Ετήσια μνημόσυνα για όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς που υπέφεραν στα χέρια των άθεων σοβιετικών αρχών θα πραγματοποιούνται από δω και στο εξής κάθε χρόνο την 30η Οκτωβρίου, σύμφωνα με απόφαση της τελευταίας συνεδρίασης της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Οι ιεράρχες υπό την προεδρία του Μακαριώτατου Πατριάρχη Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου αποφάσισαν να καθιερώσουν την 30η Οκτωβρίου ως ειδική ημέρα μνήμης για όλους εκείνους που σκοτώθηκαν αναίτια ή φυλακίστηκαν στις διώξεις του 20ού αιώνα, αναφέρει το Patriarchia.ru.
Σημειώνεται ότι η Εκκλησία θυμάται όχι μόνο εκείνους που έχουν δοξασθεί επίσημα ως άγιοι, αλλά όλα τα θύματα της μπολσεβίκικης καταστολής, καλώντας την κοινωνία να διατηρήσει τη μνήμη αυτών των τραγικών σελίδων της ιστορίας.
Σε όλες τις επισκοπές θα πραγματοποιηθούν μνημόσυνα, αν είναι δυνατόν, από τον τοπικό ιεράρχη στα ίδια τα μέρη όπου υπέφεραν τα θύματα. Επίσης, την ημέρα εκείνη, Θεία Λειτουργία και μνημόσυνο θα τελεστούν στον Ιερό Ναό του Μπούτοβο (Бyтовский полигοн), το οποίο αποτέλεσε χώρο εκτελέσεων, όπου χιλιάδες υπέφεραν και μαρτύρησαν.
Η Σύνοδος προτείνει, επίσης, οι Σύνοδοι των αυτόνομων Εκκλησιών του Πατριαρχείου Μόσχας, εξαρχιών, μητροπολιτικών περιοχών και επισκοπών εκτός Ρωσίας να καθορίσουν τη δική τους ημέρα για μνημόσυνα μνήμης με βάση τις τοπικές ανάγκες και συνθήκες.
Στις 30 Οκτωβρίου 2017, ο Πατριάρχης Κύριλλος και ο Πρόεδρος Πούτιν είχαν ανοίξει στη Μόσχα το μνημείο του Τείχους της Θλίψης για όλα τα θύματα της πολιτικής καταστολής.
Επιμέλεια-Μετάφραση: Ευγενία Δίτσα
Πηγή: orthochristian.com
Η Διακυβερνητική Επιτροπή της UNESCO καλεί επιτακτικά το Ηνωμένο Βασίλειο να αναθεωρήσει την στάση του και να συνομιλήσει με την Ελλάδα, αναγνωρίζοντας ότι το θέμα των Γλυπτών του Παρθενώνα έχει διακυβερνητικό χαρακτήρα -σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζει η βρετανική πλευρά, ότι, δηλαδή, η υπόθεση αφορά στο Βρετανικό Μουσείο- και κυρίως ότι η Ελλάδα διεκδικεί δικαίως και νομίμως την Επιστροφή των Γλυπτών στη γενέθλια γη. Και τα δύο κείμενα, της Σύστασης και της Απόφασης της 22ης Συνόδου της Διακυβερνητικής Επιτροπής της UNESCO, οι εργασίες της οποίας ολοκληρώθηκαν χθες, αποτελούν μια ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη στην καθ´ όλα νόμιμη διεκδίκηση της χώρας μας.
Η 22η Σύνοδος πραγματοποιήθηκε με στόχο την συζήτηση για την Επιστροφή Πολιτιστικών Αγαθών στις Xώρες Προέλευσής τους (ICPRCP). Όπως ήταν φυσικό, ένα από τα κύρια θέματα στην ημερήσια διάταξη της Επιτροπής ήταν το ζήτημα της Επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα (Ελλάδα κατά Ηνωμένου Βασιλείου), το οποίο εντάσσεται σταθερά στην ατζέντα της από το 1984, όταν τέθηκε για πρώτη φορά από τη Μελίνα Μερκούρη.
Η Επιτροπή για πρώτη φορά φέτος, πέραν της Σύστασης (Recommentation), την οποία παγίως υιοθετεί για το θέμα, ψήφισε ομόφωνα ένα επιπλέον κείμενο που είναι Απόφαση (Decision 22 COM 17), αποκλειστικά στοχευμένη στο ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα.
H Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της Διακυβερνητικής Επιτροπής, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Το αίτημα της Ελλάδας για την οριστική επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα, τίθεται ανελλιπώς στην ημερήσια διάταξη των Συνόδων της Διακυβερνητικής Επιτροπής της Ουνέσκο, για την Επιστροφή των Πολιτιστικών Αγαθών στις Xώρες Προέλευσης (ICPRCP), από το 1984, όταν ετέθη για πρώτη φορά από την Μελίνα Μερκούρη, ως σήμερα.
Στην 22η Σύνοδο, η οποία ολοκληρώθηκε, χθες το βράδυ, η Ελλάδα πέτυχε παράλληλα με την έκδοση της Σύστασης -στην οποία γίνεται αναφορά στις κακές συνθήκες έκθεσης των Γλυπτών στο Βρετανικό Μουσείο- την έκδοση, για πρώτη φορά, Απόφασης της Διακυβερνητικής Επιτροπής που αφορά ειδικά στο θέμα της επιστροφής των Παρθενωνείων Γλυπτών.
Η Επιτροπή καλεί επιτακτικά το Ηνωμένο Βασίλειο να αναθεωρήσει την στάση του και να συνομιλήσει με την Ελλάδα, αναγνωρίζοντας ότι το θέμα έχει διακυβερνητικό χαρακτήρα -σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζει η βρετανική πλευρά ότι η υπόθεση αφορά στο Βρετανικό Μουσείο- και κυρίως ότι η Ελλάδα διεκδικεί δικαίως και νομίμως την Επιστροφή των Γλυπτών στη γενέθλια γη. Και τα δύο κείμενα, της Σύστασης και της Απόφασης, αποτελούν μια ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη στην καθ´ όλα νόμιμη διεκδίκηση της χώρας μας.
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας, όπως και της Μόνιμης Αντιπροσωπείας μας στην UNESCO, που με ιδιαίτερη αφοσίωση στον στόχο της οριστικής επιστροφής των Γλυπτών, εργάστηκαν συστηματικά και πέτυχαν το συγκεκριμένο εξαιρετικά θετικό αποτέλεσμα».
Η προστιθέμενη αξία της Απόφασης έγκειται στο ότι η Επιτροπή εκφράζει την έντονη δυσαρέσκειά της για το γεγονός ότι η επίλυση του ζητήματος παραμένει εκκρεμής, λόγω της στάσης του Ηνωμένου Βασιλείου. Επιπλέον καλεί επιτακτικά το Ηνωμένο Βασίλειο να αναθεωρήσει την στάση του και να προσέλθει σε καλόπιστο διάλογο με την Ελλάδα, υπογραμμίζοντας εμφατικά τον διακυβερνητικό χαρακτήρα της διαφοράς.
Η Διεθνής Ημέρα Μεταφραστή γιορτάζεται από το 1991 και κάθε χρόνο στις 30 Σεπτεμβρίου, με απόφαση του Συμβουλίου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Μεταφραστών (FIT). Αυτή είναι και η ημερομηνία της κοίμησης και του προστάτη των μεταφραστών, Αγίου Ιερώνυμου του Μακαριστού, ο οποίος εκοιμήθη στις 30 Σεπτεμβρίου 420 μ.Χ.
Επιμέλεια: Ευγενία Δίτσα
Ανάμεσα στους μαχητικότερους αντιαιρετικούς διδασκάλους και πολυγραφότερους εκκλησιαστικούς συγγραφείς της αμωμήτου ορθοδόξου πίστεως εξέχουσα θέση κατέχει ο τιμώμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 15 Ιουνίου, Άγιος Ιερώνυμος, ο οποίος διακρίθηκε ως ο κατ’ εξοχήν ερμηνευτής της Αγίας Γραφής και αναδείχθηκε ως ο πατήρ της αγιολογίας, της ιστοριογραφίας και της μετάφρασης.
Ο πεντάγλωσσος Άγιος Ιερώνυμος υπήρξε άνθρωπος της ολόθερμης προσευχής και της αυστηρής ασκήσεως και κατέστη γνήσια εικόνα της αγιότητος του Θεού, αφού ελκύστηκε από τον ασκητικό τρόπο ζωής της Ανατολής και εγκολπώθηκε ψυχή τε και σώματι τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό και υπερασπίσθηκε με ξεχωριστή αφοσίωση την αλήθεια της ορθής χριστιανικής πίστεως, αφού σύμφωνα με την άποψή του αποτελούσε τη θεμελιώδη αρχή για τη σωτηρία του ανθρώπου. Παράλληλα, αναδείχθηκε χάρη στον ακάματο θεολογικό του ζήλο και τη δυναμική αντιαιρετική του στάση μία γνήσια ορθόδοξη πνευματική προσωπικότητα με αυστηρή ασκητική ζωή και πλούσια συγγραφική δραστηριότητα.
Ο Αγ. Ιερώνυμος μετέφρασε τη Βίβλο από τα ελληνικά και τα εβραϊκά στα λατινικά μεταξύ του 383 και του 406 μ.Χ. Η Βίβλος, που μετέφρασε, έγινε γνωστή ως η Βουλγάτα.
Ο Άγιος ήταν διανοούμενος, ασκητής, θεολόγος και εκκλησιαστικός συγγραφέας του 4ου αιώνα μ.Χ. Γεννήθηκε το 345 μ.Χ. στο χωριό Στριδώνι της Δαλματίας και πέθανε το 420 στη σκήτη του στη Βηθλεέμ.
Οι γονείς του ήταν ενάρετοι και για να τον μορφώσουν καλύτερα σε ηλικία 7 ετών τον έστειλαν στη Ρώμη. Εκεί έμεινε 15 χρόνια. Εκεί, σπούδασε φιλολογία και ρητορική κοντά σε επιφανείς διδασκάλους, εκεί βαπτίστηκε, αλλά και εκεί έπεσε στη διαφθορά.
Μετά τη Ρώμη επισκέφθηκε τη Γαλλία. Έπειτα επέστρεψε στην Ιταλία και από εκεί πέρασε στην Ανατολή και έφθασε το 373 μ.Χ. στην Αντιόχεια, για να συνεχίσει τις σπουδές του. Γρήγορα συνήλθε από τις νεανικές του παρεκτροπές κι αποσύρθηκε στην έρημο της Χαλκίδας (στη Συρία), διάγοντας ασκητική ζωή.
Αηδιασμένος όμως από τους εκεί υποκριτές μοναχούς επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου γνωρίστηκε με τον Άγιο Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό και τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης και έπειτα από εκεί επέστρεψε στη Ρώμη, όπου εκτιμήθηκε ιδιαίτερα για την πολυμάθεια του.
Η παραμονή του στην Ανατολή υπήρξε καθοριστική τόσο για την πνευματική του ανάνηψη όσο και για την εκμάθηση της ελληνικής και εβραϊκής γλώσσας.
Από το έτος 382 μέχρι και το 384 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου έγινε γραμματέας του πάπα Δάμασου και δίδαξε την ασκητική ζωή σε Χριστιανές κυρίες της ρωμαϊκής αριστοκρατίας. Από αυτές, συνδέθηκε περισσότερο πνευματικά με την Παύλα και τις θυγατέρες της: Ευστοχία και Μαρκέλλα. Πίστεψε πως θα διαδεχόταν τον Δάμασο στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης. Αυτό όμως δε συνέβη, εξαιτίας κάποιων διαβολών από μερίδα του ρωμαϊκού κλήρου. Πικραμένος, τότε, ξαναγύρισε στην Ανατολή, συνοδευόμενος από τις τρεις παραπάνω κυρίες.
Στηλίτευσε τα ήθη των ιερέων της Ρώμης και ήταν υπέρμαχος της παρθενίας.
Οι σχέσεις του με μια πλούσια, αλλά ευσεβή χήρα, την Πάουλα, και τις θυγατέρες της, σκανδάλισαν τη Ρωμαϊκή κοινωνία και έτσι αναγκάσθηκε να φύγει με τη συνοδεία αυτών από τη Ρώμη και να πάει δια της Αντιόχειας στα Ιεροσόλυμα και από κει στη Βηθλεέμ, όπου έκτισαν δύο Μονές, μία ανδρική και μία γυναικεία, στις όποιες και διέμειναν.
Ο Ιερώνυμος πάντως εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά στα περίχωρα της Βηθλεέμ και από εκεί διεύθυνε το μοναστήρι του, μελετούσε τη Βίβλο αλλά και τους αγαπημένους του Ρωμαίους συγγραφείς και αλληλογραφούσε με τον έξω κόσμο.
Μέχρι τη μέρα του θανάτου του, στις 30 Σεπτεμβρίου του έτους 420, εργαζόταν και μάλιστα εκοιμήθη την ώρα που έγραφε ένα σχόλιο πάνω στον Ιερεμία. Στη Βηθλεέμ οικοδόμησε μια εκκλησία, έναν ξενώνα για τους προσκυνητές στους Αγίους Τόπους αλλά και ένα σχολείο που δίδασκε στα παιδιά, εκτός των άλλων, Ελληνικά και Λατινικά.
Αργότερα το ιερό του λείψανο μετακομίστηκε στη Ρώμη και εναποτέθηκε στον Ναό της S. Maria Maggiore.
Ακολουθία του, ποίημα Νήφωνος Αγιορείτου, εκδόθηκε στην Αθήνα το 1925 μ.Χ.
Ο Άγιος Ιερώνυμος γεννήθηκε το 347 στην πόλη Στριδώνα της Δαλματίας, η οποία καταστράφηκε από τους Γότθους και βρίσκεται κοντά στη σημερινή Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ευσέβιος, ενώ παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστο το όνομα της μητέρας του. Είχε μία αδελφή που έγινε μοναχή και έναν μικρότερο αδελφό, τον Παυλιανό, ο οποίος τον ακολούθησε στην Ανατολή και έγινε ιερομόναχος. Τα πρώτα γράμματα έμαθε στην πατρίδα του, τη Στριδώνα, αλλά σε ηλικία δώδεκα ετών μετέβη στη Ρώμη μαζί μ’ έναν παιδικό του φίλο, τον Βονώσο, για να συνεχίσουν εκεί τις εγκύκλιες σπουδές τους που βασίζονταν στη φιλολογική μελέτη ποιητών, όπως ο Βιργίλιος και ο Τερέντιος, και ιστορικών και ρητόρων, όπως ο Σαλλούστιος και ο Κικέρωνας. Στη Ρώμη ο Άγιος Ιερώνυμος διδάχθηκε τη ρητορική από τον περίφημο γραμματικό Δονάτο, ο οποίος του αφύπνισε την έφεση προς την τέχνη του λόγου, καλλιεργώντάς του μάλιστα την ικανότητα να τον χειρίζεται άριστα. Παράλληλα επεδείκνυε έναν ξεχωριστό ζήλο στην ανάγνωση και μελέτη των βιβλίων, παρόλο που στη Ρώμη ως νεαρός σπουδαστής είχε επιδοθεί σε διάφορες εκδηλώσεις ψυχαγωγίας και εφήμερες απολαύσεις, όπως το τσίρκο και το θέατρο, παρασυρόμενος από την εφηβεία και τις νεανικές του συναναστροφές. Μάλιστα για αυτόν τον τρόπο της ζωής κατά την περίοδο της νεότητός του δεν σταμάτησε ποτέ να μετανοεί, επικρίνοντάς τον ως μέγα ολίσθημα της εφηβείας του. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του συνδέθηκε στενά και με τον Ρουφίνο από την Ακυληία (πόλη και λιμάνι στις ακτές της Αδριατικής), ενώ το 363 με τον θάνατο του αυτοκράτορος Ιουλιανού του δόθηκε η ευκαιρία χάρη στην ελευθερία έκφρασης της Εκκλησίας στη Ρώμη να επισκεφθεί τόσο λατρευτικούς χώρους, όπου λάμβαναν χώρα πολυάριθμες ευχαριστιακές συνάξεις, όσο και τους τάφους των αποστόλων και των μαρτύρων, όπου αυξάνονταν διαρκώς οι εκδηλώσεις τιμητικής προσκύνησης μέσα στις κατακόμβες.
Σε ηλικία είκοσι ετών, περί το 367-368, και αφού είχε λάβει το χριστιανικό βάπτισμα, αναχώρησε από τη Ρώμη για τους Τρεβήρους (σημερινή πόλη Τρίερ της Γερμανίας), έδρα την εποχή εκείνη της αυτοκρατορικής αυλής, αναζητώντας μία καλύτερη σταδιοδρομία στη ζωή του. Στην πόλη αυτή έμεινε μέχρι το 370, όπου χάρη στο έντονο ενδιαφέρον του για την εκκλησιαστική γραμματολογία, αντέγραψε δύο έργα δογματικού χαρακτήρα του Αγίου Ιλαρίου Πικτάβων. Παράλληλα στην πόλη αυτή άναψε και η δίψα του ασκητισμού σύμφωνα με το ανατολικό μοναχικό ιδεώδες του ερημητισμού τόσο για εκείνον όσο και για τον ομόσκηνο φίλο του, τον Βονώσο, ο οποίος μάλιστα αναχώρησε πρώτος για να ασκητέψει. Μετά τους Τρεβήρους ο Άγιος Ιερώνυμος μετέβη στην Ακυληία, όπου ο ιερέας Χρωμάτιος, ο οποίος αργότερα διετέλεσε επίσκοπός της, είχε δημιουργήσει έναν κύκλο από κληρικούς και λαϊκούς που εμπνεόταν από το ιδεώδες του ασκητισμού και την ομολογία πίστεως της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και επιδιδόταν σε πνευματικές ομιλίες. Στον κύκλο αυτό που αποκαλείτο «χορός των μακαρίων», συμμετείχαν μεταξύ άλλων και οι φίλοι και συσπουδαστές του, Βονώσος και Ρουφίνος, ενώ την περίοδο αυτή ο Άγιος Ιερώνυμος είχε την ευκαιρία να γνωρίσει έναν μορφωμένο χριστιανό γέροντα, τον Παύλο, ο οποίος διέθετε μία σημαντική εκκλησιαστική βιβλιοθήκη με έργα επιφανών χριστιανών Λατίνων, τα οποία αποτέλεσαν για εκείνον ανεξάντλητη πηγή μελέτης και ευχάριστης ενασχόλησης.
Περί το 373 ο Άγιος Ιερώνυμος αναχώρησε από την Ακυληία και έφθασε στην Αντιόχεια, έχοντας μαζί του και την προσωπική του βιβλιοθήκη. Εκεί έμεινε στο σπίτι του ιερέα Ευάγριου, όπου του δόθηκε η ευκαιρία να μελετά τους αγαπημένους του συγγραφείς μέσα από την πλούσια βιβλιοθήκη που διέθετε ο ιερέας. Την περίοδο μάλιστα αυτή μελετά ενδελεχώς τους προφήτες και αποστέλλει επιστολές που αποδεικνύουν έμπρακτα τον μεγάλο πνευματικό του ζήλο και τον ενθουσιασμό του για το μοναχικό ιδεώδες. Όμως η επιδημία που έπληξε την περιοχή της Αντιόχειας, έπληξε και τον ίδιο τον Άγιο Ιερώνυμο, ο οποίος στα μέσα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής προσβλήθηκε από ισχυρό πυρετό και έφθασε μάλιστα στα πρόθυρα του θανάτου. Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή για τη ζωή του είδε στον ύπνο του ένα θαυμαστό και αποκαλυπτικό όραμα. Σύμφωνα μ’ αυτό είδε τον εαυτό του να παρουσιάζεται ενώπιον του δικαστηρίου που δεν ήταν άλλο από το θεϊκό βήμα. Εκεί σε σχετικό ερώτημα του δικαστή δήλωσε τη χριστιανική του ιδιότητα, αλλά ο δικαστής του είπε ότι ψεύδεται, αφού δεν είναι χριστιανός, αλλά οπαδός του Κικέρωνα. Μάλιστα διέταξε να τον χτυπήσουν και τότε ο τυπτόμενος από τη συνείδησή του Άγιος Ιερώνυμος άρχισε να φωνάζει να τον ελεήσει ο Θεός και υποσχέθηκε ότι εάν αποκτήσει και διαβάσει ξανά ειδωλολατρικά βιβλία, αυτό θα σημαίνει ότι αρνείται το όνομα του Ιησού Χριστού. Εκείνη τη στιγμή ξύπνησε από το παράδοξο αυτό όραμα και έκτοτε ασχολήθηκε με ξεχωριστό ζήλο και αγάπη με τη μελέτη της Αγίας Γραφής.
Κατά την πρώτη περίοδο της παραμονής του στην Αντιόχεια συνέγραψε και το πρώτο του έργο που αφορούσε τον Προφήτη Οβδιού, ενώ ποθώντας περισσότερη ησυχία και άσκηση, έφυγε από την Αντιόχεια και εγκαταστάθηκε στην έρημο κοντά στη Χαλκίδα της Συρίας, περίπου ενενήντα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Αντιόχειας, μιμούμενος τα παλαίσματα του Αγίου Αντωνίου. Όμως παρά την αυστηρή νηστεία και την αδιάλειπτη άσκηση, συχνά κάτω από οδυνηρές συνθήκες σκληραγωγίας, δοκιμαζόταν από αλλεπάλληλους λογισμούς και αναμνήσεις γύρω από τις ηδονές και τις απολαύσεις της νεότητός του. Γι’ αυτό και καθημερινά ερχόταν αντιμέτωπος με το αμαρτωλό παρελθόν του και με τον ίδιο του τον εαυτό, αφού κλυδωνιζόταν από τους ρυπαρούς λογισμούς της άστατης εφηβικής του ζωής. Παρόλα αυτά ευρισκόμενος στην έρημο, αισθανόταν απερίγραπτη αγαλλίαση, αφού ο ερημητισμός ήταν για εκείνον ο ιδεώδης τρόπος ζωής και έκφρασης. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται έμπρακτα και μέσα από την επιστολή του προς τον φίλο και συσπουδαστή του, Ηλιόδωρο, αφού έγινε η αιτία προσέλκυσης πολλών ανθρώπων στον μοναχισμό. Παράλληλα επιδόθηκε στην άσκηση της διανοίας, αφού τελειοποίησε τις γνώσεις του στην ελληνική γλώσσα, έμαθε εβραϊκά και αλληλογραφούσε συχνά με τους φίλους του. Στην έρημο της Χαλκίδος έμεινε από το 375 μέχρι και το 377, αφού η έντονη δογματική έριδα που δίχαζε την περίοδο εκείνη τον χριστιανικό κόσμο της Αντιόχειας, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την περιοχή.
Η κατάσταση που προκάλεσε το σχίσμα της Εκκλησίας της Αντιόχειας έγινε ακόμη πιο περίπλοκη, όταν ο Άγιος Ιερώνυμος υποστήριξε ότι ο όρος «υπόστασις» είναι συνώνυμος του όρου «ουσία». Την ίδια άποψη είχε και ο Μέγας Αθανάσιος, ο οποίος ταύτιζε πλήρως την ουσία με την υπόσταση. Σύμφωνα μ’ αυτή την ταύτιση ομολογείται μία και μοναδική ουσία στον Θεό σε αντίθεση με εκείνους που ομολογούν τρεις υποστάσεις. Μπροστά σ’ αυτή την πρόκληση ο Άγιος Ιερώνυμος απέστειλε τόσο επιστολή στον πάπα Δάμασο ζητώντάς του να δώσει λύση στη διένεξη όσο και γράμμα στον πρεσβύτερο Μάρκο, όπου διαμαρτύρεται για την αμφισβήτηση και περιφρόνηση που αντιμετωπίζει από τους ίδιους τους ορθοδόξους. Έτσι επέστρεψε στην Αντιόχεια, όπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Παυλίνο με τον απαραίτητο όρο βέβαια να μην ασκήσει ποτέ τα ιερατικά του καθήκοντα, αφού σε όλη του τη ζωή θεωρούσε τον εαυτό του ως έναν απλό μοναχό. Παράλληλα συνέχισε τη μελέτη της Αγίας Γραφής, αφού στην Αντιόχεια δίδασκαν μεγάλοι θεολόγοι και ερμηνευτές της Βίβλου, όπως ο σοφός Απολλινάριος Λαοδικείας, από τον οποίο έμαθε την ερμηνευτική μέθοδο που επικεντρωνόταν στην ιστορική και κυριολεκτική σημασία του κειμένου. Κατά την περίοδο αυτή συνέγραψε τον βίο του μακαρίου Παύλου του πρώτου ερημίτη, ενώ μετέφρασε και το χρονικό του Ευσεβίου Καισαρείας.
Γύρω στο 379-380 έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συναντήθηκε με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον οποίο ο Άγιος αποκαλούσε «ἄνδρα εὐφραδέστατο», ενώ υπήρξε διδάσκαλος του Αγίου Ιερωνύμου στην ερμηνεία των Γραφών. Γι’ αυτό και σύμφωνα με την προτροπή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου ο Άγιος Ιερώνυμος μετέφρασε το χρονικό του Ευσεβίου που αποτελεί βαρυσήμαντο έργο, αφού αποδεικνύει την ιστορική προτεραιότητα της αληθινής πίστεως απέναντι στην ειδωλολατρία και την αίρεση. Επιρροή όμως στον Άγιο Ιερώνυμο δεν άσκησε μόνο η προσωπικότητα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, αλλά και του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης που συμμετείχε στη σύνοδο του 381 στην Κωνσταντινούπολη. Το γεγονός μάλιστα αυτό τον ώθησε στην ανάγνωση και μετάφραση των έργων του Ωριγένη. Στο μεταξύ μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Μελετίου Αντιοχείας ανέλαβε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος όμως αναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Το 382 ο αυτοκράτορας Γρατιανός συγκάλεσε σύνοδο στη Ρώμη, η οποία αναγνώρισε ως κανονικό επίσκοπο Αντιοχείας τον Παυλίνο, ο οποίος μαζί με τον Άγιο Επιφάνιο επίσκοπο Σαλαμίνος (Κωνσταντίας) της Κύπρου προσκάλεσαν τον Άγιο Ιερώνυμο που είχε επιστρέψει στην Αντιόχεια για να τους συνοδεύσει στη Ρώμη, όπου θα συγκαλείτο η σύνοδος. Εκεί ο Άγιος ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα του ογδοντάχρονου πάπα Δαμάσου, αφού του είχε αναθέσει να απαντά στις γνωμοδοτήσεις της Ανατολής και της Δύσης, ενώ κατά την παραμονή του στη Ρώμη επιδόθηκε με ιδιαίτερη επιμέλεια και ζήλο στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Γι’ αυτό και ο πάπας Δάμασος τον ρωτούσε για τη σημασία λέξεων και παραβολών μέσα από την Αγία Γραφή, καθώς και για την ερμηνεία διαφόρων θεμάτων που προέκυπταν από τη μελέτη της Βίβλου. Μόλις ο πάπας διεπίστωσε τις εξαιρετικές ικανότητες του Αγίου στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής, του ζήτησε να αναλάβει μία νέα λατινική μετάφραση των Ευαγγελίων με βάση το ελληνικό πρωτότυπο, από το οποίο μεταφράστηκαν, αναθεωρώντας τις παλαιές ανακριβείς λατινικές μεταφράσεις. Μάλιστα βάσει του ελληνικού κειμένου αναθεώρησε και τη λατινική μετάφραση του Ψαλτηρίου.
