Οτι δεν συνέβη ποτέ είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά... 27 Nov 2018 7:33 AM (6 years ago)

Η ζωή μικραίνει από κουβέντες που έχουν μείνει ερμητικά κλειστές σε ντουλάπια του νου να ξέρεις...

Κουβέντες του θυμού που σκάνε μέσα σου σαν πυροτεχνήματα και σε τραυματίζουν. Κουβέντες της αγάπης που δεν έχεις χρόνο ή ξεχνάς ή μεταθέτεις για αργότερα και τελικά δεν στέλνεις, δεν λες ποτέ.

Και κάποιος αμφιβάλλει για σένα κι εσυ αμφιβάλλεις για τη δύναμη των όσων νιώθεις. Αν ένιωθα αν ηθελα θα...αφού δεν ίσως τελικά να μην.

Τα λόγια τα ανείπωτα που έχουνε ενα χαρακτήρα δεδομένου. Θα τα πω κάποια στιγμή, θα τα στείλω κάποια άλλη στιγμή. Μια στιγμή στο χρόνο που δεν ήταν η προηγούμενη, ίσως είναι η επόμενη ή μεθεπόμενη. Αντιφατικό με το concept τη ζωής που λέει ζήσε σα να είναι η τελευταία σου μέρα, η τελευταία σου στιγμή.

Και μια συγγνώμη πόση αξία έχει? Συγγνώμη επειδή σε ξέχασα, οχι οχι δεν σε ξέχασα γιατί ξέρω οτι σε σκεφτόμουν αλλά να, δεν πρόλαβα να στο πω. Τι είναι ο χρόνος μέσα τις λέξεις? Πόσο χρόνο θέλει να γίνει μια σκέψη κουβέντα και μια κουβέντα η αόρατη κλωστή που ενώνει 2 ανθρώπους που είναι μακριά?

Κάπου διάβασα 2 γραμμές...κανείς δεν είναι πάντα τόσο απασχολημένος, έχει να κάνει με το που σε έχει στη λίστα με τις προτεραιότητές του. Πονάει αυτή η παραδοχή έτσι? Βέβαια ίσως είναι απλά και η πικρία κάποιου που τον άφησαν να περιμένει πολύ καιρό, ίσως όμως να είναι και η αλήθεια του.

Βρες χρόνο. Οχι όπως βρίσκω εγω, οχι γιατί βρίσκω εγω. Βρες χρόνο τέλος. Αν έχεις κάτι να πεις πες το γιατί η επόμενη στιγμή ίσως δεν έρθει, ίσως δεν είναι γραφτό της να έρθει. Πες το γιατί ίσως κάποια στιγμή να πάψω να ρωτάω, να μην με νοιάζει. Πες το γιατί αν δεν πεις αυτά τι θα πεις τελικά? Οχι μετά, τώρα. Οχι αργότερα, τώρα. Δεν το ξέρεις αλλά με αφήνεις να σε αφήσω. Και αναρωτιέμαι...Πρέπει η απουσία να σου δείξει την παρουσία? Πρέπει ο θόρυβος να σε κάνει να αγαπήσεις την ησυχία? Πρέπει να πονέσεις για να εκτιμήσεις τη χαρά? Έμαθα πως το μεγαλύτερο ψέμα στη ζωή είναι το δεδομένο. Θα έπρεπε να καταργηθεί απο τα λεξικά και τις συνειδήσεις μας. Θα γινόμασταν πιο ανασφαλείς? Και τώρα που δεν είμαστε ας πούμε τι?

Δεν θέλω να με σκέφτεσαι αν είναι να μην μου το λες. Κοιτάζω τις λέξεις και δεν μου θυμίζουν εσένα, ούτε καν εμένα και τι νιώθω για σένα. Κοιτάζω τις λέξεις και βλέπω γράμματα. Κι αν αλλάξω τη σειρά τους γίνονται ασυναρτησίες. Το να γινεται αν...να με σκέφτεσαι, αν με σκέφτεσαι. Και ολα αλλάζουν. Οχι πια δεδομένα, στο είπα. Οχι πια.

Για σένα που μια ζωή προσπαθείς να χωρέσεις κάπου... 31 Oct 2018 8:16 AM (6 years ago)

σε παντελόνια με κοντά μπατζάκια

σε μπλούζες με κοντά μανίκια

σε κρεβάτια με κοντά στρώματα

σε σχέσεις με ανθρώπους για τους οποίους ήσουν εκεί για να διαπιστώσεις την απουσία τους

σε συνεργασίες με ανθρώπους που είχαν ανάγκη να αποτινάξουν την ανικανότητά τους πάνω στα δικά σου όνειρα

σε έρωτες μονόπλευρους

σε παλιές αγάπες μα για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

...

είσαι ο οπαδός και ο φίλαθλος που δεν προδίδει την ομάδα, είσαι εκεί για να ενισχύσεις τη ματαιοδοξία του καθενός, τα κατορθώματα τα μεγάλα τα μικρά. Σημασία δεν έχει το πόσο μεγάλο είναι το βήμα τους, σημασία έχει οτι το έκαναν κι εσυ εκεί να χοροπηδάς απο χαρά για τη χαρά τους. Δεν σου μιλάνε αν δεν ρωτήσεις, ακόμα και τότε με το σταγονόμετρο αλλά και τόσο σου φτάνει. Θυμώνεις αλλά σου περνάει ίσως γιατί αυτό νομίζεις οτι σου αναλογεί και μετά θυμώνεις που θύμωσες. Και ύστερα έρχονται οι ενοχές.

Μα εγω είμαι εδω για να καταλαβαίνω, να αποδέχομαι, να συμπάσχω, να δηλώνω αγάπη και χαρά για τη χαρά. Τότε γιατί θυμώνω?

