ မပူရဘူး။ သမီးက ေျပာရင္ နားလည္တယ္။ အရိပ္အကဲ သိတတ္တယ္။ သားကေတာ့ ငယ္လို႔ မသိတာကို မဟုတ္ဘူး။ နားလည္လ်က္နဲ႔ ေယာက္်ားေလးဆိုေတာ ေယာက္်ားေလး အထာေပါ့။ မိဘကို ဂရုစိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေပါ့ေပါ့ပဲ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ၀ဋ္လည္တာေပါ့ေလ။

သမီးက ဒီတစ္ႏွစ္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး သိသိသာသာ တိုးတက္လာပါတယ္။ ၂ ႏွစ္အထိကေတာ့ ပီဘိကေလးပဲ။ အခုေတာ့ လူႀကီးစိတ္ေလးေတြ ၀င္လာၿပီ။ အ၀တ္အစားႀကိဳက္တတ္တာတို႔။ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုတို႔။ သူ႔အေမ အလွျပင္ ပစၥည္းေတြဆို အကုန္ စိတ္၀င္စားတယ္။ အျပင္သြားလို႔ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး စိတ္ေက်နပ္ရံု ဆိုးေပး တို႔ပတ္ေလး ရိုက္ေပးရင္ေတာ့ သူ႔အေမကို ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးဘူး။ သူ႔အေမ ဘယ္လို ၀တ္လည္း ဘယ္လို အလွျပင္လည္းကိုလည္း ရံုးက တျခား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလို သူကလည္း ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္တဲ့ အထဲပါေနၿပီ။ သူ႔အေမ အ၀တ္အသစ္၀တ္လည္း သိတယ္။ လွလွပပ ျပင္ထားရင္လည္း အေဖ့သမီးက အေမ့ဆီ တန္းေရာက္သြားတာပဲ။

ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြလည္း ႀကိဳက္တတ္တယ္။ YouTube ၾကည့္ၿပီး လိုက္ဆိုတယ္။Hi5 တို႔ဘာတို႔ ၾကည့္ေတာ့တဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ Taylor Swift ဆို အသည္းစြဲပဲ။ Taylor Swift ရဲ႕ Love Story ဆိုရင္လည္း Princess ... Princess ဆိုၿပီး ႀကိဳက္တယ္။ Fifteen သီခ်င္းကိုလည္း ၁၅ ႏွစ္သမီးလို သူႀကိဳက္စရာက်ေနတာပဲ။ Guy Sebastian ဆိုတဲ့ Australian Idol ေယာက္်ားေလး အဆိုေတာ္ကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ Lady Gaga ႀကိဳက္တယ္။ သူ႔ကိုသူမ်ား ၿမီးေကာက္ေပါက္က်ေနတာပဲ။ အေဖနဲ႔လည္း ရုပ္ရွင္ေတြလိုက္ၾကည့္တယ္။ Transformer တို႔ Terminator တို႔ကုိ ေၾကာက္ေၾကက္နဲ႔ ၿပီးတဲ့ အထိ ၾကည့္တယ္။ ၃ ႏွစ္ ၃ႏွစ္ ကေလးေပါက္စ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေတာ္ေလး ခံစားတတ္ေနၿပီ။ ေၾသာ္ၿပီးေတာ့ So You Think You Can Dance ကိုလည္းႀကိဳက္တယ္။

1-10 Numbering ရၿပီး ေရတြက္တဲ့ ေနရာမွာ သံုးမွန္း သိေပမယ့္ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ တိတိပပ Count မလုပ္တတ္ေသးဘူး။ အႀကီး အေသး သိတယ္။ ျမန္မာလိုေတာ့ မဟုတ္။ Big one နဲ႔ Tiny one နဲ႔ ဆိုၿပီးေတာ့။ စာေတြ ဘာေတြေတာ့ မသင္ေပးေသးဘူး။ ၄ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးရင္ေတာ့ တစ္ခုခု စသင္ေပးမလားပဲ။ အခုေတာ့ ငယ္ပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မအားတာနဲ႔ အေသအခ်ာ မေရးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာင္ အရင္တုန္းက ကေလးေတြ အေၾကာင္း ကိုယ့္စာကိုယ္ ျပန္ဖတ္ၿပီး အမွတ္ရရတယ္ ဆိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ မွတ္မိသေလာက္ ေရးထားလိုက္မယ္။ ေနာက္လည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျပန္ဖတ္လည္း ၾကည္ႏူးရပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သမီးေလး ေမြးေနအလႉေတြကို ေရးမွတ္ထားၿပီး အမွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။

ေဟာဒါကေတာ့ သူတို႔ ေက်ာင္းမွာ ဒီေန႔ လုပ္တဲ့ Birthday Party ေလးပါပဲ။

ဟစ္ ၆၀ ျပည့္ အမွတ္တရ 16 Mar 2010 2:02 AM (15 years ago)

ဟုတ္ပါတယ္။ ၆၀ ပါ။ Statcounter အရ ဆိုရင္ေတာ့ ဟစ္ ၆ သိန္းပါ။ ပို႔စ္ ၂၄၅ ခုကို အခ်ိန္ ၃ ႏွစ္ အတြင္းမွာ ေရးၿပီး ဟစ္ ၆ သိန္း ရလာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မယံုခ်င္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ မထူးဆန္းတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ဒီေလာက္ Cliche ျဖစ္တဲ့ စာေတြ၊ ဒီေလာက္ စြဲမက္ဖြယ္ရာ မရွိတဲ့ ေရးဟန္ေတြနဲ႔ ဒီလို ဟစ္ေတြ ရတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လို ဘေလာ္ဂါအတြက္ေတာ့ တန္ပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း Management စကားနဲ႔ ဆိုရရင္ေတာ့ ပို႔စ္နည္းနည္းနဲ႔ ဟစ္မ်ားမ်ား ရတာ Efficiency ေကာင္းတယ္ ေျပာရမည္။ ထားပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့က ေရာင္းေကာင္းတယ္။ ဟစ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘေလာ့က စာေတြ ဖတ္ၿပီး လူေတြေရာ တကယ္ အက်ိဳးရွိရဲ႕လား ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ဘာကိုယ္အတြက္ ေမးစရာ တစ္ခုျဖစ္လာပါတယ္။ Efficiency ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ Effective ျဖစ္ရဲ႕လားေပါ့။ အဲဒီလို Effective ျဖစ္တဲ့ စာေတြ၊ ထိတဲ့ စာေတြကိုသာ ေရတြက္ၾကည့္မည္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္မွာ Hit ျဖစ္တာ ၆၀ ေတာင္ ရွိပါ့မလား ေတြးေတာမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေရးတာေတြက သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုဆိုတာ ၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဗဟုသုတေတြက Limited သိပ္ျဖစ္လွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတာေတြက ကေလးေတြအေၾကာင္း ဟင္းခ်က္နည္း ၾသစေၾတးလ်အေၾကာင္းနဲ႔ ITနဲ႔ သက္ဆိုင္တာ နည္းနည္းပါးပါးပါ။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ ဟင္းခ်က္နည္း ပုိ႔စ္က Effective အျဖစ္ဆံုး ျဖစ္ေနတာ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရိပ္စားမိလိုက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္နည္း ပို႔စ္ေတြက ၾသစေၾတးလ်အေၾကာင္းတို႔ ကေလးအေၾကာင္းတို႔ထက္ Effective ျဖစ္တယ္ ထင္ရသလဲဆိုတာ ရွင္းျပပါရေစ။

အထက္က ပံုမွာ ျပထားတာကို ဟင္းခ်က္နည္းနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒီဘေလာ့က ဟင္းခ်က္နည္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖတ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ Ingredient ေတြ ရလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ပါလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်က္စားျဖစ္တယ္။ဒီဘေလာ့က နည္းအတိုင္း ခ်က္ျပဳတ္လိုက္တာ အရသာ ရွိတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ ျဖစ္ၿပီး စားလို႔ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီလို ခ်က္စားျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကို တနည္းနည္းနဲ႔ ဥပမာ Comment နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ Facebook မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ပိုင္ေနရာတစ္ခုမွာ ျဖစ္ျဖစ္ အသိေပးတယ္ ဆိုရင္ Cycle တစ္ခုလံုး ျပည့္တဲ့ အတြက္ အဲဒီက်မွ တကယ့္ Hit တစ္ခု ရတယ္ မွတ္ယူၾကည့္ရေအာင္။