Η φήμη του ως αρίστου ερμηνευτού της Αγίας Γραφής συνέβαλε στο να έρθει σε επαφή με τους αριστοκρατικούς κύκλους της Ρώμης και να γίνει ο πνευματικός καθοδηγητής ενός κύκλου ευγενών και ευσεβών γυναικών που βρισκόταν στον Αβεντίνο λόφο και είχαν συγκεντρωθεί γύρω από τη Μαρκέλλα, μία νεαρή χήρα που ζούσε ασκητικό βίο μαζί με τη μητέρα της, Αλμπίνα. Στις γυναίκες αυτές ο Άγιος Ιερώνυμος δίδασκε τόσο τη μελέτη της Αγίας Γραφής όσο και τις αρχές της ασκητικής πολιτείας και απαντούσε με επιστολές στα ερωτήματα που προέκυπταν. Στη βιβλική μελέτη διακρίθηκε για τον ζήλο και τις ικανότητές της ιδιαίτερα η Μαρκέλλα, ενώ τρεις γυναίκες, η Παύλα, η Βλεσίλλα και η Ιουλία – Ευστοχία παρακολουθούσαν τις αγιογραφικές διαλέξεις του Αγίου και μάθαιναν εβραϊκά. Μέσα από τη διδασκαλία του εξύμνισε τόσο πολύ τον ασκητικό βίο, ώστε τον ταύτιζε με την παρθενία. Ήταν μάλιστα τέτοιος ο ζήλος και η αγάπη του για την ασκητική ζωή και την παρθενία, ώστε πολλοί τον επέκριναν για την αρνητική του στάση απέναντι στον γάμο, όπως ο Ελβίδιος, ένας Ρωμαίος λαϊκός, ο οποίος σε μία πραγματεία του, αμφισβητώντας το αειπάρθενο της Υπεραγίας Θεοτόκου, δεν θεωρούσε την παρθενία ανώτερη από τον γάμο. Ο Άγιος Ιερώνυμος απάντησε όμως στον προκλητικό και ασεβή Ρωμαίο με το έργο «Κατά Ελβιδίου», στο οποίο τονίζει ότι αμφισβητώντας τη μητέρα του Κυρίου, προσβάλλεται ο ίδιος ο Χριστός, αφού μ’ αυτόν τον τρόπο κατηγορείται «ο ναός του σώματος του Κυρίου». Εκτός όμως από την εξύμνιση της παρθενίας επέκρινε τους ψευδοχριστιανούς και τους κληρικούς με κοσμική εμφάνιση και συμπεριφορά, αφού τα ενδιαφέροντα και η δραστηριότητά τους επικεντρώνεται στην αμφίεση, τα αρώματα, τα φαρδιά παπούτσια, τα περιποιημένα μαλλιά και τα δαχτυλίδια στα δάχτυλα, εικόνα που παραπέμπει περισσότερο σε γαμπρούς παρά σε κληρικούς. Κατακριτέοι είναι όμως και εκείνοι που η αποκλειστική ενασχόλησή τους είναι στο να συλλέγουν πληροφορίες για τις μεγάλες κυρίες, τα σπίτια που διαμένουν και τις συνήθειές τους. Η επικριτική αυτή στάση του Αγίου Ιερωνύμου απέναντι στον γάμο και τους κοσμικούς κληρικούς προκάλεσε έντονες αντιπάθειες στο πρόσωπό του, οι οποίες οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο μετά τον θάνατο της εικοσάχρονης Βλεσίλλας και κυρίως μετά την εκδημία του πάπα Δαμάσου στις 11 Δεκεμβρίου του 384, ο οποίος ήταν ένθερμος υπερασπιστής του. Έτσι κάποια στιγμή οδηγήθηκε σε εκκλησιαστικό δικαστήριο, κατηγορούμενος για τη στενή του σχέση με τον κύκλο των γυναικών, αλλά υπερασπιζόμενος τον εαυτό του, αθωώθηκε.
Τον Αύγουστο του 385 αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη Ρώμη μαζί με τον ιερέα Βικέντιο, τον μικρότερο αδελφό του, τον Παυλιανό, και μερικούς μοναχούς. Στη διαδρομή συνάντησε την Παύλα και την κόρη της, την Ευστοχία, και αναχώρησαν για να κάνουν ένα προσκυνηματικό ταξίδι στην Παλαιστίνη για να επισκεφθούν τους Αγίους Τόπους. Περί τα τέλη του 385 έφθασαν στην πόλη των Ιεροσολύμων, όπου είχαν εγκατασταθεί ήδη από χρόνια ο νεανικός φίλος του Αγίου, ο Ρουφίνος, ο οποίος ήταν ηγούμενος σε μία ανδρική μονή στο όρος των Ελαιών και μία ευγενής γυναίκα, η Μελανία, η οποία ήταν ηγουμένη σε μία γυναικεία μονή. Κατά τη διάρκεια μάλιστα της παραμονής τους επισκέφθηκαν όλα τα ιερά προσκυνήματα των Αγίων Τόπων. Μετά την ολοκλήρωση της προσκυνηματικής τους περιοδείας αναχώρησαν για την Αίγυπτο, η οποία ως κέντρο του μοναστικού βίου, αποτελούσε την εποχή εκείνη τον μεγάλο πόλο έλξης για τους χριστιανούς, στη δε Αλεξάνδρεια διευθυντής της κατηχητικής σχολής ήταν ο Δίδυμος ο Τυφλός. Μετά τη σύντομη διαμονή στην Αίγυπτο αναχώρησαν για τη Βηθλεέμ, όπου ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Κύριλλος έδωσε την ευλογία του για την ίδρυση δύο μοναστηριών στην περιοχή, ενός ανδρικού με ηγούμενο τον Άγιο Ιερώνυμο και ενός γυναικείου με ηγουμένη την Παύλα. Έτσι ο Άγιος Ιερώνυμος την εποχή αυτή καθοδηγεί πνευματικά τους μοναχούς του, διδάσκοντάς τους την υπακοή και την άσκηση, αλλά και αρχαίους κλασικούς συγγραφείς. Παράλληλα τελειοποιεί τις γνώσεις του στα εβραϊκά, ενώ ταξιδεύει συχνά στην Καισάρεια της Ιουδαίας για να μελετήσει την πλούσια σε έργα χριστιανών συγγραφέων βιβλιοθήκη της πόλης, η οποία μεταξύ άλλων περιλάμβανε όλα τα έργα του Ωριγένη.
Αξιοσημείωτη και θαυμαστή υπήρξε η συγγραφική δραστηριότητα του Αγίου κατά τα επτά πρώτα χρόνια της παραμονής του στη Βηθλεέμ, αφού η περίοδος αυτή θεωρείται η δημιουργικότερη από άποψη συγγραφής για τον «ερημίτη της Βηθλεέμ», όπως χαρακτηριστικά αποκαλείται ο Άγιος. Το πλούσιο συγγραφικό του έργο έχει κυρίως απολογητικό και αντιαιρετικό χαρακτήρα. Κορυφαία έργα αυτής της περιόδου είναι η μετάφραση του έργου του Διδύμου του Τυφλού «Περί του Αγίου Πνεύματος», οι μεταφράσεις των έργων «Περί θέσεως και ονομασίας εβραϊκών τόπων» του Ευσεβίου Καισαρείας και «Περί εβραϊκών ονομάτων» του Ψευδο-Φίλωνος, το ερμηνευτικό έργο «Ζητήματα εβραϊκά εις την Γένεσιν», οι βίοι του Παύλου του Θηβαίου, του Μάλχου και του μοναχού Ιλαρίωνος, καθώς και το έργο «Περί ανδρών επιφανών». Πρωτίστως όμως αφοσιώθηκε στην αναγκαιότητα της μετάφρασης της Αγίας Γραφής και των υπομνημάτων που τη συνόδευαν, αφού βασικό μέλημά του ήταν να επιστρέψει στην ακρίβεια του πρωτοτύπου κειμένου, αποκαθιστώντας μ’ αυτόν τον τρόπο την αυθεντικότητά του, αλλά και να απαντήσει στην κριτική των Εβραίων που υποστήριζαν ότι οι χριστιανοί βασίζονταν πάνω σε μία λανθασμένη ερμηνεία της Βίβλου. Άλλωστε συχνά δήλωνε ότι «άγνοια των Γραφών σημαίνει άγνοια του Χριστού».
Ο φλογερός ζήλος του για την υπεράσπιση της αλήθειας της ορθής χριστιανικής πίστεως τον ώθησε από το 393 να εμπλακεί σε σημαντικές και ποικίλες έριδες. Έτσι το μικρό βιβλίο ενός Ρωμαίου μοναχού, ονόματι Ιοβινιανός, του έδωσε το έναυσμα για μία σφοδρή αντιπαράθεση και διαμάχη. Ο εν λόγω μοναχός θεωρούσε την παρθενία υπερβολή, υποτιμούσε την πνευματική αξία της νηστείας, ισχυριζόταν ότι οι έγγαμοι, οι χήρες και οι άγαμοι είναι ισότιμοι πνευματικά και ότι όλοι οι άνθρωποι θα συγχωρηθούν κατά την ημέρα της κρίσεως. Ως απάντηση σ’ αυτές τις ακραίες θέσεις ο Άγιος Ιερώνυμος συνέγραψε το σκανδαλώδες για πολλούς έργο «Κατά Ιοβινιανού», στο οποίο τονίζεται η υπεροχή της παρθενίας έναντι του γάμου, ενώ υπερασπίζεται τη νηστεία, απαριθμώντας τις πιο παράξενες διατροφικές συνήθειες των λαών. Η σφοδρή διαμάχη όμως του Αγίου δόθηκε με τον περίφημο Αλεξανδρινό θεολόγο και εκκλησιαστικό συγγραφέα, Ωριγένη, στον οποίο παρόλο που έτρεφε μεγάλο θαυμασμό, συγκρούστηκε σφοδρότατα μαζί του. Αν και ο ονομαστός αυτός θεολόγος με το πλούσιο συγγραφικό έργο διετέλεσε διευθυντής της κατηχητικής σχολής της Αλεξάνδρειας, ίδρυσε νέα σχολή στην Καισάρεια της Παλαιστίνης και σφράγισε την ορθόδοξη θεολογία με όρους που πρώτος αυτός χρησιμοποίησε, όπως τον όρο «θεάνθρωπος», προέκυψαν μέσα από τη διδασκαλία του από αντίδραση προς τον γνωστικισμό διάφορες αιρετικές δοξασίες, οι οποίες προκάλεσαν έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Έτσι σύμφωνα με τον Ωριγένη η δημιουργία του κόσμου είναι άχρονος και προαιώνιος, οι ψυχές προϋπάρχουν, τα σώματα των νεκρών δεν θα αναστηθούν και τα πνεύματα θα επανέλθουν στην αρχική άυλη κατάσταση. Υποστήριζε επίσης ότι ο διάβολος θα μετανοήσει κάποια ημέρα και θα βρίσκεται στη Βασιλεία των Ουρανών μαζί με όλους τους αγίους, ενώ ερμήνευε αλληγορικά τον Παράδεισο, ισχυριζόμενος ότι το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, με το οποίο πλάσθηκε ο άνθρωπος, εξαφανίσθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο μετά την εκδίωξή του από τον Παράδεισο. Γι’ αυτό και όταν το 394 μία ομάδα μοναχών από την Παλαιστίνη με επικεφαλής κάποιον Ατάρβιο πήγε στο μοναστήρι του Αγίου Ιερωνύμου, ζητώντάς του να υπογράψει μία ομολογία πίστεως που καταδίκαζε τις αιρετικές θέσεις του Ωριγένη, εκείνος το έπραξε σε αντίθεση με τον φίλο του, τον Ρουφίνο, ο οποίος με τη συμπαράσταση του επισκόπου Ιεροσολύμων Ιωάννου Β΄ αρνήθηκε να υπογράψει.
Η κατάσταση όμως οξύνθηκε ακόμη περισσότερο, όταν ο Άγιος Επιφάνιος επίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου, ο οποίος ήταν πιστά αφοσιωμένος στις αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου και σφοδρός πολέμιος του Ωριγένη και των θέσεών του, επισκέφθηκε τα Ιεροσόλυμα επ’ ευκαιρία της εορτής των Εγκαινίων του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως, κατά την οποία προσέρχονταν πολλοί προσκυνητές. Ο φιλοωριγενιστής επίσκοπος Ιεροσολύμων Ιωάννης για να τιμήσει τον επίσκοπο Επιφάνιο του ζήτησε να κηρύξει τον θείο λόγο. Τότε ο Επιφάνιος βρήκε την ευκαιρία και εκφώνησε έναν πύρινο λόγο εναντίον του Ωριγένη, γεγονός που ανάγκασε τον Ιωάννη να στείλει τον αρχιδιάκονό του για να διακόψει την ομιλία του. Μάλιστα εξοργίστηκε σε τέτοιο βαθμό ο Ιωάννης, ώστε κατηγόρησε όλους τους συκοφάντες του Ωριγένη, μεταξύ αυτών και τον Επιφάνιο, αποκαλώντάς τους «ανθρωπομορφίτες». Ο σοφός όμως ιεράρχης της Κωνσταντίας του απάντησε ότι όπως καταδικάζουμε κάθε αίρεση, έτσι πρέπει να καταδικάσουμε και τις απαράδεκτες δογματικές διδασκαλίες του Ωριγένη. Η έκρυθμη αυτή κατάσταση υποχρέωσε τον Επιφάνιο να αναχωρήσει από τα Ιεροσόλυμα και να μεταβεί στη μονή του Αγίου Ιερωνύμου στη Βηθλεέμ, όπου πληροφορήθηκε από τους μοναχούς ότι ο επίσκοπος Ιωάννης είχε απαγορεύσει την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στη μονή, αφού και ο ίδιος ο Άγιος Ιερώνυμος δεν είχε το δικαίωμα να ιερουργεί στη Βηθλεέμ. Ο Επιφάνιος δεν έμεινε στη μονή, αλλά προτίμησε, σύμφωνα και με την παραίνεση άλλων, να επιστρέψει στα Ιεροσόλυμα και από εκεί να φύγει για την Κύπρο. Η κατάσταση όμως οξύνθηκε ακόμη περισσότερο, όταν το καλοκαίρι του 394 μετά από μία επίσκεψη μοναχών από τη μονή του Αγίου Ιερωνύμου στο μοναστήρι του Αγίου Επιφανίου στη Βησανδούκη της Παλαιστίνης, ο ίδιος ο Άγιος Επιφάνιος χειροτόνησε τον Παυλιανό, τον αδελφό του Αγίου Ιερωνύμου, διάκονο και κατόπιν ιερέα, για να υπηρετήσει τις δύο μονές στη Βηθλεέμ. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον επίσκοπο Ιωάννη, αφού η χειροτονία έγινε χωρίς τη δική του άδεια και συγκατάθεση και αυτό σήμαινε αντικανονική καταπάτηση της εκκλησιαστικής του δικαιοδοσίας. Μάλιστα απείλησε να αποστείλει επιστολές διαμαρτυρίας προς όλους τους επισκόπους, αλλά ο γηραιός επίσκοπος της Κωνσταντίας του απάντησε σε σχετική επιστολή ότι δεν έχει φόβο Θεού και ότι εξακολουθεί να υπερασπίζεται την αίρεση του Ωριγένη. Κατόπιν ο Ιωάννης απαγόρευσε στους μοναχούς και τις μοναχές των δύο μοναστηριών του Αγίου Ιερωνύμου την είσοδο στον ναό της Γεννήσεως, ενώ στερήθηκαν τη λειτουργική ζωή, ακόμα και την είσοδο στα κοιμητήρια των χριστιανών, αλλά και τη συμμετοχή στις βαπτίσεις των κατηχουμένων των μοναστηριών. Η κατάσταση χειροτέρεψε πολύ περισσότερο, όταν ο επίσκοπος Ιωάννης πληροφορήθηκε ότι ο Άγιος Ιερώνυμος μετέφρασε στα λατινικά την επιστολή του Επιφανίου που τον κατηγορούσε ως αιρετικό. Γι’ αυτό και θέλησε να εκτοπίσει τον Ιερώνυμο από την Παλαιστίνη, αλλά η απέλαση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Στη διένεξη αναμείχθηκε και ο φίλος του Αγίου Ιερωνύμου, ο Ρουφίνος, ο οποίος ως ωριγενιστής και υπερασπιστής του επισκόπου Ιωάννου, ενημέρωσε τον ιερέα Ισίδωρο που ήταν υπέρμαχος της διδασκαλίας του Ωριγένη ότι ο Επιφάνιος και ο Ιερώνυμος κατηγορούσαν τον Ιωάννη ως αιρετικό. Τότε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος θέλησε να παρέμβει για να επέλθει ανακωχή. Αρχικά δεν κατέστη εφικτό, αφού οι επιστολές του είχαν σκοπό, οι μεν Επιφάνιος και Ιερώνυμος να αναγνωρίσουν τον Ιωάννη ως επίσκοπό τους, οι δε Ιωάννης και Ρουφίνος να ομολογήσουν την πίστη τους στην ορθοδοξία. Όμως η εκ νέου παρέμβαση του Πατριάρχου Θεοφίλου κατόρθωσε να αλλάξει την κατάσταση και να αρθεί η τιμωρία της ακοινωνησίας για τον Άγιο Ιερώνυμο και τις συνοδείες του, ενώ υπήρξε και συμφιλίωση του Αγίου με τον Ρουφίνο.
Η εικονική αυτή ειρηνική ατμόσφαιρα δεν κράτησε όμως πολύ, αφού η σύγκρουση των δύο παλαιών φίλων αναζωπυρώθηκε με αφορμή τη μετάφραση από τον Ρουφίνο του έργου «Περί Αρχών» του Ωριγένη, το οποίο θεωρούσε κορυφαίο έργο και συνέχεια της φιλοσοφικής παράδοσης των πραγματειών αναφορικά με τη θεία Πρόνοια. Ο Άγιος Ιερώνυμος του απάντησε, σύμφωνα και με την προτροπή των φίλων του, με μία μετάφραση που αποδείκνυε τις αιρετικές θέσεις της ωριγενικής αίρεσης. Στο μεταξύ η αλλαγή στάσης τόσο από τον πάπα Αναστάσιο όσο και από τον Αλεξανδρείας Θεόφιλο, ο οποίος άρχισε να εκδιώκει τους ωριγενιστές μοναχούς, καταδικάζοντάς τους μάλιστα ως αιρετικούς σε μία σύνοδο, ενθάρρυνε τον Άγιο Ιερώνυμο να συνεχίσει τη διαμάχη του εναντίον του ωριγενισμού. Μάλιστα πληροφορούμενος από τον αδελφό του, τον Παυλινιανό, για την πρόθεση του Ρουφίνου να γράψει εναντίον του, συντάσσει μία απολογία κατά του Ρουφίνου, στην οποία τον καταγγέλλει ως μεταφραστή του Ωριγένη και ασκεί κριτική σε μία πραγματεία του. Απεναντίας ο Ρουφίνος τον κατηγορεί ότι πρόδωσε τη συμφιλίωσή τους και καταγγέλλει ως παρερμηνεία τη μετάφραση του Αγίου Ιερωνύμου στο έργο «Περί αρχών», ενώ τον απειλεί ότι θα αποκαλύψει το αμαρτωλό παρελθόν του. Στις κατηγορίες και απειλές αυτές ο Άγιος απάντησε με πειστικά επιχειρήματα, ενώ την πολεμική του απέναντι στον ωριγενισμό θα συνεχίσει και μετά τον θάνατο του Ρουφίνου το 410 στη Σικελία.
Παράλληλα όμως με τη συγγραφή αντιαιρετικών έργων εναντίον του Ωριγένη, ασχολήθηκε επισταμένα και με τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, βασιζόμενος στο εβραϊκό κείμενο, ενώ απαντά και σε πολλές επιστολές που έχουν ερμηνευτικό χαρακτήρα. Αξιομνημόνευτη υπήρξε η επιστολή προς τον ιερέα Νεποτιανό, όπου ο Άγιος αναφέρεται στις υποχρεώσεις και την πρέπουσα συμπεριφορά των κληρικών, αλλά και η επιστολή προς τη νύφη της Παύλας, στην οποία αναφέρεται στη σωστή ανατροφή των κοριτσιών, όταν μάλιστα αυτά πρόκειται να ακολουθήσουν τη μοναχική πολιτεία. Όμως ο θάνατος της αγαπημένης πνευματικής του κόρης, της Παύλας, στις 26 Ιανουαρίου του 404, βύθισε τον Άγιο Ιερώνυμο σε τέτοια ψυχική θλίψη, ώστε εγκατέλειψε κάθε συγγραφική δραστηριότητα, αφού ήταν το πιο αγαπημένο και αξιοσέβαστό του πρόσωπο. Παρόλα αυτά συνέγραψε στη μνήμη της επιστολή με τίτλο «επιτάφιος λόγος στην Αγία Παύλα», όπου αναφέρεται στη διαδρομή του βίου της και σε όλα τα γεγονότα της προσωπικής της ζωής, καθώς και στις αρετές που την κοσμούσαν, όπως η ταπείνωση, η μετάνοια και η ελεημοσύνη. Μόλις συνήλθε κάπως από την απώλεια της Παύλας, άρχισε να μεταφράζει διάφορες επιστολές και κυρίως τους κανόνες του Αγίου Παχωμίου βάσει της ελληνικής απόδοσης του κοπτικού κειμένου, ενώ αργότερα θα συνεχίσει τους σχολιασμούς στους διάφορους προφήτες. Την περίοδο αυτή συνέγραψε και ένα σύντομο αντιαιρετικό έργο (Adversus Vigilantium) εναντίον του ισπανού ιερέα Βιγιλανδίου, στο οποίο ο μελετητής θαυμάζει την πειστική αντιαιρετική του επιχειρηματολογία. Ο εν λόγω ισπανός ιερέας σκιαγραφείται ως ένας ακόλαστος αιρετικός, αφού ήταν εναντίον της τιμητικής προσκύνησης και λιτάνευσης των ιερών λειψάνων, ενώ απέρριπτε τη νηστεία, τον μοναχισμό, την παρθενία, την ελεημοσύνη και τις ολονυχτίες. Αλλά η μαχητικότητα του Αγίου εναντίον των αιρέσεων και ο φλογερός του αγώνας για την υπεράσπιση της ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως αποδεικνύεται και από τη σφοδρή μάχη που έδωσε κατά της πελαγιανικής αίρεσης, η οποία υποστήριζε ότι τα ανθρώπινα πάθη ξεριζώνονται από την ψυχή από τον ίδιο τον άνθρωπο και τις ενέργειές του και επομένως δεν έχει ανάγκη τη βοήθεια του Θεού. Ως απάντηση στη διδασκαλία των πελαγιανιστών συνέγραψε το αντιαιρετικό έργο «Dialogus adversus Pelagianos», στο οποίο τονίζεται η αναγκαιότητα της χάριτος του Θεού μέσα στη ζωή του αμαρτωλού ανθρώπου, ο οποίος δεν μπορεί να πορευτεί με τη δική του θέληση και με βάση το αυτεξούσιο. Γι’ αυτό και υπερασπίσθηκε τον θεσμό του νηπιοβαπτισμού. Ο αντιαιρετικός του αγώνας συνεχίστηκε με το ίδιο σθένος μέχρι το καλοκαίρι του 416, όταν η αίρεση των πελαγιανιστών καταδικάσθηκε τελικά από τις επαρχιακές συνόδους της Καρχηδόνας και της Milene, ενώ τον Μάιο του 418 καταδικάσθηκε και από μία παναφρικανική σύνοδο.
Στο μεταξύ την άνοιξη του 416 τα μοναστήρια του Αγίου Ιερωνύμου και της Παύλας δέχθηκαν τη βίαιη επίθεση πανούργων ανθρώπων και καταστράφηκαν, αφού παραδόθηκαν στη λαίλαπα της φωτιάς. Το θλιβερό και απρόσμενο αυτό γεγονός ανάγκασε τον Άγιο να εγκατασταθεί σε άλλο μέρος, ενώ ο αιφνίδιος θάνατος της Ευστοχίας που είχε αναλάβει την ηγουμενία των μοναζουσών μετά τον θάνατο της μητέρας της, της Παύλας, βύθισε για μία ακόμη φορά τον Άγιο σε βαθύτατη θλίψη. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει τον αγώνα του εναντίον της πελαγιανικής αίρεσης μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου του 420, όπου καταβεβλημένος πλέον από την προχωρημένη ηλικία και τις ασθένειες παρέδωσε το πνεύμα του στον Πανάγαθο Θεό. Μάλιστα, σύμφωνα με τη μαρτυρία ανώνυμου προσκυνητού από την Ιταλία που επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους μεταξύ 550 και 570, ο Άγιος Ιερώνυμος είχε σκαλίσει πάνω στον βράχο στην είσοδο του Σπηλαίου της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ μία επιγραφή, είχε δε φτιάξει και τον τάφο, όπου επιθυμούσε να τον ενταφιάσουν.
Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 15 Ιουνίου, ενώ προς τιμήν του συντάχθηκαν δύο ασματικές ακολουθίες. Η πρώτη εποιήθη το 1886 από τον μοναχό Νήφωνα και συμπληρώθηκε το 1893 από τον Σιμωνοπετρίτη μοναχό Ιερώνυμο, ενώ εκδόθηκε το 1925 με επιμέλεια του Καθηγουμένου του Ιερού Κοινοβίου Σίμωνος Πέτρας Αρχιμανδρίτου Ιερωνύμου. Η δεύτερη ακολουθία εποιήθη στο Άγιο Όρος από τον αοίδιμο Γεράσιμο Μοναχό Μικραγιαννανίτη, Υμνογράφο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, και εκδόθηκε το 1969 από τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο Α΄ (+15 Νοεμβρίου 1988). Επ’ ονόματι του Αγίου Ιερωνύμου τιμάται ανδρικό ησυχαστήριο στο Αμπελοχώρι Θηβών, το οποίο ιδρύθηκε το 1999 από τον αοίδιμο Αρχιμανδρίτη π. Χρυσόστομο Αγγέλου (+15 Ιουλίου 2009), αλλά και γυναικεία μονή στα Σκούρτα Βοιωτίας, η οποία υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας.
Επίσης εντός του κτιριακού συγκροτήματος του Ιερού Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας Τήνου υπάρχει μικρό παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο. Πλούσια υπήρξε και η εικονογραφία του Αγίου, ιδιαίτερα στη Δύση, αφού από τον 13ο μέχρι και τον 17ο αιώνα αναρίθμητες είναι οι εικονογραφικές παραστάσεις, οι οποίες άλλοτε τον παρουσιάζουν με τη μορφή μοναχού που συγγράφει, άλλοτε με τη μορφή του καρδιναλίου, άλλοτε από τη θέα του Εσταυρωμένου που κρατά με το αριστερό του χέρι, ενώ με το δεξί να χτυπά το στήθος του με μία πέτρα. Σημαντική θέση στις εικονογραφικές παραστάσεις του Αγίου κατέχει και η απεικόνιση του υποτακτικού λιονταριού.