Και νιώθεις αμήχανα ίσως και παράξενα. Κάτι δεν καταλαβαίνεις αλλά ακόμα και αυτό δεν το πιάνεις.

Μήπως έτσι πρέπει να είναι? Μήπως μιλάω πολύ? Μήπως να μην είμαι τόσο πολύ εκεί? Μήπως η απουσία μου κάνει τελικά μεγαλύτερο πάταγο? Μα εγω μια ζωή νυχοπατούσα απο φόβο μην κάνω θόρυβο και ξυπνήσω κανένα από το μακάριο ύπνο του, από την όμορφη αδιαφορία του. Εγω η ψηλή που δεν χωράω πουθενά, ούτε σε κάλτσες ούτε σε μπλούζες ούτε σε αγάπες. Πάντα κάπου χτυπάω, πάντα κάπου βρίσκω. Μόνο που τελικά χάνω εμένα.

Αλλά αυτά δεν τα λεω εγω, τα λες εσυ...εσυ που θυμώνεις γιατί δεν σου απαντάνε στην απλή ερώτηση...είσαι καλά? Αλήθεια γι'αυτό θυμώνεις?

Οχι...θυμώνω γιατί κανείς δεν με ρωτάει εμένα αν είμαι καλά. Κι όταν με ρωτάνε και απαντώ ναι με δάκρυα αόρατα, κανείς δεν φαίνεται να μην με πιστεύει.

(Σ')αγαπώ, αγαπάμε γιατί...? 3 Oct 2018 6:10 AM (6 years ago)

....γιατί αυτό μας δίνει ταυτότητα και προορισμό. Γιατί χωρίς αγάπη νιώθουμε μισοί. Γιατί έτσι δίνουμε. Ναι αλλά θέλουμε και να παίρνουμε. Αρα η αγάπη μας κάνει εγωιστές. Μας κάνει μίζερους ωρες ωρες και μικρούς. Κακές εκδοχές του εαυτού μας. Κτητικοί και ζηλιάρηδες. Ζητάμε οτι δίνουμε και όταν δεν το παίρνουμε τα παίρνει ολα ο διάολος. Τότε γιατί να αγαπάμε? Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέσα απο την αγάπη? Γινόμαστε ανασφαλείς και απαιτητικοί. Γινόμαστε ολα εκείνα που δεν θα αγαπήσουμε ποτέ στον άλλον. Καταπιεστικοί και μικροί ζητιάνοι. Τότε γιατί αγαπάμε? Γιατί αλλιώς δεν ζούμε. Γιατί αναπνέουμε και υπάρχουμε μέσα απο εκείνο το υπέροχο χτυποκάρδι και το φτερούγισμα της πρώτης φοράς, της πρώτης στιγμής. Και αυτό δεν έχει ηλικία ούτε ιδανικές συνθήκες. Μπαίνει αποφασιστικά στη ζωή μας αλλάζοντας τα σχέδια των πλανητών και του σύμπαντος και παύουμε να είμαστε εκείνοι που είμασταν. Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς αγάπη? Οχι. Ακόμα κι αν σε πονάει? Ακόμα. Ακόμα κι αν δεν παίρνεις οτι δίνεις? Ακόμα. Ακόμα κι αν σε τρώει? Ακόμα. Γιατί? Γιατί αγαπώ σημαίνει οτι είμαι ζωντανός. Νιώθω το αίμα μου να πάλεται στις φλέβες μου, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά, νιώθω το μυαλό μου να χορεύει σε νότες που νόμιζα οτι δεν μπορώ καν να περπατήσω. Εχω να δώσω να προσφέρω να χαρίσω απλόχερα κι ας ελπίζω κρυφά σε μια ανταπόδοση που ξέρω καλά πως δεν θα έρθει. Αγαπώ σημαίνει οτι αναγνωρίζω στον άλλον κάτι που αξίζει να αγαπηθεί και αυτό εξυψώνει και τους δυο μας. Αγαπώ σημαίνει οτι εχω να πω ιστορίες. Ίσως με ενα τέλος διαφορετικό απο εκείνο που θα ήθελα, ίσως με κανένα τέλος, ίσως μόνο με εκκρεμότητες. Αλλά αγαπώ. Και αυτό με κάνει καλύτερο άνθρωπο παρα τα ελαττώματά μου. Οχι οτι μου δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά σαν κάπως να τα χαϊδολογάει όταν μου παραπονιούνται. Αγαπώ και αποσυντονίζομαι. Αγαπώ και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αγαπώ και απλά υπάρχω και κάνω λούπες γύρω απο τα θέλω και τα πρέπει μου και σιγοτραγουδάω στίχους που νομίζω οτι με νιώθουν μονο και μονο επειδή εγω δεν μπορώ να σκαρώσω ενα τραγούδι που να έχει ρυθμό. Επειδή εγω απλά αγαπώ και ακόμα και τις μέρες που αυτό δεν είναι αρκετό εμένα μου αρκεί. Κι ας μην στο λεω, κι ας μην στο γράφω γιατί θα τρόμαζες με σελίδες γεμάτες καρδιές κι εγω δεν θέλω να σε τρομάξω. Οπότε σωπαίνω και εξαφανίζομαι και με ψάχνω σε σελίδες βιβλίων που ταξιδεύουν το νου. Αγαπώ, σ'αγαπώ γιατί έτσι.