အဲဒီလိုသာ တိုင္းတာမယ္ဆိုရင္ ဟင္းခ်က္နည္း ေရးတဲ့ ျမန္မာ ဘေလာ့ေတြက တျခား (ဥပမာ နယူကလီးယား) အေၾကာင္း ေရးတာေတြထက္ Effective ျဖစ္တယ္ ေျပာရမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အပါအ၀င္ လူေတြက ဟင္းခ်က္နည္းစာေတြ ဖတ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ လုိက္ခ်က္တယ္။ စားတယ္ေသာက္တယ္။ အက်ိဳးရွိတယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း နယူကလီးယားလိုမ်ိဳး တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလိုမ်ိဳး အေၾကာင္းေတြ ေရးတဲ့ ျမန္မာ ဘေလာ့ေတြက လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ေရလို႔ ရေအာင္ နည္းေသးလို႔ပါ။ အေရအတြက္ နည္းေတာ့ ျပည့္စံုမႈ ေတာ္ရံုတန္ရံု မရွိႏိုင္တဲ့ အတြက္ အားကိုးလို႔ Reference လုပ္လို႔ မရေသးေတာ့ Effective မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီထက္ ျပည့္စံုတဲ့ အဂၤလိပ္လို႔ Web Site ေတြက အရာအေထာင္ ရွိေနေတာ့ တကယ့္တကယ္ လိုအပ္လာရင္ အဲဒီ Web Site ေတြဆီပဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း IT နဲ႔ ပက္သက္ရင္ ျမန္မာ ဘေလာ့ေတြ Web site ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတာေတာင္ တကယ္ လိုအပ္လာရင္ အဂၤလိပ္ Web Site ေတြကပဲ အကူအညီ ရတာပါ။

ျမန္မာ အစားအစာ ခ်က္နည္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဂၤလိပ္ လိုေရးထားတဲ့ Web Site ေတြက ပိုေကာင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ Effective အျဖစ္ဆံုး ျမန္မာ ဘေလာ့ေတြ (Web Site ေတြ)လို႔ေတာင္ ေျပာရမည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုေရးရတာ IT အေၾကာင္း Engineering အေၾကာင္းလိုမ်ိဳးေတြ ေရးထားတဲ့ ျမန္မာWeb Site ေတြကို အားမေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာေတြအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ျမန္မာလို ေရးထာတဲ့ Web Site ေတြ၊ ဘေလာ့ေတြမွာ ပိုၿပီး ရွာေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ေရးရတာ ပိုၿပီး Effective ျဖစ္ေအာင္ တစ္နည္းတစ္လမ္းနဲ႔ တင္ျပတာပါ။ ပညာတတ္ဆန္ဆန္ ဥပမာ ေပးရရင္ေတာ့ ျမန္မာ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုအေၾကာင္း ေရးတဲ့ ဘေလာ့ေတြ Web Site ေတြကလည္း ျမန္မာေတြနဲ႔ ပက္သက္ရင္ အင္မတန္ Effective ျဖစ္တဲ့ စာေတြပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရး စာေတြကလည္း ျမန္မာလို ေရးရင္ ပိုၿပီး Effective ျဖစ္ပါတယ္။ CNN မွာ ျမန္မာအေၾကာင္းဖတ္လို႔ လူေတြ ခံစားရရံု သက္သက္ပါ။ ျမန္မာလို ေရးထာတဲ့ စာေတြကသာ ျမန္မာေတြကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ တက္ႂကြေစတာပါ။ ဝတၳဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြလည္း အဲဒီလိုပါပဲ ျမန္မာ ကဗ်ာဖတ္ၿပီး ခံစားရတဲ့ ရသမ်ိဳးလိုခ်င္ရင္ေတာ့ ျမန္မာ ကဗ်ာမွာပဲ ရႏိုင္မွာပါ။ အခ်က္အလက္လိုခ်င္ရံု ဆိုရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တရုတ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးထားတဲ့ စာေတြမွာလည္း ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

တျခားဖက္က ၾကည့္ရင္ ၾသစေၾတးလ် အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေရးတယ္။ ဒီကုိလာခ်င္တဲ့ သူက ဖတ္မိတယ္။ ဖတ္မိၿပီး လိုက္လုပ္လိုက္တာ ေၾသာ္ဇီကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း ေနရထိုင္ရတာ အဆင္ေျပတယ္ ဆိုရင္ Cycle တစ္ခု ျပည့္တဲ့ အတြက္ Hit တစ္ခုရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ၾသစေၾတးလ်နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ Hit ဘယ္ႏွခုမ်ား ရႏိုင္ပါသလဲ။ တစ္ခုမွ မရႏိုင္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္။ ကေလး ပို႔စ္ေတြလည္း အနည္းနဲ႔ အမ်ား ဒီလိုပါပဲ။ စာဖတ္သူေတြက ကေလးရွိဦးမွ ၿပီးေတာ့ ရွိရင္လည္း ဒီစာေတြက သူတို႔ အတြက္ အသံုး၀င္ဦးမွပါ။

ျမန္မာလို ေရးမွ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ျမန္မာလို ေရးတာ Effective ပိုျဖစ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ ခံယူပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ IT နဲ႔ ပက္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ ဘေလာ့ တစ္ခုမွာ အဂၤလိပ္လိုေရးပါတယ္။ ျမန္မာလိုေရးတဲ့ ဘေလာ့မွာေတာ့ (ကေလးရွိရွိ မရွိရွိ ၾသစေၾတးလ် အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားမစား) ျမန္မာ အမ်ားစုအတြက္ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး ေရးတဲ့ အတြက္ Effective မျဖစ္တဲ့ ပို႔စ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ IT Blog မွာေတာ့ အဂၤလိပ္စာဖတ္တဲ့ IT သမားအားလံုးအတြက္သာ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးတဲ့ အတြက္ အဲဒီ ဘေလာ့က အခု We She Me ဘေလာ့ေလာက္ Hit မမ်ားေပမယ့္ အဲဒီ ဘေလာ့မွာေတာ့ Every hit counts တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ဘေလာ့ေရးတာ စာဖတ္သူ အက်ိဳးရွိမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အက်ိဳးရွိလာရင္လည္း ထိတယ္။ Hit ရတယ္ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္က စာတစ္ပိုဒ္ေရးမိတယ္။ အမွားအယြင္း ပါေနတယ္။ ျဖည့္စြက္ဖို႔ လိုအပ္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း စာဖတ္သူေတြက ျပင္ေပးမွ၊ အဲဒီလို ျပင္ေပးတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က လက္ခံ ေက်းဇူးတင္ရင္ ဟစ္တစ္ခု ရတယ္ မွတ္ယူပါတယ္။ အက်ိဳးရွိတယ္ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ Comment ေပးတဲ့ ေနရာမွာ Anonymous ကုိ ဖြင့္ထားေပးတာပါ။ အလြယ္တကူ အမွားျပင္ ေ၀ဖန္ႏိုင္ေအာင္ ခံယူခ်က္ သေဘာထား ကြဲလြဲႏိုင္ေအာင္ပါ။

အခုေခတ္က Web 2.0 ေခတ္ပါ။ Version 2.0 ဆိုတာ နည္းပညာပိုင္းနဲ႔ ပက္သက္တယ္ဆိုတာထက္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ စတိုင္ကိုေျပာတာပါ။ အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ေတာ့ Web 1.0 ဆိုတဲ့ ေခတ္တုန္းက Web Site ေတြကို ကုမၸဏီေတြ သတင္းဌာနေတြကသာ ေရးပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ content ေတြကို အင္တာနက္ သံုးသူေတြကပါ ေရးလာၿပီ။ ဘေလာ့ေရးသလိုမ်ိဳးက Web 2.0 မွာသာ ျဖစ္တဲ့ Phenomenon ပါ။ အရင္တုန္းက အင္တာနက္သံုးသူေတြက Comment ေတာင္ အလြယ္ေပးလို႔ ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဖတ္သက္သက္ပါ။ အခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေျပာဆိုလို႔ရတယ္။ ၀င္ေရာက္ ေဆြးေႏြးလို႔ ရတယ္။ Share လို႔ရတယ္။ အင္တာနက္သံုးသူေတြမွာ Express လုပ္လို႔ ရလာပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီဘေလာ့မွာ စာဖတ္သူေတြကလည္း ျမန္မာျပည္ ျပင္ပက ၉၉% ရွိတဲ့ အတြက္ ခ်ဳပ္တည္းစရာ မလိုဘဲ အင္တာနက္ကို ဖတ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ဖတ္လို႔ရသလို ေရးခ်င္တာလည္း ေရးလိုရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခြင့္အေရး ရတုန္း ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ၾကပါ။ ဘေလာ့မွာမွ မဟုတ္ Facebook မွာေျပာမလား နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ Express လုပ္ၾကပါ။ Web 2.0 ႀကီးထဲမွာ ျပည့္ျပည့္၀၀ စီးေမ်ာၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ Effective ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ေရာ သူေရာ အက်ိဳးမ်ားမွာ အမွန္ပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခု သတိထားမိတာက စာဖတ္မိၿပီး အက်ိဳးလည္းရွိလ်က္နဲ႔ အင္တာနက္လည္း ေကာင္းေကာင္းသံုးတတ္ပါလ်က္နဲ႔ Appreciate လုပ္ဖို႔ အားသိပ္မထည့္ခ်င္တာမ်ိဳးေလးေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ "Thanks" ဆိုတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုးက ဘယ္ေလာက္ တာသြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာ နားမလည္လို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းတယ္။ လမ္းေဘး ေသာက္ေရအုိးစင္ေလာက္ေတာင္ အသိအမွတ္ မျပဳတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ခ်ထားတာပဲ၊ အင္တာနက္မွာ ရွိေနတာပဲဆိုၿပီး Granted လို သေဘာထားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရမည္ အတင္း မဆိုလိုပါဘူး။ တျခား ဘေလာ့ေရးေနသူေတြ အားလံုး၊ စာေရးေနသူေတြ အားလံုးအတြက္လည္း ရည္ရြယ္ပါတယ္။ စာတစ္ခု ဖတ္မိတယ္၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္ ဆိုရင္ ေက်းဇူးသာ အျမန္တင္လိုက္ပါ။ ဘေလာ့ေတြမွာ ခ်ေရးေနၾကတာ အဲဒီစာေရးသူေတြ ဆီက ရစရာေတြထဲမွာ Tip of the iceberg ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တဲ့ အတြက္ စာေရးသူဆီက ဒီထက္ Advance ျဖစ္တဲ့ စာေတြ ပိုၿပီး ဖတ္လို႔ ေကာင္းတဲ့စာေတြ ရလာႏိုင္စရာ အေၾကာင္းေတြ ရွိပါမည္။ အားေပးေတာ့ အားတက္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးပါပဲ။ ကိုယ့္အတြက္လည္း ပိုအက်ိဳးမ်ားဖို႔ပဲ ျဖစ္ေစမွာပါ။ စာေရးသူေတြမွာလည္း အခ်ိန္ အေတာ္ယူၿပီး ေရးထားရတာ မိနစ္၀က္စာေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူၿပီး Thanks ေျပာေပးလိုက္ၾကပါလား။ (ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မလုပ္ႏိုင္သူမ်ားကို မဆိုလိုပါဘူး။ ဥပမာ စာမရိုက္တတ္တဲ့ လူႀကီး စာဖတ္သူေတြလိုမ်ိဳး။)