Αναμφισβήτητα ο Άγιος Ιερώνυμος υπήρξε ο κατ’ εξοχήν άγιος της Αγίας Γραφής και αυτός που επηρέασε τον θεολογικό κόσμο της Δύσης μέσα από το μεταφραστικό και υπομνηματικό του έργο στη Βίβλο. Έχοντας ως πνευματικό του πρότυπο τον Μέγα Αντώνιο και την ασκητική του πολιτεία κατέστη λαμπρός βιβλικός πατήρ της Εκκλησίας με πλουσιότατο και ανεκτίμητο συγγραφικό έργο και με μαχητική αντιαιρετική δράση, υπερασπιζόμενος την αλήθεια της ορθής χριστιανικής πίστεως και ομολογίας που για εκείνον ήταν το κριτήριο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ας αποτελέσει και για τη σημερινή συγκεχυμένη και αλλοπρόσαλλη εποχή μας ένα φωτεινό πρότυπο που θα διδάσκει, θα καθοδηγεί και θα εμπνέει τον άνθρωπο εκείνο που αναζητά εναγωνίως νόημα στη ζωή και την ύπαρξή του μέσα από την αλήθεια της ορθής πίστεως της Εκκλησίας μας.
Βιβλιογραφία
· Μαρίνη Σπυρίδωνος Ν., Ο Όσιος Ιερώνυμος – Ο υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, Εκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος, Α΄ Έκδοση, Αθήνα 2011.
«Και στην περίπτωση αυτή όλοι μαζί θα προχωρήσουμε» ήταν το αισιόδοξο μήνυμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου μετά την επίσκεψη-ενημέρωσή του από το Συντονιστικό Κέντρο Επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης, που επλήγη από τον ισχυρό σεισμό της Δευτέρας, 27ης Σεπτεμβρίου.
Επιμέλεια: Ευγενία Δίτσα
Φωτογραφίες: EUROKINISSI/ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΡΑΠΑΝΗΣ/ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΗΣ
«Πρέπει να είμαστε φειδωλοί στα λόγια, γιατί θα παρασυρθούμε, γιατί στην Ελλάδα εύκολα λέμε τα μεγάλα λόγια και μετά τα ξεχνάμε. Η Εκκλησία δίνει το παράδειγμα. Εμείς στη Βοιωτία κουβαλάμε μία πείρα μεγάλη, που μας λέει ότι οι πρώτες ώρες μετά από έναν σεισμό είναι οι πιο δύσκολες, είναι εκείνες οι ώρες που κόβουνε την πορεία της ζωής μας, μας αλλάζουν τα προγράμματα, μας φέρνουν ξαφνικά πράγματα που δεν τα περιμέναμε και χρειάζεται ο άνθρωπος στήριξη ηθική και πνευματική προπάντων, αλλά και υλική. Οι συνεργάτες μου κι εγώ, μέσα σε αυτή την ταραχή, είπαμε ότι αγαπάμε τους Κρήτες, ενδιαφερόμαστε για τους Κρήτες. Υποφέρουν και αυτοί όπως έχουμε υποφέρει εμείς άλλες φορές. Αυτή την ώρα, που αρχίζει ένας αγώνας αναστηλώσεως, πρέπει να βρεθούμε πλάι τους, για να τους τονώσουμε ψυχικά, να τους βοηθήσουμε υλικά όσο μπορούμε και να τους υποσχεθούμε κουράγιο – θα βοηθήσει ο Θεός, ώστε να ξαναφτιάξουμε αυτά που χάλασαν και να ξαναζήσουμε τη ζωή μας από την αρχή», είπε ο Μακαριώτατος, αποκαλύπτοντας εν συνεχεία ότι η Αρχιεπισκοπή έχει συγκεντρώσει ήδη 8 τόνους τροφίμων, ενώ εάν παραστεί ανάγκη, θα επιστρατεύσει και ολόκληρη την Εκκλησία.
Παρακολουθήστε τις δηλώσεις:
O Μακαριώτατος έφτασε στην Αρχιεπισκοπή Κρήτης περίπου στις 11.15 κι έπειτα κατευθύνθηκε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του πολιούχου Αγίου Μηνά.
Στη διάρκεια της σύντομης παραμονής του στο Ηράκλειο, είχε μικρής διάρκειας συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ειρηναίο στην Αρχιεπισκοπή Κρήτης.
Ο κ. Ειρηναίος καλωσόρισε τον προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας με μεγάλη θέρμη, βγαίνοντας στο μπαλκόνι της Αρχιεπισκοπής κατά την άφιξη του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου για να τον προϋπαντήσει.
O Αρχιεπίσκοπος θέλησε να βρεθεί στο πλευρό των πληγέντων, γι’ αυτό και σήμερα επισκέφθηκε την Κρήτη, το Ηράκλειο και τις πληγείσες από τον σεισμό των 5,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ περιοχές.
Φεύγοντας από το Ηράκλειο, επισκέφθηκε το Συντονιστικό Κέντρο Επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής στο Αρκαλοχώρι, απ’ όπου παρακολουθήσατε και τις δηλώσεις, ενώ πλέον συναντά τους σεισμόπληκτους, προκειμένου να τους συμπαρασταθεί. Ο Αρχιεπίσκοπος συνοδεύεται από τους Μητροπολίτες Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέα, Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Μακάριο και τον Λάμπης και Σφακίων κ. Ειρηναίο και τον Γενικό Διευθυντή της «ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ» Κωνσταντίνο Δήμτσα.
Επίσης, ο Μακαριώτατος είχε συνάντηση σήμερα το μεσημέρι και με τον Περιφερειάρχη Κρήτης, Σταύρο Αρναουτάκη. Ο κ. Αρναουτάκης ευχαρίστησε τον προκαθήμενο της ελλαδικής εκκλησίας για το έμπρακτο, ανθρωπιστικό της ενδιαφέρον και την υποστήριξή της στους σεισμόπληκτους.
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο, με αφορμή την επίσκεψη του Μακαριωτάτου στην Κρήτη.
Ο Περιφερειάρχης καλωσόρισε τον προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας στο νησί, αναφερόμενος στη συμβολική αλλά και την ουσιαστική αξία της επίσκεψης.
Από την πρώτη στιγμή με εντολή του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, ο Φιλανθρωπικός Οργανισμός «ΑΠΟΣΤΟΛΗ» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών ανταποκρίθηκε προκειμένου να καλυφθούν ανάγκες των πληγέντων και 8 τόνοι τρόφιμα παραδόθηκαν σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου που έχει αναλάβει τη σίτιση των σεισμοπλήκτων.
Yπενθυμίζεται ότι ο Μακαριώτατος Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος απέστειλε συνοδικό Γράμμα στον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ειρηναίο, με αφορμή το γεγονός του καταστρεπτικού σεισμού που έπληξε την Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου ε.ε. την Μεγαλόνησο. Το Συνοδικό Γράμμα έχει ως εξής:
Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης, Ὑπέρτιμε καὶ Ἔξαρχε Εὐρώπης, Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου Κρήτης, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητὲ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ κύριε Εἰρηναῖε,
Μετὰ θλίψεως βαθυτάτης καὶ ἀλγούσης καρδίας ἐπληροφορήθημεν τὸ γεγονὸς τοῦ καταστρεπτικοῦ σεισμοῦ, ὅστις ἔπληξεν πρότριτα τὴν Μεγαλόνησον καὶ τὴν ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης, ἰδιαιτέρως δὲ τὴν καθ’ Ὑμᾶς Ἱερὰν Ἀρχιεπισκοπὴν Κρήτης καὶ τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἀρκαλοχωρίου, ὡς καὶ τὸν συνεπείᾳ τούτου θάνατον ἑνὸς καὶ τὸν τραυματισμὸν πλείστων ὅσων συνανθρώπων ἡμῶν καὶ τὴν καταστροφὴν πολλῶν οἰκιῶν καὶ λοιπῶν κτιρίων.
Διό, διὰ τῶν μετὰ χεῖρας Συνοδικῶν Γραμμάτων, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως, συνοδυνόμενοι καὶ ἡμεῖς μετὰ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ Αὐτῆς, ἐκφράσωμεν ὑμῖν, καὶ δι’ ὑμῶν παντὶ τῷ εὐσεβεῖ τῆς καθ’ ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας λαῷ, τὴν εἰλικρινῆ συμπαράστασιν, τὴν ἀμέριστον συμπάθειαν καὶ τὴν χριστιανικὴν ἀλληλεγγύην τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Προσέτι, εὐχόμεθα ἐκ μέσης καρδίας τῷ Πανοικτίρμονι Θεῷ ὅπως καταπέμψῃ τῷ δεινῶς δοκιμαζομένῳ προσφιλεῖ ἐν Κρήτῃ λαῷ εὐτονίαν, παράκλησιν, ὑπομονήν, δύναμιν, ἐλπίδα καὶ ἀκαταίσχυντον θάρρος διὰ τὴν αἰσίαν ἀντιμετώπισιν τῆς ἀπροσδοκήτου συμφορᾶς.
Σεβασμιώτατε, οἴκοθεν νοεῖται ὅτι ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θέλει συμπαρασταθῆ ἐμπράκτως εἰς τὴν ἀδελφὴν ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίαν, ἐπὶ τῷ τέλει τῆς, κατὰ τὸ δυνατόν, ἀνακουφίσεως καὶ τῆς παροχῆς ἀνθρωπιστικῆς βοηθείας εἰς τοὺς σεισμοπαθεῖς ἀδελφοὺς ἡμῶν.
Ἐπὶ δὲ τούτοις, εὐελπιστοῦντες εἰς τὴν σὺν Θεῷ ἐπιτυχῆ ἀντιμετώπισιν καὶ ὑπέρβασιν τῆς ἐνεστώσης ἐκ τοῦ Ἐγκελάδου συμφορᾶς, εὐχόμεθα ταχεῖαν ἀποκατάστασιν ἐν εὐσεβείᾳ, εὐημερίᾳ καὶ προόδῳ τοῦ βίου τῶν πληγέντων κατοίκων τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, κατασπαζόμεθα τὴν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα ἐν Κυρίῳ καὶ διατελοῦμεν μετὰ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης.
Από την στιγμή που θα ακολουθήσετε τις οδηγίες το ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο για 48 ώρες για να το δείτε όσες φορές θέλετε.
Το ντοκιμαντέρ «Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής» περιγράφει την ζωή ενός μεγάλου ασκητή του Αγίου Όρους, ο οποίος αγιοκατατάχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2020.
Το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, έλαβε πέντε βραβεία από την επιτροπή του London Greek Film Festival, το 2020, συμπεριλαμβανομένου και του βραβείου για το βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι «Μια προσευχή για όλους», με στίχους του ίδιου του Γέροντα από το βιβλίο «Γέροντας Ιωσήφ – Επιστολές και Ποιήματα». Το τραγούδι ερμηνεύει, ο χολιγουντιανός ηθοποιός Τζόναθαν Τζάκσον, ο οποίος ενσαρκώνει και το ρόλο του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή, στο ντοκιμαντέρ.
Το συμβολικό ποσό που καλείστε να συνεισφέρετε, θα μας βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας για παραγωγή ντοκιμαντέρ και ταινιών με ορθόδοξο περιεχόμενο. Η παραγωγή είναι του Ινστιτούτου Άγιος Μάξιμος ο Γραικός και την επιμέλεια του ντοκιμαντέρ είχε η Βατοπαιδινή αδελφότητα.
Copyright Άγιος Μάξιμος ο Γραικός 2020
Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία! Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας! Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, ενθουσιασμός, λαχτάρα του βίου! Ο Χριστός είναι το παν! Είναι έρωτας αναφαίρετος. Ο έρωτας του Χριστού. Από εκεί πηγάζει η χαρά.
Χριστιανός είναι αυτός που έχει τη ζωή του Χριστού και όχι αυτός που κάνει καλά έργα μόνο, γιατί καλά έργα κάνει και κάποιος που δεν είναι χριστιανός. Και τη ζωή του Χριστού την αποκτά ο άνθρωπος με τη συμμετοχή του στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και ιδιαίτερα στη θεία Λειτουργία. Πνευματική ζωή δεν σημαίνει καλή συμπεριφορά, αλλά παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του ανθρώπου.
Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
https://www.orthodoxianewsagency.gr/pneymatika-apospasmata/ti-einai-o-xristos/
Επίσης, έχουν ελεγχθεί 45 επαγγελματικοί χώροι, εκ των οποίων ακατάλληλοι είναι οι 36.
– Όσον αφορά τους ιερούς ναούς και τα δημόσια κτίρια, από 85 αυτοψίες «κίτρινα» έχουν χαρακτηριστεί 46 ακίνητα, ενώ σε 74 άλλα κτίρια (αποθήκες, στάβλους) τα 71 κρίθηκαν μη κατοικίσιμα .
– Έχουν γίνει έλεγχοι σε 18 σχολικές μονάδες, εκ των οποίων 12 κρίθηκαν κατάλληλες προς χρήση και 6 ακατάλληλες. Επίσης, έγινε αυτοψία και στο Κέντρο Υγείας στο Οροπέδιο Λασιθίου, το οποίο κρίθηκε κατάλληλο προς χρήση.
https://www.orthodoxianewsagency.gr/epikairotita/kriti-aytopsia-se-seismopliktous-ierous-naous/
Το φεστιβάλ άνοιξε αυλαία χθες, 28 Σεπτεμβρίου, ολοκληρώνοντας τον κύκλο του την Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2021.
Αξίζει να σημειωθεί πως η ταινία έχει ήδη βραβευτεί με το βραβείο κοινού στο 43ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Μόσχα αλλά και με το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες.
Η ταινία «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» (MAN OF GOD) της Yelena Popovic με τον Άρη Σερβετάλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αγίου Νεκταρίου, με πάνω από 270.000 εισιτήρια τις 4 πρώτες εβδομάδες προβολής της σε Ελλάδα και Κύπρο διατηρεί την πρώτη θέση στο box office της χώρας μας.
Με την πλειοψηφία των κινηματογράφων να έχουν sold out παραστάσεις, η διεθνής παραγωγή είναι η πρώτη ταινία της τελευταίας δεκαετίας που κατορθώνει και τερματίζει στο #1 του box office για 4 συνεχόμενες εβδομάδες, κόβοντας το νήμα σταθερά πρώτη, με πληθώρα ταινιών πρώτης προβολής να έχουν κυκλοφορήσει στις αίθουσες από τις 26 Αυγούστου που η ταινία ξεκίνησε το κινηματογραφικό της ταξίδι.
Η ταινία της Popovic που έφερε στις αίθουσες κοινό όλων των ηλικιών, ακόμα και μη τακτικούς κινηματογραφόφιλους, συνεχίζει καθημερινά τις προβολές της σε πάνω από 100 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα, με την προσμονή του κοινού και των χειμερινών αιθουσών να είναι μεγάλη.
Η δημοτικότητα του Αγίου Νεκτάριου, τότε Μητροπολίτη Πενταπόλεως, προκαλεί τη ζηλοφθονία ορισμένων κληρικών στην Αλεξάνδρεια. Από φόβο ότι θα γίνει ο επόμενος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, μέρος του κλήρου τον δυσφημίζει με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από την Αίγυπτο. Στην Αθήνα πια, χάρη στην εξελιγμένη παιδαγωγική του τακτική, γίνεται ξακουστός και κοσμαγάπητος και την ίδια εποχή επιδίδεται σε σπουδαίο συγγραφικό έργο. Ο φόρτος εργασίας, όμως, τον καταπονεί και αποφασίζει να αποσυρθεί στην Αίγινα, όπου ξαναχτίζει ένα ερειπωμένο μοναστήρι με τα ίδια του τα χέρια, το οποίο χάρη στη φήμη του, μεγαλώνει. Η Μονή, όμως, δεν αναγνωρίζεται ποτέ, ενώ ο Άγιος Νεκτάριος κατηγορείται άδικα για ανηθικότητα. Στο Αρεταίειο νοσοκομείο, λίγο μετά το θάνατό του, θα κάνει το τελευταίο του θαύμα.
Πρωταγωνιστούν: Άρης Σερβετάλης, Alexander Petrov, Mickey Rourke, Χρήστος Λούλης, Καριοφυλλιά Καραμπέτη, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιάννης Στάνκογλου, Τάνια Τρύπη, Μαρθίλια Σβάρνα, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Γιάννης Αναστασάκης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Βασίλης Κουκαλάνι, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μιχάλης Μητρούσης, Μιχάλης Οικονόμου, Τόνια Σωτηροπούλου, Κορίνα Άννα Γουγούλη, Μάνος Γαβράς, Σαράντος Γεωγλερής, Παναγιώτης Μαρίνος.
Μουσική: Zbigniew Preisner
Παραγωγή: Simeon Entertainment, View Master Films
Παραγωγή – σε συνεργασία με: Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος o Γραικός, Eurogroup Ltd
Mε την υποστήριξη των: Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Deep Dream, Ingenuity-FO, NP Ασφαλιστική, Ασφάλειαι Μινέττα, ΕΚΟΜΕ (Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας), ΕΚΚ (Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου)
Ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Καστελίου και Βιάνου κ.κ. Ανδρέας ανέφερε ότι ο σεισμός ενεργοποίησε άμεσα την πολιτεία και ευαισθητοποίησε τους πολίτες. «Όλοι μαζί δίνουμε μία μάχη με αποφασιστικότητα, με τόλμη, με πίστη και με προσευχή» είπε ο Σεβασμιώτατος, ο οποίος πρόσθεσε ότι «και αυτή την μάχη θα την κερδίσουμε γιατί είμαστε δυνατοί και γιατί έχουμε πίστη».
Στην συνέντευξη Τύπου για την εξειδίκευση των μέτρων μετείχαν ο υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστος Στυλιανίδης και ο υφυπουργός Ευάγγελος Τουρνάς, ο υφυπουργός στον Πρωθυπουργό, Χρήστος Τριαντόπουλος, ο υφυπουργός Υποδομών, Γιώργος Καραγιάννης, ο υφυπουργός Αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης, ο περιφερειάρχης Κρήτης, Σταύρος Αρναουτάκης και οι δήμαρχοι Μινώα Πεδιάδος και Αρχανών Αστερουσίων.
Ο κ. Στυλιανίδης ανέφερε ότι η καταστροφή από το σεισμό είναι μεγάλη, συλλυπήθηκε την οικογένεια του νεκρού και αναφέρθηκε στην ενότητα με την οποία θα πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια αντιμετώπισης της κατάστασης. «Εδώ στο Αρκαλοχώρι απεδείχθη ότι η ελληνική κοινωνία, οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Εκκλησία, η Περιφέρεια, μπορούμε να συμπορευθούμε για να αμβλύνουμε τις επιπτώσεις αυτής της φυσικής καταστροφής. Νομίζω ότι είναι ένα δείγμα γραφής για το τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες όταν λειτουργούν όλοι μαζί» είπε ο κ. Στυλιανίδης που ευχαρίστησε όσους συμμετέχουν στην προσπάθεια, αναφερόμενος παράλληλα στην σημασία της συνεργασίας. «Είναι μια μεγάλη προσπάθεια κι ο καθένας με το δικό του ρόλο, με το δικό του μερίδιο προσπάθειας, συμβάλλει ώστε να επιτύχουμε να αμβλύνουμε τις επιπτώσεις της φυσικής καταστροφής. Κι όπως είπε και ο πρωθυπουργός, καμιά φορά από μια φυσική καταστροφή μπορεί να προκύψει ακόμη και κάτι καλύτερο, γιατί προσφέρονται ευκαιρίες, όπως λ.χ. τονίστηκε ήδη από τον υφυπουργό, για ένα νέο χωροταξικό σχέδιο στην περιοχή. Ίσως να είναι μια νέα αρχή για την περιοχή χωρίς τα παλιά προβλήματα οικοδόμησης των σπιτιών – αν ήταν ανθεκτικά σε σεισμό, αν χτίζονταν μέσα στα ρέματα. Και δυστυχώς, στην Πολιτική Προστασία ξέρουμε πολύ καλά ότι σε περίπτωση πλημμυρικών φαινόμενων, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για οικοδομές χτισμένες μέσα στα ρέματα» κατέληξε ο κ. Στυλιανίδης.
Σε ό,τι αφορά τα μέτρα, ο υφυπουργός στον Πρωθυπουργό, Χρήστος Τριαντόπουλος αναφέρθηκε στην παροχή στεγαστικής συνδρομής σε φυσικά και νομικά πρόσωπα για την αποκατάσταση κτιρίων, στην παροχή πρώτης αρωγής έναντι της στεγαστικής συνδρομής μέσω της πλατφόρμας arogi.gov.gr, στην παροχή αποζημίωσης της οικοσκευής και κάλυψης των πρώτων αναγκών των νοικοκυριών που επλήγησαν μέσω της πλατφόρμας arogi.gov.gr και την απαλλαγή για μία τριετία από τον ΕΝΦΙΑ. Επιπλέον αναφέρθηκε στην επιχορήγηση επιχειρήσεων που επλήγησαν από το σεισμό, την παροχή πρώτης αρωγής έναντι της επιχορήγησης επιχειρήσεων μέσω της πλατφόρμας arogi.gov.gr, την αναστολή φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων για έξι μήνες, αναστολή διενέργειας πράξεων αναγκαστικής εκτέλεσης και επιδότηση ενοικίου/συγκατοίκησης. Ο κ. Τριαντόπουλος ολοκληρώνοντας την εξειδίκευση των μέτρων αναφέρθηκε και στήριξη των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και τη συνεργασία και στήριξη για την κατεδάφιση των επικινδύνως ετοιμόρροπων κτιρίων.
Στην καθοριστικής σημασίας βοήθεια των τοπικών φορέων και εθελοντικών οργανώσεων αναφέρθηκε ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας, Ευάγγελος Τουρνάς, που εξήγησε ότι η προσπάθεια, που ξεκίνησε υπό την καθοδήγηση του υπουργού, θα συνεχιστεί και προς αυτή την κατεύθυνση θα ενεργοποιηθούν όλες οι δυνάμεις που χρειάζονται. «Θα προσπαθήσουμε και από την Αθήνα να συντονίσουμε τις ενέργειες και να ενεργοποιήσουμε όποιες δυνάμεις χρειάζονται για να ολοκληρωθεί το έργο που ξεκίνησε υπό την καθοδήγηση του υπουργού. Σύντομα θα επανέλθουμε για να δούμε πού βρισκόμαστε και ελπίζω πως όλη αυτή η προσπάθεια θα ολοκληρωθεί σύντομα και ο πληθυσμός της περιοχής να ανακουφιστεί. Να επιτευχθεί όλα να πάρουν το δρόμο τους έτσι ώστε να κλείσουμε με επιτυχία όλη αυτή την προσπάθεια που ξεκινήσαμε» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Τουρνάς.
Ο υφυπουργός Υποδομών, Γιώργος Καραγιάννης αναφέρθηκε στη μεταφορά των πρώτων 3Ο οικίσκων για να λειτουργήσουν οι τάξεις των σχολείων που έχουν υποστεί ζημιές από το σεισμό, ενώ ανακοίνωσε ότι από αύριο στέλνονται επιπλέον 20 με 30 μηχανικοί του υπουργείου για να ενισχύσουν τα συνεργεία των 60 μηχανικών που κάνουν ήδη απο το πρωί αυτοψίες στην περιοχή που έχει πληγεί από τον σεισμό. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Καραγιάννης «σήμερα, πρώτη ημέρα, έχουν γίνει ήδη 415 αυτοψίες σε διάφορα κτήρια και φαίνεται ότι 359 κτήρια είναι μη κατοικήσιμα και μόνο 56 κατοικήσιμα. Αναφορικά με τα σχολεία, 18 σχολικές μονάδες έχουν ελεγχθεί, από τις οποίες 9 μη κατοικήσιμες και 9 κατοικήσιμες. Οι αυτοψίες συνεχίζονται και θα έχουμε εκτίμηση για την κατάσταση των κτηρίων μέχρι το τέλος της εβδομάδας».
Αναλυτικότερα οι σημερινές αυτοψίες αφορούν 343 σε κατοικίες, εκ των οποίων οι 40 έχουν κριθεί κατάλληλες για χρήση (κατοικήσιμες), 292 προσωρινά ακατάλληλες για χρήση (χρήζουν επισκευών) και 11επικίνδυνες για χρήση. Επιπλέον 15 αυτοψίες σε επαγγελματικούς χώρους, εκ των οποίων 5 είναι κατάλληλοι για χρήση και 10 προσωρινά ακατάλληλοι. Ελέγχθηκαν 28 αποθήκες/στάβλοι κλπ εκ των οποίων οι 26 είναι προσωρινά ακατάλληλοι για χρήση και 2 επικίνδυνοι για χρήση. Επίσης ελέγχθηκαν 29 Δημόσια Κτίρια ή/και Ιεροί Ναοί εκ των οποίων 11 κρίθηκαν κατάλληλοι για χρήση και 18 κρίθηκαν προσωρινά ακατάλληλοι για χρήση. Τέλος, ελέγχθηκαν 18 σχολικές μονάδες εκ των οποίων, 9 κρίθηκαν κατάλληλες για χρήση και 9 ακατάλληλες προς χρήση.
Ο υφυπουργός Αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης ανέφερε ότι τα μέτρα και οι πρωτοβουλίες είναι πλέον ορατές, συμπληρώνοντας ότι οι πολίτες δεν θα πρέπει να αισθάνονται μόνοι. «Είμαι βέβαιος ότι θα κλείσουν οι πληγές το συντομότερο δυνατόν όπως έγινε και στις περιοχές που επλήγησαν προσφάτως από πυρκαγιές, λίγο πιο πριν από πλημμύρες. Καλό θα ήταν να μην είχε συμβεί, αφού συνέβη θα το αντιμετωπίσουμε μαζί και νομίζω ότι η παρουσία όλων εδώ, αυτό καταδεικνύει» πρόσθεσε ο κ. Αυγενάκης, που εξήγησε ότι δεν χρειάζεται εφησυχασμός αλλά ούτε πανικός.
Ο δήμαρχος Μινώα Πεδιάδος, Μανώλης Φραγκάκης ευχαρίστησε τον πρωθυπουργό αλλά και τα μέλη της κυβέρνησης που βρέθηκαν στην περιοχή αλλά και όσους συμμετέχουν στις προσπάθειες αντιμετώπισης της κατάστασης, διευκρινίζοντας ότι με την συνεργασία όλων επετεύχθη ο άθλος, όπως τον χαρακτήρισε, που δεν ήταν άλλος από το «να καταφέρουμε να εξυπηρετήσουμε περίπου 500 άτομα, τόσο σε ό,τι αφορά τη διανυκτέρευσή τους, τη διατροφή αλλά και την τακτοποίηση αναγκών τους». Ο κ. Φραγκάκης ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον πρωθυπουργό για τις ανακοινώσεις σχετικά με το ειδικό χωρικό και τα σχέδια για το Αρκαλοχώρι και το Καστέλι. «Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον πρωθυπουργό που δεσμεύτηκε ότι μαζί με το ειδικό χωρικό θα γίνουν και τα σχέδια του Αρκαλοχωρίου και του Καστελίου. Είναι μία ευκαιρία η οποία δεν πρέπει να πάει χαμένη, μια τεράστια ευκαιρία για την περιοχή μας» πρόσθεσε ο δήμαρχος Μινώα Πεδιάδος.