Γυρί-ζω! 19 Feb 2014 4:17 AM (11 years ago)

Ξαναγυρνώ σαν τον δολοφόνο που επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος...για λίγο για πολύ θα δείξει. Με τόσες ανατροπές από την τελευταία φορά που έγραψα το μόνο που δεν παίρνω σαν δεδομένο είναι ο χρόνος και οι αποσκευές του. Ξαναγυρνώ και αφιερώνω το πρώτο ποστ στο παλλικαράκι μου, στο γιο μου...ναι είμαι μαμά πια και καμιά φορά νομίζω οτι τίποτα από οσα εχω κάνει στη ζωή μου δεν είχε μεγαλύτερη αξία από αυτό. Και μιας και στο ραδιόφωνο αυτή τη στιγμή παίζει Rihanna-Diamonds, σιγοτραγουδώ για το δικό μου διαμαντάκι. Θα μπορούσα να είμαι πιο κουλτουριάρα και να "ντυσω" την επιστροφή μου με κάτι πιο...πιο...αλλά οχι, πιστεύω στην τύχη και στις συμπτώσεις και πατάω Play!

Τα ίδια λόγια αλλιώτικα ειπωμένα. 19 Sep 2012 4:02 AM (12 years ago)

Toi et Moi ...ή αλλιώς, εμείς!

Σκέφτομαι, γράφω, νιώθω κι έτσι δεν ξεχνάω...(μαζί ελπίζω κι εσυ μικρή μου!) 13 Jul 2012 9:36 AM (12 years ago)

Χρόνια σου πολλά... 21 May 2012 5:11 AM (12 years ago)

(...καμιά φορά είναι και ο προορισμός, οχι μόνο το ταξίδι. Είναι και το να πραγματοποιηθεί μια επιθυμία, οχι μόνο να υπερνικηθεί. Είναι το λίγο ακόμα, οχι το αρκετά. Είναι και εκείνα που θέλεις να ξεχάσεις και σε θυμούνται αυτά. Καμιά φορά, είναι απλά τα πράγματα και είμαστε εμείς που τα κάνουμε δύσκολα...)

(Σε) χαιρετώ. 18 May 2012 3:43 AM (12 years ago)

...προσωπικά μου αρέσει η λέξη...

Αντίο.

Τόση δα λεξούλα.

Τόσο περιορισμένη χρήση γραμμάτων.

Ξεκινάς να τη λες και μέχρι να την καλοσκεφτείς ή να την μετανιώσεις την έχεις ηδη πει.

Ξεκινάς να την ακούς και μέχρι να τη συνειδητοποιήσεις ή να κλείσεις τα αυτιά σου έχει ηδη ειπωθεί.

Είναι τόσο μικρή λέξη που από μόνη της δεν μπορεί να σταθεί. Μπορεί να σε ρίξει αλλά η ίδια δεν μπορεί να σταθεί. Χρειάζεται και βοήθεια. Μια εισαγωγή. Μια εξήγηση που να αιτιολογεί, φαινομενικά ή σε βάθος, στην κατά τα άλλα άσκοπη χρήση 5 γραμμάτων. Όταν όμως προηγηθεί η εισαγωγή και δωθούν οι απαραίτητες επεξηγήσεις, τότε το αντίο αποκτά νόημα. Αποκτά ουσία. Αποκτά υπόσταση.

Μετράω τα αντίο που εχω ακούσει και τα αντίο που εχω πει. Αντίο που έχουν παγιωθεί με το χρόνο και αντίο που δεν έχουν τηρηθεί απόλυτα. Ήταν περισσότερο τα λέμε παρά αντίο. Εις το επανειδείν. Μετράω τα αντίο που ήθελα να πω και τα αντίο που δεν ήθελα να ακούσω. Δεν μου βγαίνει το μέτρημα και τα παρατάω. Κλείνω τα μάτια, κατεβάζω τα ρολά του μυαλού μου. Κάτι τέτοιες στιγμές θα πήγαινε ενα τσιγάρο, σκέφτομαι. Γελάω με κάτι τέτοιες κινηματογραφικές εικόνες που εχω δει και αναπαράγω διόλου πρωτότυπα και ακούω ξανά τον κύριο Staples να αποχαιρετά τους παλιούς του φίλους. Ανρωτιέμαι αν εκείνου του βγαίνει καλύτερα το μέτρημα...

Δεν είναι στραβός ο γυαλός πάντως. 16 May 2012 10:07 AM (12 years ago)

Θέλω να αλλάξω εκείνα που δεν γίνεται να αλλάξουν από μόνα τους ώστε να εχω την ικανοποίηση οτι έπαιξα ενα ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου στο παράλογο θεατρικό έργο που λέγεται η ζωή μου αυτός ο ξένος. Μπορώ?

(Αν υπάρχει εστω και ενας που θα απαντήσει καταφατικά τότε σίγουρα θα εχω παρεάκι στο δωμάτιο που θα με κλείσουν μια εκ των προσεχών ημερών οπότε αφήστε τηλέφωνο να συννενοηθούμε ποιός θα φέρει τι. Ευχαριστώ!)

Εσυ που ξέρεις τα πολλά... 14 May 2012 11:38 AM (12 years ago)

...πες και σε μένα.

Τελικά η αγάπη κουράζει ή κουράζεται?

Κι αν τελικά κουράζει γιατί τις περισσότερες φορές θέλουμε κι άλλο?

Κι αν κουράζεται γιατί ποτέ δεν εγκαταλείπει?