ကၽြန္ေတာ့္ စာဖတ္ၿပီး ႀကိဳက္လို႔ Quote လုပ္တယ္၊ အသံုးလည္း၀င္ၿပီး အဲဒီတဲ့ အတြက္ တစ္နည္းတစ္ဖံုနဲ႔ Appreciate လုပ္တာကိုမွ Count လုပ္တယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လို႔ သူမ်ား ဘေလာ့ေတြမွာ ေတာ္ရံုတန္ရံု Comment မေပးျဖစ္တဲ့သူ (ကုိယ့္ဘေလာ့ကိုယ္မွာေတာင္ comment တိုင္းကို စာမျပန္ႏိုင္တဲ့သူ) က သူမ်ားစာေတြ ဖတ္ၿပီး ဘယ္လို Appreciate လုပ္သလဲ ျပန္ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Share ပါတယ္။ ၿပီးၿပီးေရာ အလိုအေလ်ာက္ Share တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ျမင္တာနဲ႔ ဖတ္မိေအာင္ Share ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါတစ္ေလ ပထမဆံုး အပိုဒ္မဟုတ္ဘဲ ျမင္တာနဲ႔ စိတ္၀င္စားမဲ့ စာေနရာကို တကူးတက Quote လုပ္ၿပီး Share ပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ Share ရင္ အဲဒီစာေရးတဲ့ သူကို ကၽြန္ေတာ္က Comment မေပးေတာင္ သူ႔ဘေလာ့ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မလာျဖစ္ေတာင္ Hit တစ္ခု ေပးတယ္ ခံစားေစခ်င္ပါတယ္။အဲဒီလို ေစတနာပါပါ Share ေပးလို႔လည္း ဒီဘေလာ့မွာ ပို႔စ္အသစ္ မတင္ထားတာေတာင္ ေန႔တိုင္း လာအားေပးသူမ်ားေၾကာင့္ အခုလို ဟစ္မ်ားရတာပါဆိုတာ ထပ္ေျပာပါရေစဦး။

သုတ ရသ မေပးႏိုင္ေတာင္ Effective ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့မ်ိဳး Web Site မ်ိဳးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဗဟုသုတ အခ်က္အလက္ေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတာ့ ေပးႏိုင္တာ မ်ိဳးေတြပါ။ ဘေလာ့ဆိုတာမ်ိဳးက သုေတသန စာတမ္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ အေပ်ာ္ေရးၾက ဖတ္ၾကတာပါ။ အဲဒီလို ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ၾကည့္မည္ ဆိုရင္ေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးႏိုင္တဲ့ ဘေလာ့ေတြ Web Site ေတြက Effective ျဖစ္တယ္ေတာင္ ေျပာလို႔ ရဦးမည္။ ဥပမာ Myanmar Celebrities Web Site လိုမ်ိဳး။ မင္းသား မင္းသမီးေတြ အေၾကာင္း သိရလို႔ ထမင္း၀မွာ ပိုက္ဆံရမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းဖိုး တျခားနည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံရွာၿပီးရင္ေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေလးကလည္း လိုအပ္ပါေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားကလည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္က မင္းသား မင္းသမီးေတြ အေၾကာင္း သိပ္သိခ်င္ၾကတာ။ ဒီလိုမ်ိဳးအတြက္ေတာ့ ဒီလို ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးႏိုင္တဲ့ Web Site ေတြ ဘေလာ့ေတြက လိုအပ္ေနဦးမွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ကေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ရသေပးလား အမွန္တကယ္ အသံုး၀င္ အသံုးခ်ႏိုင္တဲ့ သုတေတြ ေပးသလားဆိုတာေတာ့ ႏွစ္ခုစလံုး ေ၀ေ၀ပါး၀ါးပါပဲ။

အဲဒီလို အဖတ္လည္း မတစ္၊ အရည္လည္း မတစ္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဘေလာ့ေနၾကသလဲ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ IT ေတြ Engineering ေတြလိုမ်ိဳး နည္းပညာ ဘေလာ့ေတြကေရာ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ ဘေလာ့ေတြ ရွိေနလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ေရးေနၾကေသးလဲ။ အဲဒီ ေမးခြန္းေတြ အတြက္ အေျဖကမ်ား အခု အခ်ိန္မွာ အက်ိဳးအမ်ားႀကီး မရွိေသးေပမယ့္ လိုအပ္မည့္ ျမန္မာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ဖတ္မိသြားၿပီး အသံုး၀င္သြားရင္ ေရးရက်ိဳး နပ္တယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ရင္းၿပီး ေရးေနၾကတယ္ ျဖစ္မလားပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ ဖတ္တဲ့သူေတြက အက်ိဳးတစ္ခုခု အတြက္ မဟုတ္ဘဲ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအေနနဲ႔သာ ဖတ္သလို ဘေလာ့ ေရးတဲ့သူေတြကလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အပ်င္းေျပ ေရးေနၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလို ဘေလာ့ေရးတာကို အားလပ္ခ်ိန္မွာ Hobby တစ္ခုအေနနဲ႔ ေရးေနတာမ်ိဳး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သေဘာထားတယ္ဆိုရင္ ထိသလား မထိသလား အက်ိဳးရွိသလား မရွိသလား ဘာမွ စဥ္းစားေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အေပ်ာ္တမ္းေပါ့။ ကိုယ္ေတြက Professional ေတြမွ မဟုတ္တာ။ ဟစ္ ၆၀ လား ဟစ္ ၆ သိန္းလား ေခါင္းေျခာက္ခံ စဥ္းစားမေနပါနဲ႔ အေထြအထူး ခံစားမေနပါနဲ႔ေတာ့ ေမာင္အန္ဒီလိုသာ ေျပာလိုက္ၾကပါေတာ့။ ။

တျခားဖတ္ရန္

ဟစ္ ၄ သိန္းျပည့္ အမွတ္တရ
ကၽြန္ေတာ့္ပို႔စ္ေတြက အရမ္းကို ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆန္ေနပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Privacy ေတြ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ပြန္းပဲ့သြားတာပါလား ျမင္လာတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟစ္ေတြရဖို႔ အတြက္ Privacy ေတြနဲ႔ Trade လုပ္လိုက္ရပါလားလို႔ သံုးသပ္မိတယ္။

ဟစ္ ၃ သိန္းျပည့္ အမွတ္တရ

တယ္လီဖုန္း သီအိုရီနဲ႔ ၾကည့္မည္ဆိုရင္ တယ္လီဖုန္းကြန္ယက္တစ္ခုရဲ႕ တန္ဖိုးက ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ တယ္လီဖုန္း အေရအတြက္ရဲ႕ ထပ္ကိန္းနဲ႔ အခ်ိဳးက်တယ္တဲ့။ တယ္လီဖုန္း ၁ လုံးထဲနဲ႔ ကြန္ယက္ေဆာက္လို႔ မရပါဘူး။