ΑΠΕ ΜΠΕ
https://www.orthodoxianewsagency.gr/epikairotita/493087/
H είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη στην τοπική κοινωνία της Βιάννου, αλλά και ολόκληρης της Κρήτης.
Την ώρα του σεισμού ο Ιάκωβος Τσαγκαράκης βρισκόταν μέσα στην εκκλησία, με αποτέλεσμα να καταπλακωθεί από τόνους πέτρας και να τραυματιστεί θανάσιμα.
Τραγική φιγούρα ο γιός του που βρισκόταν στο σημείο και τραυματίστηκε και ο ίδιος, αφού ο σεισμός τον «πρόλαβε» ενώ έβγαινε από την εκκλησία και ο οποίος είδε τον πατέρα του να «χάνεται» κάτω από τα συντρίμμια.
πηγή: https://creta24.gr/
Διασβάστε Αναλυτικά:
Συνοδικό Γράμμα ἀπέστειλε ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος στόν Σεβασμιώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Εἰρηναῖο, μέ ἀφορμή τό γεγονός τοῦ καταστρεπτικοῦ σεισμοῦ πού ἔπληξε τήν Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ. τήν Μεγαλόνησο. Τό Συνοδικό Γράμμα ἔχει ὡς ἑξῆς:
Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης, Ὑπέρτιμε καὶ Ἔξαρχε Εὐρώπης, Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου Κρήτης, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητὲ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ κύριε Εἰρηναῖε,
Μετὰ θλίψεως βαθυτάτης καὶ ἀλγούσης καρδίας ἐπληροφορήθημεν τὸ γεγονὸς τοῦ καταστρεπτικοῦ σεισμοῦ, ὅστις ἔπληξεν πρότριτα τὴν Μεγαλόνησον καὶ τὴν ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης, ἰδιαιτέρως δὲ τὴν καθ’ Ὑμᾶς Ἱερὰν Ἀρχιεπισκοπὴν Κρήτης καὶ τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἀρκαλοχωρίου, ὡς καὶ τὸν συνεπείᾳ τούτου θάνατον ἑνὸς καὶ τὸν τραυματισμὸν πλείστων ὅσων συνανθρώπων ἡμῶν καὶ τὴν καταστροφὴν πολλῶν οἰκιῶν καὶ λοιπῶν κτιρίων.
Διό, διὰ τῶν μετὰ χεῖρας Συνοδικῶν Γραμμάτων, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως, συνοδυνόμενοι καὶ ἡμεῖς μετὰ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ Αὐτῆς, ἐκφράσωμεν ὑμῖν, καὶ δι’ ὑμῶν παντὶ τῷ εὐσεβεῖ τῆς καθ’ ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας λαῷ, τὴν εἰλικρινῆ συμπαράστασιν, τὴν ἀμέριστον συμπάθειαν καὶ τὴν χριστιανικὴν ἀλληλεγγύην τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Προσέτι, εὐχόμεθα ἐκ μέσης καρδίας τῷ Πανοικτίρμονι Θεῷ ὅπως καταπέμψῃ τῷ δεινῶς δοκιμαζομένῳ προσφιλεῖ ἐν Κρήτῃ λαῷ εὐτονίαν, παράκλησιν, ὑπομονήν, δύναμιν, ἐλπίδα καὶ ἀκαταίσχυντον θάρρος διὰ τὴν αἰσίαν ἀντιμετώπισιν τῆς ἀπροσδοκήτου συμφορᾶς.
Σεβασμιώτατε, οἴκοθεν νοεῖται ὅτι ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θέλει συμπαρασταθῆ ἐμπράκτως εἰς τὴν ἀδελφὴν ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίαν, ἐπὶ τῷ τέλει τῆς, κατὰ τὸ δυνατόν, ἀνακουφίσεως καὶ τῆς παροχῆς ἀνθρωπιστικῆς βοηθείας εἰς τοὺς σεισμοπαθεῖς ἀδελφοὺς ἡμῶν.
Ἐπὶ δὲ τούτοις, εὐελπιστοῦντες εἰς τὴν σὺν Θεῷ ἐπιτυχῆ ἀντιμετώπισιν καὶ ὑπέρβασιν τῆς ἐνεστώσης ἐκ τοῦ Ἐγκελάδου συμφορᾶς, εὐχόμεθα ταχεῖαν ἀποκατάστασιν ἐν εὐσεβείᾳ, εὐημερίᾳ καὶ προόδῳ τοῦ βίου τῶν πληγέντων κατοίκων τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, κατασπαζόμεθα τὴν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα ἐν Κυρίῳ καὶ διατελοῦμεν μετὰ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης.
«Φωστήρες νοητοί, εξανέτειλαν πάσιν ημίν οι θείοι του Χριστού Νεομάρτυρες απλανώς οδηγούντες προς τας ευθείας τρίβους των σωτηρίων αυτού εντολών »[1].
Στις 27 Σεπτεμβρίου η Αγία μας Εκκλησία τιμά τη Νεομάρτυρα Ακυλίνα. Τι είναι, όμως, νεομάρτυς; Ποιός θεωρείται νεομάρτυς; Συμφωνα με τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη [2], ως Νεομάρτυρες χαρακτηρίζονται όσοι μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού μετά από το 1453 μ.Χ., δηλαδή μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, από τούς Μωαμεθανούς Τούρκους, επειδή αρνήθηκαν να ασπασθούν τον Ισλαμισμό, το Μουσουλμανισμό. Οι Νεομάρτυρες ονομάσθηκαν έτσι, για να διακρίνονται από τούς παλαιούς μάρτυρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων ή και αργότερα της εικονομαχίας. Ο άγιος Νικόδημος στο προοίμιο του έργου του «Νέον Μαρτυρολόγιον», όπου υπάρχουν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι βίοι των Νεομαρτύρων, κάνει την εξής πολύ σημαντική ερώτηση : «Για ποια αίτια ευδόκησε ο Θεός να εμφανιστούν αυτοί οι νέοι Μάρτυρες στους σημερινούς καιρούς»; Την απάντηση, βεβαίως, μας την δίνει με οξύνοια ο ίδιος, απαριθμώντας πέντε αίτια.
Πρώτο, για να είναι ανακαινισμός όλης της Ορθοδόξου πίστεως, δεύτερο για να μένουν αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως οι αλλόπιστοι, τρίτο για να είναι δόξα μεν και καύχημα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, έλεγχος δε και καταισχύνη των ετεροδόξων, τέταρτο για να είναι παράδειγμα υπομονής σε όλους τούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, που τυραννούνται κάτω από τον βαρύ ζυγό της αιχμαλωσίας, και πέμπτο για να είναι θάρρος και παρακίνηση στο να μιμηθούν δια του έργου το μαρτυρικό τους τέλος, τόσο οι Χριστιανοί, που αναγκάζονται κατά περίσταση να μαρτυρήσουν, όσο και όσοι έφθασαν να αρνηθούν νωρίτερα την Ορθόδοξη πίστη.
Σύμφωνα με τον άγιο Νικόδημο, οι νέοι αυτοί Μάρτυρες κάνουν αναπολόγητους τους αλλοπίστους την ημέρα της Κρίσεως, διότι καθώς το λίγο προζύμι, που σμίγεται με το πολύ αλεύρι, μεταδίδει την δική του δύναμη σ’αυτό και γίνεται ολόκληρο ζύμη, έτσι οικονόμησε ο Θεός να είναι σμιγμένοι οι λίγοι πιστοί με τους πολλούς αλλοπίστους, για να μεταδώσουν σ’αυτούς την Ορθόδοξη πίστη και να τους φέρουν στην επίγνωση της αληθείας. Έτσι μας το βεβαιώνει ο θείος Χρυσόστομος: «δια τούτο και ανέμιξεν (ο Θεός δηλαδή) τω πλήθει τους αυτώ πιστεύοντας, ίνα μεταδώμεν αλλήλοις της ημετέρας συνέσεως »[3].
Οι άγιοι Νεομάρτυρες είναι η δόξα και το καύχημα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, έλεγχος δε και καταισχύνη των ετεροδόξων.
Εκείνοι, οι παλαιοί μάρτυρες, μαρτύρησαν για την πίστη της Αγίας Τριάδος; Κι αυτοί ομοίως. Εκείνοι έχυσαν το αίμα τους για το όνομα και την Θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Κι αυτοί ομοίως. Κατά τον άγιο Νικόδημο, όμως, αυτοί (οι νέοι μάρτυρες) έχουν κάτι περισσότερο από τους παλαιούς. Καθ’ότι εκείνοι μεν αγωνίσθηκαν κατά της πολυθεΐας και ειδωλολατρείας, η οποία είναι μία προφανής ασέβεια, που δύσκολα μπορεί να απατήσει ένα λογικό νου, αυτοί όμως αγωνίσθηκαν κατά της μονοπροσώπου μονοθεΐας των αλλοπίστων, η οποία είναι μία κεκρυμμένη ασέβεια, που εύκολα μπορεί να απατήσει τον νου.
Γι’ αυτό, αν και αυτοί οι Μάρτυρες είναι νέοι κατά τούς χρόνους, όμως κατά τα μαρτύρια είναι παλαιοί. Αν και είναι έσχατοι κατά την διαδοχή του γένους, όμως κατά τούς στεφάνους είναι πρώτοι. Γιατί ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος του νοητού αμπελώνος της Ανατολικής Εκκλησίας, κάλεσε εργάτες στον αμπελώνα του, κατά την παραβολή του Ευαγγελίου [4], και τούς παλαιούς και τούς νέους αυτούς Μάρτυρες, και αφού άρχισε από τούς πρώτους έως τούς εσχάτους, τούς έκανε ίσους, με το να δώσει σε όλους το ένα και το ίσο δηνάριο, το οποίο είναι ο στέφανος του Μαρτυρίου και η απόλαυση της Ουρανίου Βασιλείας.
Ας ικετεύσουμε, λοιπόν, σήμερα, τούς αγίους ενδόξους νεομάρτυρες να μεσιτεύουν ολοψύχως προς τον άγιο Θεό, για να γίνει ίλεως στις αμαρτίες μας και να παύσει την καθ’ ημών δικαία Του αγανάκτηση, παρορών ως πολυέλεος τα πταίσματά μας, με τα οποία έργω, λόγω και διανοία κάθε μέρα τον παραπικραίνουμε.
Γεννήθηκε το 1745 μ.Χ. σε ένα χωριό της Θεσσαλονίκης, το Ζαγκλιβέρι. Ο πατέρας της ονομαζόταν Γιώργης και το όνομα της μητέρας της, δυστυχώς, δεν διεσώθηκε. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός που έλαβε χὠρα με τον πατέρα της. Μια μέρα μάλωσε ο πατέρας της με ένα Τούρκο και πάνω στο θυμό του μαχαίρωσε τον Τούρκο και τον άφησε νεκρό. Όλοι οι χωριανοί μόλις άκουσαν το γεγονός αυτό, έντρομοι προσπαθούσαν να κρυφτούν από τη λυσσώδη μανία και εκδίκηση των Τούρκων. Το αποτέλεσμα ήταν η καταδίκη του Γιώργη σε θάνατο. Όμως, υπήρχε και μία εναλλακτική λύση. Αυτή ήταν να τουρκέψει. Έτσι, χωρίς να χάσει χρόνο αποφασίζει να επιζήσει τη μάταια αυτή ζωή, τον προσωρινό βίο, να προδώσει την πίστη του και να τουρκέψει τόσο εκείνος όσο και η οικογένειά του. Αποφασίζει και προδίδει την πίστη του. Για την οικογένεια, όμως, αυτό ήταν ντροπή. Οι Τούρκοι υπερήφανοι για το γεγονός τον επιδεικνύουν ως λάφυρο. Δεν έφτανε ότι αλλαξοπίστησε αυτός, οι Τούρκοι τον πίεζαν να οδηγήσει και την υπόλοιπη του οικογένεια στην αλλαξοπιστία. Αφού πλησίασε την θυγατέρα του, την Ακυλίνα, με σκοπό να την τουρκέψει, αυτή αμετάκλητη στην πίστη της, έμενε ακλόνητη. Στο άκουσμα αυτό οι Τούρκοι κυριεύθηκαν από θυμό και οργή, και αποφάσισαν να στείλουν ανθρώπους από το ιεροδικείο για να την συλλάβουν και να την ανακρίνουν.
Η μητέρα της προσευχόταν όπως φωτίσει ο Θεός την Ακυλίνα και δεν αλλαξοπιστήσει. Την παρότρυνε να μείνει ακλόνητη στο ορθόδοξό της φρόνημα, να υποστεί τα μαρτύρια για τον Ουράνιο Νυμφίο, τον Ιησού Χριστό. Οι Τούρκοι, με το μίσος που τους διακατέχει προς τους Ορθοδόξους, πήγαν και την συνέλαβαν. Αυτή θαρραλέα, προσευχόμενη και αποφασισμένη να θυσιάσει τη ζωή για το Χριστό, εμμένει στο φρόνημά της. Την έδεσαν και την οδήγησαν ενώπιον του δικαστή, ο οποίος την ρώτησε αν αλλάζει την πίστη της. Αυτή με γενναιότητα του απαντά ότι χριστιανή γεννήθηκε και χριστιανή θα αποθάνει, η φράση που έλεγαν όλοι οι Μάρτυρες ενώπιον του ψευδούς και ανόμου δικαστηρίου. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι δελεαστικές προτάσεις. Αυτή ανυποχώρητη. Δεν κολακεύεται, δεν επηρεάζεται. Μένει σταθερή. Αφού αρνήθηκε να αλλάξει την πίστη της, άρχισαν τα βασανιστήρια.
Πρώτα άρχισαν οι ραβδισμοί γεμίζοντας το πρόσωπό της με αίματα, οι πόνοι αφόρητοι, τα δάκρυα και το αίμα να γίνονται ένα. Οι αλλόθρησκοι την επιβίβασαν σε ένα χριστιανό να την πάει στο σπίτι της. Μόλις την αντίκρυσε η μητέρα της, αγκάλιασε το ματωμένο της σώμα και την ρώτησε αν πρόδωσε την πίστη της ή όχι. Και αυτή με χαρά και αγαλλίαση της απάντησε ότι φύλαξε την ομολογία της πίστεώς της. Περήφανη η μητέρα της ύψωσε τα χέρια της προς το Θεό και Τον ευχαρίστησε.
Η Νεομάρτυς παρέδωσε το πνεύμα της στο στεφανοθέτη Χριστό και αξιώθηκε να λάβει τον αμαράντινο της δόξης στέφανο. Από το τίμιό της σώμα ανέβλυσε ουράνια και δυνατή ευωδία. Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 1764.
Εγκωμιάζει, λοιπόν, σήμερα η Αγία μας Εκκλησία, το έμπνουν θησαύρισμα, των μαρτύρων αγλάϊσμα και πυξίο, το πολυτίμητο σμαράγδι, της Εκκλησίας το ιερό σεμνολόγημα, το θησαυρό της εγκρατείας, της χριστοηθείας το πολυτίμητο σάπφειρο, τη νύμφη του Χριστού και Νεομάρτυρα Ακυλίνα.
Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση η σήμερα τιμώμενη Αγία, για την ακλόνητη της πίστη, τη σταθερά και φλογερή της ομολογία. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Να ομολογούμε καθημερινά με το παράδειγμά μας, με τις πράξεις μας, την καλή ομολογία Ιησού Χριστού. Σήμερα, μπορεί να μην χρειαζόμαστε να δίνουμε το αίμα μας για να Τον ομολογούμε, αν και δυστυχώς υπάρχουν αδελφοί μας σε κάποιες χώρες, που για την πίστη τους, δίνουν το αίμα τους. Έχουμε όμως το μαρτύριο της συνειδήσεως, δηλαδή τον συνεχή αγώνα για να πετύχουμε την εν Χριστώ τελείωση παλεύοντας με τα καθημερινά προβλήματα και τις δυσκολίες της παρούσης και μάταιης ζωής.
Ας παρακαλέσουμε, λοιπόν, τη σήμερα τιμώμενη Αγία Ακυλίνα, αλλά και όλους τούς αγίους ενδόξους νεομάρτυρες, να μεσιτεύουν ολοψύχως προς τον άγιο Θεό, για να γίνει ίλεως στις αμαρτίες μας και να παύσει την καθ’ ημών δικαία Του αγανάκτηση, παρορών ως πολυέλεος τα πταίσματά μας, με τα οποία έργω, λόγω και διανοία κάθε μέρα τον παραπικραίνουμε.
«Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ» (Ιωάν. 21, 24) «Αυτός είναι ο μαθητής που επιβεβαιώνει αυτά τα γεγονότα και που τα έγραψε. Κι εμείς ξέρουμε πως λέει την αλήθεια».
«Ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης, μετά την κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία διακόνησε κατά την εντολή του Κυρίου επάνω στον σταυρό, μέχρι το τέλος της επιγείου ζωής της, ξεκίνησε για να κηρύξει το ευαγγέλιο στην Μικρά Ασία, με ορμητήριο την Έφεσο. Μαζί με τον μαθητή του Πρόχορο προσελήφθησαν στην υπηρεσία του λουτρού του άρχοντα Διοσκορίδη, υπό την επιστασία της κακότροπης Ρωμάνας, η οποία τους μεταχειριζόταν ως δούλους. Ύστερα από τρεις μήνες σκληρής εργασίας, ο Ιωάννης ανέστησε τον γιο του άρχοντα που πνίγηκε στο λουτρό από δαιμονική επήρεια και τον ίδιο τον άρχοντα, που πέθανε από θλίψη για το παιδί του. Τόσο ο άρχοντας όσο και η Ρωμάνα έγιναν χριστιανοί. Στη πανήγυρη της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ο Ιωάννης έλεγξε τους κατοίκους για την ειδωλομανία τους. Αυτοί επιχείρησαν να τον λιθοβολήσουν, όμως οι πέτρες γκρέμισαν το άγαλμα της Αρτέμιδος. Έγινε σεισμός και σκοτώθηκαν διακόσιοι άνθρωποι. Ο Ιωάννης προσευχήθηκε και οι νεκροί αναστήθηκαν. Το θαύμα οδήγησε στην πλήρη μεταστροφή της πόλης στον Χριστό. Ο Ιωάννης στην συνέχεια, εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό, στην Πάτμο, όπου έμεινε επί δεκαπέντε χρόνια, οδηγώντας πολλούς στην πίστη. Εκεί έγραψε και το Ευαγγέλιό του (κατά άλλους στην Έφεσο) και την Αποκάλυψη. Επέστρεψε στην Έφεσο, όπου επί 26 χρόνια κήρυξε την αλήθεια της πίστης. Όταν έλαβε από τον Θεό πληροφορία για την κοίμησή του, βγήκε από την πόλη με επτά μαθητές του. Στην άμμο τους ζήτησε να σκάψουν τάφο σε σχήμα σταυρού. Μπήκε μέσα και τους είπε να τον καλύψουν με χώμα μέχρι τα γόνατα. Αφού τους ασπάστηκε και τον κάλυψαν μέχρι τον λαιμό, έφυγε από τον κόσμο αυτό την στιγμή που ο ήλιος ανέτειλε. Οι μαθητές του τον σκέπασαν ολόκληρο και ανήγγειλαν στους Εφεσίους ότι ο άγιος έφυγε για τον ουρανό. Οι χριστιανοί έσπευσαν στον τάφο, αλλά ενώ έσκαψαν, το σώμα του δεν βρέθηκε. Στην Έφεσο χτίστηκε αργότερα η περίφημη κόκκινη βασιλική, προς τιμήν του Αγίου. Η μετάστασή του εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο» («Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τόμος πρώτος).
Έχουμε ανάγκη από αποδείξεις οι άνθρωποι στην ορθολογιστική εποχή μας για να πιστέψουμε; Σε ό,τι αφορά στην πίστη στον Θεό, ναι. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με το θάνατο και τα συμπαρομαρτούντα του. Με το κακό κάθε μορφής και αυτό που ζητάμε είναι ο Θεός να μας αποδείξει ότι υπάρχει λυτρώνοντάς μας από το επαπειλούμενο τέλος, από κάθε δοκιμασία. Και όταν δεν βλέπουμε οι προσευχές μας να εισακούονται, τότε γινόμαστε αρνητές. Δεν έχουμε όμως αντίστοιχη συμπεριφορά πάντα απέναντι στα πράγματα του κόσμου. Πολλοί πιστεύουν στην τύχη. Παίζουν τυχερά παιχνίδια. Ασχολούνται με ζώδια και άστρα. Άλλοι αρκούνται σε αναφορές για περιστατικά στο Διαδίκτυο ή σε λόγους ανθρώπων που φαίνεται ότι έχουν κάποιο κύρος, απομονώνοντας τους λόγους από τα περιστατικά κάτω από τα οποία εκφωνήθηκαν, από τις χρονικές στιγμές που προηγήθηκαν και επακολούθησαν. Το Διαδίκτυο έχει το πλεονέκτημα να παγώνει τον χρόνο στην στιγμή που γίνεται το γεγονός ή εκφωνείται ένας λόγος ή καταγράφεται κάποια σκέψη και κάποια ιδέα, χωρίς ο χρήστης να μπορεί, αν δεν το ψάξει, να δει τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε. Έτσι, απόδειξη θεωρείται το στιγμιαίο, αυτό που έχει καταγραφεί και φαίνεται αενάως ισχύον. Συνειδητοποιούμε στους καιρούς μας σε ποιες περιπέτειες μας έχει οδηγήσει το πάγωμα του χρόνου, η εμπιστοσύνη στην εικόνα, η άρνηση να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη ή η καταφυγή μας στην τυχαιότητα.
Για την πίστη μας όμως η αλήθεια βρίσκεται στην σχέση με το πρόσωπο που την βιώνει. Η παράδοσή μας είναι αποστολική. Αυτό σημαίνει ότι μάρτυρες για τον Χριστό και την βασιλεία Του είναι οι μαθητές Του. Εκείνοι που Τον είδαν, Τον άκουσαν, Τον ψηλάφησαν, Τον συνόδευσαν μέχρι το τέλος και γεύθηκαν την χαρά της Ανάστασής Του και αυτοί που έλαβαν την κλήση να διακονήσουν τον κόσμο και να δώσουν μαρτυρία περί του Θεού μέχρι το τέλος της ζωής τους, αφήνοντας ως παρακαταθήκη την εμπειρία τους στους επόμενους. Η αλήθεια δίδεται στην αγαπητική σχέση. Και σχέση σημαίνει εμπιστοσύνη. Σημαίνει υπέρβαση του εγώ. Σημαίνει αγώνας από την πλευρά αυτού που εμπιστευόμαστε να ζει κατά Θεόν, όσο μπορεί και όσο τα χαρίσματά του επιτρέπουν, αλλά και όσο αφήνεται από τον Χριστό να φωτίζεται. Διότι το εγώ και το θέλημά μας, η γνώμη μας, αντιστέκονται.
Στην πίστη δεν παγώνει ο χρόνος. Ο ερχομός του Χριστού έγινε σε περίοδο που η εμπειρία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν συνεχής και συσσωρευμένη. Αλλά και η Εκκλησία διά των αποστόλων της συνέχισε την εμπειρία της παρουσίας του Χριστού, στην αγάπη και στην ευχαριστία, στην βεβαιότητα της ανάστασης. Οι άνθρωποι δεν θέλουμε να έχουμε ζώσα σχέση με την Εκκλησία και τον Χριστό και γι’ αυτό απορρίπτουμε την εμπειρία, την φώτιση, την μεταμορφωτική πορεία, την ήττα του σταυρού και τον θάνατο ως πέρασμα στην ανάσταση. Η γνώμη μας μάς αφήνει προσκολλημένους στην ανάγκη για δικές μας ερμηνείες.
Καμία γνώση, καμία εμπειρία δεν έχει νόημα αν δεν θέλουμε να αγαπήσουμε τόσο την γνώση όσο και την εμπειρία. Αυτό το βλέπουμε με την σημερινή επιστημονική πρόοδο. Όσοι δεν αγαπούνε την επιστήμη, αλλά απλώς την χρησιμοποιούν, δεν ακούνε. Όσοι πάλι θεοποιούν την επιστήμη, δε μπορούν να βρούνε απάντηση στην σχέση με τον Θεό που δίνει περίσσεια ζωής και γεννά μέσα από την εμπιστοσύνη της αγάπης την απάντηση στο κάθε λογής κακό. Μείζων η αγάπη. Αυτή που μας διδάσκει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Η αγάπη που κάνει και τον θάνατο τελικά γιορτή αιωνιότητας, δίδοντας την τελική απάντηση σε ό,τι μας λείπει.
Συγκεκριμένα, τη Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021, στις 10:00 η Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων τιμά τη μνήμη του Κερκυραίου Ιωάννου Καποδίστρια. Ο επιχώριος Μητροπολίτης Σεβασμιώτατος κ. Νεκτάριος θα τελέσει Αρχιερατικό Μνημόσυνο για την συμπλήρωση 190 χρόνων από την δολοφονία του Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος, με την συμμετοχή της τοπικής εκπαιδευτικής κοινότητας. Συμμετέχει η Χορωδία του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Κερκύρας.
Επίσης, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης και τιμής για τον Ιωάννη Καποδίστρια θα διοργανωθεί στις 19:00 στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας, στην πόλη της Κέρκυρας, Στρογγυλό Τραπέζι με θέμα: «Μπροστά στον τρίτο αιώνα της Εθνικής μας Ελευθερίας. Σκέψεις και προβληματισμοί». Συμμετέχουν ο κ. Σπύρος Φλογαΐτης, καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο κ. Δημήτριος Μεταλληνός, διδάσκων του Ιονίου Πανεπιστημίου και ο κ. Γεώργιος Σκλαβούνος, Ιστορικός- ερευνητής. Την συζήτηση συντονίζει ο π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων παρουσιάζεται στο Αρχονταρίκι της Ι. Μ. Πλατυτέρας έκθεση ζωγραφικής με θέμα: «Το βλέμμα του Αγώνα/ Ιωάννης Καποδίστριας» σε επιμέλεια της κ. Μαρίας Μελέντη.
Τις εκδηλώσεις συνδιοργανώνουν οι: Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, Δήμος Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων, Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων, Ιατροχειρουργική Εταιρεία Κέρκυρας, Κερκυραϊκή Πινακοθήκη, «Φλαγγίνειο» Πολιτιστικό Κέντρο, Ένωση Χορωδιών Κέρκυρας.