(δεν) Χάρηκα για τη γνωριμία... 9 May 2012 6:10 AM (12 years ago)

Είναι που ορισμένες φορές απλά δεν προσπαθούμε να μάθουμε τον άλλον. Από φόβο, από βαρεμάρα, από εκείνη την βεβαιότητα οτι τον/την ξέρουμε, ποιός ξέρει. Και ο χρόνος περνάει, και ο άλλος/άλλη αλλάζει κι εμείς νομίζουμε οτι ξέρουμε τα πάντα και στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα. Και περπατάμε με ανοιχτά τα μάτια αλλά τόσο μα τόσο τυφλοί που είναι να απορείς πώς δεν σκοντάφτουμε σε κάθε δεύτερο βήμα μας. Και όλες μας οι αποφάσεις στηρίζονται πάνω σε φαντασίες και εικασίες και λανθασμένους υπολογισμούς. Ναι αλλά όταν αντί του συν πατάς το πλην πώς περιμένεις να προσθέσεις? Κι όταν διαιρείς αντί να πολλαπλασιάζεις πώς περιμένεις να μην μείνεις μόνος στο τέλος? Και τελικά τι είναι πιο δύσκολο...να μάθω εγω εσένα κι εσυ εμένα ή να ξαναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας? Γιατί εσένα σίγουρα θα χαρώ να σε (ξανα)γνωρίσω. Εμένα όμως...?

Τι σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή...? 8 May 2012 7:08 AM (12 years ago)

Τίποτα.
Και δεν έχεις ιδέα καμιά φορά αυτό το τίποτα πόσο πιο πολύ μπορεί να ενοχλεί, περισσότερο ακόμα κι από το μεγαλύτερο και ασχημότερο κάτι.

2. 4 May 2012 5:40 AM (12 years ago)

Και ξαναγράφω...στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Στον ψηφιακό μου χώρο που είναι σίγουρα μεγαλύτερος από τον πραγματικό. Σκέφτομαι την κοινότυπη έκφραση που επαναλαμβάνω εδω και καιρό στον εαυτό μου...τα εχω κάνει σκατά. Από τη μια αναγνωρίζω μια μεγάλη αλήθεια στην παραδοχή αυτή: όντως τα εχω κάνει σκατά. Την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι...πόσο συνειδητό και επι τούτου γίνεται κάτι τέτοιο? Δηλαδή, ποιός ξέρει οτι πρόκειται να τα κάνει μαντάρα (ας μην επαναλαμβάνω την κακιά λέξη!) και παρόλα αυτά προχωράει ακλόνητος? Όλοι θα πει κάποιος. Οι περισσότεροι θα πει κάποιος άλλος. Κανείς θα πει κάποιος τρίτος. Εγω, θα πω εγω κι εκει θα σταματήσει η κουβέντα που άνοιξα μεσημεριάτικα με το μέσα μου. Αρα ανήκω στην πρώτη και δεύτερη κατηγορία του όλοι και του οι περισσότεροι αλλά το κανείς δεν μου πάει. Απόλυτο το κανείς. Και το όλοι απόλυτο είναι αλλά οχι σαν το κανείς. Μην ξεφεύγεις τώρα...Βασική παραδοχή λοιπόν το μαντάρα. Απορίας άξιον το πως αλλάζει το μαντάρα. Σημαντική ερώτηση: αλλάζει? Υπάρχει ο χρόνος, η διάθεση, η επιθυμία? Τι λένε τα χαρτιά? Τα άστρα? Τα γραμμένα? Τα ξεγραμμένα? Εκείνα για τα οποία μετανιώνουμε μπορούν να θεωρηθούν παραγραφθέντα αδικήματα ή ο νόμος είναι ενας και δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε αδικήματα και αδικούντες? Ανέκαθεν θεωρούσα το μυστήριο της ζωής μυστήριο απο βιολογικής πλευράς. Το πως ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο και το πως φεύγουμε από τον κόσμο αυτό. Το πως παραμένουμε, μεγαλώνουμε, δημιουργούμε σχέσεις, χαλάμε σχέσεις, κάνουμε φίλους, χάνουμε φίλους, το πως αγαπάμε, ερωτευόμαστε, πονάμε, απογοητευόμαστε, ολα αυτά ήταν στοιχεία που θεωρούσα τόσο προφανή που ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να παρακαλουθήσω, να σημειώσω, να μεταφράσω. Κι όμως, βρίσκομαι σήμερα στα 34 μου να απορώ για ολα, να αμφιβάλλω για θεωρίες θεωρητικά θεμελιωμένες, για αρχές που είχαν τη σφραγίδα μιας γροθιάς στο τραπέζι και μια δήλωσης "εγω δεν θα το κάνω ποτέ αυτό, εγω δεν θα αισθανθώ ποτέ έτσι, εγω δεν θα σκεφτώ ποτέ αλλιώς". Εγω...