ဟစ္ ၂ သိန္းျပည့္ အမွတ္တရ
`ကြန္ျပဴတာ သံုး တာ ၁၀ မိနစ္ ျပည့္ တိုင္း.. မ်က္စိကို အနားေပးဖို႕..အေ၀း ကို လွမ္းလွမ္း ၾကည့္ ေပးပါ´ ဆို သလိုပဲ.. ပံုရိပ္ေယာင္ ကမၻာထဲ မွာ..ေပ်ာ္ေမြ႕ျပီးတိုင္း.. ဘေလာ့ ေတြ ဖတ္ျပီးတိုင္း.. ဟိုး-------အေ၀းကို လွမ္း လွမ္း ၾကည့္ေပး ၾက ရမယ္ ..ထင္ပါရဲ႕။

Hit တစ္သိန္း အမွတ္တရ

အရင္းေၾကလား မေၾကလား ဘယ္လို တြက္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပို႔စ္တစ္ခု ေရးဖို႔ အနည္းဆံုး ၂ နာရီကေန ၆ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ ပ်မ္းမွ်ဆို ၄ နာရီပဲထား။

သားဦး သမီးဦး 7 Mar 2010 4:57 AM (15 years ago)

ျမန္မာ စကားတစ္ခုရွိတယ္။ သားဦး အ႐ူးတဲ့။ တကယ္ေတာ့ သားဦး သမီးဦးဆို မိဘေတြက အရူးအမူး ခ်စ္တတ္ၾကလို႔ သားဦး အ႐ူးလို႔ ေျပာၾကတယ္ဆိုပဲ။ သားသမီးဦး ရလာတဲ့ မိဘေတြ အ႐ူးအမူး ျဖစ္ၾကၿပီး ကေလးကို မလုပ္သင့္ တာေတြလုပ္ မျပဳသင့္တာေတြ ျပဳေနတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ေနရရင္ေတာင္ မိဘေတြကို သားဦးအ႐ူးမို႔ ျဖစ္ေနတာပါဆိုၿပီး အျပစ္မဆိုရက္ၾကပါဘူး။ ၾကည့္ပါဦး သူ႕ကေလးကို ခ်စ္လိုက္တာ ဆိုၿပီး မိဘကိုေတာင္ ခ်ီးက်ဴးတတ္ပါေသးတယ္။ ဒီစကားကိုပဲ တျခား ေနာက္တစ္မ်ိဳး အဓိပၸါယ္ ယူၿပီး ေျပာၾကတာလည္း ရွိေသးတယ္။ သားအႀကီးဆံုး သမီးအႀကီးဆံုးမ်ားျဖစ္ရင္ သားဦးအ႐ူး ဆိုၿပီးေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္မွာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အိမ္မွာမ်ား သူေပါက္ကရတစ္ခု လုပ္ၿပီဆို အေမကေနစၿပီး က်န္တဲ့ ညီအစ္ကိုေတြက ဆြမ္းႀကီး ၀ိုင္းေလာင္းၾကတယ္။ သားဦး အရူးေလ ဆိုၿပီးေတာ့။

ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ မိသားစုေတြ အားလံုးကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္က သားဦး သမီးဦးေတြက အငယ္ေတြေလာက္ မျဖစ္ထြန္းၾကပါဘူး။ (ကိုယ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ အထဲက ေျပာတာပါ။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ သဘာ၀အားျဖင့္ မွန္ခ်င္မွလည္း မွန္မယ္ေလ။)အိမ္မွာလည္း သမီးႀကီးနဲ႔ သားအငယ္ ရွိတာ အသက္ကသာ ကြာတာ သားက သမီးလုပ္သမွ် သမီးေျပာသမွ်ကို အကုန္လိုက္ေျပာႏိုင္တယ္ အကုန္ လိုက္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဆို သမီးကေတာင္ ေနာက္ေကာက္က်သြားႏိုင္တယ္။ သားက အရမ္းသြက္တယ္။ အလြန္အကင္းပါးတယ္။ စကားဆိုလည္း အေတာ္ေလးကို ေျပာတတ္ေနၿပီ။ သမီး သားအ႐ြယ္ကနဲ႔ စရင္ သားက အမ်ားႀကီးသာတယ္။

ေျပာရမည္ဆိုရင္ေတာ့ သားက သမီးထက္ အစစ အရာရာ ပိုၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြးမိတယ္။ သိပၸံနည္းက်ေတာ့ မွန္ခ်င္မွ မွန္မည္။ သားကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတာ့ အေမဗိုက္က ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ျဖစ္ေနၿပီ။ သမီးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီးသားဆိုေတာ့ မိခင္က အစစအရာ ကမၼဇီ၀အားျဖင့္ ေျပာင္းလဲထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သားအတြက္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပေစတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သားက မိခင္ဆီက အဟာရေတြ ေသြးေတြ ေကာင္းေကာင္း ရထားလို႔မ်ား သားအငယ္က သမီးႀကီးထက္ ပိုၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ရတာမ်ားလားေပါ့။ ေျပာလို႔မရဘူး ဒီအေၾကာင္းကို ေဆးဘက္ဆိုင္ရာေတြက စစ္တမ္းေတြ ေကာက္ၿပီး လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ၾကမလားပဲ။ ဥပမာ မိခင္ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ သားသမီးေတြက တိုးတက္မႈ နည္းတာတို႔ ကို္ယ္၀န္ေဆာင္စဥ္မွာ အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ အိုင္အိုးဒင္း ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ မိခင္ေတြရဲ႕သားသမီးေတြက ဉာဏ္ရည္သိပ္မေကာင္းတာတို႔ ဘာတို႔ေတာင္ ဒီလိုပဲ စစ္တမ္းေတြေကာက္ စစ္ေဆးၿပီး စူးစမ္းထားၾကေသးတာပဲ။

ေနာက္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္တာက မိဘေတြက ပထမဆံုး ကေလးမွာေတာ့ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္နဲ႔ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ကေလးေတြက်ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိထားေတာ့ ပိုေကာင္းေအာင္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္တာလည္း ျဖစ္မည္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ စာေရးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုတုန္းကလို အတင္း မလုပ္ေတာ့ဘဲ ေပးေရးတာမ်ိဳး။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရး က်န္းမာေရးနဲ႔ ပက္သက္ရင္ မိဘေတြက ပထမဆံုး ကေလးမွာေတာ့ အေသအခ်ာ ေရေရရာရာ မသိထားရင္ေတာင္ ေနာက္ကေလးေတြဆို ပိုၿပီး ဗဟုသုတ ျပည့္၀ေနေတာ့ ေနာက္မွ ေရာက္တဲ့ ကေလးအတြက္ အစစ အရာရာ ပိုေကာင္းေနတတ္တယ္။ ပထမကေလးမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျပင္းအထန္ဖ်ားလို႔ ကိုယ္အပူခ်ိန္ အရမ္းမ်ားေနတာကို မိဘေတြ အေနနဲ႔ အပူခ်ိန္ အရမ္း မတက္သြားေအာင္ ေရပတ္ တိုက္ေပးရေကာင္းမွန္း မသိေပမယ့္ ေနာက္အႀကိမ္ေတြ ေနာက္ကေလးေတြမွာေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ထပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာမ်ိဴး။ သားသမီး အႀကီးေတြ ပညာေရးအတြက္ ဘယ္ေက်ာင္းထားရမလဲ ဘယ္စာကို ဘယ္လို သင္ေပးရမယ္မွန္း မသိေပမယ့္ ေနာက္ကေလးေတြမွာေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားကို မိဘေတြက သိေနတာမ်ိဳးေတြက သာဓကေတြပါပဲ။

ေနာက္တစ္မ်ိဳး ေတြးၾကည့္တာကေတာ့ ကေလးအငယ္ေတြက ကိုယ့္ထက္ အႀကီးကို လိုက္ၾကည့္ထားၿပီး သင္ယူလို႔ အငယ္ေတြက အႀကီးေတြထက္ ပိုၿပီး ျဖစ္ထြန္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သားကဆို သမီးလုပ္သမွ် အကုန္ လုိက္ၾကည့္ထားတယ္။ မွတ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွာင္သင့္ရင္ ေရွာင္တယ္။ ဘယ္စကားလံုးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေျပာလိုက္လည္း ေရွ႕ကတစ္ေယာက္ ေျပာတာကို ၾကည့္ထားၿပီး သူ႕ဘာသူ စကားေျပာသင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာင္ အထူးတလည္ သင္ေပးေနစရာ မလိုဘူး။ သူ႔အစ္မဆီကေန သူ႔ဘာသူ ၾကည့္ၿပီး သင္ယူသြားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ဘာသာေျပာတဲ့ စကားလံုးေတြကိုေတာင္ သမီးက လိုက္တုပၿပီး ေျပာေနေသးတယ္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ရသြားလဲ မသိဘူး။ သားက သူ မႀကိဳက္တာ ေကၽြးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု မႀကိဳက္တာဆိုရင္ ကယ္..ကယ္နဲ႔ ေျပာေရာ အဲဒါကို သမီးက လိုက္တုၿပီးေျပာတယ္။ သမီးကလိုက္ေျပာတာ ဆိုက္ကိုလည္း ပါတယ္။ သားက တစ္ခုခု လုပ္ျပ ေျပာျပရင္ လူႀကီးေတြက ၀ိုင္းခ်ီးက်ဴးၾက ၀ိုင္းခ်စ္ၾကဆိုေတာ့ သမီးက သူက်န္ခဲ့မွာ စိုးလို႔ လိုက္လုပ္တာ။

တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြ အတြက္ အေကာင္းဆံုး ျမင္ဆရာကေတာ့ သူတို႔ အရြယ္ကေလးေတြပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ အပိုင္းေတြဆို လူႀကီးေတြက သင္ေပးမိခ်င္မွ သင္ေပးမိမည္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီက တစ္ေယာက္ သင္ယူတာက ပိုၿပီးေတာ့လည္း အတတ္ျမန္တယ္။ လူႀကီးသင္ေပးတာထက္လည္း အလြယ္တကူ လက္ခံတယ္။ လူႀကီးက အေကာင္း ေျပာရင္ေတာင္ ကေလးေတြက လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံတာ။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ သားနဲ႔ သမီးကို ကေလးထိန္းေက်ာင္း ပို႔ထားတာ ဒီလိုမ်ိဳး အတြက္ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ဒီအရြယ္ကေလးေတြမွာ ဘာေတြ တတ္ေနၿပီလဲ ဘာေတြ လုပ္တတ္ရမွာလည္း ဘယ္လို Activity ေတြ ရွိရမည္ဆိုတာ ကေလးထိန္းေက်ာင္းမွာ သူ႕ဘာသူ ျဖစ္သြားတယ္။ ကေလးကို အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ထားမွ ကိုယ္က တျခားကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူ ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ခ်ည္မျပတ္ လိုက္ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုမက်န္ေအာင္ အေသအခ်ာ လိုက္လုပ္ေပးေနရမည္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ အႀကီးေတြက အငယ္ေတြကို တြဲေခၚတယ္။ သင္ေပးတယ္။ ေျပာျပတယ္။ အဲဒီေတာ့ အငယ္ေတြက အမွားကို အႀကီးေတြေလာက္ မလုပ္မိေတာ့ဘူး။ သမီးဆို အသက္သာ သံုးႏွစ္ မျပည့္ေသးတယ္။ သူ႔ေမာင္ေလးကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ပံုမ်ားကေတာ့ တကယ့္အစ္မႀကီးပဲ။ အမႀကီးေတာ့လည္ အမိအရာ အစ္ကိုႀကီးေတာ့လည္း အဖ အရာေပါ့။ သူ႔ေမာင္ေလး တစ္ခုခု မဟုတ္တာ လုပ္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာေျပာတယ္။ သူ႔ေမာင္ေလးကိုလည္း မလုပ္ရဘူး ေျပာျပတယ္။ သူ႔ေမာင္ေလး ပါးစပ္ထဲကို မဟုတ္တာ တစ္ခုခု ထည့္ေနမလား။ ေသာက္စရာ အရည္ေတြ ေမွာက္ခ်ထားမလား ပူစရာမလိုရဘူး။ သမီးက အစအစ အရာရာ တကယ့္ အစ္မႀကီး တစ္ေယာက္လိုပဲ။ သူ႔ေမာင္ေလး လူႀကီးေတြ ဆူလိုက္လို႔ျဖစ္ျဖစ္ လိုခ်င္တာ မရလို႔ျဖစ္ျဖစ္ ငိုေနၿပီ ဆိုရင္လည္း သမီးက သူ႔ေစာင္ေလးနဲ႔ မ်က္ရည္ သုတ္ေပးတယ္။ ေခါင္းေတြဘာေတြ ေစာင့္မိလို နာၿပီး ငိုေနရင္လည္း ျမတ္ႏိုးက မိဘေတြထက္ ဦးေအာင္ သူ႔ေစာင္ေလးနဲ႔ က်တ္ပူထိုးေပးတယ္။ အသက္ ဘယ္ေလာက္ငယ္ငယ္ အႀကီးေတြကေတာ့ အႀကီးလိုပါပဲ။ အငယ္ေတြကိုဆိုရင္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္။ အေဖာ္လုပ္ေပးတယ္။ အခါမ်ားစြာမွာလည္း အႀကီးေတြက စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံေပးလိုက္လို႔ အငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀က ပိုမို ေကာင္းမြန္သြားေစတယ္။

အလယ္မို႔လို႔ လပ္တယ္ အလယ္အလတ္ဆိုၿပီး အလတ္ေကာင္ေတြ အတြက္ စကားရွိတယ္ေလ။ သားဦးသမီးဦးေလးဆိုလည္း ရူးေနေအာင္ ခ်စ္လိုက္ရ။ အငယ္ဆံုး အေထြးဆံုး သားသမီးဆိုရင္လည္း အလိုလိုက္ရ ခ်စ္လိုက္ရနဲ႔ အလယ္က သားသမီးေတြ မိဘေတြရဲ႕ ေမတၱာကို ငတ္မြတ္တယ္ဆိုၿပီး ခံစားၾကတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးပဲ သားေလးကို သမီးေလးနဲ႔ ကပ္လွ်က္ေမြးလိုက္ေတာ့ သမီးေလးကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ ျဖစ္မွာစုိးလို႔ သူ႔အေမ သားငယ္ထူးကို ဂရုစိုက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သမီးေလးျမတ္ႏိုးကို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ရ အလိုလိုက္ရေရာ။ အဲဒီလို လုပ္ေတာ့လည္း သူ႔အေမက ဒီသားေလးက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရလာတာမို႔ Plan မဆြဲဘဲ ရလာတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္က မခ်စ္ဘူး ေတြးထင္ၿပီး ခံစားေနမွာ စိုးလို႔ သားေလးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မွ ခ်စ္ျပလိုက္ရတာ။ တကယ္လည္း ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို မခံစားရေအာင္ Assure လုပ္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သားနဲ႔ သမီးကို လုိအပ္တာထက္ေတာင္ ပိုခ်စ္ေနေသးတယ္။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ တခ်ိဳ႕ကလည္း သမီးေလးတုန္းက Post ေတြ အမ်ားႀကီး ေရးတယ္ေနာ္။ သားေလး အေၾကာင္းကနည္းတယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ခ်စ္ပါတယ္။ အခု ႏွစ္ေယာက္ ရွိလာေတာ့ အလုပ္ပို႐ႈပ္လာၿပီး သူတို႔ အေၾကာင္းေတြကို အေသအခ်ာ မမွတ္ထားမိလို႔ သားေလး ေမြးၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကေလးအေၾကာင္း Post ေတြက နည္းသြားတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ကေလးေတြက ကေလးထိန္းေက်ာင္းသြား မိဘေတြက ႐ံုးတက္နဲ႔ ဆိုတာေၾကာင့္လည္း နည္းနည္းပါပါတယ္။ သမီးကိုလည္း သားဦး အ႐ူးေပါ့ အ႐ူးအမူးခ်စ္ရ။ သားကိုလည္း အငယ္ေလး မို႔လိုခ်စ္ရနဲ႔။ ဘယ္လိုပဲ အဓိပၸါယ္ ယူယူ သားဦး အ႐ူးဆိုသလိုမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ သမီးေလးနဲ႕ သားေလးနဲ႔ ိမိဘဆီက ေမတၱာရည္ အတူအမွ် ေသာက္ရႏိုင္ေအာင္ရယ္ သူတို႔ေလးေတြ တတ္ႏိုင္သမွ် အတူတူ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေအာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ အဓိက Concern ပါပဲ။
ု

မျပတ္ေသးဘူး 23 Feb 2010 2:42 AM (15 years ago)

တစ္ေန႔ေတာ့ အိမ္ကို သူငယ္ခ်င္း မိသားစု တစ္စု လာလည္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ကေလးရွိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကေလးရွိေတာ့ ေတြ႔လို႔ရွိရင္ ကေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သမီးေလးက အေတာ္ ႀကီးေနၿပီေနာ္ သားေလးကေရာ အေမႏို႔စို႔တုန္းပဲလား ႏို႔ျပတ္သြားၿပီလား ေမးေတာ့ သူမ ျပန္ေျဖပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး

မွတ္ခ်က္ - အရပ္ ဟာသကို WeSheMe-ise လုပ္ထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ကေလးအေမ လုပ္ငန္းခြင္ ျပန္၀င္ေသာအခါ 20 Feb 2010 6:25 AM (15 years ago)

အမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳတာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကေလး ေမြးတာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းက အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကေလး ေမြးလိုက္ရင္ အလုပ္အကိုင္ဘက္မွာ အမ်ားႀကီး ထိခိုက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေမြးဖို႔ အနည္းဆံုးေတာ့ ခြင့္ ၃လေလာက္ေတာ့ ယူရတာပဲ။ ခြင့္ ၃ လယူတာဟာ စကၤာပူလို ႏိုင္ငံက တိုက္တိုက္တြန္းတြန္း ခိုင္းတဲ့ ကုမၸဏီေတြမွာေတာ့ ေဘာ့္စ္က မၾကည္ျဖဴတာကေန အလုပ္ျပဳတ္သြားတာမ်ိဳးအထိ ရွိတာေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ ၾသစေၾတးလ်လို အေမရိကားလိုႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ကေလးအေမေတြဟာ ေယဘုယ် အားျဖင့္ လခနည္းတယ္၊ အထက္ကို တမ္းလွမ္းဖို႔ အခြင့္အေရး နည္းေနတာေတြ ရွိေနေသးတာပဲ။