Την ίδια ημέρα στις 21:00 θα παρουσιασθεί στο Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς Μουσικοθεατρική παράσταση με το έργο “Έλληνες- Η Ιστορία μας με τραγούδια και θέατρο”. Η εκδήλωση διοργανώνεται από τον Δήμο Πειραιώς και τελεί υπό την αιγίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας, Ηρακλείου και Χαλκηδόνος. Στίχοι και Μουσική: Σταυρούλα Ζώρζου. Σκηνοθεσία: π. Δανιήλ Γκαμουλάκος. Μαέστρος: Νίνα Πατρικίδου. Συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, το Θεατρικό Εργαστήρι “Καμεράνο” του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Νέας Ιωνίας και η Νεανική Συμφωνική Ορχήστρα “Ν.Π.” υπό την αιγίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Την Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου, η Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας διοργανώνει στις 18:00 Επιστημονική Εσπερίδα στον προαύλειο χώρο του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Λιβαδειάς, σύμφωνα με το κάτωθι πρόγραμμα:
Α ́ Μ έ ρ ο ς – Ο μ ι λ ί ε ς
• «Μια παιδαγωγική πρόταση από τα χρόνια του ’21» με ομιλητή τον κ. Βασίλη Καραποστόλη, Ομότιμο Καθηγητή του Τμήματος Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. του ΕΚΠΑ.
• «Το Ελλαδικό κράτος σε αντιμαχία με τον Ελληνισμό, τη δημοκρατία και ως όχημα μεθάρμοση ηγεμόνα» με ομιλητή τον κ. Γεώργιο Κοντογιώργη, Ομότιμο Καθηγητή του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
• «Η Φιλική Εταιρεία, η Ανατολική Στερεά Ελλάδα και η Λιβαδειά στον αγώνα της εθνεγερσίας του 1821» με ομιλητή τον κ. Αθανάσιο Χρήστου, Καθηγητή Νεώτερης & Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Β ́ Μ έ ρ ο ς – Μ ο υ σ ι κ ή Σ υ ν α υ λ ί α
Απόδοση παραδοσιακών τραγουδιών από τη Χορωδία των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Λιβαδειάς.
Το Σάββατο 2 Οκτωβρίου, η Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου διοργανώνει το Ζ΄ Θεολογικό Συνέδριο με τη ευκαιρία της εορτής του Αγίου Ιεροθέου, πρώτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών, με γενικό θέμα: ”Η Εκκλησιαστική παράδοση στα κείμενα και τα έργα των πρωτεργατών της Ανεξαρτησίας του 1821”. Το Συνέδριο θα μεταδοθεί απευθείας διαδικτυακώς από την ηλεκτρονική διεύθυνση: www.parembasis.gr.
Το πρόγραμμα έχει ως εξής:
09:00. Χαιρετισμοί, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο και εκπροσώπους των Τοπικών Αρχών.
09:30. Μιχαήλ Τρίτος, πρώην Κοσμήτωρ Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ: «Νεκτάριος Τέρπος. Πρόδρομος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και προπομπός της Ελληνικής Επαναστάσεως».
09:50. Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων -Συγγραφεύς: «Ο Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων».
10:10. Κωνσταντίνος Κωτσιόπουλος, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ: «Η Ρωμαίϊκη πολιτική ταυτότητα του Ιωάννου Καποδίστρια».
10.30-11.30: Συζήτηση-Διάλειμμα.
11:30. Γιώργος Καραμπελιάς, Συγγραφεύς- Πολιτικός Αναλυτής: «Ο Κολοκοτρώνης-Ένας διαρκής Ορθόδοξος Επαναστάτης».
11:50. Διονύσιος Βαλαής, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ: «Η εκκλησιαστική παράδοση και το έργο του Γιάννη Μακρυγιάννη» (θα ομιλήσει εξ αποστάσεως).
Απόστολος Ζορμπάς, Φιλόλογος Δρ Φ.: «Η Ορθόδοξη Πίστη των αγωνιστών του 1821 στο δημοτικό τραγούδι και σε λιγότερο γνωστούς απομνημονευματογράφους».
12:30-13:30. Συζήτηση-Λήξη.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις δράσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος για το 1821 μπορείτε να επισκέπτεστε τον διαδικτυακό ιστότοπο www.ekklisia1821.gr, που ειδικώς δημιουργήθηκε για το σύνολο των επετειακών δράσεων του έτους αυτού, καθώς και τους αντίστοιχους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Facebook, Twitter, Instagram, Youtube (@ekklisia1821).
Ένας νεκρός και αρκετοί τραυματίες είναι ο τραγικός απολογισμός του ισχυρού σεισμού των 5,8 Ρίχτερ που σημειώθηκε στις 9:17 στην Κρήτη. Νεκρός ανασύρθηκε από τα σωστικά συνεργεία της ΕΜΑΚ ένας εργάτης 62 ετών που είχε καταπλακωθεί από τη στέγη που κατέρρευσε από τον σεισμό στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία έξω από το Αρκαλοχώρι Ηρακλείου. Ακόμη ένας εργάτης που ήταν μαζί, συγκεκριμένα ο γιός του, απομακρύνθηκε σώος.
Ωστόσο, αυτό το οποίο ανησυχεί έντονα κατοίκους και φορείς είναι οι μετασεισμοί. Νέος μετασεισμός, αρκετά ισχυρός, σημειώθηκε νωρίς το μεσημέρι της Δευτέρας, μετά τα φονικά 5.8 ρίχτερ που σημειώθηκαν το πρωί και κόστισαν την ζωή σε έναν συνάνθρωπό μας. Σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση ο μετασεισμός, ήταν 4.8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο, ο σεισμός είχε επίκεντρο 20 χιλιόμετρα νότια νοτιοδυτικά του Ηρακλείου, με εστιακό βάθος στα 12,6 χιλιόμετρα.
Την εγκατάσταση σκηνών για όσους ανθρώπους δεν πρέπει και δεν μπορούν να μπουν στα σπίτια τους λόγω του ισχυρού σεισμού των 5,8 Ρίχτερ που σημειώθηκε σήμερα στο Αρκαλοχώρι του Ηρακλείου Κρήτης, ανακοίνωσε ο υπουργός Κλιματικής Κρίσης & Πολιτικής Προστασίας, Χρήστος Στυλιανίδης, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή.
Ο κ. Στυλιανίδης είπε ότι μαζί με τον δήμαρχο και τον περιφερειάρχη και όλη την ομάδα των τοπικών αρχόντων αποφάσισαν να στηθούν σκηνές που θα έχουν τη δυνατότητα να φιλοξενήσουν 2.5000 ανθρώπους, ώστε να εξυπηρετηθούν όλες οι οικογένειες και όλοι οι άνθρωποι που δεν πρέπει να μπουν στα σπίτια τους απόψε.
Παράλληλα γνωστοποίησε ότι η περιοχή έχει κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ενώ προσέθεσε ότι οι τραυματίες μέχρι στιγμής είναι 12, φαίνεται ότι δεν έχουν κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ωστόσο θα υπάρχει συνεχής ενημέρωση για την κατάσταση της υγείας τους.
Ερωτηθείς για το διάστημα που θα μείνουν οι άνθρωποι στις σκηνές είπε: «Κανείς δεν μπορεί να το πει, διότι πρώτοι πρέπει να μας το πουν οι επιστήμονες», ενώ προσέθεσε ότι δεν μπορούν να προεξοφλήσουν αν το σεισμικό φαινόμενο θα σταματήσει αύριο, μεθαύριο. «Εμείς ως Πολιτεία, ως υπουργείο Κλιματικής Κρίσης & Πολιτικής Προστασίας θα είμαστε συνεχώς εδώ για να συμπαρασταθούμε στον κόσμο», τόνισε. Στη συνέχεια εξέφρασε τα συλλυπητήρια στην οικογένεια του νεκρού, ανέφερε ότι θα τους επισκεφτεί ή τώρα ή όταν ξανάρθει ενώ συμπλήρωσε ότι θα επισκεφτούν τους τραυματίες.
Φώτο: ΑΠΕ ΜΠΕ
Νωρίτερα, με εντολή του υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστου Στυλιαλίδη, τέθηκε άμεσα σε εφαρμογή το γενικό σχέδιο αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών και άμεσης/βραχείας διαχείρισης των συνεπειών από την εκδήλωση σεισμών «Εγκέλαδος» της Γενικλής Γραματείας Πολιτικής Προστασίας. Συγκεκριμένα, κινητοποιήθηκαν όλες οι δυνάμεις Πολιτικής Προσρασίας, το Πυροσβεστικό Σώμα, η Αστυνομία, το ΕΚΑΒ, οι υπηρεσίες τοπικής αυτοδικοίησης, ενώ εκτός από τις δυνάμεις της Κρήτης μεταβαίνουν στην περιοχή η 1η και η 2η ΕΜΑΚ, καθώς και κλιμάκιο της Γενικής Διεύθυνσης Αποκατάστασης Επιπτώσεων και Φυσικών Καταστροφών (ΓΔΑΕΦΚ) του υπουργείου Υποδομών.
Από την πλευρά του πρόεδρος του ΟΑΣΠ, Ευθύμης Λέκκας είπε: «Έχουμε να κάνουμε με μία ιδιόρρυθμη ακολουθία. Όλοι θεωρούσαμε ότι πηγαίνουμε σε απομείωση, όμως δεν μπορούμε να προδιαγράψουμε τα φυσικά φαινόμενα, δυστυχώς, και διαψευστήκαμε για ακόμη μία φορά. Έχουμε έναν σεισμό της τάξης των 5,8 βαθμών στο νότιο τμήμα του ρήγματος. Ήταν αναπάντεχος ο σεισμός, που ταλαιπώρησε πραγματικά τα κτίρια, και βέβαια πολλούς μετασεισμούς. Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ακόμα εκτίμηση για τη μετασεισμική ακολουθία. Έχουμε σεισμούς 4,3 – 4,6 και 4,8 βαθμών. Το φαινόμενο βρίσκεται σε εξέλιξη. Το βράδυ, στις 10:00, θα συνεδριάσει εκ νέου η Επιτροπή Εκτίμησης Σεισμικού Κινδύνου και εκεί θα δούμε με όλα τα επιστημονικά δεδομένα πού ακριβώς πάει το φαινόμενο. Ένα φαινόμενο που εκ των πραγμάτων είναι ένα ιδιότυπο φαινόμενο».
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου είχε τηλεφωνική επικοινωνία αρχικά με τον περιφερειάρχη Κρήτης, Σταύρο Αρναουτάκη, και στη συνέχεια με τον υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστο Στυλιανίδη, οι οποίοι την ενημέρωσαν για την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή μετά από τον σεισμό στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης.
Νωρίτερα, η κ. Σακελλαροπούλου, από το Ναύπλιο, όπου βρίσκεται για τις τιμητικές εκδηλώσεις για τον Ιωάννη Καποδίστρια, εξέφρασε τη λύπη της για τον νεκρό, που άφησε πίσω του ο ισχυρός σεισμός στην Κρήτη και ευχήθηκε η κατάσταση των τραυματιών, να μην είναι επικίνδυνη για την υγεία τους. Τόνισε, επίσης, ότι η σκέψη όλων μας είναι εκεί και σημείωσε, ότι οι δυσκολίες για τον τόπο δεν τελειώνουν.
«Θα ξεκινήσω με την ισχυρή σεισμική δόνηση μεγέθους 5,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ που σημειώθηκε σήμερα το πρωί στην Κρήτη», ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου ξεκινώντας την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών, τονίζοντας ότι όλος ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται σε εγρήγορση.
«Όπως γνωρίζετε υπάρχει ήδη ανακοίνωση από την Πολιτική Προστασία. Από την πρώτη στιγμή ο κρατικός μηχανισμός, η ελληνική κυβέρνηση ενεργοποιήθηκε. Ήδη βρίσκεται στην Κρήτη, αν δεν βρίσκεται θα προσγειωθεί σε λίγα λεπτά ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας, ο κ. Στυλιανίδης, ο υφυπουργός ο κ. Τουρνάς και ο Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας για να συντονίσουν εκεί τις ενέργειες του κρατικού μηχανισμού».
Ο Δήμος Μινώα Πεδιάδος ενημέρωσε άμεσα τους κατοίκους για τις ενέργειες που πρέπει να κάνουν μετά από σεισμό.
Όταν σταματήσει η δόνηση, κοιτάξτε γύρω σας για να βεβαιωθείτε ότι είναι ασφαλές να προχωρήσετε. Στη συνέχεια, βγείτε από το κτίριο.
Αναμείνετε μετασεισμούς. Αυτές οι δευτερεύουσες δονήσεις είναι συνήθως λιγότερο βίαιες από τον κύριο σεισμό, αλλά μπορεί να είναι αρκετά ισχυρές για να κάνουν επιπλέον ζημιά.
Βοηθήστε τραυματίες ή εγκλωβισμένους. Θυμηθείτε να βοηθήσετε τους γείτονές σας που μπορεί να χρειάζονται ειδική βοήθεια, όπως βρέφη, ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες. Δώστε τις πρώτες βοήθειες ανάλογα με την περίπτωση. Μην μετακινείτε σοβαρά τραυματισμένους, εκτός αν βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο να πάθουν περαιτέρω ζημία. Καλέστε βοήθεια. Ψάξτε και σβήστε μικρές πυρκαγιές. Η φωτιά είναι ο πιο κοινός κίνδυνος μετά από ένα σεισμό.
Ακούστε από ραδιόφωνο ή τηλεόραση μπαταριών τις τελευταίες πληροφορίες έκτακτης ανάγκης.
Προσέξτε για πιθανά τσουνάμι, αν ζείτε σε παράκτιες περιοχές. Το τσουνάμι είναι επίσης γνωστό ως θαλάσσια σεισμικά κύματα (λανθασμένα αποκαλείται «παλιρροϊκά κύματα»). Όταν οι τοπικές αρχές προειδοποιήσουν για τσουνάμι, θεωρήστε ότι μια σειρά από επικίνδυνα κύματα είναι καθοδόν. Μείνετε μακρυά από παραλίες και παράκτιες περιοχές.
Χρησιμοποιήστε το τηλέφωνο μόνο για κλήσεις έκτακτης ανάγκης.
Πηγαίνετε σε ένα καθορισμένο δημόσιο καταφύγιο εάν το σπίτι σας είχε καταστραφεί και δεν είναι πλέον ασφαλές.
Μείνετε μακριά από κατεστραμμένες περιοχές. Μείνετε μακρυά εκτός αν η συνδρομή σας έχει ζητηθεί ειδικά από την αστυνομία, πυροσβεστική, ή ανθρωπιστικές οργανώσεις. Επιστρέψτε στο σπίτι σας μόνο όταν οι αρχές λένε ότι είναι ασφαλές.
Να είστε προσεκτικοί κατά την οδήγηση μετά από ένα σεισμό και αναμείνατε διακοπές φαναριών.
Αφού διαπιστωθεί ότι η είναι ασφαλής η επιστροφή σας, η πρωταρχική προτεραιότητα σας πρέπει να είναι η ασφάλειά σας καθώς ξεκινάτε τον καθαρισμό και την αποκατάσταση.
Οκτώ τραυματίες έχουν μεταφερθεί στο Βενιζέλειο νοσοκομείο μετά τον σεισμό στον νομό Ηρακλείου σύμφωνα με τη διοικήτρια της 7ης ΥΠΕ Κρήτης Λένα Μπορμπουδάκη. Από τους οκτώ, ένας είναι πολυτραυματίας, δύο με κατάγματα και οι υπόλοιποι με εκδορές.
Μεγάλες είναι οι καταστροφές που προκάλεσε ο σεισμός των 5,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου Κρήτης, όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Χρυσούλα Κεγκέρογλου, πρόεδρος της δημοτικής ενότητας.
Σπίτια έχουν καταρρεύσει, ενώ από τα χαλάσματα έχουν κλείσει δρόμοι.Κάτοικοι παίρνοντας μαζί τους ό,τι μπορούν, εγκαταλείπουν την περιοχή για πιο ασφαλή σημεία.
Αμέσως μετά την ισχυρή σεισμική δόνηση των 5,8 βαθμών, που «χτύπησε» την ευρύτερη περιοχή του Ηρακλείου της Κρήτης, με εντολή του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Κώστα Καραμανλή και του υφυπουργού , αρμόδιου για τις Υποδομές, Γιώργου Καραγιάννη, κλιμάκιο 20 μηχανικών της Γενικής Διεύθυνσης του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών μετέβη στην περιοχή για να συνδράμει στη σχεδίαση των ενεργειών αντιμετώπισης των συνεπειών από τη σεισμική δόνηση.
Το κλιμάκιο των μηχανικών θα ξεκινήσει άμεσα ελέγχους στα κτήρια και στις υποδομές, για να γίνει η αποτίμηση των ζημιών. Παράλληλα, το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών μαζί με τον δήμο Μίνωα – Πεδιάδας θα δημιουργήσει συντονιστικό κέντρο για τη διευκόλυνση των διαδικασιών των αυτοψιών και την καλύτερη ενημέρωση και εξυπηρέτηση των πολιτών που επλήγησαν από τον ισχυρό σεισμό.
Κλειστά θα είναι αύριο και μεθαύριο τα σχολεία όλων των βαθμίδων στην περιφερειακή ενότητα Ηρακλείου προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητοι έλεγχοι μετά τον σεισμό των 5,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, σύμφωνα με την αντιπεριφερειάρχη Παιδείας Έφη Κουτεντάκη..
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΥΘΩΝ
Η ΤΡΩΪΚΗ ΕΣΚΤΡΑΤΕΙΑ
Είναι προφανές ότι οι μύθοι και μάλιστα οι ελληνικοί έχουν ιστορικό υπόβαθρο. Πίσω δηλαδή από κάποιο μύθο κρύβεται κάποιο ιστορικό γεγονός άλλοτε εμφανές και άλλοτε κρυμμένο στο βάθος του χρόνου. Και είναι λογικό ότι όσο πιο παλιό είναι το ιστορικό γεγονός τόσο περισσότερα μυθολογικά στοιχεία έχει. Το θέμα είναι πώς θα ξεχωρίσουμε την ιστορία από τον μύθο, για να βλέπουμε κάθε φορά μέχρι πού φτάνει ο μύθος και από πού αρχίζει η ιστορία. Ένα άλλο πάλι ερώτημα είναι γιατί η ιστορία εμπλέκεται με τον μύθο.
Η εξήγηση είναι η εξής: όσο περνάει ο χρόνος, αν δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές, τότε τα ιστορικά γεγονότα ξεθωριάζουν, δεν τα θυμούνται οι άνθρωποι και έτσι αναπληρώνουν τα ξεχασμένα πράγματα με την φαντασία τους.
Άλλος λόγος είναι ότι είτε δεν υπάρχουν ιστορικοί να αποθανατίσουν τα γεγονότα, να τα διατηρήσουν στην μνήμη των ανθρώπων, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος στον πρόλογό του, είτε υπάρχουν αλλά αυτοί είναι ποιητές, οι οποίοι με την ποιητική τους φαντασία πλάθουν ιστορίες με βάση αυτά τα ιστορικά γεγονότα.
Ένας ακόμη λόγος είναι ότι, επειδή τα γεγονότα αυτά είναι πολύ σημαντικά, ο λαός τα υπερβάλλει, για να δείξει από τη μια τον θαυμασμό του και από την άλλη να διδάξει και τις επόμενες γενιές τα ηρωικά κατορθώματα των προγόνων τους.
Ένα είναι γεγονός: ότι πίσω από το μυθικό στοιχείο υπάρχει πάντα ένα ιστορικό με λιγότερα ή περισσότερα μυθικά στοιχεία. Θα σας αναφέρω μερικές περιπτώσεις για διευκρίνιση των όσων λέμε. Η πρώτη αναφέρεται στους Κύκλωπες, η δεύτερη στους Πελασγούς, η Τρίτη στον Διγενή Ακρίτα και η τέταρτη στον κλέφτη Κατσαντώνη.
Οι Κύκλωπες με την περιγραφή του Ομήρου στην Οδύσσεια μας φαίνονται υπερφυσικά όντα και μάλιστα με ένα μάτι, όπως του Πολύφημου, που το τύφλωσε ο Οδυσσέας. Κι όμως ορισμένοι αρχαιολόγοι στην Κοζάνη της Δυτικής Μακεδονίας βρήκαν στις ανασκαφές τους κεφάλι με μία κόγχη στη μέση, που σημαίνει ότι είχε ένα μάτι, και υπέθεσαν ότι μπορεί να είναι κεφάλι Κύκλωπα.
Οι Πελασγοί που είναι Πρωτοέλληνες πιστεύεται ότι είχαν τεράστια σωματική δύναμη, με την οποία έκτισαν τείχη με τεράστιες πέτρες, όπως στις Μυκήνες, και τα τείχη αυτά ονομάστηκαν Πελασγικά ή Κυκλώπεια. Βέβαια και στην κλασική εποχή έχουμε τείχη και κολόνες με τεράστιες πέτρες, που δεν είναι τόσο μεγάλες, όπως των Πελασγικών τειχών, και εν πάση περιπτώσει στην κλασική εποχή έχουμε μεγάλη ανάπτυξη της τεχνολογίας. Γι’ αυτό και τα Πελασγικά ή Κυκλώπεια τείχη κινούνται μέσα στη σφαίρα του μύθου.
Τον Διγενή Ακρίτα τον παρουσιάζουν τα ακριτικά δημοτικά τραγούδια σαν έναν υπεράνθρωπο. Προφανώς πρόκειται για κάποιον άντρα με μεγάλη σωματική διάπλαση και με πολλές ικανότητες, αλλά όχι σε αυτόν τον υπερβολικό βαθμό. Κι όμως το δεχόμαστε λόγω ποιητικής φαντασίας, η οποία εξυπηρετεί τον τονισμό της ανδρείας αυτού του ήρωα.
Στα ακριτικά δημοτικά τραγούδια υπάρχει μυθικό στοιχείο αλλά ακόμη και στα ιστορικά δημοτικά τραγούδια δεν λείπει. Ο Κίτσος και ο Μπουκουβάλας, γνωστοί σε όλη την Κλεφτουριά, περιγράφονται και αυτοί με υπερβολικό τρόπο, που αποσκοπεί στον τονισμό του ηρωισμού του Κίτσου και του Μπουκουβάλα.
Όσο προχωρούμε προς το απώτερο παρελθόν τόσο το μυθικό στοιχείο αυξάνει εις βάρος του ιστορικού. Έτσι για την Τρωική εκστρατεία ξέρουμε πολλά αλλά τα περισσότερα από τον Όμηρο και τους τραγικούς ποιητές, ενώ για την Αργοναυτική εκστρατεία ξέρουμε πολύ λιγότερα και ακόμη λιγότερα έως ελάχιστα για τον μύθο της Ατλαντίδας.
Με τους μύθους ασχολείται η μυθολογία, ενώ η ιστορία με γεγονότα της ζωής του ανθρώπου. Οι μύθοι θεωρούνται ότι είναι φανταστικοί, ενώ τα ιστορικά γεγονότα, επειδή υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία, θεωρούνται αληθινά. Τα πρώτα αποδεικτικά στοιχεία είναι τα γραπτά μνημεία. Δεν επαρκούν όμως μόνο αυτά. Για παράδειγμα για την Ομηρική εποχή έχουμε τα έργα του Ομήρου. Όμως αυτά μας παραδίδονται, όπως λένε, γραπτά μόλις από την εποχή του Πεισιστράτου, ο οποίος φρόντισε για την καταγραφή τους. Μέχρι τότε υπήρχαν οι παραδόσεις και ο προφορικός λόγος, που τα διέσωζε. Επομένως η ιστορία δεν αρχίζει από τότε που υπάρχουν γραπτά μνημεία αλλά από τότε που υπάρχουν αρχαιολογικά λείψανα για μια περίοδο.
Όσο δεν έχουμε επαρκείς αποδείξεις αλλά απλώς ενδείξεις για μια περίοδο δεν έχουμε ιστορία αλλά προϊστορία. Προϊστορία όμως είναι και η μυθολογία, η οποία δεν έχει βέβαια επαρκείς αποδείξεις αλλά και αυτή έχει αρκετές ενδείξεις άλλοτε λιγότερες και άλλοτε περισσότερες. Επομένως η μυθολογία δεν είναι μεν ιστορία, για να έχουμε επαρκή ιστορικά στοιχεία, ώστε να σχηματίσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για κάποιον λαό ή κάποιον πολιτισμό, αλλά έχουμε αρκετές ενδείξεις, τις οποίες δεν πρέπει να τις παραθεωρούμε.
Τα σχολικά εγχειρίδια αναφέρουν ως πρώτο ελληνικό πολιτισμό την Μυκηναϊκό και παραλείπουν τον Μινωικό και τον Κυκλαδικό, όπως και άλλους πολιτισμούς για παράδειγμα των Μινύων, τους οποίους τους αποδίδουν σε μεσογειακούς όχι ελληνικούς λαούς. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Και από την προϊστορία έχουμε αρχαιολογικά ευρήματα και επιγραφές που ανεβάζουν την αρχή της ιστορίας των Ελλήνων χιλιάδες χρόνια πριν, όπως ο αρχάνθρωπος των Πετραλώνων, που ανακάλυψε ο Πουλιανός, ο οποίος τον χρονολογεί με σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους στο 70.000 π.Χ. , ο πολιτισμός του Σέσκλου της Θεσσαλίας 5.000 π.Χ., η πινακίδα του Δισπιλιού της Καστοριάς 5.000 π.Χ.
Από μια άποψη η μυθολογία ενός λαού θα μπορούσε να ενταχθεί στην προϊστορία του, την οποία μπορεί να υποβοηθήσει και η αρχαιολογία και οι άλλες συγγενείς επιστήμες, όπως γεωλογία, αστρονομία κλπ., για να φτάσουμε στην ιστορία.
Ας δούμε τώρα τρία πολύ σημαντικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας που πέρασαν στο μύθο και έγιναν μυθικές διηγήσεις. Οι μυθικές αυτές διηγήσεις έχουν να κάνουν με εκστρατείες, με την εξάπλωση δηλαδή των ελληνικών πόλεων στην ευρύτερη περιοχή και προπαντός σε παράλια μέρη, όπου από τη μια κατέληγαν οι εμπορικοί δρόμοι των ιθαγενών πληθυσμών και από την άλλη η ναυσιπλοΐα τους έδινε την δυνατότητα να εμπορευτούν τα προϊόντα αυτά και να πλουτίσουν.
Τέτοιες ιδανικές ακτές ήταν οι ακτές της Μαύρης Θάλασσας, δηλαδή του Άξενου πόντου λόγω των βίαιων ανέμων και των τρικυμιών, που ονομάστηκε στη συνέχεια Εύξεινος Πόντος λόγω του πλούτου των ακτών. Στις ακτές αυτές εύρισκαν μέταλλα κυρίως χρυσό, δέρματα, σιτάρι, ξυλεία κλπ. Με την εξερεύνηση αυτής της πλουτοφόρας θάλασσας σχετίζεται η Αργοναυτική εκστρατεία, η οποία δηλώνει την προσπάθεια των ελληνικών πόλεων να ιδρύουν εκεί αποικίες. Και πράγματι οι περισσότερες ελληνικές πόλεις έκτισαν εκεί πολλές αποικίες.