εγω τα εχω πει αυτά. Ενδεχομένως να τα εχω πιστέψει αυτά. Ίσως και να είχα την αφέλεια να θεωρήσω οτι οι αστάθμητοι παράγοντες δεν με αφορούν και σημασία έχει τι πιστεύω εγω για τη ζωή μου. Εγωίστρια και αφελής λοιπόν. Επικίνδυνος συνδυασμός για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Ζω με φαντασίες και εικασίες και εικόνες που βλέπω μόνο εγω. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν ενα δάσος εγω κοιτάζω ενα και μόνο δέντρο. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν μια αλήθεια εγω επιλέγω να βλέπω και να συντηρώ ενα ψέμα τόσο μεγάλο που ακόμα και το ίδιο μου το μυαλό έχει κατεβάσει ρολά και ακούει στις βασικές λειτουργίες του απλά και μόνο για να μην με αφήσει κι αυτό. Εκεί που οι άλλοι ξέρουν εγω επιλέγω να ρωτάω και να μην λεω να καταλάβω. Μα είσαι σοβαρή? Δεν γελάω πάντως. Δεν χαμογελάω καν. Επομένως είμαι σοβαρή. Αυτό είναι το χειρότερο. Πράγματι. Όταν πολλοί γελάνε και ένας είναι σοβαρός τότε κάποιος έχει χάσει κάτι. Αρα είναι ωρα για απολογισμό. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Κενό. Δηλαδή εκείνα που είχαμε και αυτά που χάσαμε είναι ίδια? Οχι. Απλά ο απολογισμός προϋποθέτει μια προηγούμενη ταξινόμηση των πραγμάτων. Μια κούτα, δυο σακούλες, τρια κουτάκια. Κάπου να χωρέσουν ολα ώστε να μετρηθούν. Μη βάζεις τη ζωή σου σε κουτάκια, λένε. Δεν μπορώ. Όταν αποφάσισα να βγάλω τις συσκευασίες ξεχύθηκε το σύμπαν ολόκληρο και φτάσαμε εδω να σου γράφω ασυναρτησίες που μόνο εγω καταλαβαίνω και να ψάχνω ταινία να κολήσω και πάλι τα σπασμένα. Τα θρύψαλα. Κολάνε τα θρύψαλα? Εκείνα τα ψιλά, μικρά, τοσοδούλικα κομμάτια που κάποτε έφτιαχναν κάτι μεγάλο, σήμερα είναι σαν σκόνη και αντε να βρεις που ανήκει τι, ποιό πάει με τι, που ήταν ποιό. Πάρε άλλο. Μην πάρεις τίποτα. Πάρε μια απόφαση. Κάνε κάτι. Μην κάνεις τίποτα. Πήγαινε κάπου. Κάτσε εδω. Προσανατολίσου. Στην γεωγραφία δεν ήμουν καλή. Ποτέ. Σε τι ήσουν καλή? Δεν ξέρω. Μπορεί και σε τίποτα. Δεν μπορεί, σε κάτι θα είσαι καλή. Κι όμως δεν ξέρω. Πρέπει να ρωτήσεις τον κατασκευαστή μου. Γιατί με έφτιαξε? Με τι σκοπό? Ίσως έτσι να καταλάβουμε και τις ατέλειες, τις προϋποθέσεις ωστε να δουλέψει σωστά. Μα τι είσαι, μηχάνημα? Οχι, αλλά λειτουργώ μηχανικά. Είμαι άνθρωπος, γι'αυτό και ίσως ακόμα να με δικαιολογείς. Ως πότε όμως? Μη βάζεις όρια. Μόνα τους μπαίνουν. Η ζωή τα βάζει. Η ζωή είναι οι επιθυμίες και οι επιλογές μας. Οχι η ζωή γενικά. Η ζωή μου. Μόνο που η δική μου ζωή επηρεάζει και τη ζωή των άλλων. Γιατί κάποια στιγμή μπλέχτηκαν οι ζωές μας. Και τότε μας άρεσε και περνούσαμε καλά. Και δεν θέλαμε να ξεμπερδέψουμε τίποτα. Ισα ισα θέλαμε να μπερδευτούμε ακόμα πιο πολύ. Το δικό μας κουβάρι. Αλλά αν το κουβάρι δεν το ξεμπλέξεις ή δεν το πλέξεις, στην πραγματικότητα παραμένει ενα κουβάρι που απλά μαζεύει σκόνη και περιμένει κάποιον να κάνει τη δύσκολη αρχή. Γιατί κάθε αρχή είναι δύσκολη και ήρωες δεν υπάρχουν πολλοί. Υπάρχουν...?