Drawing:icn2

သမီးႀကီးေလးကို ကိုယ္၀န္ရေတာ့ သူမက စကၤာပူက ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ Contract အေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ Permanent မဟုတ္ပါဘူး။ IT အလုပ္ေတြက ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ ၇လေလာက္မွာ ကန္တရိုက္က ျပည့္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ ထပ္တိုးဖို႔ကို မန္ေနဂ်ာက အနည္းဆံုး ၆လ ေလာက္ကေန တိုးခ်င္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္ကလည္း ကေလးေမြးၿပီးရင္ ၂လ ၃လေလာက္ ခြင့္ယူရမွာဆိုေတာ့ ထပ္မတိုးျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။ အဲဒီကေနစၿပီး သူမ အလုပ္ထြက္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စကၤာပူကေန ေၾသာ္ဇီေျပာင္းဖို႔လည္း အစီအစဥ္ကလည္း ရွိထားေတာ့ မထူးဘူးဆိုၿပီး အလုပ္ထြက္လိုက္တာပါ။

ဒီကုိေရာက္ေတာ့လည္း သမီးေလးက ငယ္ေသးလို႔ ကေလးထိန္းေက်ာင္း မပို႔ခ်င္တာနဲ႔ သမီးေလး ေက်ာင္းပို႔ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အလုပ္ရွာမယ္ စိတ္ကူးကာမွ သားေလးကိုပါ ကိုယ္၀န္ထပ္ရွိလာေတာ့ မထူးဘူး သားေလးကို ေမြးၿပီးမွ အလုပ္ရွာမယ္ဆိုၿပီး ေနလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သားေလး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ အလုပ္ရွာဖို႔ စလုပ္ေတာ့ သူမ အလုပ္နဲ႔ ေ၀းေနတာ ၂ ႏွစ္ကိုေတာင္ လအေတာ္ ေက်ာ္သြားပါၿပီ။
ကေလးဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ပထမတစ္ေယာက္သာ ရဖို႔ ခက္တာ ေနာက္ကေလးေတြ ရဖို႔ ဆိုတာကလည္း မိခင္ ခႏၶာကိုယ္က အေတာ္လည္းကို ေျပာင္းလဲ ျပဳျပင္ထားၿပီးၿပီဆိုေတာ အေတာ္ေလး လြယ္သြားပါၿပီ။ လသားအရြယ္ ကေလးေလးနဲ႔ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ၿပီး အကာအကြယ္ေတြ ေဆးေတြ ပံုမွန္ေသာက္သံုးဖို႔ ပ်က္ကြက္လို႔ ေနာက္ကေလး တစ္ေယာက္ ဆက္တိုက္ရတာမ်ိဳးေတြကလည္း ၾကားဖူးေနတာကေန ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕လိုက္ရမွာပဲ ေၾသာ္ အဲဒီလိုလည္း ကိုယ္စီမွာ လာျဖစ္ႏိုင္တာပဲလို႔ ေျပာ႐ံုမွတပါး တျခား မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ တကယ္လို႔ ဒီလို ကေလး ၂ ေယာက္ ဆက္တိုက္ မယူခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေမြးၿပီး ကေလး ၂လ ၃လ လသားေလာက္မွာကတည္း ကာကြယ္တားဆီးဖို႔ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ စဖို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။ အထူးသျဖင့္ ကေလးက သမီးလို အေမႏို႔ မစို႔ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ကေလး တစ္ေယာက္ထပ္ရဖို႔ ပိုၿပီး လြယ္ကူေစပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၾသစေၾတးလ်မွာ ကုိယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ကာလေတြ ကေလးေမြးတာေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေဆးဖိုး မီးဖိုး အခမဲ့ နီးပါးသာကုန္က်တာေတြ၊ ကေလးရွိတဲ့ မိသားစုေတြ အတြက္ အခြန္ေလွ်ာ့ေပါ့တာေတြ၊ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ၊ စီးပြား ပ်က္ကပ္ႀကီးထဲမွာ Stimulus Package ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတြ သံုးဖို႔ ေပးတာေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ သားေလးအတြက္ သိပ္မကုန္က်လိုက္သလို သူမအလုပ္မဲ့ ေနတဲ့ကာလေတြ အတြက္လည္း အမ်ားႀကီး စိတ္မညစ္လိုက္ရပါဘူး။ ကိုယ္က ဒီလို အခြင့္အေရး အေထာက္အပံ့ေတြ ရေနတာကို အခြန္ ေပးေနရတဲ့သူေတြက သိပ္မေက်နပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ ပိုက္ဆံေတြ ရွာလို႔။ အလုပ္မလုပ္တဲ့ သူေတြကေတာ့ အလကား ထိုင္စားေနတယ္ဆိုၿပီး သတင္းစာေတြ အထူးသျဖင့္ အတင္းစာေတြ Tabloid ေတြက လူထုအသံေတြမွာ ၾကားေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ရတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြက အလုပ္လုပ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ အခြန္ရဲ႕ ၄ပံု၁ပံုေတာင္ မရွိခ်င္တဲ့ အတြက္ ရသေလာက္ကို ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ကိုယ္ျပန္ရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားပါတယ္။

၀င္ေငြကိစၥ အျပင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြလည္း ကေလးမိခင္ေတြက ခံစားရပါတယ္။ အလုပ္ထဲ ျပန္၀င္ႏိုင္ပါေတာ့မလား။ အလုပ္ထဲ ၀င္ရင္ေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား။ အလုပ္မရွိရင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္တည္း ႏိုင္ပါ့မလား။ ေယာက္်ားကေရာ ၾကည္ျဖဴပါ့မလား။ ကိုယ္မိဘေတြကိုေရာ အရင္လို ေထာက္ပံ့ႏိုင္ပါဦးမလား။ ေယာက္်ားက ၾကည္ျဖဴရင္ေရာ ကိုယ္က အိမ္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေနႏိုင္ပါ့မလား။ ျပင္ပေလာကႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္လုနီးပါး ေနႏိုင္ပါ့မလား။ သူမလိုဆို ၾသစေၾတးလ်ကို ေျပာင္လားၿပီး ၾသစေၾတးလ် ဆိုတာႀကီးကို လံုးလားျပားလား ဘာမွန္း မသိဘဲ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ေနေနရတာ ေနာက္ဘယ္ႏွႏွစ္ ဆက္ေနရဦးမွာလဲ။ ဒီလို အေတြးေတြနဲ႔ သိမ္ငယ္ေနရ စိုးရိမ္ေနရတာ စိတ္ကို ထိခုိုက္လာႏိုင္ပါတယ္။

ၾသစေၾတးလ်လို အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြကို အခြန္အတုပ္ေတြခ်၊ အလုပ္မလုပ္တဲ့သူေတြကို ေထာက္ပံ့တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ကေလး ၂ ေယာက္ေလာက္ ရွိထားတာနဲ႔ အလုပ္ဆက္မလုပ္ေတာ့တဲ့ မိခင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကေလးထိန္းခေၾကာင့္ပါ။ ကေလးထိန္းခက ၁ ႏွစ္ေအာက္ဆို တစ္ေန႔ကို ေဒၚလာ ၁၀၀ ေလာက္ ၃ ႏွစ္ေအာက္ဆို ၈၀-၉၀ ေလာက္ေပးရပါတယ္။ ကေလး ၂ ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္လကို ၄ေထာင္နီးပါး ကုန္ေနပါၿပီ။ တစ္လကို ၄ေထာင္ အသားတင္ ၀င္ဖို႔အတြက္ တစ္ႏွစ္ကို ၆ ေသာင္းခြဲအထက္ ရတဲ့ အလုပ္မွ အခြန္ႏႈတ္ၿပီးရင္ အိမ္ကို တစ္လ ၄ ေထာင္ေလာက္ ျပန္သယ္ႏိုင္တာဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံုကေလး အေမေတြက အလုပ္ျပန္မ၀င္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ကေလး ၅ႏွစ္ ၆ႏွစ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းသြားေတာ့မွ အေမက အလုပ္ျပန္၀င္ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။