Η πρόσβαση σε αυτήν την θάλασσα εξαρτιόνταν από τον έλεγχο του στενού του Ελλησπόντου και των Δαρδανελίων. Τα στενά του Ελλησπόντου αλλά και των Δαρδανελίων ήλεγχαν και ελέγχουν ακόμη και σήμερα όλα τα πλοία που πήγαιναν προς και από τον Εύξεινο πόντο, την Αζοφική θάλασσα και την Χερσόνησο της Κριμαίας. Αυτός ο έλεγχος των στενών παρακίνησε και τις ισχυρότερες Μυκηναϊκές πόλεις να πάρουν μέρος στην Τρωική εκστρατεία και τους Μυκηναίους και να επιμείνουν για πολλά χρόνια στην πολιορκία της Τροίας, η οποία ήλεγχε τα στενά, ώσπου την κατέλαβαν και την κατέστρεψαν.
Απήχηση όλων αυτών των γεγονότων είναι τα ομηρικά ποιήματα, τα οποία κυκλοφορούσαν προφορικά, ώσπου κάποιος σημαντικός ποιητής, ίσως ο Όμηρος, τα συγκέντρωσε και έγραψε το έπος της Τρωικής εκστρατείας. Φυσικά πρόκειται για ποίηση και μάλιστα επική, στην οποία το μυθικό στοιχείο «ποιητική αδεία» είναι έντονο. Υπάρχουν όμως αλήθειες που κρύβονται πίσω από αυτήν την επική διήγηση.
Η εκστρατεία του Ηρακλή στην μυθική ήπειρο της Ατλαντίδας, είναι πολύ παλιότερη και σχετίζεται με κατακλυσμούς, καταποντισμούς και γεωλογικές ανακατατάξεις που συνέβησαν τα παλιά χρόνια. Έχουμε ιστορικές διηγήσεις από τον Όμηρο, ο οποίος μιλάει για Ωγυγία, από τον Πλάτωνα στον Τίμαιο και τον Κριτία, από τον Πλούταρχο και από άλλους, οι οποίες περιλαμβάνουν πολλά μυθικά στοιχεία, τα οποία ούτε ο Ηρόδοτος μπόρεσε να μην τα συμπεριλάβει στις ιστορίες του. Ο Θουκυδίδης κάνει μια απλή αναφορά στα παλαιά αυτά γεγονότα χωρίς να τα διαπραγματεύεται. Πίσω από τους μύθους για τους κατακλυσμούς υπάρχουν μεγάλα γεωλογικά φαινόμενα, τα οποία έρχονται να το επιβεβαιώσουν οι γεωλόγοι με τις διάφορες μελέτες τους.
Ο ΜΥΘΟΣ
Λίγοι γνωρίζουν ότι η Τροία κτίστηκε από τον Τρώα, απόγονο του Δαρδάνου, που ήρθε στην περιοχή αυτή από την Σαμοθράκη. Ο ίδιος ο Δάρδανος μετά τον κατακλυσμό, που ονομάστηκε κατακλυσμός του Δαρδάνου, αναχώρησε με πλοία απέναντι στην Μικρά Ασία στο όρος Ίδη. Εκεί παντρεύτηκε την Βάτεια, κόρη του βασιλιά Τεύκτρου και απέκτησε τον Εριχθόνιο και τον Ίλο. Μετά τον θάνατο του Τεύκτρου ο Δάρδανος τον διαδέχθηκε στον θρόνο, βασίλευσε 31 χρόνια ως τον θάνατο του ονομάζοντας το βασίλειό του Δαρδανία και την πρωτεύουσά του επίσης Δαρδανία, την οποία έκτισε σε πολύ ψηλό σημείο, ώστε, εάν γινόταν και πάλι κατακλυσμός, η πόλη να μην κινδύνευε να βυθιστεί.
Διάδοχος του Δάρδανου ήταν ο γιός του Εριχθόνιος, εγγονός του Τεύκτρου. Ο άλλος του γιος ο Ίλος πέθανε πρόωρα πριν από τον Δάρδανο. Τον Εριχθόνιο διαδέχθηκε ο γιος του Τρώας, ο οποίος με την Καλλιρόη , απέκτησε τον Ασσαράκο, τον Ίλο, τον Γανυμήδη και την Κλεοπάτρα.
Ο Τρώας την Δαρδανία την ονόμασε Τροία και ο γιος και διάδοχός του Ίλος ίδρυσε την νέα πρωτεύουσα του βασιλείου το Ίλιον ή Τροία, την μυθική πόλη του Ομήρου, περίπου 25 χιλιόμετρα νοτιότερα από την παλιά πρωτεύουσα Δαρδανία. Πολλοί μελετητές δέχονται ότι την Βιλούσα, αρχικά την αποκαλούσαν Βίλιον και στη συνέχεια Ίλιον, Τροία.
ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ
Πίσω από τον μύθο της Τρωικής εκστρατείας κρύβεται η ιστορική αλήθεια, την οποία ανακάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη του Σλίμαν και επιβεβαίωσε αρκετά από αυτά που ξέραμε από τον Όμηρο.
Χάρη σε νέες ανασκαφές και στην πρόοδο της μελέτης των αρχαίων κειμένων, οι μελετητές είναι πεπεισμένοι ότι πίσω από τον μύθο της Τρωικής εκστρατείας υπάρχουν κάποια ψήγματα αλήθειας.
Ανάμεσα στο 1450 και το 1180 π.Χ., στην Ελλάδα κυριαρχούσε μια σειρά από βασίλεια πολεμιστών, με σημαντικότερα τις Μυκήνες, τη Θήβα, την Τίρυνθα και την Πύλο. Τα βασίλεια αυτά εξόρμησαν στα νησιά του Αιγαίου, τις ακτές της Μ. Ασίας και στην Κύπρο, με αποτέλεσμα να απλωθεί σε μεγάλη έκταση ο Ελληνισμός.
Η έρευνα για την Τροία
Η έρευνα για την Τροία άρχισε το 1871, όταν ο ομηρολάτρης Γερμανο-Αμερικανός επιχειρηματίας Χάινριχ Σλίμαν άρχισε να ανασκάπτει έναν λόφο νοτίως της εισόδου του Ελλησπόντου στη βορειοδυτική Μ. Ασία. Οι ανασκαφές του συνεχίστηκαν μέχρι το 1890. Έκτοτε ακολούθησαν πολλές ανασκαφές και επιβεβαίωσαν τα ευρήματα του Σλίμαν.
Η Τροία ήταν μια σπουδαία πόλη για 2.000 χρόνια, περίπου από το 3000 μέχρι το 950 π.Χ. Κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, η Τροία ήταν πλούσια και κραταιά. Η Τροία έλεγχε σημαντικά λιμάνια, ενώ η ίδια η πόλη προστατευόταν από ένα πελώριο σύμπλεγμα τειχών, τάφρων και οχυρών με ξύλινους φράκτες. Αυτή η περιγραφή μοιάζει με την Ομηρική Τροία. Η αρχαία Τροία έχει δέκα οικιστικά στρώματα που χρονολογούνται περίπου από το 2920 μέχρι το 1300 π.Χ. Ο Σλίμαν πίστευε ότι η Τροία του Πριάμου ήταν η Τροία ΙΙ (2550-2250 π.Χ.). Οι πιο πρόσφατοι όμως ανασκαφείς ταυτοποίησαν την ομηρική Τροία με την Τροία VI (1300-1210/1180 π.Χ.).
Η Τροία βρισκόταν στην είσοδο του Ελλησπόντου και επικοινωνεί με το Αιγαίο Πέλαγος. Την πόλη προστάτευαν λιμάνια και στις δυο πλευρές της θάλασσας. Ο Ελλήσποντος με τη σειρά του οδηγεί στη Θάλασσα του Μαρμαρά, στον Βόσπορο, και στη Μαύρη Θάλασσα, τον Εύξεινο Πόντο, δημιουργώντας ένα θαλάσσιο πέρασμα στρατηγικής σημασίας ακόμη και σήμερα για εμπορικά και πολεμικά πλοία. Η Τροία πλούτισε ως τόπος συνάντησης των εμπόρων που συναλλάσσονταν περιμένοντας τον άνεμο να κοπάσει. Επίσης εμπορεύονταν άλογα, τα οποία εκτρέφονταν στο γόνιμο έδαφος της ενδοχώρας.
Ο Σλίμαν ανακάλυψε επίσης κομψά κεραμικά, κατασκευασμένα στον τροχό, και περισσότερα από 20 αντικείμενα από χρυσό και άλλα πολύτιμα μέταλλα, τον αποκαλούμενο «Θησαυρό του Πριάμου». Οι ανασκαφείς έχουν ανακαλύψει όπλα, αιχμές από βέλη και δόρατα, πέτρες για σφενδόνες, καθώς και άταφα ανθρώπινα οστά. Όλα αυτά παραπέμπουν σε μια αιφνιδιαστική και βίαιη επίθεση. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, οι πόλεις γύρω από την Τροία μπορεί να εγκαταλείφθηκαν γύρω στο 1200 π.Χ. συνεπεία κάποιας εισβολής. Κοντολογίς, τα αρχαιολογικά και γραπτά στοιχεία επιβεβαιώνουν σε σημαντικό βαθμό την παράδοση που πίστευαν σύσσωμοι οι αρχαίοι συγγραφείς, σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες επιτέθηκαν και λεηλάτησαν την Τροία.
Σχετικά με την χρονολόγηση της Τρωικής εκστρατείας μπορούμε να προβληματιστούμε και από διάφορες πηγές, όπου γίνονται αναφορές σε εδαφικές μεταβολές. Σε αυτές τις μεταβολές λόγω πλημμυρών των ποταμών και ιδίως του Νείλου, οφείλονται η ευφορία ή ξηρασία των περιοχών που είναι σε παραποτάμιες περιοχές, οι οποίες αναφέρονται στην παρακάτω πηγή. Το σπουδαίο αυτής της πηγής είναι ότι Ο Όμηρος αναφέρεται ως σύγχρονος της ίδρυσης των αιγυπτιακών Θηβών, δηλαδή κάπου το 3.200 χρόνια π.Χ, όπως και της Μέμφιδος γύρω στο 3.100 π.Χ.,. Αν αποδειχτεί αυτό ότι είναι αλήθεια, τότε ο Όμηρος και η Τρωική εκστρατεία είναι πολύ πιο παλιά από ό,τι νομίζουμε. Αυτά αναφέρει ο Αριστοτέλης στα Μετεωρολογικά, ο οποίος δεν φημίζεται για την αγάπη του σε μυθολογικές ιστορίες αλλά επιστημονικές έρευνες.
Αριστοτέλη Μετεωρολογικά
«φαίνεται οὖν καὶ τὰ στόματα πάντα, πλὴν ἑνὸς τοῦ Κανωβικοῦ, χειροποίητα καὶ αὐτοῦ ποταμοῦ ὄντα, καὶ τὸ ἀρχαῖον ἡ Αἴγυπτος Θῆβαι καλούμεναι. Δηλοῖ δὲ καὶ Ὅμηρος, οὕτως πρόσφατος ὢν ὡς εἰ-
πεῖν πρὸς τὰς τοιαύτας μεταβολάς· ἐκείνου γὰρ τοῦ τόπου
[352a] ποιεῖται μνείαν ὡς οὔπω Μέμφιος οὔσης ἢ ὅλως ἢ οὐ τηλι-
καύτης. τοῦτο δ’ εἰκὸς οὕτω συμβαίνειν· οἱ γὰρ κάτωθεν τό-
ποι τῶν ἄνωθεν ὕστερον ᾠκίσθησαν· ἑλώδεις γὰρ ἐπὶ πλείω
χρόνον ἀναγκαῖον εἶναι τοὺς ἐγγύτερον τῆς προσχώσεως διὰ
τὸ λιμνάζειν ἐν τοῖς ἐσχάτοις ἀεὶ μᾶλλον. μεταβάλλει
δὲ τοῦτο καὶ πάλιν εὐθενεῖ· ξηραινόμενοι γὰρ οἱ τόποι ἔρ-
χονται εἰς τὸ καλῶς ἔχειν, οἱ δὲ πρότερον εὐκραεῖς ὑπερ-
ξηραινόμενοί ποτε γίγνονται χείρους. ὅπερ συμβέβηκε τῆς
Ἑλλάδος καὶ περὶ τὴν Ἀργείων καὶ Μυκηναίων χώραν· ἐπὶ
μὲν γὰρ τῶν Τρωικῶν ἡ μὲν Ἀργεία διὰ τὸ ἑλώδης εἶναι
ὀλίγους ἐδύνατο τρέφειν, ἡ δὲ Μυκηναία καλῶς εἶχεν (διὸ
ἐντιμοτέρα ἦν), νῦν δὲ τοὐναντίον διὰ τὴν προειρημένην αἰτίαν·
Και είναι απορίας άξιο πώς βρέθηκε μια πόλη στα βάθη της Αιγύπτου με ελληνικό νόημα, αι Θήβαι, και ποια η σχέση της με τας Θήβας της Βοιωτίας, της κοιτίδας του πολιτισμού των Μινύων, από όπου ξεκίνησε και η Αργοναυτική εκστρατεία. Οι ονομασίες του ποταμού Νείλου, που οι αρχαίοι τον ονόμαζαν και Αιγύπτιο, από τον οποίο πήρε το όνομά της και η Αίγυπτος, είναι ελληνικές. Ακόμη πώς δικαιολογείται η ονομασία του Ατλαντικού Ωκεανού, της πολιτείας Ατλάντα, ελληνικές πόλεις στην Βόρεια και Νότια Αμερική, οι Ηράκλειες πύλες και πολλά άλλα ονόματα που δηλώνουν την Ελληνική παρουσία χιλιάδες χρόνια πριν και που μόνο οι μυθολογικές διηγήσεις αναφέρονται σε αυτά.
Οι περιοχές της Αμερικής βρίθουν από Ελλάδα, και ευρήματα με κλασικά θέματα, όπως, κεφάλια μέδουσας, οικοδομήματα με Μυκηναϊκή τεχνοτροπία, μαιάνδρους, τον Ηρακλή με ρόπαλο και λεοντή, ελληνικά αγγεία, και αμφορείς που έχουν βρεθεί σε πολλά μέρη της Αμερικανικής ηπείρου και στο Περού .Υπάρχουν και οι πόλεις Μόντε Αλμπάν και η Μίτλα με τις κιονοστοιχίες, που μας θυμίζουν εκείνες της Κνωσού και της Τίρυνθας”. Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα γλωσσολογικά ευρήματα, καθώς πλήθος από τοπικές διάλεκτοι, έχουν σαν βάση την Ελληνική γλώσσα και χρησιμοποιούν άπειρες Ελληνικές λέξεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο στα νησιά Χαβάη ευρέθησαν 1108 Ελληνογενείς λέξεις. Θα χρειαστεί η αρχαιολογική σκαπάνη του Σλίμαν, για να βρεθούν αρχαιολογικά ευρήματα και να μας προσγειώσουν από τον κόσμο της φαντασίας, που ζούμε σήμερα, στον κόσμο της πραγματικότητας.
Τα στοιχεία αυτά μπορεί να μην αποτελούν ακλόνητα στοιχεία σε μια ποινική δικαστική υπόθεση, σίγουρα όμως είναι παραπάνω από αληθοφανή. Συνεπώς μπορεί ο Όμηρος να άφησε την ποιητική του φαντασία και να μας περιγράφει τα γεγονότα σχετικά με την Τροία, όμως η αρχαιολογική σκαπάνη έρχεται να επιβεβαιώσει ότι υπήρξε μια πόλη που στο παρελθόν είχε ένδοξη ιστορία.
https://www.pemptousia.gr/2021/09/i-troiki-ekstratia-mithos-i-pragmatikotita/
Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος (αριστερά) με τον μαθητή του Πρόχορο κατά την ώρα της συγγραφής της Αποκαλύψεως.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Πήγαμε κάποτε για προσκύνημα μαζί με τον κύριο Γιώργο και την κυρία Καίτη Π. στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Πάτμο. Ήταν πρωί.
Ένιωθα να με πνίγει η χάρις του αγίου Ιωάννου. Είχε κόσμο το σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Φοβήθηκα μήπως προδώσω τα αισθήματά μου.Αν άφηνα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί, θα με περνούσαν για τρελό. Αυτοσυγκρατήθηκα. Βγήκα έξω απ’ την εκκλησία.
Δεν είναι καλό να βλέπουν οι άλλοι τα βιώματα της μυστικής επαφής μας με τον Θεό. Γι’ αυτό τους είπα κι εφύγαμε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήταν ησυχία. Ήμασταν οι τρεις μας. Δεν υπήρχε άλλος στην εκκλησία. Πριν μπούμε μέσα τους προετοίμασα.
Τους λέω:
– Ότι κι αν δείτε, δεν θα κουνηθείτε, ούτε θα μιλήσετε.
Μπήκαμε μέσα με ευλάβεια, χωρίς θόρυβο, με σιωπή, απλά, ταπεινά.
Σταθήκαμε μπροστά στη Θεία Αποκάλυψη. Γονατίσαμε και οι τρεις, εγώ στη μέση. Πέσαμε πρηνείς. Λέγαμε το «Κύριε Ιησού…» περίπου ένα τέταρτο. Εγώ αισθανόμουν άδειος. Καμιά συγκίνηση, τίποτα. Ερημιά.
Κατάλαβε ο αντίθετος, ο διάβολος, και θέλησε να μ’ εμποδίσει. «Αυτά δεν γίνονται με πρόγραμμα», σκέφθηκα.
Την έλεγα, την ήθελα την ευχή -ή μάλλον ούτε την έλεγα, ούτε την ήθελα, διότι, όταν τη λέεις, όταν τη θέλεις, καμιά φορά το παίρνει είδηση ο αντίθετος.
Είναι ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο. Δεν μπορείς μόνος να περιφρονήσεις τον αντίθετο. Και να τον περιφρονήσεις, πρέπει πάλι με την θεία χάρι, ένα ανεξήγητο πράγμα.
Δώστε πολλή προσοχή. Δεν σφίχθηκα, δεν επίεσα την κατάσταση. Δεν πρέπει σ’ αυτά τα πνευματικά να πηγαίνομε με τη βία. Βγήκα έξω. Περιεργάσθηκα τα λουλούδια, σαν να ήθελα ν’ αδιαφορήσω για το ότι δεν γινόταν το άνοιγμα της ψυχής μου. Κοίταξα λίγο τη θάλασσα.
Μπήκα μέσα πάλι στο εκκλησάκι, έβαλα στο θυμιατό λίγα κάρβουνα, τα ανάψα, έβαλα λίγο λιβάνι, θύμιασα και τότε άνοιξε η καρδιά μου. Τότε ήλθε η Θεία Χάρις.
Στο πρόσωπό μου ήλθε μία λάμψη, έγινα ένθεος, ύψωσα τα μάτια μου. Σε μια στιγμή έπεσα κάτω. Όπως μου είπαν οι συνοδοί μου, έμεινα κάτω είκοσι λεπτά.
Αυτό το θαύμα, που μου έγινε στην Πάτμο, είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Έχει μεγάλη έννοια. Είδα το γεγονός της Αποκαλύψεως. Είδα τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον μαθητή του, τον Πρόχορο, έζησα το γεγονός της Θείας Αποκαλύψεως, όπως ακριβώς είχε συμβεί. Άκουσα τη φωνή του Χριστού απ’ τη σχισμή του βράχου…
Αυτά να μην τα πείτε πουθενά. Κύριε Ιησού Χριστέ. Να μ’ ελεήσει ο Θεός. Γιατί σας τα είπα; Πέστε μου. Σας τα είπα για να μάθετε να εγκαταλείπετε τον εαυτό σας απαλά, χωρίς πίεση στα χέρια του Θεού. Τότε Εκείνος θα έρχεται στις ψυχές σας και θα τις χαριτώνει.
Αν ο πονηρός σας θέτει εμπόδια, να τον περιφρονείτε. Καταλάβατε; Έτσι έκανα κι εγώ. Απασχολήθηκα με κάτι άλλο, όταν συνειδητοποίησα ότι κάτι παρεμβαίνει. Αυτό έχει πολύ βάθος.
Τα λέω αυτά, αλλά δεν μου ‘ρχεται και καλό που τα λέω. Αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να τα λέω… Αυτά είναι μυστήρια, δεν μπορώ να τα εξηγήσω. Το μόνο που λέω είναι να γίνονται όλα απλά, ταπεινά, απαλά.
Όταν το θέλεις και περιμένεις να ενωθείς με τον Θεό, όταν εκβιάζεις τον Θεό, δεν έρχεται. Αλλά έρχεται «εν ημέρα η ου προσδοκάς και εν ώρα η ου γινώσκεις».
Είναι ένας αγιότατος τρόπος, αλλά δεν μπορείς να τον μάθεις απ’ έξω. Πρέπει να μπει μέσα στην ψυχή σου μυστικά, ώστε να τον ενστερνισθείς με την χάρι του Θεού.
Απόσπασμα από την έκδοση, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου (νυν οσίου Πορφυρίου), «Bίος και Λόγοι», έκδοση, Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά 2003.
«….Εγώ χριστιανός είμαι και τον Χριστό μου πιστεύω για αληθινό Θεό. Οι τιμές και τα οφίκια που μου τάζεις, δεν μου χρειάζονται. Εγώ τον Χριστό μου δεν αρνούμαι, τον Χριστό πιστεύω, για το όνομα του θα πεθάνω, Τούρκος δεν γίνομαι». Αυτή ήταν η δυναμική απάντηση του νεαρού Νικολάου στον κριτή, όταν με πλεκτάνη προσπάθησαν να τον εξισλαμίσουν.
Ο Νικόλαος γεννήθηκε στο Καρπενήσι από γονείς ευσεβείς (ανήκε, κατά παράδοσιν σωζομένην προφορικώς μέχρι σήμερα, στην οικογένεια Καρανίκα), που φρόντισαν και για τη δική του ευσέβεια και μόρφωση. Σε ηλικία 15 χρονών βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, υπηρετώντας στο παντοπωλείο του πατέρα του, στο Ταχτά Καλέ. Κάποιος κουρέας Τούρκος όμως, που του μάθαινε την Τούρκικη γλώσσα, του έδωσε να διαβάσει την Τούρκικη ομολογία πίστης, μπροστά σε μάρτυρες, χωρίς ο Νικόλαος να γνωρίζει τίποτα. Όταν του είπαν ότι γίνεται Τούρκος, ο Νικόλαος αμέσως ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Η δυναμική απάντηση που έδωσε στον κριτή, έκανε τους Τούρκους να τον βασανίσουν μέσα στη φυλακή με τον πιο άγριο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά όμως, ο Νικόλαος έμεινε ακλόνητος στην πίστη του. Έτσι, τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 1672 μ.Χ. τον αποκεφάλισαν. Ήταν 15 χρονών.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Νίκας ἤνεγκας τῇ ᾿Εκκλησίᾳ, νῖκος ἔδωκας τῇ σῇ πατρίδι τῇ καλλινίκῳ ἀθλήσει, Νικόλαε. Νεομαρτύρων ἡ δόξα ἡ ἄφθιτος, ὁδὸν Κυρίου νεότητι ἔδειξας· ταῖς πρὸς Χριστὸν θερμαῖς δεήσεσιν ὅθεν ἱκέτευε ἀεὶ νίκας χαρίζεσθαι.
Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Καλλιδρόμης κλεινὸν ἀξιάγαστον βλάστημα καὶ Σχολῶν Εὐγενίου θεοδίδακτον καύχημα, Νικόλαον τιμήσωμεν πιστοί, νεώτατον Χριστοῦ τὸν μιμητήν, τὴν τῶν νέων ἀρετὴν ἀθλητικῶς κρατύνοντα. Δόξα τῷ δεδοκότι τὴν ἀλκήν, δόξα…
Τι αποδείχθηκε με την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους:
-ότι υπάρχει ένα μεγάλο κοινό που έχει ανάγκη από ταινίες με πνευματικό περιεχόμενο.
– ότι οι νέοι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν και αγκάλιασαν μια άλλου είδους ταινία από αυτές που συνηθίζουν να βλέπουν και ότι έχουν ανάγκη από ταινίες που τους αφυπνίζουν πνευματικά.
-ότι οι άθεοι δεν αντέχουν να βλέπουν ότι οι κινηματογράφοι γεμίζουν για μια ταινία που μιλάει για το Θεό και απροκάλυπτα την κατηγορούν
-ότι οι κακόβουλοι που ναι μεν δηλώνουν “άνθρωποι της εκκλησίας” βγάζουν δηλητήριο εξαιτίας των προσωπικών τους κόμπλεξ και προβλημάτων, νομίζοντας ότι είναι κριτικοί κινηματογράφου
-ότι υπάρχει μεγάλο κενό και ανάγκη για ταινίες που μιλούν για το Θεό
ότι ο Άγιος Νεκτάριος με την ταπεινότητά του, την υπομονή του, την συνεχή προσευχή του και την βαθιά εμπιστοσύνη του στο Θεό, μέσω και αυτής της ταινίας έβαλε κι άλλο κόσμο στην Εκκλησία
Σκέψεις της Κυριακής
https://www.orthodoxianewsagency.gr/epikairotita/man-of-god-i-tainia-pou-erikse-tis-maskes/
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τοῦ τίτλου ποικίλλει, ἀνάλογα μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀπαντάει. Οἱ περισσότεροι λένε ὅτι εἶναι ἐπάγγελμα, ἀφοῦ οἱ κληρικοὶ εἶναι μισθωτοί τοῦ δημοσίου, ἀγνοοῦν ὅμως τί ἐννοοῦμε ὅταν λέμε ἐπάγγελμα καὶ τί ὅταν λέμε διακονία καὶ λειτούργημα. Ὑπάρχει οὐσιώδης διαφορά. Καὶ ὁ λειτουργὸς πληρώνεται, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐπαγγελματίας. Ἐργάζεται ἀδιάκοπα. Δὲν στοχεύει στὴν αὔξηση τῶν ἐσόδων του. Εἶναι ἐθελοντής. Τὸ ρασοφορεῖν εἶναι πολὺ πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμα. Ἂς δοῦμε τὴ μεγάλη διαφορά.