Τι θέλεις? 3 May 2012 5:58 AM (12 years ago)

Από εκείνα τα ταξίδια που δεν ξεχνάω αλλά και που δεν θυμάμαι πια...

Νομίζω οτι κάπου έχασα και κάπου χάθηκα. Μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δυο έννοιες πολύ διαφορετικές. Και κάπου ξέχασα και κάπου ξεχάστηκα. Συνειδητές αποφάσεις όλες σκέφτηκα πρίν τις πάρω για να διαπιστώσω στην πορεία οτι δεν υπάρχει τίποτα πιο ασυνείδητο από εκείνο που θεωρώ συνειδητό. Γράψε, μου είπαν, θα νιώσεις καλύτερα. Γράφω λοιπόν. Οχι για να νιώσω καλύτερα. Απλά για να γράψω. Απλά γιατί θέλω να γράψω. Γιατί πρέπει να να υπάρχει πάντα και κάτι πιο μεγάλο από το απλά? Εγω το απλά θέλω. Εγω το απλό θέλω. Εγω. Εσυ? Εμείς, κάποτε θέλαμε τα ίδια. Τώρα ο καθένας θέλει κάτι. Κάτι που δεν είναι ίδιο με του άλλου. Αυτό μας κάνει διαφορετικούς. Και η διαφορετικότητα μας ξενίζει και μας στεναχωρεί. Αλλάξαμε όμως. Και χαθήκαμε. Μπορεί και να χαθήκαμε πρώτα και να αλλάξαμε μετά. Κάπου άκουσα οτι παίζει ρόλο η σειρά των γεγονότων. Σκέφτομαι τα γεγονότα. Δεν μπορώ να τα βάλω σε σειρά. Αρά δεν παίζει ρόλο. Για μένα τουλάχιστον. Για σένα είναι αλλιώς. Είμαστε αλλιώς βλέπεις. Ψάχνω να βρω απαντήσεις σε ερωτήματα σιωπηλά, που δεν ακούγονται αλλά είναι εκεί. Ρωτάω τόσα πολλά το ίδιο μου το κενό και απάντηση δεν μου δίνει. Ποτέ δεν ήταν κοινωνικό το τίποτα το δικό μου. Ρωτάς κι εσυ άλλα τόσα και τό ίδιο τίποτά μου σε κοιτάζει κατάματα. Πώς θα κάνουμε χωριό εμείς οι δυο, αναρωτιόμαστε. Δεν θα κάνουμε χωριό. Θα κάνουμε μια μικρή κοινότητα με δικούς της κανόνες και όρους και όρια και γλώσσα και διάλεκτο. Θα κάνουμε δικό μας χάρτη. Δικό μας νόμισμα να το πληρώνουμε και να βλέπουμε και τις δυο όψεις του. Ποτέ δεν είμασταν μέρος του συνόλου και όταν γίναμε χαθήκαμε. Και τώρα ακολουθούμε σαν πρόβατα το σύνολο χωρίς ιδεά που στο καλό πάμε. Εμπιστευόμαστε τους πολλούς και οχι ο ενας τον άλλον. Αφιερωνόμαστε σε κρίσεις και κριτικές και έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε. Βλέπουμε τα άσχημα και τα υιοθετούμε. Παιδιά δικά μας που δεν είναι τα βάλαμε σπίτι μας και τα ντύσαμε και τα ταϊσαμε από το λιγοστό φαϊ που δεν είχαμε και τα σκεπάσαμε και τα κάναμε μέρος του κόσμου μας. Όμως δεν χωράμε όλοι πια εδω. Στριμώχτηκε ο ένας πάνω στον άλλον. Και μπλέχτηκαν τα καλά με τα κακά, τα όμορφα με τα άσχημα, τα πρέπει με τα θέλω, τα φύγε με τα μείνε, τα ναι με τα οχι, τα πολλά με τα λίγα. Και ξεχάσαμε αν ήρθαμε για τα πολλά ή για τα λίγα και κινδυνεύουμε να γυρίσουμε σπίτια μας με τίποτα. Σπίτια μας οχι σπίτι μας. Γιατί εκεί δεν χωράμε. Ποιός θα φύγει λοιπόν? Εσυ? Εγω? Εμάς είναι το σπίτι μας. Τα άσχημα να φύγουν. Εκείνα που φέραμε. Εκείνα που περισσεύουν. Εκείνα που θα ήταν αλλιώς αν ήταν ολα αλλιώς αλλά δεν είναι. Να φύγουν. Δεν με νοιάζει αν θα πάνε αλλού. Με νοιάζει να φύγουν. Από την πόρτα, από το παράθυρο. Από την καμινάδα που δεν έχουμε. Να φτιάξουμε μια για να φύγουνε και μετά ας την μπαζώσουμε. Όπως μπαζώσαμε τις ψυχές μας. Είμαστε καλοί σ'αυτό. Είναι αργά, θα πεις κι εγω δεν θα διαφωνήσω. Τουλάχιστον οχι φωναχτά. Θα το δεις όμως στο βλέμμα και θα με πεις αναποφάσιστη. Κι εγω δεν θα διαφωνήσω. Οχι φωναχτά. Κι εσυ θα κοιτάξεις πρός μια οθόνη που τρεμοπαίζει γιατί κάποιος αντίπαλος από την άλλη άκρη του κόσμου θέλει να σου επιτεθεί κι εσυ πρέπει να προστατέψεις τα στρατά σου. Κι εγω θα κοιτάξω μια άλλη οθόνη που τρεμοπαίζει γιατί ακόμα ενα εικονικό έγκλημα έχει διαπραχθεί και πρέπει κάποιος να το εξιχνιάσει. Και ξαφνικά είμαστε τόσο μακριά που πια δεν φαινόμαστε, πια δεν βλεπόμαστε. Είμαστε δυο πια οι κουκίδες στον ορίζοντα. Δυο τελείες. Σχεδόν φτιάχνουμε ενα αποσιωποιητικό. Από εκείνα που τόσο αγαπώ. Από εκείνα που έμαθες να χρησιμοποιείς. Κι όμως, ενα κόμμα θέλω να γίνουμε. Από εκείνα που αρκούν ισα ισα να πάρεις μια ανάσα και να συνεχίσεις. Ενα κόμμα, μια ανάσα και μια συνέχεια...Αυτό θέλω.

Ενας φτωχός άνθρωπος... 18 Nov 2011 2:00 AM (13 years ago)

Είδα έναν άνθρωπο στο μετρό.
Φορούσε ενα μπλε σκούρο παντελόνι με λεκέδες.
Φορούσε ενα μπλέ μάλλινο με σκόνη στο στήθος.
Φορούσε ενα καρώ πουκάμισσο με σημάδια στο γιακά.
Φορούσε ενα πολυκαιρισμένο δερμάτινο μπουφάν.
Φορούσε ενα ζευγάρι στραπατσαρισμένα μαύρα παπούτσια.
Κρατούσε μια τσάντα υφασμάτινη, σχισμένη στις γωνίες.
Μου φάνηκε φτωχός και λυπήθηκα.
Μετά κοίταξα το πρόσωπό του.
'Ηταν φρεσκοξυρισμένο και καθαρό.
Ήταν σχεδόν χαμογελαστό.
Κοίταξα την αντανάκλασή μου στο παράθυρο.
Ήταν φρεσκοτυπωμένη και καθαρή.
Ηταν σχεδόν χαμογελαστή.
Αναρωτήθηκα ποιός από τους δυο μας ήταν πιο φτωχός εκείνη τη στιγμή...

ArtziMpourtzi and Merry Christmas... 16 Nov 2011 5:14 AM (13 years ago)

Νομίζω οτι πρέπει να μπω σε Mood Χριστουγέννων.

Τώρα θα μου πεις πώς είναι δυνατόν να πρέπει να μπω σε mood Χριστουγέννων εφόσον μέχρι πρότινος η είσοδός μου στην εν λόγω διάθεση (αμάν με τα εγγλεζιανά σου κοπελιά!) ξεκινούσε από το Σεπτέμβρη και χρειαζόταν η παρέμβαση της πυροσβεστικής ώστε να με κατεβάσουν από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μαζί με το "χρυσό-κιτσ-αγγελάκι-που-κρατάει-αστεράκι-και-κοιτάει-το-ταβάνι-με-ύφος-δώσε-και-σε-μένα-μπάρμπα"!