ကေလးကို Daycare မပုိ႔ဖို႔ အိမ္မွာထားခ်င္ရင္လည္း ၾသစေၾတးလ်က စကၤာပူမွာလို မိဘေတြ ေခၚဖို႔ဆိုတာလည္း မလြယ္ကူလွျပန္ဘူး။ ၆လ ၁ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေခၚထားႏိုင္ေပမယ့္ စကၤာပူလို မိဘေတြက ၅ႏွစ္ ဗီဇာ မရႏိုင္ပါဘူး။ မိဘေတြ လာကူလည္း ခဏပဲ လာႏိုင္တာမ်ိဴးပါ။ ၿပီးေတာ့ စကၤာပူက ကေလးမိဘေတြလို ကိုယ္နဲ႔ ေဆြမ်ိဴးနီးစပ္ေတြကို ကေလးထိန္းဖို႔ အကူကို အိမ္ေဖာ္အေနနဲ႔ ဗီဇာေလွ်ာက္ေပးၿပီး ေခၚဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။ ဒီမွာ အိမ္ေဖာ္ (Domestic Worker) ေတြအတြက္ ဗီဇာ ဆိုတာ ကုမၸဏီ CEO လို၊ UN အရာရွိေတြလို သံအမတ္ေတြလို အတြက္သာ ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီလိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အလုပ္ျပန္၀င္ဖို႔ ခက္ခဲေနေပမယ့္လည္း အလုပ္မလုပ္ရင္ ပိုၿပီး ဘ၀က စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ပင္ပန္းခက္ခဲမွာဆိုေတာ့ သားေလး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွာ အလုပ္ျပန္၀င္ဖို႔ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ အေမ အလုပ္မ၀င္ခင္ကတည္းက သမီးေလးက Daycare ကို တစ္ပတ္ ၂ ရက္ သြားေနပါတယ္။ အိမ္မွာ သူမ တစ္ေယာက္တည္း သားငယ္ေလးနဲ႔ သမီးနဲ႔ မႏိုင္တာနဲ႔ သမီး ၂၀ လသား ေရာက္ေတာ့ ကေလးထိန္းေက်ာင္းမွာ တစ္ပတ္ ၂ ရက္သြားေနပါတယ္။ သား ၆ လေက်ာ္ေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြလည္း ျပန္သြားၿပီ။ သူမလည္း အလုပ္ရွာဖို႔ မလုပ္ေသးေပမယ့္ စာေတြကို အဆက္မျပတ္သြားေအာင္ အိမ္မွာ အားရင္ အားသလို ဖတ္ဖို႔ေၾကာင့္ရယ္ သမီးကို Daycare တစ္ပတ္ကို ၂ ရက္ ပို႔ထားျဖစ္ပါတယ္။ IT မွာကလည္း နည္းပညာေတြက အသစ္အသစ္ေတြ ထြက္ေနတာေၾကာင့္ အဆက္မျပတ္ လိုက္ႏိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အလုပ္ခြင္ကေန ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ အေ၀းကိုေရာက္ေနတဲ့ သူမအဖို႔ ပိုၿပီး လိုအပ္ပါတယ္။ သူမတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ကေလးအေမေတြအတြက္ Post Maternal အေတြ႕အႀကံဳ တစ္ခုပါ။ ဒီကို ကေလးငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာ၀န္မ တစ္ေယာက္လည္း ဒီက စာေမးပြဲေတြ ေျဖဖို႔ ကေလးငယ္ေလး တစ္ဘက္နဲ႔ စာေတြ အသည္းအသန္ဖတ္ေနရပါတယ္။ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ ပညာရပ္ေတြကို ကေလးတစ္ဘက္နဲ႔ ဖတ္ဖို႔ဆိုတာ ဆရာ၀န္မအခ်ိဳ႕ ဘ၀မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာမ်ိဳးပါ။

ၾသစေၾတးလ်လို ႏိုင္ငံျခားသားကို အလုပ္ခန္႔ဖို႔ လက္တြန္႔တဲ့ ေနရာမွာ လုပ္ငန္းခြင္ကေန ၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္ ကင္းကြာေနတဲ့ သူမအဖို႔ေတာ့ အလုပ္ရွာဖို႔ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ အင္မတန္ မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အဓိက အဟန္႔အတားကေတာ့ ဘာသာစကားေျပာပါ။ နည္းပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြက စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ၿပီး အိမ္မွာ ဖတ္လို႔ ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာဆိုတာက စာဖတ္တာအျပင္ လက္ေတြ႔လည္း ပါရတာမ်ိဳး။ ၂ႏွစ္ခြဲေလာက္ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ေလာကထဲကေန အျပင္ေရာက္ေနတာရယ္ ၾသစေၾတးလ်ဆိုတာလည္း စကားေျပာရင္ ေလသံက မ်ိဳးကြဲလြန္းလို႔ သူတို႔ေျပာတာေတြကို ေတာ္ရံုတန္ရံုလူက နားလည္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အလုပ္မရွာခင္ သူတို႔ စကားေျပာ သူတို႔ ေလသံ၊ သူတို႔ လုပ္ငန္းခြင္ သဘာ၀ေတြ သိရေအာင္ သင္တန္း တစ္ခု တက္ဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၾသစေၾတးလ်မွာ ႏိုင္ငံကူးေျပာင္းလာတဲ့သူေတြ အတြက္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္တန္းေတြနဲ႔ အကူအညီ ေပးပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာဆို ABC ေတာင္မသိတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ကေန သူမလို အလုပ္ရွာဖို႔ အကူအညီ လိုေနတဲ့သူေတြ အထိ သင္တန္းက အဆင့္ဆင့္ ရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကလည္း အခမဲ့ပါ။ သူမတတ္တဲ့ သင္တန္းက Adult Migrant English Service (AMES) လို႔ေခၚတဲ့ သင္တန္းပါ။ http://www.ames.net.au/ မွာ ဘယ္လို သင္တန္းေတြ သင့္ေတာ္တယ္ ဆိုတာ အျပည့္အစံုၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီသင္တန္းမွာ သူမတတ္တဲ့ အတန္းက အဂၤလိပ္စာ စကားေျပာ သပ္သပ္ သင္တန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကို ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့သူေတြ အလုပ္ရွာႏိုင္ေအာင္ အကူအညီေပး နည္းေပး လမ္းျပလုပ္ေပးတဲ့ သင္တန္းမ်ိဳးပါ။ လူေတြ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မွ အစိုးရက အခြန္ရတာဆိုေတာ့ အစိုးရကလည္း ဒီလို သင္တန္းေတြကို အျပည့္အ၀ ေထာက္ပံ့ထားလို႔ သင္တန္းေၾကးက အခမဲ့ပါ။ စကားမစပ္ စကၤာပူမွာ ဒီလို သင္တန္းတက္မိတဲ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုုတ္မႈေတြ သတင္းစာေတြမွာ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိေရးလို႔ လူမ်ိဳးေရး မေက်နပ္မႈေတြ ရွိတာေတြ တေလာက ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

အခု ဒီက သင္တန္းမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ကြန္ျပဴတာသမားေတြ၊ စာရင္းကိုင္ေတြ ပါပါတယ္။ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကပါပဲ။ အလုပ္ ရွာဖို႔ Web Site ေတြ၊ ဘယ္မွာ ရွာရမယ္ ဘယ္လိုရွာရမယ္ေတြ ေျပာျပတယ္။ အထူးသျဖင့္ အစိုးရအလုပ္ ေလွ်ာက္တဲ့ေနရာမွာ ‘လက္ေရးလွ’ ေရးရတာမ်ိဳးေတြ ပါလို႔ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြကို ညႊန္ျပေပးပါတယ္။ Resume မွာ ဘာေတြ ပါသင့္လည္း၊ ဘာေတြ ပါစရာမလိုဘူးလည္း ဘာေတြ မပါသင့္ဘူးလည္းေတြ ေျပာျပသလို အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္ Resume ကို Grammar မွန္မမွန္ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းေတြ မွန္မမွန္ စစ္ေပးသလို ဒီက အထာေတြနဲ႔ ကိုက္မကိုက္ပါ စစ္ေပးပါတယ္။ သူမ်ား Resume ေတြနဲ႔လည္း လဲလွယ္ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ ကိုယ္ ဘာလိုလည္း သိရပါတယ္။ သင္တန္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ Resume ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု က်န္ခဲ့တာဟာ အင္မတန္ အဖိုးတန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ Interview အတြက္လည္း အေသအခ်ာ သင္ေပးပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးမွာ စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ဘယ္လိုေျပာရမယ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုေျပာရမည္ ျပန္ခါနီး ဘယ္လို ႏႈတ္ဆက္ရမည္ဆိုတာေတြကို အေသအခ်ာ သင္ေပးတဲ့ အျပင္ Rehearsal ေတြ Practice ေတြ ကို ဆရာဆရာမေတြ အျပင္ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္လုပ္ရေတာ့ အင္တာဗ်ဴး အေတြ႔အႀကံဳလိုမ်ိဳး ရလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။

သင္တန္းကာလက ေန႔လည္ဖက္ေတြ တစ္ပတ္ ၅ရက္နဲ႔ ၁၀ ပတ္ဆိုေတာ့ အဲဒီကာလေတြက စၿပီး သားက Daycare ကို စသြားရပါတယ္။ သားက ၁၄လပဲ ရွိေသးၿပီး သားနဲ႔ သမီးက တစ္ပတ္ကို ၂ ရက္ Daycare သြားေတာ့ က်န္တဲ့ ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က ရံုးကေန ေန႔တ၀က္လစ္ၿပီး ကေလးထိန္းရပါတယ္။ တစ္ေယာက္လုပ္စာနဲ႔ ကေလး ၂ ေယာက္လံုးကို Daycare ၅ရက္ပို႔ရရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မကိုက္တာနဲ႔ ဒီလိုပဲ စီစဥ္ရပါတယ္။ ခြင့္ရက္ေတြ တစ္ႏွစ္ကို ရက္ ၂၀ ရထားတာ တျခားသံုးဖို႔လည္း မရွိေတာ့ ဒီလုိပဲ ခြင့္ယူလိုက္တာပါပဲ။