Τὸ ἐπάγγελμα ἔχει συγκεκριμένες ὧρες καθημερινῆς ἐργασίας καὶ ὑποχρεώσεις ποὺ ἰσχύουν κατὰ τὸ χρόνο ποὺ ἀσκεῖται. Τὰ δύο τρίτα τοῦ εἰκοσιτετραώρου ὁ κάθε ἐπαγγελματίας εἶναι ἐλεύθερος γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐπιλογή, χωρὶς καμιὰ δέσμευση. Ὑπάρχουν ἐπίσης ἐπαγγέλματα ποὺ ἀπαιτοῦν εἰδικὴ στολὴ ἀπὸ τοὺς ἐργαζομένους. Εἶναι οἱ ἀξιωματικοί, οἱ ἀστυνομικοί, οἱ πυροσβέστες, οἱ ὑγειονομικοί, οἱ ἀνώτεροι δικαστικοὶ κλπ. Ἡ στολὴ δίνει λάμψη καὶ ὑπενθυμίζει τὰ καθήκοντα αὐτῶν ποὺ τὴ φοροῦν καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῶν ὑφισταμένων τους. Χωρὶς τὴ στολὴ δὲν ἰσχύει τίποτα. Παύουν τὰ καθήκοντα καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ξανοίγονται σὲ χώρους τῆς ἐπιλογῆς τους. Φεύγοντας ἀπὸ τὸ χῶρο ἐργασίας, ἀδιαφοροῦν γιὰ καθετὶ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸ ἐπάγγελμα. Καὶ βέβαια, ὅταν συνταξιοδοτηθοῦν, παύει κάθε ἐπαγγελματικὴ ὑποχρέωση.
Ἀντίθετα, ὁ ἱερέας εἶναι ἰσόβιος ρασοφόρος. Ὅσο ζεῖ, φορεῖ τὸ ράσο. Καὶ ὅταν ἀπὸ ἀνώτερη βία δὲν τὸ φορεῖ, ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι γυμνὸς καὶ ντρέπεται. Δὲν θέλει νὰ τὸν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι μὲ πολιτικὰ ἐνδύματα. Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τὸν ἀκολουθεῖ μέχρι τὴν τελευταία του πνοή. Ἡ συνταξιοδότησή του δὲν ἀλλάζει τίποτα. Καὶ ὅταν ὑπάρχουν δυνάμεις, σωματικὲς καὶ πνευματικές, συνεχίζει τὰ ἱερατικά του καθήκοντα ὡς φυσικὴ συνέχεια.
Ὁ ἱερέας δὲν ἔχει ὧρες ἐργασίας. Εἶναι πάντα σὲ ἐπιφυλακὴ καὶ ἡ προθυμία του γιὰ προσφορὰ παραμένει πάντα ἀμείωτη. Ὅπου νὰ πάει εἶναι διακριτός. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τὸν προσέχουν μὲ αὐξημένη περιέργεια. Μοιάζει μὲ πόλη ποὺ εἶναι χτισμένη στὸ βουνό. Ἡ παρουσία του στὴν ἀγορὰ ἐντυπωσιάζει καὶ γίνεται ἀντικείμενο σχολιασμοῦ. Ἄλλοι τὸν ἐπαινοῦν καὶ ἄλλοι τὸν κατηγοροῦν.
Ὁ συνειδητὸς καὶ ἄξιος ἱερέας εἶναι ἄγρυπνος φύλακας τῆς πίστεως, ἀκούραστος διακονητὴς καὶ ζηλωτὴς καὶ δὲν λέει ποτέ ὄχι στὰ αἰτήματα τῶν ἐνοριτῶν του, ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρύτερης περιοχῆς, ὅταν ἐργάζεται σὲ πόλη. Τὸ ἔργο του ὅμως μερικὲς φορὲς ἐπισκιάζεται ἀπὸ τὰ «κατορθώματα» ἀναξίων ἱερέων, ποὺ δύσκολα ἀντιμετωπίζονται. Ὁ Φώτης Κόντογλου, ἀναφερόμενος στοὺς ἀνάξιους κληρικούς, τονίζει: «Πάντα, σὲ κάθε ἐποχή, ὑπῆρχαν οἱ ἀνάξιοι κληρικοί, κοντὰ στοὺς ἁγίους ρασοφόρους. Ἀλλὰ σήμερα τὸ πρᾶγμα ἐχειροτέρεψε κατὰ πολύ. Μιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς αἰτίες αὐτῆς τῆς θλιβερῆς καταστάσεως εἶναι τὸ ὅτι γίνονται συχνὰ κληρικοὶ κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν κλίση στὴ θρησκεία καὶ ποὺ γι’ αὐτοὺς τὸ ρασοφορεῖν εἶναι ἕνα ἐπάγγελμα. Ὁ ἱερεὺς ὄχι μοναχὰ πρέπει νὰ ἔχει κλίση στὴ θρησκεία, ἀλλὰ νὰ φλέγεται ἀπὸ πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὰ θεῖα, νὰ εἶναι «τῷ πνεύματι ζέων», ὅπως λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Καὶ νὰ τελεῖ τὴ θείαν μυσταγωγία μὲ τέτοια κατάνυξη, ποὺ πολλὲς φορὲς νὰ δακρύζει μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἱερουργώντας μὲ φόβο καὶ μὲ τρόμο. Ἐνῷ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ρασοφόρους, ἀντὶ ἡ εὐσέβειά τους καὶ ἡ κατάνυξή τους νὰ συνεπάρει τοὺς ἐκκλησιαζόμενους, τοὺς παγώνει ἡ ἀτονία, ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ψυχρότητα, μὲ τὴν ὁποία ἐκτελοῦν τὶς ἱεροτελεστίες».
Ρασοφόροι ὅμως δὲν εἶναι μόνο οἱ κληρικοί. Εἶναι καὶ οἱ ἀξιοθαύμαστοι μοναχοὶ καὶ μοναχές, ποὺ εἶναι ἀφοσιωμένοι στὸ Θεό, τηροῦν τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ πάντα ἀποφεύγουν τὸν οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλο, ἀλλὰ καὶ τὶς τυφλὲς ὑπερβολές, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν τὴν ἀπουσία τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς γενικῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς. Οἱ μοναχοὶ δὲν ξεχνοῦν τὴν ἀποστολή τους καὶ δὲν γίνονται ἀνεύθυνοι διδάσκαλοι καὶ φαντασιόπληκτοι «προφῆτες». Μελετοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τηροῦν τὶς τρεῖς βασικὲς ἀρετές, παρθενία, ἀκτημοσύνη καὶ ὑπακοὴ καὶ δὲν ἀσχολοῦνται μὲ κοσμικὲς ὑποθέσεις.
Τὸ ρασοφορεῖν λοιπὸν δὲν εἶναι ἐπάγγελμα. Εἶναι σύμβολο ἀφοσίωσης στὸ Θεὸ καὶ ταπεινὴ διακονία πρὸς τὸν πλησίον.
Ορθόδοξος Τύπος
https://aktines.blogspot.com/2021/09/blog-post_53.html
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος- Κιλκίς
«Όλα γίνονται στην Ελλάδα σαν να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο που μόνο σαν φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε να το εξηγήσει κανείς… Στα χρόνια μας, πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς όλα γίνονται σαν να προτιμούμε το εσπεράντο∙ σαν να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας». Αυτά ειπώθηκαν πριν από 60 χρόνια από τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή Γεώργιο Σεφέρη, σε μια εποχή που μακαρίζεται σε σχέση με την δική μας.
Το θανάσιμο μίσος στις μέρες μας δεν είναι μόνο για την «λαλιά μας». Θανάσιμο μίσος και διωγμός «κινεί» το υπουργείο Παιδείας, απροκάλυπτα πια, για ό,τι ελληνικό, για ό,τι έχει άρωμα Ορθοδοξίας. Υπουργείο Παιδείας! Το πιο ύπουλο και επικίνδυνο υπουργείο στην πατρίδα.
Κατοικητήριο «κρυφοδαγκανιάρηδων», που υφαίνει το σάβανο του Γένους. Είμαι τριάντα και χρόνια στην μάχιμη εκπαίδευση. Καημό το έχω να μας αποσταλεί μια εγκύκλιος από τους «άπιστους γραμματισμένους» του υπουργείου που να προβάλλει, να προωθεί, να προτρέπει τους δασκάλους να διδάξουν κάτι που να αφορά την πατρίδα, την παράδοσή της, την πίστη της, την αξία του υγιούς οικογενειακού θεσμού τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά, δηλαδή, που είναι καταφύγιο και παραμυθία όταν μας βρίσκει το κακό και θολώνει ο νους μας. Δεν έχουμε μέλλον ως λαός ιστορικός με αυτά που συμβαίνουν στην εκπαίδευση. Οι νεκροθάφτες της πατρίδας ρίχνουν τις τελευταίες φτιαριές. Κουραστήκαμε, σιχαθήκαμε τις μεταρρυθμίσεις, τις αναγεννήσεις και τις επανακινήσεις τους. Τα σχολεία δεν είναι πλέον ελληνικά. Είναι «δομές φιλοξενίας» ανέστιων πνευματικά νέων που απλώς μιλούν ελληνικά και αυτά σπασμένα. Εισάγονται νέα εκπαιδευτικά αντικείμενα και έχεις την εντύπωση ότι απευθύνονται σε σχολείο που στεγάζεται στα γραφεία του ΟΗΕ. Με τυμπανοκρουσίες, στις οποίες καταφεύγουν όλοι οι αναζητούντες εκλογική πελατεία, εξαγγέλθηκε φέτος η εισαγωγή των «Εργαστηρίων Δεξιοτήτων». Προβλέπονται 3 ώρες εβδομαδιαίως για τις Α’ και Β’ τάξεις του Δημοτικού, 2 για τις Γ’ και Δ’ και 1 ώρα για τις Ε’ και Στ’. Μάλιστα περιορίστηκε το μάθημα της Γεωγραφίας στις δύο τελευταίες τάξεις σε 1 ώρα την εβδομάδα για να χωρέσουν οι… δεξιότητες. Τι την θέλουμε την Γεωγραφία εξάλλου; Ο Τσίπρας έλεγε ότι το Αιγαίο δεν έχει σύνορα και ξεπουλούσε την Μακεδονία. Ο νυν, αναμασά το σαθρό και ευτελές περί συνέχειας του κράτους και αφήνει αναπάντητες τις τρισάθλιες προσβολές που εκτοξεύουν νυχθημερόν τα μεμέτια της Άγκυρας. Όσο λιγότερη Γεωγραφία μαθαίνουν τα παιδιά, μάθημα πατριδογνωσίας και αυτό, τόσο ευκολότερα και άνευ αντιστάσεως, παραδίδεις ελληνίδες χώρες. Η Γεωγραφία διδάσκει σύνορα και η Ιστορία τα θωρακίζει με το λιβάνι των αγώνων του λαού μας για ελευθερία.
Επανέρχομαι στις «Δεξιότητες». Ποιες είναι οι «δράσεις» που προβλέπει να διδάξουν και να ασχοληθούν οι δάσκαλοι; Διαβάζω τις 4 ενότητες.
Α. Ζω καλύτερα -ευ ζην. Με υποενότητες. Υγεία. Ψυχική υγεία. Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση
Β. Φροντίζω το περιβάλλον. Οικολογία. Πολιτική προστασία. Παγκόσμια και τοπική πολιτιστική κληρονομιά.
Γ. Ενδιαφέρομαι και ενεργώ-κοινωνική συναίσθηση και ευθύνη. Ανθρώπινα δικαιώματα. Εθελοντισμός. Διαφορετικότητα.
Δ. Δημιουργώ και καινοτομώ. Ρομποτική. Επιχειρηματικότητα.
Ερωτώ: Διαβάζουμε κάτι που να έχει ελληνική ιθαγένεια; Μια «δράση», όπως αρέσκονται να τις ονομάζουν, για την γλώσσα, την ιστορία μας, την πίστη των Πατέρων μας, την ιερότητα της οικογένειας; Σε ποια χώρα ζούμε; Στην Δανία ή στο Λουξεμβούργο; Ποιος θα υπερασπιστεί αύριο την πατρίδα, αν οι Τούρκοι και τα πειθήνια ενεργούμενά τους, τα τσιράκια των Βαλκανίων που καταπλακώνουν τα βόρεια σύνορά μας, ανοίξουν την πόρτα του τρελοκομείου και μας επιτεθεί; Οι διαφορετικότητες, οι οικολόγοι ή οι σεξουαλικώς διαπαιδαγωγούμενοι;
Παρέθεσα στον πρόλογο τα λόγια του Σεφέρη για την γλώσσα μας. Εισάγεται από το νηπιαγωγείο φέτος η εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας. Γιατί; Σήμερα τα αγγλικά διδάσκονται πολύ περισσότερες ώρες, αν προσθέσουμε και τα φροντιστήρια, απ’ ότι τα ελληνικά. Τα νήπια σχεδόν συλλαβίζουν την μητρική τους γλώσσα, με την σχολική ζωή διευρύνουν και εμπλουτίζουν το λεξιλόγιό τους, γιατί τα συγχύζουμε με την διδασκαλία της αγγλικής; Δεν αρκεί που την συναντούν παντού; Στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία, στις πινακίδες καταστημάτων, στα ρούχα τους, κυριαρχεί η αγγλική γλώσσα, ο αθέατος αφελληνισμός. (Τι μουσική ακούν σήμερα τα παιδιά; Κακόηχες μιμήσεις αμερικανικών ξελαρυγγισμάτων, που βρίθουν υβρεοχυδαιολογιών, σερβιρισμένα από εξόφθαλμα ατάλαντους «υποχθόνιους» και «καταχθόνιους» τσιριδοκραυγαστές).
Κάποτε, για να δούμε τι μας κανοναρχούν οι σπουδαίοι του Γένους, ο Καποδίστριας, έλαβε υψηλό χρηματικό ποσό από τους Έλληνες της Μαριούπολης. Αρνήθηκε να το δεχτεί και για να μην τους προσβάλλει, τους είπε: «…δέχομαι το δώρο σας, αλλά με τον όρο να καταθέσετε αυτά τα χρήματα σε τράπεζα και με τους τόκους να προσλάβετε Έλληνα διδάσκαλο για να σας διδάσκει την μητρική σας γλώσσα. Γιατί αποτελεί εντροπή, όντας Έλληνες στη καταγωγή, στο φρόνημα και στη θρησκεία, να αγνοείτε την ευγενέστερη και πλουσιώτερη γλώσσα του κόσμου, που την διδάσκονται τόσοι άλλοι αλλοεθνείς». (περ. «Πειραϊκή Εκκλησία», τ. 31ο, σελ. 49). Εντροπή και τω καιρώ ετούτω, όντας Έλληνες(;), να μην διδάσκουμε στα παιδιά μας την ευγενέστερη γλώσσα του κόσμου. Γιατί να μην βάλουμε τα αρχαία ελληνικά, σε παιγνιώδη μορφή, τους μύθους του Αισώπου και την πανωραία ετυμολογία μας στην Ε’ και Στ’ Δημοτικού; Να λες στους μαθητές, για παράδειγμα, ότι η λέξη «συγχωρώ» είναι από την πρόθεση «συν», που προϋποθέτει την παρουσία και άλλου δίπλα σου και το ρήμα «χωρώ», άρα συγχωρώ, ίσον έχω χώρο και για σένα, στάσου κοντά μου, πλησίον μου; Γιατί να μην γνωρίσουν οι μαθητές ότι στα ετυμολογικά της φυλλώματα, η γλώσσα μας κρύβει το ήθος, την καλλιέργεια και την ευγένεια του πάλαι ποτέ φωτοδότη λαού μας;
«Μπιζερισμένοι όλοι από την ακαταστασία», που έλεγε και Ο Μακρυγιάννης, σκεφτόμαστε σε τι Ελλάδα θα αφήσουμε τα παιδιά μας. Το σωστό ερώτημα είναι τι παιδιά θα αφήσουμε στην πατρίδα μας. Δεξιότητες θα αποκτήσουν, Έλληνες όμως θα είναι;
Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ[: Ιω.19,25-27& 21,21-25]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
α) Υπομνηματισμός των εδαφίων Ιω.19,25-27
«Εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή»(:εκεί όμως κοντά στον σταυρό του Ιησού στεκόταν επίσης και η μητέρα Του και η αδελφή της μητέρας Του, η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά και η Μαρία τη Μαγδαληνή)»[Ιω.19,25].
Το ασθενέστερο φύλο φάνηκε τότε ανδρειότερο· τόσο πολύ πλέον μεταβάλλονταν όλα. Ο ίδιος μάλιστα ο Κύριος αναθέτοντας τη μητέρα Του στον μαθητή Του, λέγει: «Ιδού, ο υιός σου». Πω πω μέγεθος τιμής! Με πόσο μεγάλη τιμή τίμησε τον μαθητή! Διότι, επειδή ο Ίδιος έφευγε πλέον από αυτόν τον κόσμο, παρέδωσε τη φροντίδα της στον μαθητή Του, διότι επειδή όπως ήταν φυσικό ως Μητέρα Του να πονάει και να επιζητεί την προστασία, εύλογα εμπιστεύεται αυτήν σε εκείνον τον μαθητή που ιδιαιτέρως αγαπούσε. Σε αυτόν λέει: «Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου(:Να η μητέρα σου)». Και αυτά τα έλεγε, για να τους συνδέσει στην αγάπη· κάτι που βέβαια όταν το αντιλήφθηκε ο μαθητής, «ἔλαβεν αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια(:την πήρε στο κατάλυμά του)».
Γιατί όμως δεν θυμήθηκε καμία άλλη γυναίκα, παρά το ότι βέβαια και άλλη βρισκόταν εκεί; Για να μας διδάξει να απονέμουμε κάτι περισσότερο στις μητέρες μας· διότι όπως όταν οι γονείς αντιτίθενται σε πνευματικά ζητήματα, δεν πρέπει ούτε να τους γνωρίζουμε, έτσι και όταν δεν μας εμποδίζουν σε τίποτε, πρέπει να απονέμουμε σε αυτούς όλη την πρέπουσα τιμή, και απέναντι των άλλων να θέτουμε αυτούς σε πρώτη μοίρα, διότι μας γέννησαν, μας ανέθρεψαν και υπέστησαν μύρια δεινά. Έτσι και του αιρεσιάρχη Μαρκίωνα την αναισχυντία αποστομώνει[: μεγάλος αιρετικός του 2ου αιώνος,οπαδός του Γνωστικισμού· δίδασκε, μεταξύ άλλων,ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε πράγματι εκ της Μαρίας],διότι εάν δεν γεννήθηκε κατά σάρκα, ούτε μητέρα είχε, για ποιο λόγο δείχνει τόση πρόνοια μόνο γι’αυτήν;
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
β) Υπομνηματισμός των εδαφίων Ιω.21,21-25
«Ἐπιστραφεὶς δὲ ὁ Πέτρος βλέπει τὸν μαθητὴν ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς ἀκολουθοῦντα, ὃς καὶ ἀνέπεσεν ἐν τῷ δείπνῳ ἐπὶ τὸ στῆθος αὐτοῦ καὶ εἶπε· Κύριε, τίς ἐστιν ὁ παραδιδούς σε; Τοῦτον ἰδὼν ὁ Πέτρος λέγει τῷ Ἰησοῦ· Κύριε, οὗτος δὲ τί; (:Και ενώ βάδιζαν, στράφηκε πίσω ο Πέτρος και είδε τον μαθητή που αγαπούσε ο Ιησούς να ακολουθεί κι αυτός. Ο μαθητής αυτός ήταν εκείνος που στο δείπνο είχε γείρει πάνω στο στήθος του Ιησού και είχε πει: ‘’Κύριε, ποιος είναι αυτός που πρόκειται να σε παραδώσει;’’. Αυτόν τον μαθητή λοιπόν όταν τον είδε ο Πέτρος, λέει στον Ιησού: ‘’Κύριε αυτός τι θα γίνει και τι πρόκειται να του συμβεί στο μέλλον;’’)»[Ιω.21,20-21].
Για ποιον λόγο υπενθύμισε σε μας το γεγονός εκείνο κατά το οποίο έπεσε στο στήθος του Ιησού; Όχι απλά και όπως έτυχε, αλλά για να δείξει πόση παρρησία είχε ο Πέτρος μετά την άρνηση· διότι εκείνος που τότε δεν τολμούσε να ρωτήσει, αλλά ανέθετε αυτό σε άλλον, αυτός αναλάμβανε και την προστασία των αδελφών. Και όχι μόνο δεν αναθέτει σε άλλον τα όσα τον αφορούν, αλλά και ο ίδιος πλέον ερωτά τον Διδάσκαλο για άλλον· και ο μεν Ιωάννης σιωπά, ενώ εκείνος συνομιλεί. Δείχνει δε και εδώ την αγάπη που είχε προς αυτόν· καθόσον ο Πέτρος αγαπούσε πάρα πολύ τον Ιωάννη· και αυτό γίνεται φανερό και από εκείνα που ακολουθούν στη συνέχεια· και δι’ όλου του ευαγγελίου δεικνύεται ο στενός δεσμός τους, καθώς και στις Πράξεις. Επειδή λοιπόν προείπε για τον Πέτρο μεγάλα πράγματα ο Κύριος και του εμπιστεύθηκε την οικουμένη και προείπε και το μαρτύριό του και έδειξε ότι η αγάπη του είναι περισσότερη από την αγάπη των άλλων, θέλοντας και αυτόν να λάβει κοινωνό, λέει: «Κύριε, οὗτος δὲ τί; (: ‘’Κύριε αυτός τι θα γίνει και τι πρόκειται να του συμβεί στο μέλλον;’’)», «δεν θα ακολουθήσει την ίδια με εμένα οδό;». Και όπως ακριβώς τότε αυτός, επειδή δεν μπορούσε να ρωτήσει, προτρέπει αυτόν, έτσι και τώρα, ανταποδίδοντας σε αυτόν την αμοιβή και επειδή νόμισε ότι αυτός θέλει να ρωτήσει τα σχετικά με τον εαυτό του, αλλά δεν είχε το θάρρος, ανέλαβε αυτός την ερώτηση.
Τι απαντά λοιπόν ο Χριστός; «Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ; σὺ ἀκολούθει μοι(:Υπόθεσε ότι θέλω να μείνει ζωντανός μέχρι να έλθω κατά τη Δευτέρα μου παρουσία. Τι σε ενδιαφέρει αυτό και τι έχεις να κερδίσεις εσύ, εάν μάθεις τι θα απογίνει αυτός; Συ ακολούθα με και φρόντιζε για τη δική σου σωτηρία’’)» [Ιω.21,22]. Επειδή τα έλεγε αυτά από πολύ ενδιαφέρον γι’ αυτόν, και δεν ήθελε να αποχωριστεί από αυτόν, για να δείξει ο Χριστός ότι όσο και αν αγαπήσει, δεν φτάνει τη δική του αγάπη, λέει: «Εάν θέλω αυτός να μείνει μέχρις ότου να έλθω, τι σε ενδιαφέρει;», διδάσκοντας με αυτά εμάς να μην στενοχωριόμαστε ούτε να ασχολούμαστε με τίποτε πέρα από εκείνα που αρέσουν σε Αυτόν. Επειδή δηλαδή ο Πέτρος πάντοτε ήταν θερμός σε παρόμοιου είδους ερωτήσεις και βιαζόταν να τις κάνει, συγκρατώντας ο Κύριος πάλι τη θερμότητά του αυτή και διδάσκοντας σε αυτόν να μην ασχολείται με τίποτε παραπάνω, λέει αυτά τα λόγια.
«Ἐξῆλθεν οὖν ὁ λόγος οὗτος εἰς τοὺς ἀδελφοὺς ὅτι ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος οὐκ ἀποθνήσκει· καὶ οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι οὐκ ἀποθνήσκει, ἀλλ᾿ ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ;(: Από παρανόηση λοιπόν των λόγων αυτών του Ιησού διαδόθηκε μεταξύ των αδελφών Χριστιανών και των μαθητών η φήμη αυτή, ότι δηλαδή ο μαθητής εκείνος δεν θα πεθάνει. Όμως ο Ιησούς δεν είπε στον Πέτρο ότι ο μαθητής αυτός δεν θα πεθάνει, αλλά είπε υποθετικά: ‘’Εάν αυτός θέλω να μείνει ζωντανός μέχρι να ξαναέλθω, εσένα τι σε νοιάζει;’’)»[Ιω.21,23]. «Μην δηλαδή νομίσεις», λέγει, «ότι με ένα τρόπο ρυθμίζω τα σχετικά με εσάς». Αυτό μάλιστα ο Κύριος το έκανε λόγω της ακατάλληλης για την αποστολή που θα αναλάμβαναν συμπάθειας που είχαν μεταξύ τους. Επειδή δηλαδή επρόκειτο να αναλάβουν τη φροντίδα της οικουμένης, δεν έπρεπε πλέον να είναι τόσο στενά ενωμένοι μεταξύ τους· διότι εάν συνέβαινε αυτό θα απέβαινε μεγάλη ζημία για την οικουμένη. Για τον λόγο αυτόν ακριβώς λέει σε αυτόν: «Ανέλαβες έργο, αυτό να σκέπτεσαι, αυτό να πραγματοποιείς, γι΄αυτό να κοπιάζεις και να αγωνίζεσαι· διότι τι σε ενδιαφέρει εάν θέλω αυτός να μείνει εδώ; Εσύ να σκέφτεσαι και να φροντίζεις για τα δικά σου».Εσύ όμως και εδώ να σκεφτείς την απουσία κομπασμού εκ μέρους του ευαγγελιστή· αφού ανέφερε τη σκέψη των μαθητών, διορθώνει αυτήν, διότι δεν αντιλήφθηκαν εκείνο που είπε· «διότι», λέγει, «δεν είπε ο Ιησούς ότι δεν θα πεθάνει, αλλά ότι ‘’εάν θέλω, αυτός θα μείνει’’».
«Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ(:Ο μαθητής εκείνος είναι αυτός που εξακολουθεί και τώρα να δίνει μαρτυρία για τα γεγονότα που ιστορούνται στο Ευαγγέλιο αυτό, και αυτός τα κατέγραψε. Και γνωρίζουμε ότι η μαρτυρία του είναι αληθινή)»[:Ιω.21,24]. Γιατί τέλος πάντων, ενώ κανείς από τους άλλους δεν το κάνει αυτό, αυτός μόνος τα λέει αυτά και το κάνει αυτό για δεύτερη φορά [πρώτη φορά, βλ. Ιω.19,35: «Καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία, κἀκεῖνος οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καὶ ὑμεῖς πιστεύσητε(:Το γεγονός όμως αυτό είναι αληθινό, και είναι πραγματικά αυτά που υποδηλώνει, δηλαδή η κάθαρση του βαπτίσματος και ο αγιασμός από το αίμα του Κυρίου. Κι εκείνος που το είδε με τα μάτια του έδωσε μαρτυρία γι’ αυτό, και η μαρτυρία του είναι αληθινή. Ο ίδιος δεν έχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό, αλλά ξέρει καλά ότι λέει την αλήθεια. Και έδωσε μαρτυρία τόσο για το γεγονός αυτό, όσο και για το ότι οι στρατιώτες δεν έσπασαν τα σκέλη του Ιησού, αλλά μόνο την πλευρά Του τρύπησαν. Και έδωσε τη μαρτυρία του αυτή, για να πιστέψετε κι εσείς ότι ο Ιησούς που βρίσκεται επάνω στον σταυρό είναι ο Μεσσίας, που προκήρυξαν οι προφήτες)»], μαρτυρώντας για τον εαυτό του, ενώ φαίνεται να θέλει να προσεγγίσει τους ακροατές του; Ποια λοιπόν είναι η αιτία; Λέγεται ότι τελευταίος θέλησε να γράψει το ευαγγέλιο, όταν ο Θεός τον παρακίνησε και τον διήγειρε προς τον σκοπό αυτόν· για τον λόγο αυτόν δείχνει συνεχώς την αγάπη του Ιησού, υπαινισσόμενος την αιτία, από την οποία παρακινήθηκε για να γράψει. Για τον λόγο αυτόν και συνεχώς τη θυμάται, για να κάνει αξιόπιστο τον λόγο του και δείχνει ότι το έκανε αυτό αφού παρακινήθηκε από εκεί.