Παρόλα αυτά, φέτος, ο στολισμός του δέντρου φαντάζει στο μυαλό μου σαν αναγκαίο κακό, οι γιορτές ουδόλως με απασχολούν και το μόνο που σκέφτομαι να κάνω έτσι άμεσα είναι να πάρω κανα δυο κιλά μελομακαρονοκουραμπιέδες από το φούρνο ώστε να αντικαταστήσω τη Nutella με κάτι πιο επίκαιρο...και προσωρινό!

Την ίδια στιγμή όμως, το μέσα μου παλεύει με το ακόμα πιο μέσα μου (το εξω μου κρυώνει και παλεύει να μπει μέσα αλλά έτσι όπως βλέπει την κατάσταση ανάβει τσιγάρο και κοιτάει από το παράθυρο) μου τη δίνω που είμαι σε αυτή τη διάθεση και ο σανταμπίλης Χόλυ Σπιριτ παλεύει να βγει από τη ναφθαλίνη στην οποία των εχω καταχωνιάσει και δικδικεί τη θέση του στο Hall of Fame των ημερών. Μέχρι που σκέφτηκα να παω από τα Jumbo να πάρω ενα μικρό κάτι ώστε να μου χαρίσουν μια δεκάδα ρολόγια από εκείνα που διαφημίζουν στο ραδιόφωνο να μετράω τους καημούς και τους ανεσταγμούς....ωπα, λάθος...αυτό είναι Bithikotsis που έλεγε και μια τουρίστρια φέτος στην Πλάκα και προσπαθούσε ο ταβερνιάρης να τη μάθει να τονίζει σωστά. Λες και ξέρει τι είναι ο τόνος. Οχι το ψάρι. Αυτό το ξέρει. Tuna fish σου λέει.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι οτι ενω είχα ορκιστεί να μην αφήσω την γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης κατάσταση να με επηρεάσει, τελικά ήρθε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς και μαράθηκα κι εγω. Έγινα ίδια με εκείνους τους Αντι Χολυ Σπιριτ Μερυ Κριστμας του γιου Νοτ που ανέκαθεν αντιπαθούσα. Κοινώς...χάνω την ελπίδα μου επιστήμονα. Κι αν χάσω την ελπίδα μου τότε το μόνο που θα μου απομείνει είναι 4 σειρές φωτάκια, 23874651 στολίδια και καμια ιδέα τι στο καλό να τα κάνω. Αρα, η ανάγκη μου για ενα ελπιδοφόρο come back είναι επιτακτική. Είναι αναγκαία. Είναι...είναι η τελευταία μου ελπίδα επιστήμονα. Κι αφού στα είπα ενα χεράκι κι εσυ, φυσικά, δεν κατάλαβες τίποτα αλλά όπως κάθε φορά κουνάς το κεφάλι καταφατικά και χαμογελάς συγκαταβατικά, ήρθε η ωρα να ακούσουμε παρέα το κλασσικότερο ασματάκι των Χριστουγέννων και να κυλιστούμε παρέα στο χιόνι εδω στην Ασκληπιού και μετά, με την κόκκινη κούπα του Nescafe στο χέρι να καβαλήσουμε το αλόγατο και να κάνουμε το γύρο του θριάμβου στη χιονισμένη πλατεία Συντάγματος...Εμπρός Ντάσερ, Ντάνσερ, Πράσνερ, Βίξεν, Κόμετ, Κιούμπιτ, Ντόνερ και Μπλίτζεν. Κι εσυ Ρούντολφ, φύσα τη μύτη σου και πάτα Play.

Αυτά!

A deafening distance 11 Nov 2011 5:56 AM (13 years ago)

Τα εκατοστά, τα μέτρα, τα χιλιόμετρα, τα μίλια και όλες εκείνες τις μονάδες μέτρησης που μας χωρίζουν μπορώ να τις περπατήσω, μετρήσω, υπολογίσω, προσθέσω ολες μαζί και αφαιρέσω τις μισές, κι όμως πάλι η απόσταση δεν μικραίνει.

Τα εκατοστά, τα μέτρα, τα χιλιόμετρα, τα μίλια και όλες εκείνες τις μονάδες μέτρησης που μας χωρίζουν μπορώ να τις βάλω σε λέξεις και να ακουστεί η φωνή μου μέχρι την άκρη του κόσμου, μα η κραυγή μου είναι ψίθυρος και η σιωπή σου ξεκουφαίνει...

Είναι ωρα να αλλάξουμε τα μέτρα και τα σταθμά δεν νομίζεις?

Conclusion: 9 Nov 2011 7:08 AM (13 years ago)

In between the start and the finish line, there is always the inevitable hope of The everlasting...
Too bad that the past is here to prove me wrong once again...eventually, nothing lasts forever.

Certainty... 2 Nov 2011 6:17 AM (13 years ago)

I know, you love the song but not the singer
I know, you want the sin without the sinner

(Special senses in full speed...)

Flatline 31 Oct 2011 1:01 PM (13 years ago)

Το καλό με τον επίμονο θόρυβο είναι οτι με τη λήξη του ακολουθεί μια ανακουφιστική ησυχία...
Και πλέον είμαι πεπεισμένη οτι δεν είναι τα αυτιά μου ευαίσθητα.
Είναι ο θόρυβος ενοχλητικός.
Παρακαλώ λοιπόν κάποιον να με βγάλει από την πρίζα...
Το καλώδιο ας επιστραφεί στον κατασκευαστή μου.
Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Buscaglia's Love 25 Oct 2011 7:37 AM (13 years ago)

One does not fall "in" or "out" of love. One grows in love...