သင္တန္းတက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္ရွာလိုက္တာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အခ်ိန္ တစ္လ မရွာလိုက္ရပါဘူး။ ေခတ္ႀကီးက တစ္ကမာၻလံုး စီးပြားေတြ ပ်က္ေနၿပီး သူမထက္ Profile ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ ဆက္တိုက္လုပ္ထားတဲ့ သူေတြ ၄-၅-၆လ အလုပ္ရွာေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္လအတြင္း အလုပ္ရတာ အင္မတန္ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမွာပါ။ သင္တန္းေၾကာင့္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီသင္တန္းဟာ ဒီကို ေျပာင္းေရႊ႕လာၿပီး အလုပ္ ရွာေနတဲ့ သူေတြအတြက္ အင္မတန္ သင့္ေတာ္တဲ့ သင္တန္း တစ္ခုပါ။

သူမ အလုပ္ စလုပ္ေတာ့ သားက ၁၈လ ရွိေနပါၿပီ။ အဲဒီ အခ်ိန္က စၿပီး သားနဲ႔ သမီးက Daycare ကို တစ္ပတ္လံုး သြားေတာ့တာပဲ။ သမီးက ၃၂ လပါ။ ဒီလို တစ္ပတ္လံုး မသြားခင္ တစ္ပတ္ကို ၂ ရက္ေလာက္ သြားထားေတာ့ သူတို႔ အတြက္ နည္းနည္းေတာ္ေသးပါတယ္။ အရမ္း Stress မမ်ားေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီက Daycare ေတြက ကိုယ္က ေစ်းႀကီး ေပးရသလို သူတို႔ကလည္း ျပန္ေစာင့္ေရွာက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ကေလး ၅ ေယာက္ကို Carer တစ္ေယာက္တို႔၊ အတြင္းမွာ ကစားစရာေတြ အစံုအလင္နဲ႔ အျပင္မွာလည္း အမိုးအကာနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကစားႏိုင္တဲ့ Playground ေတြနဲ႔ ကေလးေတြ အတြက္ အေတာ္လည္း ေကာင္းပါတယ္။

မိဘ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္မလုပ္ရင္ေတာင္ ကေလးေတြကို အသက္ ၂ႏွစ္ေက်ာ္တာနဲ႔ တစ္ပတ္ကို ၂ ရက္ေလာက္ေတာင္ Daycare ကို ပို႔ထားသင့္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကေလးေတြ Social ရၿပီး ေက်ာင္းႀကီး တက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ကေလးကို အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ အိမ္မွာ ထားခဲ့ဖို႔ထက္စာရင္ Daycare က အစစ အရာရာ ပိုၿပီး စိတ္ခ်ရပါတယ္။ သူတို႔ကမွာ အစားအေသာက္ေကၽြးရင္ လက္အိပ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ေကၽြးေမြးေသးတယ္။ အိမ္မွာေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ပတ္ကို ၅ ရက္လံုး ထားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ မနက္ဆိုရင္ သူတို႔ကို မႏႈိုးရက္တာနဲ႔ ရံုးကို ေနာက္က်ေပါင္းလည္း မ်ားပါၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ကားေမာင္းတာဆိုေတာ့ ကေလးအႀကိဳအပို႔ကို ကၽြန္ေတာ္က တာ၀န္ယူထားတယ္။ မနက္ဆို သားက ေတာ္ရံုတန္ရံုမထ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မႏႈိုးေတာ့ ရံုးကို ၉နာရီခြဲ ၁၀ နာရီေလာက္မွ ေရာက္ ညေနဆိုလည္း ၅နာရီ ေဒါင္ဆိုတာနဲ႔ ျပန္ၿပီ။ ဒါမွ ကေလးေတြကို ၆ နာရီ မထိုးခင္ ႀကိဳႏိုင္မွာေလ။ ၆နာရီဆို ကေလးထိန္းေက်ာင္းကလည္း ပိတ္ၿပီ။ ဒီရံုးမွာလည္း အလုပ္လုပ္လာတာ ၁ႏွစ္ ၂ႏွစ္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး သြားသုတ္သုတ္ လာသုတ္သုတ္ပဲ။

ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ေတာ့ အိမ္ေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္က အရင္ေရာက္ေတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ထမင္းဟင္းခ်က္ေပါ့။ စေန တနဂၤေႏြမွာ နည္းနည္း ခ်က္ထားေတာ့ ရက္တိုင္းေတာ့ မခ်က္ရပါဘူး။ တစ္ပတ္ကို ၂ရက္ ၃ရက္ေလာက္ေတာ့ ရံုးကျပန္လာရင္ ဟင္းခ်က္။ ခဏေန သူမက ျပန္လာ။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေတာ့ ၈ နာရီခြြဲေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီၾကားထဲမွာ တစ္ခါတစ္ေလ ညဖက္ႀကီး ေစ်းသြားလိုက္ေသးတယ္။ ကေလးေတြ ေသာက္ဖို႔ ႏို႔တို႔ အေျခာက္အျခမ္းေတြကို ညဖက္ထြက္၀ယ္တယ္။ ဒီက Grocery Store အႀကီးႀကီးေတြကေတာ့ ၁၀နာရီ ၁၂ နာရီအထိ ဖြင့္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္က ထမင္းစားၿပီး အစာေၾကေအာင္ရယ္ ညဖက္ဆိုရင္ လူရွင္းေတာ့ တစ္ရက္ေတာ့ ေစ်းထြက္၀ယ္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၾကားရက္ေတြဟာ အလုပ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔တင္ အခ်ိန္မေလာက္ပါဘူး။

ကေလးအေမ လုပ္ငန္းခြင္ ျပန္၀င္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲတတ္ေပမယ့္ အကူအညီ အေထာက္အပံ့ေပးရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ၾသစေၾတးလ်လို အစအစ အရာရာ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ လုပ္ရတဲ့ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကေလးအေမ အလုပ္ျပန္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေယာက္်ားျဖစ္သူကပဲ ကူညီမွ ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔လည္း သူမ အလုပ္ျပန္လုပ္မွသာ အိမ္ေထာင္စု ၀င္ေငြကလည္း နည္းနည္း တိုးလာမည္ သူမအတြက္လည္း စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ေကာင္းဖို႔ ျဖစ္လာမွာဆိုေတာ့ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ နည္းနည္းေတာ့ Compromise လုပ္ရပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူမအတြက္ အလုပ္ကို ဦးစားေပးရင္ ပိုေကာင္းတာ ဆိုေတာ့ သူမက ဦးစားေပးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ထဲမွာ အသားက်ေနၿပီဆိုေတာ့ တစ္ေန႔ကို တစ္နာရီေလာက္ အလုပ္ထဲက ဖဲ့ယူထားလည္း သိပ္မသိသာပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးက ကိုယ္၀န္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခိုင္ခုိုင္မာမာ အလုပ္တစ္ခု ရွိထားၿပီး ကေလးေမြးဖို႔ အနည္းဆံုး ခြင့္ ၃ လေလာက္ယူႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တဖက္ကလွည့္ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီလို အလုပ္တစ္ခု ရွိထားမွ ကေလးယူရင္ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရသလို၊ အဲဒီလို အလုပ္ရွိထားတဲ့ လူေတြကလည္း ကေလးယူဖို႔ စဥ္းစားႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အလုပ္ခြင္ကေန ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားတတ္ပါတယ္။ ဒီလို ျဖစ္သြားလို႔လည္း စိတ္ဓါတ္က်စရာမလိုဘဲ အလုပ္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ နည္းေတြ ပညာေတြနဲ႔ အဆက္မျပတ္ထားမည္၊ လိုအပ္တဲ့ သင္တန္းေတြ တက္မည္ လိုအပ္တဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြကို ကိုယ္မိသားစုဆီက ခင္ပြန္းဆီက ရမည္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္ေမြးၿပီးေတာင္ အလုပ္ ျပန္ရႏုိုင္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ဒီလို လုပ္ငန္းခြင္ကေန အဆက္ျပတ္သြားမွာ စုိးလို႔ ကေလးယူဖို႔ ခ်ီတံုခ်တံု စဥ္းစားေနတဲ့ မိခင္ေလာင္းေတြကို ေျပာလိုတာကေတာ့ အလုပ္ဆိုတာ ျပန္ရႏုိုင္ပါတယ္၊ ကေလးဆိုတာကေတာ့ မိခင္ အရမ္း အသက္မႀကီးခင္ အခြင့္အေရးရတုန္း တစ္ေယာက္ေတာ့ ယူခ်င္ရင္ ယူထားသင့္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ။

သူမ ႏွင့္ အန္ဒီ အတူေရးသည္။

We She Me View RSS