«Και γνωρίζω», λέει, «ότι είναι αληθινά αυτά που λέει· εάν δε δεν πιστεύουν οι πολλοί, είναι δυνατόν σε αυτούς να πιστέψουν από αυτό». Από ποιο; Από αυτό που λέγεται στη συνέχεια. Διότι λέγει: «Ἒστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ᾿ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. ἀμήν(:Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα που έκανε ο Ιησούς, τα οποία, αν γράφονταν λεπτομερειακά, ένα, ένα νομίζω ότι ούτε ολόκληρος ο κόσμος με όλες τις βιβλιοθήκες του δεν θα χωρούσε τα βιβλία που θα έπρεπε να γραφούν. Πραγματικά)»[Ιω.21,25]. «Επομένως είναι φανερό ότι δεν θα ήταν δυνατόν να τα γράψω για να φανώ ευχάριστος· διότι εγώ που, ενώ είναι τόσα πολλά, δεν είπα ούτε τόσα όσα είπαν οι άλλοι, αλλά από αυτά παρέλειψα τα περισσότερα και ανέφερα τις ιουδαϊκές επιβουλές, τους λιθοβολισμούς, το μίσος, τις ύβρεις και τις λοιδορίες και φανέρωσα πως και δαιμονισμένο τον αποκαλούσαν και πλάνο, φανερό είναι ότι δεν ήταν δυνατόν να το κάνω αυτό για να φανώ ευχάριστος»· διότι εκείνος που γράφει για να φανεί ευχάριστος έπρεπε να κάνει το αντίθετο, τα μεν δυσάρεστα να τα αποκρύπτει, τα δε λαμπρά να τα αναφέρει. Επειδή λοιπόν εκείνα που έγραψε πολύ καλά πληροφορημένος, δεν παραλείπει να αναφέρει και τη δική του μαρτυρία, προτρέποντας εμάς να εξετάζουμε και να ερευνούμε τα γεγονότα το καθένα ξεχωριστά· διότι συνηθίζουμε, όταν νομίζουμε ότι είναι πάρα πολύ αληθές αυτό που λέμε, να μην αρνούμαστε ποτέ τη δική μας μαρτυρία.
Εάν πάλι εμείς το κάνουμε αυτό, πολύ περισσότερο εκείνος που έγραψε κατ’ έμπνευση του αγίου Πνεύματος· πράγμα που και οι άλλοι απόστολοι έλεγαν κηρύττοντας· «Καὶ ἡμεῖς ἐσμεν αὐτοῦ μάρτυρες(:Γι’ αυτό ακριβώς και εμείς έχουμε κληθεί από τον Θεό να είμαστε μάρτυρές Του)», λέει, «τῶν ῥημάτων τούτων, καὶ τὸ Πνεῦμα δὲ τὸ Ἅγιον ὃ ἔδωκεν ὁ Θεὸς τοῖς πειθαρχοῦσιν αὐτῷ (:για να διακηρύττουμε με τους λόγους μας και τη διδασκαλία μας τα σωτηριώδη αυτά γεγονότα της ζωής Του. Συγχρόνως όμως μαζί μας δίνει τη μαρτυρία Του με τα θαύματα και χαρίσματά Του και το Άγιο Πνεύμα, το οποίο έδωσε ο Θεός σε εκείνους που πειθαρχούν στις εντολές Του)»[Πράξ.5,32]. Και σε όλα δε ήταν παρών ο Ιωάννης και ούτε όταν σταυρωνόταν Τον εγκατέλειψε, και τη μητέρα Του ανέλαβε υπό την προστασία του, πράγματα που όλα ήσαν δείγματα της αγάπης του προς Αυτόν και ότι όλα τα γνωρίζει με ακρίβεια. Εάν δε είπε ότι τόσα πολλά θαύματα έγιναν, μη θαυμάσεις, αλλά αφού σκεφτείς την απερίγραπτη δύναμη Εκείνου που τα έκανε, να δεχθείς με πίστη το λεγόμενο· διότι όπως ακριβώς σε εμάς είναι εύκολο να μιλάμε, έτσι και σε Εκείνον, μάλλον δε πολύ πιο εύκολο είναι να κάνει εκείνα που ήθελε· διότι ήταν αρκετό μόνο να θελήσει και όλα ακολουθούσαν.
Ας προσέχουμε λοιπόν με ακρίβεια τα λεχθέντα και να μην παραλείπουμε να εξετάζουμε αυτά και να τα ερευνούμε, διότι από τη συνεχή μελέτη αυτών θα προκύψει σε εμάς κάτι επιπλέον· έτσι θα μπορέσουμε να καθαρίσουμε τον βίο μας, έτσι να ξεριζώσουμε τα αγκάθια· διότι τέτοιο πράγμα είναι η αμαρτία και η κοσμική φροντίδα, άκαρπο και οδυνηρό. Και όπως ακριβώς το αγκάθι, από όπου και αν πιάνεται, κεντάει εκείνον που το πιάνει, έτσι τα κοσμικά πράγματα, όπως και αν ασχοληθείς με αυτά, λυπούν εκείνον που απορροφάται από αυτά και φροντίζει με επιμονή για αυτά. Αλλά τα πνευματικά πράγματα δεν είναι τέτοια, αλλά μοιάζουν με κάποιον μαργαρίτη· από όποια πλευρά και αν τα στρέψεις, ευχαριστούν τους οφθαλμούς. Επί παραδείγματι· Έκανε κάποιος ελεημοσύνη· όχι μόνο τρέφεται με την ελπίδα του μέλλοντος, αλλά ευχαριστιέται και με τα εδώ αγαθά, έχοντας παντού θάρρος και πράττοντας όλα με πολλή παρρησία· υπερίσχυσε της πονηρής επιθυμίας και πριν από την ουράνια βασιλεία εδώ ήδη έλαβε τον καρπό, με το να επανείται και να θαυμάζεται πριν από όλα τα άλλα από την συνείδησή του. Και το καθένα δε από τα αγαθά έργα τέτοιο είναι, όπως ακριβώς βέβαια τα κακά έργα και πριν από τη γέενα εδώ βασανίζουν τη συνείδηση. Και να σκεφτείς τα μέλλοντα όταν αμαρτήσεις, κυριεύεσαι από φόβο και τρόμο και αν ακόμη κανείς δεν σε τιμωρεί· και αν σκεφθείς τα παρόντα, πολλούς έχεις εχθρούς και με υποψία ζεις και ούτε να δεις θα μπορέσεις πλέον τους αδικούντες· μάλλον δε και τους μη αδικούντες· διότι δεν καρπωνόμαστε τόση ηδονή από αυτά, όση λύπη, αφού η συνείδησή μας φωνάζει δυνατά, οι υπόλοιποι άνθρωποι μας κατηγορούν, ο Θεός οργίζεται, η γέενα αγωνιά να μας λάβει, οι σκέψεις μας δεν ησυχάζουν.
Πράγματι είναι βαρύ, είναι βαρύ και ανυπόφορο πράγμα η αμαρτία, και χειρότερο από οποιονδήποτε μόλυβδο. Εκείνος δηλαδή που αισθάνεται την αμαρτία, δεν θα μπορέσει ούτε για λίγο να υψώσει το βλέμμα του, και αν ακόμη είναι πάρα πολύ αναίσθητος. Έτσι λοιπόν και ο Αχαάβ, αν και ήταν πάρα πολύ ασεβής, επειδή αισθανόταν αυτήν, βάδιζε με σκυμμένο το κεφάλι του, συντετριμμένος και ταλαιπωρημένος. Για τον λόγο αυτόν και ήταν ντυμένος με σάκκο και άφηνε να τρέχουν τα δάκρυά του σαν πηγές[Γ΄Βασ.20,27: «Καὶ ὑπὲρ τοῦ λόγου, ὡς κατενύγη Ἀχαὰβ ἀπὸ προσώπου τοῦ Κυρίου καὶ ἐπορεύετο κλαίων καὶ διέῤῥηξε τὸν χιτῶνα αὐτοῦ καὶ ἐζώσατο σάκκον ἐπὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ καὶ ἐνήστευσε καὶ περιεβάλετο σάκκον ἐν τῇ ἡμέρᾳ, ᾗ ἐπάταξε Ναβουθαὶ τὸν Ἰεζραηλίτην, καὶ ἐπορεύθη(:Μόλις όμως ο Αχαάβ άκουσε τα λόγια αυτά του Ηλία, ήλθε σε συντριβή και κατάνυξη. Επειδή λοιπόν μετανόησε μπροστά στον Κύριο και βάδιζε κλαίγοντας και σε ένδειξη αποδοκιμασίας των όσων έκανε, έσχισε τον χιτώνα του και ζώστηκε σάκκο τρίχινο· και επειδή την ημέρα που σκότωσε τον Ναβουθαί τον Ισραηλίτη, νήστεψε και φόρεσε σάκκο και ντυμένςο με αυτόν βάδιζε μελαγχολικός και σκυθρωπός)»].
Αν το κάνουμε και εμείς αυτό και πενθούμε όπως εκείνος, θα απαλλαγούμε από τις αμαρτίες μας όπως ο Ζακχαίος και θα πετύχουμε κάποιας συγχωρήσεως· διότι όπως ακριβώς στις περιπτώσεις των οιδημάτων και των πληγών που τρέχουν πύο, αν δεν σταματήσει κανείς προηγουμένως το πύο που τρέχει και ερεθίζει το τραύμα, όσα φάρμακα και αν θέσει επάνω, όλα τα κάνει άδικα, εφόσον δεν σταμάτησε η πληγή του κακού, έτσι και εμείς, αν δεν σταματήσουμε το χέρι της πλεονεξίας και δεν εμποδίσουμε αυτήν την πληθώρα των κακών, και αν ακόμη δώσουμε ελεημοσύνη, όλα τα κάνουμε άδικα· διότι εκείνο που θεραπεύτηκε με την ελεημοσύνη, αφού ήλθε η πλεονεξία, το κατέκλυσε και το κατέστρεψε και το έκανε χειρότερο από προηγουμένως. Ας πάψουμε λοιπόν να αρπάζουμε, και τότε ας ελεήσουμε. Εάν όμως οδηγούμε τους εαυτούς μας στον γκρεμό, πώς θα μπορέσουμε να αναπνεύσουμε; Καθόσον εάν κανείς εκείνον που πρόκειται να πέσει, τον σύρει από επάνω(πράγμα που είναι η ελεημοσύνη), άλλος δε τον σύρει με βία από κάτω, τίποτε επιπλέον δεν θα προκύψει από αυτήν την πάλη, παρά να ξεσχιστεί σε δύο μέρη ο άνθρωπος.
Για να μην πάθουμε λοιπόν αυτό, ούτε μας αφήσει η ελεημοσύνη και φύγει, τη στιγμή που η πλεονεξία μάς σύρει προς τα κάτω, ας ελαφρώσουμε τους εαυτούς μας και ας πετάξουμε προς τα επάνω, ώστε, αφού καταστήσουμε τέλειους τους εαυτούς μας με την απαλλαγή από τα κακά και την επιτέλεση των αγαθών έργων που μένουν αιωνίως, να επιτύχουμε των αιωνίων αγαθών με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μετά του Οποίου στον Πατέρα συγχρόνως και στο Άγιο Πνεύμα ανήκει η δόξα, η δύναμη και η τιμή, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
«Ο Θεός, αγαπητοί μου, δεν έχει ανάγκη από δάκρυα ούτε επιθυμεί να πενθεί ο άνθρωπος από την οδύνη της καρδιάς του· αλλά μάλλον να τον βλέπει να αγάλλεται και να ευθυμεί εσωτερικά από την αγάπη του προς Αυτόν» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. ζ΄45).
Ακούς και διαβάζεις ότι ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που πενθούν. Για τις αμαρτίες τους και για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Το ίδιο βλέπεις ότι κάνουν και οι άγιοι Πατέρες: όλοι τονίζουν πόσο αναγκαία είναι τα δάκρυα και το πένθος στην πνευματική ζωή. Μην σου μπει ο λογισμός ότι αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός αρέσκεται στην πένθιμη γενικά κατάσταση του ανθρώπου. Αν συνέβαινε αυτό, ο Θεός δεν θα ήταν Αυτός που αποκάλυψε ο Κύριος Ιησούς Χριστός: ο Θεός Πατέρας με την άπειρη αγάπη Του απέναντί μας, αλλά ένας «Θεός» σκληρός και σαδιστής, που χαρά του θα είχε τον πόνο και τα δάκρυα των ανθρώπων. «Άπαγε της βλασφημίας!» Μακριά από τέτοιες βλάσφημες σκέψεις!
Ο Θεός μας, ο αληθινός Τριαδικός Θεός, είναι αγάπη, και η χαρά Του είναι να χαίρεται ο άνθρωπος: «να τον βλέπει να αγάλλεται και να ευθυμεί εσωτερικά». Να είναι δηλαδή μέσα στα πλαίσια της απαρχής δημιουργίας Του: σε διαρκή αναφορά και αγάπη προς Αυτόν! «Στον Αδάμ πριν από την παράβαση δεν υπήρχαν δάκρυα» (46). Δάκρυα ήρθαν στον Αδάμ και σε όλους τους απογόνους του, γιατί αμάρτησε. Η θλίψη και η στενοχώρια ήταν το τίμημα της ανυπακοής του προς τον Θεό. Κι αυτό ισχύει διαχρονικά, όσο υπάρχει άνθρωπος.
Αλλά ήρθε ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός. Και κατάργησε το αίτιο της θλίψης και των δακρύων, δηλαδή την αμαρτία και το αποτέλεσμά της, τον θάνατο. Και έφερε και πάλι τη χαρά και την ευθυμία – «Χαίρετε», ήταν και είναι η αδιάκοπη προτροπή Του. Σε ποιον όμως; Σ’ εκείνον που Τον αγαπά και μένει μαζί Του, σ’ εκείνον που ανήκει στο σώμα Του, την Εκκλησία, και δεν αμαρτάνει. Γιατί κάθε που αμαρτάνει, ξεπηδά εκ νέου η οδύνη των δακρύων: το μόνιμο τίμημα της αμαρτίας.
Και τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις ν’ αντιπαλέψεις ως πιστός με δύο είδη πένθους: με το πένθος της ίδιας της αμαρτίας – θλίψη και αμαρτία πάνε πάντοτε μαζί· και το πένθος που πρέπει πια να καλλιεργείς, επειδή ακριβώς βλέπεις ότι αμαρτάνεις και χάνεις την αγάπη προς τον Χριστό. Το ένα είναι η κόλαση. Το άλλο συνυπάρχει με τον παράδεισο – οι άγιοι το λένε «χαρμολύπη»: πενθώντας για τις αμαρτίες σου αρχίζει και γελά η καρδιά σου. Ζεις λοιπόν το παράδοξο της χριστιανικής ζωής: χαίρεσαι και πενθείς. Μάλλον πενθείς και γι’ αυτό χαίρεσαι. Το πένθος αυτό είναι συμμετοχή στον Σταυρό. Η χαρά είναι συμμετοχή στην Ανάσταση. Σταυρός και Ανάσταση είναι οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας.
«Θανάτωσε την αμαρτία, και τότε θα είναι περιττά τα δάκρυα της οδύνης στους οφθαλμούς σου» (46).
Στις 26 Σεπτεμβρίου η αγία μας Εκκλησία εορτάζει με λαμπρότητα τη μετάσταση του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου. Πρόκειται για μια κορυφαία προσωπικότητα της Εκκλησίας μας, αφού αξιώθηκε να φέρει από τον Ίδιο τον Κύριο τον υπέρτατο τίτλο του αγαπημένου μαθητή Του. Αξιώθηκε επίσης να είναι ο συγγραφέας του τετάρτου Ευαγγελίου με το βαθύτατο θεολογικό και πνευματικό περιεχόμενό του, των τριών Καθολικών Επιστολών του, και του προφητικού βιβλίου της Αποκαλύψεως, το οποίο του έδωσε επίσης τον τίτλο του προφήτη των εσχάτων. Τιμώντας και εμείς την ιερή του μνήμη θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια συνοπτική εικόνα της αγίας και πολυτάραχης ζωής του, εξαίροντας τη συμβολή του στη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Παρενθετικά τονίζουμε πως είναι ανάγκη να γνωρίζουμε ως πιστοί, βασικά στοιχεία για τις μεγάλες προσωπικότητες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στη διάδοση του ευαγγελικού μηνύματος και στην εδραίωση της Εκκλησίας στα Έθνη.
Ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης ήταν γιος του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης (Ματθ.4,21. Μαρκ.15,40) και αδελφός του αποστόλου Ιακώβου. Η μητέρα τους Σαλώμη ήταν πιθανότατα συγγενής, ίσως εξαδέλφη της Θεοτόκου, που σημαίνει ότι οι δυο αδελφοί απόστολοι ήταν κατά σάρκα εξαδέλφια του Κυρίου και σ’ αυτό ίσως έγκειται η οικειότητά τους με Αυτόν, ιδιαίτερα του Ιωάννη, ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται στο Ευαγγέλιό του ως «ο μαθητής ον ηγάπα ο Ιησούς» (Ιωάν.13,23). Όπως αναφέραμε και για τον Ιάκωβο, ο Ιωάννης ζούσε με την οικογένειά του στην Γαλιλαία και διατηρούσε επικερδή και εύρωστη αλιευτική επιχείρηση, έχοντας δικό τους πλοίο και εργάτες (Μαρκ.1,20). Φαίνεται πως οι οικογένεια του Ιωάννη ήταν εύπορη. Αυτό συμπεραίνεται από το γεγονός ότι η Σαλώμη, η μητέρα του, ήταν μια από τις μαθήτριες του Κυρίου, η οποία τον υπηρετούσε από των υπαρχόντων της (Λουκ.8,3. Μαρκ.15,40). Η αγορά επίσης των πανάκριβων αρωμάτων για να αλείψουν το νεκρό σώμα του Χριστού μαρτυρεί αυτόν τον ισχυρισμό (Μαρκ.16,1). Ότι επίσης ο Ιωάννης έλαβε την μητέρα του Ιησού υπό την δική του φροντίδα είναι ένδειξη οικονομικής ανέσεως της οικογένειάς του. Φαίνεται επίσης πως η οικογένεια του Ιωάννη είχε και κοινωνική καταξίωση. Το γεγονός ότι αυτός ήταν γνωστός στον πανίσχυρο και απλησίαστο αρχιερέα Καϊάφα και έτσι δυνήθηκε να εισέλθει στο συνέδριο, που δίκαζε τον Ιησού μαζί με τον Πέτρο, επιβεβαιώνει αυτόν τον ισχυρισμό (Ιωάν.18,15).
Ο Ιωάννης από μικρός υπήρξε πιστός μαθητής του Ιωάννου του Βαπτιστού. Με μεγάλη προσοχή άκουε από τον μεγάλο ερημίτη και προφήτη τις περί του Μεσσία προαγγελίες του. Επιθυμούσε με λαχτάρα να έρθει Εκείνος στις μέρες του και να τον γνωρίσει. Κάποια μέρα ο Βαπτιστής, έχοντας μαζί του τους δυο μαθητές του Ιωάννη και Ανδρέα, είδε τον Ιησού να βαδίζει κοντά. Τότε μαρτύρησε γι’ Αυτόν λέγοντας: «ίδε ο Αμνός του Θεού» (Ιωάν.1,37). Αμέσως οι δυο μαθητές ακολούθησαν τον Ιησού και τον ρώτησαν που μένει. Αυτός τους είπε: «έρχεσθε και ίδετε» (Ιωάν.1,40). Αυτοί είδαν που μένει και έμειναν μαζί Του όλη την ημέρα. Ο Ιωάννης συγκινήθηκε αφάνταστα από αυτή τη συνάντηση γι’ αυτό πήρε τη μεγάλη απόφαση, μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο. Άφησαν την αλιευτική επιχείρηση και ακολούθησαν τον Κύριο (Μαρκ.1,20).
Ο Ιωάννης αξιώθηκε να ανήκει στον στενό κύκλο των τριών μαθητών του Κυρίου, την οποία αποτελούσαν ο Πέτρος, ο αδελφός του Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Συμπεραίνεται ότι ήταν ο μικρότερος στην ηλικία μαθητής του Κυρίου, σχεδόν έφηβος. Ο υπέροχος χαρακτήρας του, η υπακοή του, η πίστη και η αφοσίωσή του στον Κύριο, είχαν ως συνέπεια να είναι λίαν αγαπητός από τον Ιησού και τους άλλους αποστόλους. Εξ’ αιτίας του σπάνιου αυθορμητισμού του επονομάστηκε από τον Κύριο Βοαναργές (= υιός βροντής), όπως και ο αδελφός του Ιάκωβος. Κάποια ημέρα όταν διέρχονταν κώμη της Σαμάρειας και οι κάτοικοι δεν τους δέχτηκαν, ζήτησε από τον Κύριο να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να τους αφανίσει. Φυσικά ο Χριστός τους απάντησε πως: «Ουκ οίδατε ποίου πνεύματος εστέ υμείς΄ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, αλλά σώσαι» (Λουκ.9,54).
Ως στενός μαθητής του Χριστού ευτύχησε να δει το θαύμα της Μεταμορφώσεως του Κυρίου (Ματθ.17,1.Μάρκ.9,2), την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου (Μαρκ.5,35.Λουκ.8,51) και να βιώσει την αγωνία του Διδασκάλου Του στον κήπο της Γεθσημανή (Ματθ.26,37.Μαρκ.14,33). Μαζί με τον Πέτρο στάλθηκε να ετοιμάσει τον Πασχάλιο Δείπνο (Λουκ.22,8). Κατά την ώρα του Δείπνου έπεσε στο στήθος του Κυρίου, παρακαλώντας Του να τους αποκαλύψει ποιος είναι υποψήφιος προδότης μαθητής (Ιωάν.13,25). Βρήκε το θάρρος και παρέστη στη δίκη του Ιησού (Ιωάν.18,16) και παραστάθηκε περίλυπος κάτω από το σταυρό στον φρικτό Γολγοθά. Ευτύχησε επίσης να γίνει ο προστάτης της Θεομήτορος κατά παράκληση του Εσταυρωμένου Διδασκάλου Του (Ιωάν.19,26). Αξιώθηκε να είναι ο πρώτος μαθητής που είδε το κενό μνημείο, μετά την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού (Ιωάν.20,2-4).
Το άτοπο της αιτήσεως πρωτοκαθεδρίας στην εγκόσμιο βασιλεία του Χριστού, όπως εσφαλμένα την φανταζόταν, προκάλεσε την αγανάκτηση των άλλων μαθητών, όμως όπως φαίνεται αμέσως συνετίσθηκε (Μάρκ.10,35).
Μετά την Πεντηκοστή έμεινε κατ’ αρχήν στην Ιερουσαλήμ ως σημαίνον στέλεχος της Εκκλησίας (Γαλ.2,9). Μαζί με τον Πέτρο ποιούσαν, δια του Κυρίου εξαίσια θαύματα (Πράξ.3,7). Στάθηκαν με παρρησία απέναντι στους αρχιερείς και ομολόγησαν τον Χριστό (Πράξ.4,13-22). Απεστάλη μαζί με τον Πέτρο στην Σαμάρεια να κηρύξουν το λόγο του Θεού (Πράξ.8,14).
Αργότερα μετέβη στην Μ. Ασία, όπου έγινε επίσκοπος της Εφέσου. Με κέντρο τη μεγάλη αυτή πόλη έκανε τεράστιο ιεραποστολικό έργο σε όλη τη Μ. Ασία. Δίδασκε νυχθημερόν τους πολυάριθμους μαθητές και συνεργάτες του, τους οποίους έστελνε σε κάθε απομακρυσμένη περιοχή να ευαγγελίσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Αψηφούσε τις δυσκολίες, τις απαγορεύσεις, τους εξευτελισμούς και τους σωματικούς του κόπους. Πολλοί μελετητές δίκαια αναφέρουν πως ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο θεμελιωτής του Χριστιανισμού στη Μ. Ασία. Χάρις στο έργο του εδραιώθηκε το εύρωστο και δυναμικό κομμάτι της Εκκλησίας τα πρωτοχριστοανικά χρόνια. Το 95 μ. Χ. εξορίσθηκε στην Πάτμο, όπου έγραψε το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Πέθανε σε βαθύτατο γήρας περί το 105 ή το 107 μ. Χ. στην Έφεσο. Κατά την παράδοση δεν βρέθηκε το σεπτό του λείψανο, πιστεύοντας ότι μετέστη από τον Κύριο στους ουρανούς. Είναι ένας από τα ελάχιστα ανθρώπινα πρόσωπα ο οποίος αξιώθηκε αυτής της τιμής! Το σεπτός τάφος του ήταν και είναι μέχρι σήμερα τόπος αγιασμού και θαυμάτων για τους πιστούς, παρ’ όλο που σήμερα αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο για τους κατέχοντες την ελληνική μας Ιωνία, τούρκους!
Ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης κατέχει ξεχωριστή θέση στην Εκκλησία και στις καρδιές των πιστών. Τα ιερά και θεόπνευστα συγγράμματά του αποτελούν τη βάση της θεολογίας της Εκκλησίας μας. Επιπρόσθετα, ως μαθητής της αγάπης, εμπνέει τους πιστούς να γίνονται και αυτοί φορείς της αγάπης και του ελέους προς κάθε ανθρώπινο πρόσωπο. Η πολυτάραχη μαρτυρική ζωή του δίνει κουράγιο σε κάθε πονεμένο και κουρασμένο άνθρωπο, να συνεχίσει την επί γης στενή και τεθλιμμένη ατραπό της πορείας του προς τον ουρανό. Ιδιαίτερα ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οποίος βιώνει πρωτόγνωρες θλίψεις και δυσκολίες, έχει την ανάγκη ηθικών και πνευματικών στηριγμάτων, προκειμένου να σηκώσει τα δυσβάστακτα φορτία του. Το μαρτυρικό μας Έθνος, έχει απόλυτη ανάγκη της εξ’ ουρανού αρωγής του, έστω και αν δεν τη ζητούν οι κυβερνώντες του, για να αποφορτιστεί από τη φοβερή και πρωτοφανή δίνη, που βιώνει τα τελευταία χρόνια. Η ιερή προσωπικότητα του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστή Ιωάννη μπορεί να είναι ο προσωπικός και συλλογικός αρωγός μας, με τις αέναες ικεσίες του μπροστά στο θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού. Ας τον επικαλεστούμε και να είμαστε σίγουροι ότι θα μας ακούσει και θα σπεύσει να μας βοηθήσει, διότι ως μαθητής της αγάπης, μας αγαπά και νοιάζεται για μας!
https://www.pemptousia.gr/2021/09/iios-tis-vrontis-o-agios-ioannis-o-theologos/