We might as well be strangers 24 Oct 2011 5:49 AM (13 years ago)

I don't know your thoughts these days
We're strangers in an empty space
I don't understand your heart
It's easier to be apart

We might as well be strangers in another town
We might as well be living in another time
We might as well, we might as well
We might as well be strangers, be strangers

Μαγικές οι ιδιότητες της μουσικής...παίρνει τα λόγια που δεν εχουν ειπωθεί, τα ντύνει με μια μελωδία που δεν έχει ακουστεί και συνθέτει ενα αποτέλεσμα το οποίο, την κατάλληλη χρονική στιγμή, σε αφήνει να αισθάνεσαι παράξενα εκτεθημένος...λες και κάποιος γνώριζε για σένα εκείνο που ακόμα κι εσυ δεν είχες καταλάβει. Τελικά τίποτα δεν μένει στη σιωπή, με τον ενα ή τον άλλο τρόπο ολα αποκτούν φωνή, ακόμα κι αν δεν είναι η δική σου.

Παράλογο?? Δεν απαντά! Αρα, λογικό! 20 Oct 2011 1:40 AM (13 years ago)

Χθες το βράδυ περνώντας από τη λεωφόρο Συγγρού με τα πόδια είδα τα εξής:

Τα σκουπίδια, τα οποία έχουν ξεχυλίσει τους κάδους να εξάπτουν το τουριστικό, μάλλον, ενδιαφέρον μιας ομάδας Αμερικανών οι οποίοι οχι μόνο τα φωτογράφιζαν μεμονωμένα (τύπου "τοπίο στο σκουπιδαριό ντου γιου λαϊκ μαμαζελ δι Γκρης?") αλλά ποζάροντας παράλληλα δίπλα από το σωρό με σκέρτσο, νάζι, βερμούδα και κάλτσα ως τη γάμπα. Μη χαίρεσαι κοπελιά...βούκινο θα γίνουμε στο flickr!

Τον πορτιέρη ενός στριπτιτζάδικου λίγα μέτρα παρακάτω να έχει ανοίξει το καπώ ενός αυτοκινήτου και να μετράει άπειρα πακέτα τσιγάρα - διάφορες μάρκες - τα οποία ήταν τοποθετημένα μέσα σε ενα χαρτυφύλακα. Ηλικιωμένος περαστικός ο οποίος πήρε χαμπάρι το "τσιτσι" σταμάτησε για λίγο σόπινγκ! Περίπτερο την έκανε τη Μπέμπα ο πορτιέρης!

Μια κατακόκκινη γυαλισμένη και τεράστια Ferrari με ενα μουσάτο νεανία - golden (θα'θελε αλλά δε νομίζω Τακη!) Boy περνούσε την ίδια στιγμή, από το ίδιο σημείο μαρσάροντας....στον παράδρομο της Συγγρού...που από τα σκουπίδια δεν μπορείς να περπατήσεις καλά καλά πόσο μάλλον να "πατήσεις" λίγο παραπάνω το γκάζι της Ferrari. Πανε πάρε ενα Zastava να βρεις την υγειά σου παλλικαράκι μου. Κι αν είσαι τυχερός μπορεί να θεωρηθείς vintage από τα αμερικανάκια και να δεις τη μούρη σου στο flickr μαζί με το σκουπιδαριό. Πες ταζίκι και χαμογέλα!

Το κερασάκι στην τούρτα μου...το δημοφιλές στριπτιτζάδικο των νοτίων προαστίων Lido (να και διαφήμιση το Ντοτί!) προτιμάει και λανσάρει προφυλακτικά Versace! Διότι η φαντασία δεν έχει ορια, η πολυτέλεια στον έρωτα δεν είναι αμαρτία και εν πάσει περιπτώσει, αν ο Versace ζούσε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς αν μη τι άλλο θα ήταν περήφανος να δει το λογότυπό του να ποζάρει έξοθεν του Lido παραπλεύρως ενός ψηφιοποιημένου οπίσθιου που ανεβοκατεβάζει ενα στρινγκ!

Αντι να αναρωτιέσαι γιατί περπατάω δεν μου λες καλύτερα...τελικά το σύμπαν μας κάνει πλάκα ή εμείς προσπαθούμε να τρελάνουμε το σύμπαν?

? 14 Oct 2011 9:51 PM (13 years ago)

Είναι άραγε ο καιρός που κάνει το φευγιό μου μια, ακόμα πιο επιτακτική, ανάγκη?
Είναι άραγε η ίδια η ανάγκη που κάνει τον καιρό μια τόσο ταιριαστή πινελιά σε έναν πίνακα με μουντζούρες που, μάλλον μόνο εγω, βλέπω σαν αριστούργημα?
Είναι τελικά η αγάπη ενα ταξίδι ενα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή...?
Είναι τελικά η αγάπη ενα ταξίδι από πληγή σε πληγή...?
Πόσοι τρόποι υπάρχουν να πληγιάσουν τις γιορτές μου?
Πόσοι τρόπου υπάρχουν να γιορτάσω τις πληγές μου?
Είναι ο καιρός μάλλον...αλλιώς δεν εξηγείται.
Εξηγείται?

Ο σκοπός (του ρου του ρου του ρου) αγιάζει τα μέσα...καμιά φορά και τα εξω. 12 Oct 2011 5:44 AM (13 years ago)

Σκέφτομαι μήπως θα ήταν σκόπιμο να συνεχίσω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρις οτου είτε να κατεβάσω καμία καλή ιδέα είτε να κατεβάσω το ντουβάρι. Σε κάθε περίπτωση, απώτερος σκοπός μου είναι η επίτευξη επικοινωνίας...είτε με το μέσα μου (στην περίπτωση της καλής ιδέας) είτε με το γείτονα (στην περίπτωση του ντουβαριού).

one happy dot View RSS